Mijn Mollie is vanochtend om 11.00 uur gestorven. Volkomen onverwacht.
Zo kort geleden nog dat Dokter John zei dat haar blindheid werd veroorzaakt door het uitvallen van een bepaald gedeelte van haar hersenen. Op mijn vraag hoe dat dan verder moest antwoordde hij toen dat ze nog jaren meekon (zie blog van 4 mei). Dat is pas 23 dagen geleden!
Inmiddels sloegen de medicijnen voor al dat gesnotter goed aan. Daar was ze dus helemaal goed van genezen. Ze werd steeds tieriger. Afgelopen zondag lag ze weer ouderwets heen en weer te rollen en te spinnen toen ik haar kroelde. Ik dacht toen nog, als het lekker warm weer wordt neem ik haar mee naar buiten, dan kan ze op mijn schoot in het weiland liggen. Genieten van de zon, de buitenlucht en de geur van het gras.
Ze heeft waarschijnlijk een herseninfarct of bloeding gehad. Heel langzaam is ze ingeslapen, rustig, bijna onmerkbaar. Dit voorjaar 15 lentes geworden.
Ik ben net een la ingedoken op zoek naar de Viva waar we in 1991 instonden. Mollie op de schouw en Booswicht op de grond. Als je goed kijkt zie je Stinkwijfje nog net onder het boeket uitpiepen. Met deze drie wijffies is de hele dierenstory begonnen. Wat waren ze nog jong op die foto (en ik ook). Pas 2 jaar. Een paar later verhuisden ze naar de boerderij.
De deftige salonkatjes werden echte boerenmeisjes. En ze kregen er in de loop van de jaren heel veel familieleden bij. Mollie heeft prachtige jaren gehad. Maar ze hoorde zo bij me. Hoe moet dat nou, nu ze niet meer op mijn computer ligt te slapen?