Lang geleden, in een vorig leven, toen de presentatieruimte nog niet afgebrand was, en we iedere zondag een workshop gaven, zat ons hooggeëerde publiek op klapstoeltjes. Rijen van 7 stoeltjes breed en 5 stoeltjes diep.
Vijfendertig stoeltjes in een traditionele bioscoop-opstelling. Achter het publiek lagen Zeeman, Piet, Sjonnie, Moszkowicz en Pinokkio lekker te chillen in het stro. Vóór het publiek hing een filmdoek. Schuin voor het doek zat Dennis achter zijn tafeltje met beamer en laptop. Ik stond voor de groep als woordvoerder van Familie Bofkont. Het feest kon beginnen.
Daar was het eerste beeld: het smoelenboek van Familie Bofkont. ‘Welkom in de wereld van Familie Bofkont op Het Beloofde Varkensland!’
Maar ik was nog niet begonnen, of daar ging de telefoon al. De eerste laatkomers stonden voor de poort en, vaste prik, er zouden nog vele volgen. Dat was onpraktisch. De entree van de presentatieruimte was vol in het zicht van het publiek. Kwam je daar binnen, dan stond je meteen op een podium, ook dat nog. Stonden ze daar als de te-laat-komers. Dat kun je wel zien dat zijn zij!
Ook lastig: dat gestommel van het podium af, een plekje zoeken in het publiek, geen lege stoel meer te vinden, Arie Bombarie die zich daar omslachtig mee bemoeide, kortom, handig was anders.
Daar bedachten we dit op: De beelden van de bofkonten waren op beide kanten van het filmdoek te bewonderen. Waarom de laatkomers dan niet ter plekke op dat podium een zitplaats aanbieden? Konden ze meteen zonder gedoe neerploffen, meekijken en meeluisteren met het verhaal. En de Bofkontboerin van dienst leidde alles in goede banen, inclusief koffie en koek. Wel had ik ineens veel meer spreekrichtingen, ik moest werkelijk alle hoeken van de zaal bedienen, maar gelukkig had ik die techniek ooit op de toneelschool geleerd. Iedereen blij dus.
We plaatsten comfortabele banken op het podium, gemaakt van strobalen. Stoere hoekige banken. Tweezits en driezits. Ze werden spraakmakend. ‘Wat een práchtige banken!’ ‘Wát een goed idee!’ ‘Gewéldige vormgeving!’
‘Ja goed he?’ zei ik dan. ‘Speciaal voor Familie Bofkont ontworpen door Jan des Bouvrie!’ ;-).
‘Ja! Dat kun je zien!’ riep iemand. ‘Precies zijn beroemde Kubusbank! Wat góed dat hij dat voor jullie gedaan heeft!’
Hij was niet de enige. Ze geloofden het allemaal. Jan des Bouvrie had stro-banken ontworpen voor Familie Bofkont. En dan verklapte ik het geheim van de smit :-).
Iedereen kan onze Bofkontbank namaken. Kijk maar, zo doe je dat. 10 balen stro voor een tweezits bankje en 13 voor de driezits. Kind kan de was doen. Later zagen we de stro-banken terug in een TV programma van Arjan Ederveen. Wij gillen. Kijk!
De Bofkontbanken zijn verbrand. Jan des Bouvrie is niet meer.
Vanochtend las ik een In Memoriam in de Volkskrant. Nederland’s bekendste interieurontwerper zat eens een nachtje in de cel. Daar vroeg hij papier en potlood. Toen hij de volgende dag naar huis mocht liet hij een ontwerp achter voor de gedroomde inrichting van een gevangeniscel.
Ik moest meteen denken aan die keer dat ik Jan des Bouvrie moest interviewen voor een zaal vol ondernemers, in de RAI, ook lang geleden in een vorig leven.
En wat was het eerste wat ie deed toen hij dat podium opliep? De boel verbouwen. Katheder, sta-tafels, bloemstukken, alles zette hij op een andere plek. ‘Ik kan het niet laten.’
Het leverde hem een open doekje op.
Jan des Bouvrie R.I.P.
_____
Facebook + reacties https://www.facebook.com/FamilieBofkont/posts/3413276918790964/