Boy George heeft hij Mollie waarschijnlijk aangestoken. Ze zit al een een poosje te snotteren. Dus vanavond was zij aan de beurt voor de dierenarts. Ze is sinds een paar maanden blind, dus het was een spannende exercitie. In de wachtkamer nam ik haar uit het mandje in mijn armen en ze klemde zich aan me vast als een aapje. Ze bleef heel rustig en ik kon gewoon opstaan, op het prikbord lezen en heen en weer lopen. Iedereen was er verbaasd over.
Ze was zo zoet op de behandeltafel. Vol vertrouwen. Ik was zo trots op haar. Ze is al 15 jaar, ze kwam met 6 weken. Altijd voor iedereen op de vlucht en geen contact mee te krijgen. Na 8 jaar begon ze te spinnen. Toen veranderde ze ook. Liet zich aanhalen, maar vasthouden was er nog niet bij. Een jaar geleden sprong ze voor het eerst op schoot! En ze ging naar buiten en trok er op uit. Uren bracht ze door in het weiland, zat stil voor een muizengaatje, ving een muis, snelde er mee naar het voorhuis, beet hem snel dood en at hem op.
Nu ze blind is, is haar wereldje heel klein geworden. Ze ligt de hele dag op mijn computer, (lekker warm, die laat ik dus nu ook ‘s nachts aan) en weet de weg naar haar bakje zelfstandig te vinden. Dan weer terug naar de computer. Of ze zit bij mij op schoot als ik aan het typen ben. Ik vind haar zo moedig. Ze heeft een enorme ontwikkeling doorgemaakt.
Vanmiddag belde er iemand van een verpleeghuis. Een client was onlangs overleden en had een flink bedrag nagelaten aan het personeel. Daar moesten ze echt iets voor zichzelf mee gaan doen. Uit de manier waarop de verpleegster er over sprak kon ik opmaken dat ze allemaal aangedaan waren door dat sterfgeval. Ze willen hier komen, een fijne middag hebben, geld doneren in het spaarvarken voor de dieren en daarna uit eten gaan hier in de buurt.
Ik ga er voor zorgen dat ze een overgetelijke tijd krijgen op Het Beloofde Varkensland.