Welkom bij Familie Bofkont op Het Beloofde Varkensland...
Zondag 21 januari 2007
De Dag van De Hersenschudding & De Hartkloppingen...
Hoi Dafne,
Sinds een week of zes zit ik thuis met een zware hersenschudding, maar surf wel dagelijks even over het web. Ben op een of andere manier op je site terecht gekomen en kijk daar sindsdien iedere dag op. Ik word er erg vrolijk van. Heb tegen mijn vriend al gezegd dat ik, zodra ik weer fit ben, zeker een keer wil gaan varken / big masseren o.i.d..
Het opstartscherm van onze computer wordt ook sinds een paar weken opgevrolijkt met een van je foto's van een varken in het zomerzonnetje genietend in een lekkere modderpoel. Je schreef dat je er graag bij zou liggen, ik dacht er precies hetzelfde over.
Bovenstaande mail kreeg al weer een poos geleden van een mij onbekend aardig iemand. Wat leuk de Familie Bofkont als troostmedicijn tegen een hersenschudding, dacht ik. Blijkt dezelfde dame hier vanmiddag te zijn met haar vader. Genezen en al. Het werd een moordworkshop. Volle bak, mooie concentratie, de dieren hebben met volle teugen genoten. We zijn begonnen bij Moeke en haar biggen. Die hebben natuurlijk iedereen betoverd. Ze schrikken nu ook niet meer, dus de zijdeur van de melkerij kan weer gebruikt worden. Het stond er zwart, leek wel een popconcert. Prachtig om iedereen zo toegewijd te zien.
Daarna zijn we Aagje gaan begroeten dwars door de windpolder heen. Daar stond Madam omringd door haar bewonderaars. Woeste luchten en dan al die mensen om haar heen. Een Bedevaartsoord waardig. Terug door de zompige polder naar de boerderij gerend - wie er het eerste is! Als de chemie klopt in een groep, kan zo'n middag niet meer stuk.
En toen... er ontstond een mooie romance tussen een deelneemster en Gieltje. De vrouw was jarig geweest en kreeg de workshop van haar vriendin cadeau, als verrassing. Eerst een mooie kaart met een varken er op en toen ze hoorde dat ze hier heen zou gaan kreeg ze hartkloppingen van opwinding.
Ze heeft werkelijk in katzwijm naast Gieltje gelegen. Wat was die vrouw onder de indruk. Ik weet niet of ze een geliefde had, maar die was vast heel erg jaloers geworden bij die romantische aanblik...
Zaterdag 20 januari 2007
De Dag van De Engelse Fan
Een Engels meisje schreef een leuk briefje:
Vrijdag 19 januari 2007
De Dag van een Varkentje voor Maarten Biesheuvel?
Vorige week stond er groot op de cover van Vrij Nederland dat Maarten Biesheuvel een varkentje wil. Een sympathiek artikel over de schrijver, zijn vrouw, hun solitaire leven en de pas door hem gewonnen P.C.Hooftprijs.
Blijkt dat de schrijver een romantisch verlangen heeft naar een varken(tje) als huisdier. Uit het verhaal op te maken betreft het hier een roze varken. Zeg een Brutus, een Aagje, een Gieltje, een Brammetje, een Bonestaakje, een Miss Piggy, een BabyBig. Grote roze lummels dus.
Maarten Biesheuvel zag ooit een zeug met biggen aan de trog. Een van de biggetjes sprong over de rand en begon al zwemmend gulzig te eten. Moeder wipte dat biggie er zo met haar neus weer uit. Sindsdien wil hij zo'n roze biggetje... (hij heeft niet het flauwste vermoeden dat dat biggetje net zo'n sterke neus gaat krijgen als moeder en dat daarmee dan de ontbijttafel van Maarten en zijn vrouw tegen het plafond gaat...).
Gelukkig wil z'n vrouw Eva het niet. Hij probeert haar nu over te halen...
Enfin, onderstaande brief heb ik naar Vrij Nederland geschreven, lees maar:
Een varkentje voor Maarten Biesheuvel? Het verlangen naar een varkentje van Maarten Biesheuvel (NV 13 jan.) is o zo begrijpelijk. Met hun stopcontactneusjes, de zoete glimlach en hun prachtige lichaamstaal zijn het eersteklas verleiders. Schaamteloze genieters, een en al zinnelijkheid. Toch heeft Eva Biesheuvel gelijk, een varken in huis is niks gedaan. Als dat roze biggetje amper twee weken oud is, begint 't al met het slopen van de huisraad. Ze bijten electriciteitsdraden door, scheuren kranten en boeken aan flarden, de televisie gaat tegen de vlakte, en ze mollen de bank. Hun instinctieve wroetgedrag is een oerdrift en die moet uitgeleefd worden. Hun neuzen en nekspieren zijn daardoor onvoorstelbaar sterk. Als ze een half jaar oud zijn, rammen ze deuren met slot en al uit de sponningen, gaan dwars door de ramen heen en gooien de gedekte dinertafel met hun neus tegen het plafond. 'Leren schijten op een krant' (MB) heeft geen enkele zin. Die hoeveelheid drollen is niet afgestemd op een huiskamer en ze piesen met liters tegelijk. Wie een varken in huis wil, moet de zaak omdraaien. Een roze varken wordt tegen de 300 kilo. Als je bereid bent je huis te laten transformeren tot een varkensstal, kun je je varken vragen of je bij hem mag intrekken. Vindt ie vast goed, maar dan nog heeft je varken geen gelukkig leven. Een varken heeft een soortgenoot nodig en grond om in te wroeten. Anders doe je ze groot onrecht aan en heb je zelf geen leven meer. Menig varkentje eindigt dan alsnog bij de slager, hoe goed het ook allemaal bedoeld was. En die leuke foto met die lezende dame en die schattige big, waar Maarten Biesheuvel over sprak? Dat is een momentopname, de aangebrachte ravage blijft buiten beeld. Ik spreek uit ervaring... Dafne Westerhof Het Beloofde Varkensland |
Donderdag 18 januari 2007
De Dag van De Storm & De Pyramide van Maslow
Snel naar het tuincentrum voor een extra voorraad voer voor de Familie Bofkont. Binnen is binnen. Je staande houden op het erf is al een hele toer. Ik heb hier vaker heel zware stormen meegemaakt waarbij de takken om je oren vlogen. Vijf jaar geleden zat ik achter de PC, knalt er ineens een enorme beukentak door het raam. De glasscherven lagen 'all over the place' tot op het toetsenbord. Gek genoeg kwam ik zelf met de schrik vrij.
De kabel tussen de bomen met de houten letters van Het Beloofde Varkensland ligt al op de grond. Dat is vaste prik. Zodra het hard gaat waaien, moeten die letters naar beneden, anders komen er ongelukken van. Je moet er toch niet aan denken dat een van de varkens door zo'n ongeleid projectiel geraakt zou worden. Mijn afspraak later op de middag in Utrecht heb ik omgezet. Een omgeslagen rietbusje lijkt me ook niet alles.
Moeke was gister al zo onrustig. Nu nog trouwens. De hele dag gillen, mierken en blaffen. De kinders doen vrolijk mee. Zou Moeke de storm aangevoeld hebben? Het zal me niks verbazen.
In ieder geval, we zitten lekker allemaal binnen. Warm, droog en veilig.
Er is voldoende te eten. Wat wil een mens nog meer?
De Familie Bofkont heeft de Pyramide van Maslow uitgevonden...
Woensdag 17 januari 2007
De Dag van De Gevonden Tekst
Vond een tekst en heb geen idee waar die ook al weer voor was.
Een geschreven interview, zoveel is duidelijk, en de rode woorden zijn correcties van mij, maar van wie is die tekst ook weer en waar heeft dat ingestaan?
't Is wel leuk geschreven zo te zien. Nou ja ik heb er weer een weblog aan, hahaha.
[Kop]
Blije beestenbende
[Streamer 1]
"Mijn dieren hebben een naam, een geschiedenis en een persoonlijkheid. Dat betovert mensen. Ik krijg ook post voor mijn gans Arie Bombarie"
[Streamer 2]
"Toen ik me inschreef voor de boerenschool dachten ze dat mens is gek, zal wel een modegril zijn uit Amsterdam"
[Lead]
Tussen Amstelveen en Uithoorn ligt de hobby boerderij van Dafne Westerhof die de veelzeggende naam 'Het Beloofde Varkensland' draagt. Hier woont de Familie Bofkont, dieren die door Westerhof zijn vrijgekocht uit de bio-industrie of die na een geschiedenis van mishandeling een gelukkig thuis hebben gevonden op de boerderij. Door middel van voorlichting strijdt Westerhof vanaf haar boerderij tegen het dierenleed in de bio-industrie. Een bijzonder initiatief van een bijzondere vrouw.
[Tekst]
Zodra je het terrein van Het Beloofde Varkensland betreedt wordt al snel duidelijk wat deze boerderij zo anders maakt. Op het erf lopen alle leden van de Familie Bofkont los op het terrein rond. Een dolenthousiaste gans met de karakteristieke naam Arie Bombarie klapt druk met zijn vleugels en stoot hysterisch kreten uit ter begroeting. Arie Bombarie is slechts een van de dertien gastheren en gastdames. Want zo ziet Dafne Westerhof het graag. "Wij zijn op bezoek bij hen, de dieren zijn hier de baas en wij passen ons aan hén aan.", benadrukt ze in de introductie van de Workshop Dierenliefde waarvoor we ons verzameld hebben op deze zonnige, maar koude zondagmiddag.
Het is een bijzonder stel mensen dat van heinde en verre op de Workshop Dierenliefde is afgekomen. Je zou half om half verwachten dat alleen 'geitenwollensokken' en hardcore dierenliefhebbers de tijd nemen om een boerderij als deze te bezoeken. Niets blijkt minder waar. Zo heeft een van de deelneemsters Paula haar hele familie, inclusief opa en oma, meegesleurd en viert ze vandaag haar verjaardag. Een aantal van de aanwezigen is zelfs 'ontvoerd' en heeft nog geen idee wat ze precies komen doen op een boerderij die beloofd hét varkensland te zijn. "Ik ben altijd al gek geweest op varkens", vertelt een vrouw uit Amsterdam. "Vraag me niet waarom. Maar dat uitte zich door het verzamelen van varkensspullen: kopjes, schilderijtjes, beeldjes, kussentjes, áls er maar varkentjes op stonden. Ik heb zelfs op een bepaald moment mijn muren roze geverfd. Het meeste heb ik weg moeten doen van mijn huidige partner. Op je zestiende is het nog leuke hobby, maar als je vijfendertig bent vinden mensen het minder schattig." Als verrassing heeft een vriendin haar vandaag meegetroond. Wanneer Dafne de onwetenden onthuld dat zij vandaag niet alleen haar beestenbende zullen ontmoeten, maar ook de eigenzinnige varkensdames Aagje en Vrouw Vos zullen gaan masseren gaat er een zenuwachtig gegiechel op.
Hoewel ze fel tegen het dierenleed in de bio-industrie is, noemt Dafne Westerhof zichzelf realistisch. "Ik weet dat het nooit zo ver zal komen dat mensen helemaal geen vlees meer eten, waar ik voor strijd, is dat mensen alleen nog scharrelvlees eten." Onder andere door de workshop van vandaag hoopt ze mensen op de hoogte te kunnen stellen van de gruwelijke tactieken die in de bio-industrie op beesten wordt toegepast. De aanpak die ze hiervoor bedacht heeft is een uitgebreide kennismaking met haar beestenbende. De hangbuikzwijntjes Mannetje Bromsnor, Miss Universe, Stalker, Lady Lolita, de varkens Miss Piggy, Aagje, Vrouw Vos, Brutus en Maximiliaan, haar koeien Rosamunde en Brutale Griet, gans Arie Bombarie en ram Caesar. Kortom: de Familie Bofkont. Achter elk lid van de familie steekt een aandoenlijk of hartverscheurend verhaal. Het individualiseren van de dieren op deze manier heeft bijna iets hilarisch. "Mijn dieren hebben inderdaad een naam, een persoonlijkheid en een geschiedenis. Maar het is niet zo dat ik denk 'goh kijk mij hier eens leuk doen'. Het is geen koketterie, het is me ernst. Nou is het wel zo dat ik een theaterachtergrond heb, dus ik heb ogen en oren voor dat soort dingen en ik kán het vertellen. Dat besef ik me dondersgoed. En doordat ik die verhalen vertel wanneer mensen bij de dieren staan, krijgen de beesten bezieling. Ze gaan leven voor hen. Er komt bijvoorbeeld ook gewoon post voor Arie Bombarie of Maximiliaan Westerhof! Het betovert de mensen blijkbaar."
Na een korte introductie van haar dieren verplaatsen we ons naar de stallen.Terwijl Dafne vertelt over de geschiedenis van elk beest vallen de aanwezigen spontaan naast de varkentjes in het hooi om ze te aaien. De beesten laten zich het rustig welgevallen. Dafne laat zien wat haar zo vreselijk kwaad maakt: de afgeknipte staartjes van de varkens waardoor het gevoeligste deel van het varken onbeschermd komt te liggen en de oormerken die zonder pardon door het oor wordt geramd. Vol passie dreunt ze cijfers op over het aantal biggetjes dat zonder verdoving wordt gecastreerd, alleen omdat 1% van de 101 miljoen mannelijke varkens (op EU basis) een bepaalde geur door het vlees ontwikkelt waardoor het vlees gaat stinken als je het bakt. Om de Duitse afzetmarkt tevreden te houden worden dus alle biggetjes maar gecastreerd. Zonder verdoving, want dat kost teveel", besluit ze haar verhaal. De varkentjes in het stro knorren aandoenlijk en er klinkt een meelevend 'aaahhh' uit de groep.
Modegril uit Amsterdam
Vóór haar dagen als boerin stond Dafne in mantelpak en pumps communicatietrainingen te geven aan managers uit het bedrijfsleven in een pand aan de PC Hooftstraat in Amsterdam. Hoe komt zo iemand op een boerderij in Amstelveen terecht? "Mijn opa was boer, zowel van mijn vaders als mijn moeders kant. Mijn ouders hebben dat leven niet doorgezet en zijn naar het westen getrokken. Maar zomers gingen we altijd logeren op de boerderij in Friesland. Dat boerenleven heeft mij als kind gewoon betoverd. Toch ben ik een heel ander leven gaan leiden, maar als ik mijn hoofd even helemaal leeg wilde maken, na zo'n communicatietraining bijvoorbeeld, ging ik naar een kinderboerderijtje in de buurt. Toen besefte ik me: hé daar zit dus kennelijk nog wat. Ik besloot om me aan te melden bij de landbouw school. Misschien drastisch, maar zo zit ik in elkaar. Als iets terug blijft komen, dan moet ik daar wat mee. Op die landbouw school dachten ze 'die vrouw is gek'. Zal wel een modegril zijn uit Amsterdam. Maar ik zette door."
Het was op die boerenschool dat ze geconfronteerd werd met nare kanten van de bio-industrie. "Een van de eerste lessen die we daar kregen was 'Geboortezorg Biggen'. Daar had ik me enorm op verheugd. Dat viel vies tegen. We moesten de staartjes van de biggetjes snijden, de tandjes slijpen en die beertjes zouden we dan gaan castreren. Toen heb ik zo'n enorme rel geschopt dat de castratie die dag van het programma geschrapt werd. Ik heb altijd geweigerd, maar heb de opleiding wel afgemaakt. Dit was een unieke kans om het hele proces van dichtbij mee te maken." Nadat ze haar droomboerderij gevonden had kocht Dafne af en toe wat dieren vrij uit de bio-industrie. "Dan belde ik zo'n bio-boer op en zei hem dat ik een kalfje wilde kopen. Maar zónder oormerken en mét hoorntjes. Hij vroeg me dan wat ik met het kalfje ging doen. Oh niks, zei ik dan, ze een leven geven zonder commercieel doel tot ze omvallen van ouderdom. Zo'n man wist niet wat hij hoorde!"
Later zou ze zich ontwikkelen als de drijvende kracht achter de stille tocht voor de dierlijke slachtoffers van de MKZ-crisis, waardoor ze werd plat gebeld door zowel de binnenlandse als de buitenlandse media. Toen een journalist rond dezelfde tijd ook nog een verhaal schreef over hoe Dafne haar varken Aagje masseerde om het getraumatiseerde beest gerust te stellen, was de geest uit de fles. Sinds die tijd is de media aandacht voor Dafne en haar Familie Bofkont onverminderd doorgegaan, getuige de vele artikelen die in de ontvangsthal van haar boerderij netjes op de grond zijn uitgespreid. De media heeft haar al inmiddels vele bijnamen meegegeven, variërend van De Brigitte Bardot van Nederland tot de varkensfluisteraar tot de beestenvrouw. Dat ze een lieveling is van de pers, dat is logisch als je haar ontmoet. Een goedlachse, welbespraakte vrouw die wéét waar ze het over heeft en haar boodschap met humor weet over te brengen. Het Financieele Dagblad omschreef haar zelfs als de vrouw die het dierenrijk een stem gaf.
De schemering is ingevallen en we staan en groupe om de massagevarkens Aagje en Vrouw Vos heen. Dafne laat ons zien hoe het varkens masseren in z'n werk gaat. Door de beesten onder hun voorpoten te aaien "de G-spot van het varken", lacht ze gekscherend- zakken de beesten genietend door hun poten. "Het is heel belangrijk dat je eerst rustig contact maakt", legt ze uit terwijl ze haar handen op de rug van Aagje laat rusten. "Wij vinden het ook niet fijn om door een wildvreemde uit het niets te worden geaaid en betast. Als je eenmaal contact hebt gemaakt, maak je wat aaiende en draaiende bewegingen. " Dan is het de beurt aan de groep, twijfelend stappen een aantal meisjes op de varkens af. "Hé, dit is echt heel ontspannend roept een van hen na vijf minuten." Dat moet ook wel meent Dafne: "Want als jij niet rustig bent, is het varken dat ook niet".
De workshop zit erop. Het is donker en tijd om naar huis te gaan. Dafne staat omringd door enthousiaste cursisten. Ze vragen haar het hemd van het lijf en bieden spontaan hun hulp aan. Een stelletje dat net een nieuw bestelbusje heeft wil graag gratis reclame maken voor Het Beloofde Varkensland. Een lerares ziet wel wat in Dafne haar project om een School voor Dierenliefde op te richten, educatie gericht op kinderen. Dafne neemt alle hulp graag aan. "Zo zijn die workshops ook ontstaan, na al die publiciteit leek het hier wel een bedevaartsoord. Ik hield open huis op zondag en mensen waren zo enthousiast: ze wilden niet meer naar huis. Ik moest ze bijna met een stok het erf afslaan!"
Dinsdag 16 januari 2007
De Dag van Troost voor Vegetariers
Vleeseters snappen nooit dat vegetariers toch nepworsten willen blijven eten.
Waarom moet dat op vlees lijken, terwijl je vlees hebt afgezworen?
Dom gedoe, moppert Johannes van Dam. 'Het maakt de teleurstelling alleen maar groter,' zegt Mette te Velde in haar rubriek Kuddedieren van het Parool van zaterdag 6 januari. Als vleeseter heeft ze daar gelijk in. Maar...
Stoppen met vlees is minstens zo moeilijk als stoppen met roken.
De meeste mensen vinden vlees nu eenmaal ontzettend lekker.
Dat dieren daar een verschrikkelijk bestaan voor moeten leiden is kennelijk bijzaak,
anders zouden er al veel meer mensen mee gestopt zijn.
Eigen genot gaat dus voor.
Als vleesverslaafde mislukten mijn pogingen om te stoppen keer op keer.
Tot ik in 1995 Het Beloofde Varkensland oprichtte en een rigoureus besluit nam:
Nu is het afgelopen met vlees!
Voor deze stamppotliefhebber braken zware tijden aan.
Boerenkool zonder worst is helemaal niks, dan kun je het net zo goed laten.
En wat bleek? Er bestaat een smaakherinnering. Ik kan zo de smaak van uitgebakken spekjes oproepen. Bij het lezen van het woord braadpan ruik ik het draadjesvlees al. En ook het uiterlijk - dus vorm - van de karbonaadjes, worst en speklapjes zit kennelijk in je systeem.
Na een ellendig lange tijd van afzien kwam Albert Heijn met de vegetarische rookworst op de proppen. Ik was door het dolle heen. Zuurkool behoorde ineens weer tot de mogelijkheden. Dat ik in mijn vleestijd die vegaworst niet te vreten zou hebben gevonden, doet helemaal niet meer ter zake. Er ligt weer een worst op mijn bord en daar heeft geen dier voor hoeven lijden.
Dom gedoe? Ik denk het niet. Ik noem mezelf een afgekickte vleesjunk - al 12 jaar clean - want het verlangen naar vlees zal nooit stoppen. Ik ben vast de enige niet. Overigens lees ik graag in De Dikke van Dam, als literatuur. Ook dat is een vorm van troost...
Maandag 15 januari 2007
De Dag van De Herinneringen
In verband met het Familie Bofkont Boek gister allerlei foto's op jaartal ingedeeld. Viel natuurlijk van de ene ah in de andere oh. Vond een foto van Aagje en Brutale Griet, respectievelijk een paar maanden en ruim anderhalf jaar oud. Toevallig maakte ik afgelopen zaterdag ook een foto van die twee.
Aagje wordt dit jaar 9 en Brutale Griet 10 jaar...
Zondag 14 januari 2007
De Dag van De Echte Varkentjes
8 weken zijn ze nu en het zijn echte varkentjes geworden.
Als ik langsloop kijken ze me allemaal verwachtingvol aan.
Ze willen maar een ding:
ETEN.
En als dat dan komt is het oorlog.
Zelfs Moeke hanteert het ikke-ikke-ikke principe t.o.v. haar kroost.
Echte varkens dus...
Zaterdag 13 januari 2007
De Dag van De Biggenverslaafden
BIGGENVERSLAAFDE 1
"Ik hoop dat jij goede thuizen vindt voor de hangbuikkinderen en natuurlijk voor hun moeder. Maar voor het zover is ga ik nog flink van ze genieten want wat zijn ze leuk en mooi en ze worden steeds leuker. Wat zal ik ze missen als ze weg zijn!! Datzelfde geldt voor jou denk ik. Je had het natuurlijk liever niet gehad maar nu ze er toch zijn geniet je er ook met volle teugen van. Als ik de ruimte, tijd en geld zou hebben zou ik ze allemaal wel willen hebben. Gistermiddag zat Harrie voor het oog van de camera bovenop een van z'n zusjes, de kleine viespeuk.
Ben veel minder productief op m'n werk de laatste tijd. Denk dat ik flink moet gaan overwerken de komende tijd maar dat moet dan maar..."
BIGGENVERSLAAFDE 2
Vrouw Bofkont,
Tsjezus, wat een leven heb jij toch!
Midden op de dag, midden in de werkweek, lig jij gewoon
- alsof het niets - is in het stro te dollen met de biggen!.
De piepers zien er patent uit, met hun stevige buikjes.
Het spikkelmadammeke houdt me langer aan de beeldbuis
dan goed voor me is, en voor voor de baas.
Nou ja, vooruit maar...
Klik op artikel rechts voor vergroting
Vrijdag 12 januari 2007
De Dag van De Kleurplaat
Hier vast een kleurplaat van Myrte.
Dat varkentje dat daar zo heerlijk op z'n rug ligt...
Wat leuk gedaan!
Dierenliefde is... lang niet altijd knuffelen (1)
Dafne's nieuwe serie op Dierennieuws.nlNa de succesvolle reeks 'Lessen in Dierengeluk' nu een nieuwe reeks:
Dierenliefde is...
Donderdag 11 januari 2007
De Dag van Bonaire en Pieterburen
Vandaag verhuizen 2 zwijntjes naar Bonaire.
Op dit moment zitten ze in het vliegtuig en ik duim voor ze. Dat heb ik beloofd. Ik heb meegedacht en de baasjes geadviseerd wat er allemaal kwam kijken en hoe het allemaal moest. Dat wist niemand, want officieel mag een zwijntje nog niet eens naar de hoek van de straat, maar zo zie je maar weer. Niet door laten afschrikken en gewoon doen. De papieren zijn uiteindelijk allemaal rond gekomen.
Ik heb er vertrouwen in dat het allemaal goedkomt.
Verder leuke mail uit Pieterburen.
Woensdag 10 januari 2006
De Dag van Het Nieuwe Boeren...
Een hele poos terug werd ik gebeld door een bureau dat in 'groene zaken' bemiddelt. Ambtenaren van het Min. van LNV gaan namelijk in het kader van een werkproject letterlijk de boer op om eens te zien wat er allemaal bij komt kijken voor je de piepers en de gehaktbal op tafel hebt staan. Ze mochten zelf kiezen bij welke boer.
En iemand had Het Beloofde Varkensland uitgekozen! Of ik daar aan mee wilde doen? Na afloop wordt er een napraatdag georganiseerd voor de boeren, hun ambtenarenhulpjes en de minister in Den Haag. Natuurlijk wil ik daar aan meedoen. Er worden hier namelijk geen piepers gerooid of varkens vetgemest. Het product en de dienst van deze boerderij heet Dierenwelzijn.
Enfin, de ambtenaar in kwestie komt dus straks en schijnt niet vies te zijn van stront ruimen. Dus dat gaan we doen! En we gaan er een heel leuke dag van maken.
Dinsdag 9 januari 2007
De Dag van de Aanzoeken
Gister kreeg ik 2 aanzoeken. Een van de Partij voor de Dieren en een van Amsterdam Anders de Groenen. De Provinciale Verkiezingen komen er aan. Groen Links meldde zich vorige keer ook nog als huwelijkskandidaat, maar die weten het al: Ik wil onafhankelijk blijven. Voor de afgelopen Tweede Kamer Verkiezingen heb ik een eenmalige uitzondering gemaakt, omdat ik vond dat de PvdD de kamer in moest.
Prompt kwam toen de PvdA met het verzoek om hier met een hele PvdA-Club een workshop varkensmassage te volgen met hun rode Verkiezings-Koe en de pers op hun hielen. Dat had ik nou ontzettend leuk gevonden. Ook al omdat PvdA landbouw-woordvoerder - Harm Evert Waalkens - koeienboer is en Dierenbeschermer van het Jaar. Maar dan zou ik vreemdgaan... en daar ben ik niet van. Dus kon het feest niet doorgaan. Jammer hoor.
Nu wil ik weer vrij zijn en gewoon doen net zo het uitkomt en naar wie mijn hart uitgaat. Wellicht een campagne-advies, een wervend stukje schrijven, mogelijk een middagje meefolderen maar alle ondersteuning vanuit alle vrijheid. En als de verzorging van Familie Bofkont dat qua tijd niet toelaat, dan helemaal niet.
Het was bomvol bij de verkiezing Amsterdammer van het Jaar. Goed evenement, waar je gewoon geweest moet zijn. Die sfeer hing er en dat is knap om dat voor mekaar te krijgen. Heel flauw, maar kon het niet laten: heb snel een foto van Burgemeester Cohen gemaakt (en ik was niet de enige...)
Verwarring alom, want vriendin Merel verwachtte dat ik nog naar voren geroepen zou worden omdat ze gehoord had dat ik genomineerd zou zijn.
Ene Said ging er met de titel vandoor en had een gigafanclub meegenomen die de schouwburg bijna afbraken. Hij doet van alles. Regelt gratis chirurgen voor arme kinderen, verzamelt oude rolstoelen, rollators etc, brengt die naar Marokko en zo nog veel meer. Geweldig werk.
Leuke avond.
Maandag 8 oktober 2007
De Dag van My name is Boar, James Boar...
Prachtige nieuwjaarskaart van Jet Nijkamp.
Ze is beeldend kunstenaar en maakt veel fraais,
o.a. de tekeningen in het boek 'Filosofie voor de Zwijnen'
en de Beroemde-Mannen-met-hoofddoekjes.
Ga maar kijken...
Dat werd niks gister met de biggies buiten. Ik vond het toch te koud en te ongezellig weer. Zag dat het van de week misschien wel 14 graden kan worden. Wie weet. Ik ga niks forceren. Een zonnetje erbij is toch het beste voor ze. En zo te zien hebben ze het allemaal nog heel erg naar hun zin in de biggencreche.
Het leger Verslaafden-aan-Billie Bofkont groeit. Die feedback is heel erg leuk. Ik ben blij. Billie Bofkont komt weer helemaal tot bloei.
Vanavond naar het Gala van de Amsterdammer van het Jaar.
Dat is kennelijk een heel hip evenement aan het worden. Goed bedacht van het Parool. Helemaal uitverkocht.
De Dierenambulance is ook genomineerd. Dat komt heel goed uit.
Ik wil ze nog spreken over 'Het Paarse Hangbuikzwijntje'.
Dus dat kan dan mooi even in een informele setting.
Zondag 7 januari 2007
De Dag van De Verwenpost
Vandaag zijn de poppedijntjes 7 weken. Het is zacht weer zonder wind, dus naar buiten!
Het is de eerst keer, dus heel spannend allemaal.
Er staat nog een heel bouwsel van pallets i.v.m. de ophokplicht van de kippen. Dat komt heel goed uit, want nu hebben
ze een hele grote buitenbox. Ze kunnen er zo vanuit de biggencreche inlopen.Zometeen zet ik de deur open... Camera's in de aanslag... Ben heel benieuwd...
Ik kreeg van de week echte verwenpost. Een fraai varkensportret met een bijzondere tekst achterop. Afzender Nicole Querido (die hier al 2 keer was). Ze heeft een heel leuke site - lapria.nl - waar van alles op te ontdekken is. Zij is ook degene die Gieltje en mij heeft voorgedragen op gubba.nl voor het Top 21 personen lijstje. Familie Bofkont heeft er dus weer een ambassadeur bij.
Nog meer verwenpost: Twee tekeningen van grote Miss Piggy-fan Myrte. Ze was hier van de week met haar eigen Family en dat heeft een paar te gekke kleurplaten opgeleverd. Binnenkort op deze site.
Hallo Dafne, Helemaal te gek, het Billie Bofkont Boek. Ik zit met smacht te wachten op elke volgende bladzijde. Ik wou het mijn man laten lezen maar kun je achteraf nog terug naar de vorige bladzijde? Komt het ook nog op papier te staan of is het alleen on-line. Je krijgt bij het lezen de neiging om een stoeltje te pakken en het aan mijn eigen zwijntjes voor te lezen ha ha. Heel veel groetjes Willeke en mijn beestenbende. |
Hoi Billie! Ik vind het echt heeeeeeeel ZIELIG voor je. Toen ik het gisteravond las, moest ik een klein beetje huilen. Veel sterkte en zorg dat je er niet te veel aan denkt!!! Groetjes Lasse. |
Donderdag 4 januari 2007
De Dag van Reacties Op De Leeuw En Het Varken
Er komen goeie reacties op mijn stuk op Dierennieuws.nl.
Gelukkig maar.
Ik hoop dat de VARA veel klachten heeft gekregen.
Zie hier op Dierennieuws.nl: De Leeuw & het Varken.
Woensdag 3 januari 2007
De Dag van De Varkensbemiddelaar
Het jaar is goed begonnen. Heb gister bemiddeld bij het herplaatsen van een hangbuikzwijntje. Dat is altijd een hele opluchting. Weer een varkentje gered.
Verder gaf ik gelegenheid ...
Kraambezoek gister van diverse pluimage. Allemaal Familie Bofkont Fans. Myrte - fan van het eerste uur - met haar Family brachten een snoezig Delfts Blauw Biggetje mee met inhoud. Moeke & haar Biggies hebben bergen aandacht gehad. Goed voor de ontwikkeling van de kleintjes. Ze beginnen nu echt aan verschillende mensen te wennen.
De mannen stonden buiten een dubbele staldeur te restaureren. Zo hoort het ook. De vrouwen aan het troetelen en mannen aan het zwoegen. Hahaha...
Mooie dag!
Dinsdag 2 januari 2007
De Dag van De Leeuw En Het Varken
Wie heeft de oudejaarsuitzending van Paul de Leeuw gezien?
Ik was des duivels. Dat arme varkentje dat daar zo door hem geschoffeerd werd.
En die Yvon Jaspers, die daar maar wat stom stond te grijnzen en te griezelen.
"Pas op hoor! Hij kan bijten!"
Ja vind je het gek. Dat arme beestje stond stijf van de stress temidden van die joelende massa. Stelletje dombo's.
Voor wie er nu helemaal niks van begrijpt, er zaten een paar varkentjes in zijn programma. Een middelgrote hangbuik aan een riem en een paar biggies in een mand.
Zo leuk! Ja, ja...
Een poosje geleden werd ik voor deze uitzending door de redactie gebeld of ik langs wilde komen met een paar varkens op Oudjaar bij Paul de Leeuw, want een paar mensen hadden de wens om met een varken te kunnen knuffelen.
Ik vond dat al zo'n malle vraag, want dan kun je toch gewoon naar Het Beloofde Varkensland toekomen?
Kijk hier maar wat ik ze toen per mail heb geantwoord:
Aan de redactie van Paul de Leeuw
Dag Frederieke,
Het zal niet gaan.
't Lijkt misschien leuk, maar voor de varkens is 't dat niet. Integendeel.
Een varken is een territoriumgericht dier, dat leeft in een wereld van geuren en klanken. In een vreemde omgeving zijn ze doodongelukkig. Ze hebben zeker een paar dagen nodig om de nieuwe plek te onderzoeken op die vreemde geuren en klanken (Daarna pas zijn ze misschien heel voorzichtig toe aan contact met nieuwe vreemde mensen).
De stress die dat met zich meebrengt is enorm (Het varkentje op de poster bij Katja en Georgina in bed was zo panisch, dat het uiteindelijk op de poster is gephotoshopt...).
Het vervoer met de vuurwerkknallen onderweg brengt ook nog extra stress met zich mee. Je ziet dat - zelfs al zou je willens en wetens toch varkens in de studio willen hebben - er van een ontspannen contact tussen mens en varken totaal geen sprake kan zijn.
Doe het liever niet, in belang van de varkens.
Aan de varkenswens wil ik natuurlijk wel van harte meewerken.
De 'varkensgekken' zijn welkom op Het Beloofde Varkensland voor een uitgebreide kennismaking met de Familie Bofkont en een varkensmassagesessie.
Ik hoor wel wat je daar van vindt.
etc. etc.
En het dan toch gewoon doen. Die arme dieren, Wat had ik met ze te doen. En Paul er zogenaamd maar leuk op schelden, dat ze zich niet zo aan moesten stellen en Yvonne Jaspers helemaal geshockeerd door hun gegil en die stomme eigenaar die dat allemaal zo maar toeliet.
Ik ben dol op Paul de Leeuw.
Mensen in de maling nemen die weten waar ze aan beginnen als ze in zijn show komen, is een ding. Maar bij dieren werkt dat niet. Die hebben geen keus. En het publiek maar lachen.
Walgelijk om met een programma te willen scoren over de rug van dieren heen!
Wat een misselijke vertoning.
PS
De nieuwe site is natuurlijk (!) nog niet klaar.
Altijd veel meer werk dan je aanvankelijk denkt.
Dus is Billie Bofkont gewoon al op deze site begonnen aan zijn boek.
Komt later in de week wel goed.
Maandag 1 januari 2007
De Dag van Het Boek van Billie Bofkont
Namens de hele Familie Bofkont wens ik al onze Varkensvrienden en alle andere leuke mensen een heel goed 2007.
De dieren hebben een goede ouderjaarsnacht achter de rug. Toen de klok 12 uur sloeg, ben ik de stallen ingeslopen. Ze lagen allemaal lekker in het stro en dat heb ik maar zo gelaten. Om het erf heen hing een gordijn van aanhoudend vuurwerkgeknal. Gelukkig net ver genoeg om niet angstaanjagend te worden.
1 januari. Een frisse start. We zijn bezig met een nieuwe website. Net zo leuk als de vorige - misschien nog wel veel leuker - maar deze keer met een nieuwe structuur. Dat werd hoog tijd. Het leven is een aaneenschakeling van puinruimen en orde scheppen in de chaos. Zo blijf je lekker bezig en je hoopt maar dat je iedere keer toch een stapje verder komt.
Billie Bofkont woont dit jaar 10 jaar op Het Beloofde Varkensland.
Hij schrijft er een boek over. Een online boek. Iedere dag een bladzij.
'Je weet nooit hoe lang je nog hebt' zei hij tegen de jonge Gieltje
'en daarom ga ik alles vastleggen voor later.'
Vanavond staat de eerste bladzij er dus op.
De hele Familie Bofkont verheugt zich enorm op het Billie Bofkont Boek.
Wat zal hij veel te vertellen hebben.
Rosamunde staat de hele dag al kribbig te kijken, want zij woont hier nog langer dan Billie. Maar ik weet zeker dat Billie dat wel recht gaat zetten in zijn verhaal.
Daar is hij beschaafd genoeg voor.
Iets anders:
Tot mijn verrassing kwam ik mezelf in het Parool tegen met Maximiliaan. Kennelijk ben ik voorgedragen - evenals vorig jaar blijkt nu, ook nooit geweten - als Amsterdammer van het Jaar.
De genomineerden-status niet gehaald, maar dat zat er toch niet in, begreep ik uit het artikel. Daar is de Familie Bofkont al te bekend voor en dat is niet de bedoeling van deze verkiezing. Geeft niks. 'De Familie Bofkont is gezien en niet onopgemerkt gebleven', zou Gerard Reve gezegd hebben. Dat is en blijft een goede zaak voor alle dieren die (nog) niet tot De Orde der Bofkonten behoren, want dat is nou net ons streven.
Gelukkig Nieuwjaar!
PS
O ja, voor wat het waard is:
Vanavond 1 minuutje Moeke & haar Biggies op Editie NL ergens rond de klok van 6 geloof ik.
Gieltje verslaat Burgemeester Job Cohen!
Tegen het eind van ieder jaar verschijnen er weer overal lijstjes.
Lijstjes met wie in of uit is, lijstjes wie de beste oliebollen bakt en lijstjes
met de beste of de slechtste huppeldepup van het jaar 2006 etc.Op Gubba.nl kun je stemmen op de top 21 boeken, top 21 restaurants en top 21 personen.
Maar...
Wie heeft burgemeester Job Cohen - Tweede Burgemeester Van De Wereld en Nederlander Van Het Jaar - verslagen en staat al een paar weken op nummer 1?
Dat is Gieltje van Het Beloofde Varkensland!
Lees verder...
Zaterdag 31 december 2006
De Dag van De Biggencreche
Een paar Feestvarkens en een Feestbig op bezoek de afgelopen twee dagen.
Dat was natuurlijk groot feest in de Biggencreche.
Moeke is geweldig. Ze raakt steeds meer op haar gemak en dat slaat over op Harrie en zijn Harem.
Want inderdaad, er zit maar 1 beertje in het nest van 8...
Ik ben blij dat sommigen ook oog voor Moeke hebben.
Ze heeft zo'n lief gezicht en is zo zorgzaam voor haar biggen.
Je moet wel van steen zijn als je dat niet ziet.
De biggen krijgen zo hun heel eigen gedoetje.
Het geluid dat ze samen voortbrengen als ze op zoek zijn naar rommeltjes om op te kauwen is van een adembenemende schoonheid.
Alsof ze een geheim bespreken tijdens hun bedrijvigheid en het klinkt als een zwerm zoemende bijen.
Zaterdag 30 december 2006
De Dag van Het Stilstaan Bij Het Afgelopen Dierenjaar
Of ik goed stil kon staan, vroeg de verslaggever van Editie NL (RTL4).
Nou wat heet. Ik heb als schildersmodel gestaan op de academie en daar waren soms wel sessies van drie kwartier bij! Drie kwartier in je blote kont in een bepaalde houding.
Als de tijd in gaat denk je, o, dat is een makkie.
Halverwege denk je dat je gek wordt en dat je moet stoppen.
Daarna raak je verlicht en zou je de rest van je leven zo kunnen blijven staan.
Ik heb het mezelf toen echt aangeleerd op ademhalingstechnieken.
Heel bijzondere ervaring.
Ergens op zolder heb ik nog een paar van die naaktstudies van de hand van Porgy Franssen, die toen even niet op de planken wilde staan. Hij nam een sabbitical en ging een jaartje schilderen en deed dat bepaald niet onverdienstelijk. Nu speelt hij in die nieuwe advocatenserie Keizer & de Boer, heet die, meen ik.
Gister stond ik dus op verzoek van Editie NL twee minuten stil in mijn 'Varkensbos'. Gelukkig niet naakt want het was waterkoud. Ben benieuwd hoe dat er uit gaat zien. Het effect in de montage moet zijn dat de varkens versneld achter mij langs lopen, als achter een standbeeld langs.
Editie NL was hier om stil te staan bij het afgelopen dierenjaar.
Ik zat ook nog lekker op het stro tussen Moeke & haar Biggies in.
De biggetjes zijn al net pirahna's (schrijf je dat eigenlijk wel zo? ik bedoel die roofvissen).
Ze bijten, trekken en kluiven aan me, alsof ik een stuk vlees aan een bot ben.
Zou ik ook doen als ik een big was.
Toen ze weer weg waren schoot me te binnen dat ik het ook nog over de nieuwe ziekte 'blauwtong' had kunnen hebben.
Ik hoop dat Caesar niet kwaad op me is...
Woensdag 27 december 2006
De Dag van Het Paarse Hangbuikzwijntje
Hangbuikzwijntje niet thuis met kerstdoor Germa GravelandSITTARD - Het hangbuikzwijntje Pieter zal de kerstdagen niet bij zijn baasjes of bij zijn maatje Babe doorbrengen. Het vier maanden oude diertje liep maandag weg en moet nu tot half januari dertig kilometer verderop in een hok verblijven.
"Mijn dochters hart is gebroken. Het diertje zit in Maastricht en dat
is te ver om elke dag naar toe te gaan", vertelt Jacqueline van
Mourik. Maandagochtend nam Pieter in zijn eentje de kuierlatten.
Baasje Jacqueline zocht overal, maar kon hem niet vinden. Toen ze de
dierenambulance belde, bleek dat er net een wagen naar een naburige
straat toegestuurd was omdat daar een zwijntje rondliep. "Daar ben ik
gelijk naar toe gegaan. Toen ik daar kwam, bleek dat ze Pieter toch
mee moesten nemen. Hij moest gechipt worden."Jacqueline wist niet dat hangbuikzwijntjes gemerkt moesten worden, maar regelt gelijk een chipcode voor Pieter en Babe. "Maar omdat hij ontsnapt is, moet hij blijven tot hij een chip heeft. Babe, het andere zwijntje, mag wel gewoon thuis blijven", vertelt een inmiddels boze Jacqueline. "Het diertje vervreemdt als het zo lang weg is. Hij is nog jong en liet zich net goed aanhalen en knuffelen. Dat hechtingsproces wordt zo helemaal tenietgedaan." Bovendien zit Pieter in Maastricht, omdat de dierenambulance daar geen toestemming wil geven om hem naar de dierenopvang in Sittard over te laten brengen. "Mijn dochter wil elke dag een paar uur bij hem zijn. Ze mist hem, maar elke dag naar Maastricht lukt ons echt niet." De dierenopvang in Maastricht begrijpt de commotie niet. "Het diertje heeft het prima naar zijn zin en binnen 20 minuutjes kan de familie al van Sittard in Maastricht zijn", aldus een woordvoerster. "Bij hoge uitzondering hebben wij maandag toestemming gekregen om een niet-gechipt varkentje van Sittard naar Maastricht te brengen en wij zien niet in waarom we nog een keer die toestemming zouden moeten vragen om hem weer terug te brengen." |
Rare dagen. Gister stond ik om 7.30 uur in de vroege ochtend bij de Bieb op de Prinsengracht in Amsterdam. Toen ik er heen reed. had ik een onbestemd gevoel. Bij aankomst was alles dicht en donker en niks leek er op dat er een radioprogramma gemaakt zou gaan worden. Dat bleek ook te kloppen, want het was Tweede Kerstdag en na een telefoontje met de programmamaker - die ik dus heel vroeg uit bed belde - begreep ik dat me dus een dag vergist had. En ik was al om kwart over vijf opgestaan.
Dat interview is dus vandaag. 'Amsterdam wordt Wakker' heet het programma... Dat komt er van als je op een boerderij zit en even niks met de buitenwereld van doen hebt.
Ik ben ook wat van slag, want mijn 89-jarig oud vadertje kreeg afgelopen zondag een herseninfact en werd opgenomen in het Ziekenhuis. Niet voor de eerste keer en iedere keer praat hij daarna moeilijker en is de motoriek weer minder geworden. Maar hij kan gelukkig nog uit z'n woorden komen en ik moet er vanmiddag op uit om te voorkomen dat hij in een verpleegtehuis terecht komt.
Er waren ook leuke dingen. Een giga-Kerstpakket door een Familie Bofkont Fan voor het hek gezet. Allerlei lekkers voor de dieren, zoveel dat ik wel 5 keer heen en weer heb moeten lopen van oprijpad naar voorhuis, iedere keer met een mand vol spullen. In z'n geheel was die 'kerstcontainer' namelijk niet te verstouwen.
Aan alles en iedereen was gedacht. Voor de katjes snacks, voor de kippen allemaal kroppen sla en luxe graantjes in deftige zakjes met ritsluitingen, wijn, bananen, museli, veel broden en nog veel meer appels, biologische aardappelen, etc.etc. te veel om op te noemen. En een gedicht:
December 2006
'Het Beloofde Varkensland' is het Paradijs op aarde,
Waar alle dieren vrij zijn en gelaten in hun waarde,
Waar mensen bijles krijgen, in hoe het echt zou moeten zijn,
Van Dafne en al haar dieren, inclusief het Hangbuik Zwijn,
Op de boerderij heerst vrede, als nergens anders op deez' planeet,
Zo strijdt Dafne ook voor andere dieren en werkt zich in het zweet,
Zij staat op de barricaden, vol strijdlust en vol vuur,
En vecht voor dierenrechten en een biologische cultuur,
Ik heb het afgelopen zondag, met mijn eigen ogen mogen zien,
Het was een heel bijzondere middag en zo gezellig bovendien,
Knuffelen met de dieren, appeltaart en drankjes, alles zelf gemaakt,
Deed mij denken aan mijn jeugd in Afrika en heeft mij diep geraakt,
Lieve Dafne Westerhof, ga zo door en het ga je altijd goed,
Wat een bijzonder mens ben jij, met zo'n zuiver gemoed,
een "kertspakket", voor alle dieren en een kleinigheid voor jou,
helaas niet alles Biologisch, dat werd te prijzig voor deze vrouw,
Ik hoop dat alles toch zal smaken en dat mens en dier genieten,
En wens jullie gauw weer eens te zien, die mij zo spraak'loos lieten,
Wat een cadeau jullie allen, mij voor het leven hebben gegeven,
Vreugde in mijn hart en hoop, dat het echt anders kan in 't leven!
Hele fijne feestdagen en ik wens je alles dat je wenst, voor het Nieuwe jaar!
Erin van der Poll
Mooi gedicht, een mens zou er verlegen van worden. Wat me goed doet is dat er hier kennelijk iets 'gebeurt' met mensen, dat de dieren er wel degelijk toe doen in het denken over vee, vlees en alles wat daar bij komt kijken.
Goed om te weten.
Wat betreft die vrede die hier heerst...
Ik zal eens een filmpje maken over hoe het er hier rond etenstijd aan toegaat, hahahaha..
Het voeren is een heel secuur werkje geworden. Allemaal handwerk. Haute Couture Maaltijden voor Familie Bofkont. Eerst een basis rondstrooien - waarbij ik zeer behendig als een jongleur tussen ze door moet springen, omdat ik anders tegen vlakte ga en om hun scherpe tanden te ontwijken - daarna rondlopen en kijken.
Kijken wie er extra voer nodig heeft, en die proberen mee te lokken naar een plek achteraf. Dat is het moeilijkste. De slimsten hebben dat door, rennen er achteraan en verjagen degene voor wie het bestemd was, vreten alles zelf op, etc.etc.etc. Soms gaat het goed. Maar dan ben ik al met al een paar uur verder, waarbij ik tussendoor andere erfklussen doe. Optimale vrijheid voor de dieren is ideaal voor de beesten, voor de verzorger veel meer extra werk. (bij dit aantal tenminste).
Iets anders:
Ik heb me tussen de bedrijven door, nog met een hangbuikzwijntjesdrama bemoeid (zie kader boven). Met goed gevolg, want het beestje is weer thuis. Weer eentje gered.
Een krankzinnig verhaal - zo zout heb ik het nog nooit gegeten - waar de Paarse Krokodil nog niks bij is. Ik moet nog het een en ander goed uitzoeken - hoor en wederhoor - maar dan volgt er nog een uitgebreid verslag.
BabyBig loopt nog een klein beetje te hinkepinken, komt wel goed. Nu loopt Theo vreemd, maar die is absoluut niet te benaderen voor een inspectie. Hoop dat dat vanzelf weer overgaat... anders moet Peter hem darten voor een roesje. Met Heks moet ik morgen naar de dierenarts, die is dampig.
Een vorige dierenarts zei dat daar niks aan te doen was. Onzin, zei de volgende poezendokter, gaf haar een injectie en onmiddellijk knapte Heks op, ademde frank en vrij, werd weer speels en veel vitaler dan voorheen. Nu is dat weer uitgewerkt en krijgt ze het weer benauwd. Dus opnieuw etc. etc. Misschien dat ze daardoor wat korter leeft, maar met wel veel meer kwalteit, en dat is toch het allerbelangrijkste.
Wat wel zorgelijk is, is dat er een zwart babyhangbuikje moeizaam ademt. 's Nachts lijkt ze wel een zeehond, een heel wonderlijk geluid, maar overduidelijk. Overdag is het weg, zodat ik er ook maar niet achterkom om welk biggetje het nu gaat.
En als ik dat wel zou weten, is de grote vraag wat en wanneer moet daar wat aan gebeuren? En hoe? Zo'n beestje zomaar uit het vertrouwde nest halen is ook zo'n ingreep.
Ik zie de blinde paniek al voor mee. Meelokken met iets lekkers is er ook niet bij, want de rest stort zich als een wilde meute op alles waar ik maar mee aan kom zetten.
Die onverzadigbare vreetdrang - zo des varkens eigen - zit er al vanaf het begin af aan - ingebakken.
Kortom, ik weet het even nog niet.
Kerstmis 2006
De Heerlijke Dagen
Giel & Sander in het Glazen Huis
Twee Familie Bofkont-fans opgesloten.
Wat zal dat zwaar zijn zo'n hele week zonder eten.
Ik heb nog een plaatje aangevraagd. Welke?
De Hema Worst natuurlijk van Hans Dorrestein.
Protestlied tegen de biggencastratie.
Vorig jaar werd ik uitgenodigd met een van mijn varkens om Giel te verrassen. Dat ging natuurlijk niet. Het jaar daarvoor ben ik wel in Het Glazen Huis geweest, op verzoek van Miss Piggy onder mijn arm. Wat zou het toch leuk zijn om zo maar eens eventjes aan de wandel te gaan met een varken.
Voor de oudjaarshow van Paul de Leeuw ben ik ook gevraagd met een paar van mijn varkens. Maar helaas. Een varken is geen hond. Ze willen altijd thuis blijven. Geeft ze eens ongelijk...
BabyBig
BabyBig had een ernstige ontsteking aan haar poot. Wat voor een was onduidelijk, maar Peter vermoedde een bacteriele. Serious Business dus. Een weekje binnen. De eerste antibioticakuur sloeg niet aan... Ik kreeg al schrikbeelden van de voet van Balkenende, maar godzijdank sloeg de tweede kuur wel aan. Wat kun je dan in de rats zitten. BabyBig is gelukkig nu weer buiten. Ze was het helemaal zat om binnen te zitten. Niet dat ze er trouwens erg onder die ontsteking geleden heeft. Ze heeft binnen de hele boel op stelten gezet, was nog berig ook, dus Opaatje had dynamisch gezelschap...
Naar De Bieb
Het leuke van deze dagen is dat ik helemaal alleen met de beesten kan zijn. Heerlijk! 's Ochtends boerinnen, daarna onder de douche en dan achter de laptop, schrijven. In de namiddag weer voeren en alles in orde maken voor de nacht. Daarna weer schrijven. Verder Niks. Wat een leven. Geen verplichtingen met diners of ander gedoe. Het enige is dat ik op Derde Kerstdag om 8.00 uur 's ochtends in de Bibliotheek van Amsterdam moet verschijnen. Ik ben hoofdgast op de Amsterdamse Radio. Dan ga ik vertellen over mijn leven als Varksensvrouw. Het onderwerp wordt de oormerken van Familie Bofkont. O ja, ze vroegen of ik Miss Piggy kon meebrengen! Miss Piggy! Die tank zou de hele bieb verbouwen...
Kerstkalkoen
Belinda Meuldijk bereidt een Kerstkalkoen voor haar geliefde.
Merkwaardige move van het dierenpaar van het jaar...
Zag het op Shownieuws, ik vermoed dat het een beetje vals gemonteerd is, naar feit blijft dat de Kerstkalkoen toch op hun menu staat... (ik ben stiekem natuurlijk stikjaloers, wat zou ik nog graag eens kalkoen eten zonder schuldgevoel. Maar dat zal nooit en nooit meer gaan...)
Gelukkig Kerstfeest
Ik wens iedereen een heel Gelukkig Kerstfeest, dank voor alle mooie kaarten en berichten, dank voor al het meeleven met de Familie Bofkont. Ik kan niet altijd alles meer beantwoorden, maar via de logs hou ik iedereen op de hoogte. Woensdag komt de volgende log weer.
Tot die dag lekker genieten van Moeke en haar Biggies, ook geen straf.
www.varkensgeluk.nl
PS
Biggen-gekeet
Drie Brutale Biggies waren de grote stal in gefloept. De deur viel achter ze dicht... Ik hoorde aan Moeke dat ze zoek waren. Toen ik ging kijken renden ze als dollen over de hoogste strobalen heen en weer. Niks paniek. Keten!
PPS
Arie Bombarie is in de wolken.
De Bijenkorf heeft de foie gras uit de schappen gehaald.
Stukje bij beetje komt de verandering op gang...
Zaterdag 23 december 2006
De Dag van Driving Home For Christmas
De Zweedse fan van Maximiliaan mailde hoe het toch met Max gaat. Ze vindt de kleine biggies natuurlijk helemaal te gek, maar haar hart blijft uitgaan naar Maximiliaan. Dat is toch mooi. Zie je wel, oudere dieren blijven ook boeiend.
Nou, het gaat uitstekend met de lieve Max. Hij heeft helemaal zijn weg gevonden op Het Beloofde Varkensland. Bijna exact 2 jaar geleden arriveerde hij op Het Beloofde Varkensland onder begeleiding van Twee Vandaag. Bij aankomst stonden de verslaggevers al op de dijk te wachten. Het werd dringen want iedereen wilden Max nog in de avonduitzening van de televisie of in de ochtendkranten hebben. Maximiliaan werd ingehaald uit een held.
TweeVandaag (heet nu EenVandaag) maakte er een prachtig item van. De verslaggever - Marc - reed helemaal mee van Drenthe naar Amstelveen en filmde onderweg het rietbusje waar Max in lag. 'Driving home for Christmas' klonk onder de beelden. Een met veel liefde gemaakte reportage.
Marc vertelde dat hij hier enorm geinspireerd was geraakt en dat is heel duidelijk in zijn item terug te zien. (Kijk hier maar, echt de moeite waard).
We zijn nog steeds van plan om samen meer te gaan maken over Het Beloofde Varkensland. Maar ja tijd, tijd, tijd...
Vorige week zijn er nog TV-opnames van Max gemaakt voor de Avro.
Ik mocht een dier van de Familie Bofkont aanwijzen dat een schouderklopje verdient.
Allemaal natuurlijk. Maar Maximiliaan nog wel het meest.
Vrijdag 22 december 2006
De Dag van Charlotte's Web & Babe
Alle kranten staan bol van de recensies van Charlotte's Web.
'Een schreeuw om een vleesloze kerst' kopte het AD.
En inderdaad de schattige big Charlotte, die gered wordt van de slacht doet ieders hart smelten.
Een snoezige smetteloos roze big in de armen van een leuk meisje, wie is daar nu ongevoelig voor?
Onlangs kreeg ik een tape opgestuurd met opnames van de biggen die getraind werden voor de film Babe, ook al zo'n tearjerker.
Nou, mij sprongen de tranen in de ogen toen ik zag wat voor leven die filmsterbiggetjes hebben... Voor Babe werden zo'n 30 verschillende Babes 'gebruikt' omdat biggen zo snel groeien dat ze na een week al niet meer te 'gebuiken' zijn voor de film. Dus een hele reservevoorraadbiggen achter de hand is wel zo handig.
Die biggen hebben het verschrikkelijk. Ze leven in de gevangenis, in de vorm van piepkleine hondenbenches. Gedwongen doodstil te zitten, want ze kunnen letterlijk hun kontjes niet keren.
Als ze aan de beurt zijn worden ze er uitgehaald en op een tafel gezet. De trainer - een man met een onsympatiek gezicht, ook dat nog - deed keer op keer hun kunstjes. Dat ziet er heel erg eng uit. Drillen, drillen en nog eens drillen. Mechanisch en kil. Zonder enig gevoel. Die man is een robot. Zodra hij klaar was met de sessie, werd de big onmiddellijk teruggezet in de bench.
Eenzame opsluiting! Voor varkens het ergste dat er bestaat. Voor jonge biggen helemaal misdadig. Waarom moet het zo? Omdat ze anders niet meer te trainen zijn. Je moet ze van hun groep - lees soorteigen gedrag - vervreemden omdat je ze anders niet meer naar je hand kunt zetten.
Tussen de trainingssessies door mogen ze ook geen contact met mensen hebben. Het enige contact dat ze hebben, is tijdens de training, daar zit me nu juist de kneep, zo leren ze al hun kunstjes. Ieder contact buiten de training om verstoort de conditionering.
Eenzame opsluiting dus, een geknakte wil, geen moeder, geen soortgenoten, geen nestwarmte, niet spelen en vechten met broers en zussen, en vervreemdend aangeleerd gedrag. Doodeng. Pervers. Daar willen de tranen je wel van over de wangen gaan lopen.
En na de opnames? Daar heb ik geen enkele illusie over. De slacht... Net zoals het ellende-verhaal van de bio-industrie wil niemand dit weten en gaan we massaal naar die leuke films toe.
Jaren geleden werd ik al gewaarschuwd door Theodor Holman: "Het lot van elke idealist is cynisme". Nou, dat verdom ik. Ik ga door met de Familie Bofkont. 'Een bezoek aan de Familie Bofkont, en je weet onmiddellijk waarom de bio-industrie afgeschaft moet worden' las ik op de site van Lapria.nl
En zo is het.
Mij wordt vaak gevraagd waarom ik mijn varkens geen kunstjes heb geleerd: "Ze zijn toch zo intelligent?"
Nou daarom dus...
Laat ze die intelligentie maar lekker voor hun soorteigen manier van doen bewaren.
Daar is die namelijk ook voor bedoeld.
Varken Gieltje verslaat Burgemeester Job Cohen!
Kijk hier voor het artikel op Dierennieuws.
Donderdag 21 december 2006
De Dag van Uit Het Leven Van Een Varkensredder
Voor wie het nog niet wist, ik publiceer heel vaak op Dierennieuws.nl Onder de knop 'Lessen in Dierengeluk' ontstaat zo langzamerhand een heel Dafne-archief. Ook staan er regelmatig stukjes van mijn hand op het hoofdnieuws. Dus wie het allemaal weten en lezen wil ga maar regelmatig op Dierennieuws.nl buurten.
Het leven van een varkensredder gaat lang niet altijd over rozen. Gisteravond betrokken geweest bij het transporteren van een hangbuikzwijn. Het zoveelste verhaal. Hangbuiken zijn altijd de klos. Ze wonen vaak op onduidelijke landjes, niet bij huis en dan blijkt dat ze daar weer weg moeten omdat er 'in de toekomst gebouwd zal gaan worden.'
Begin er toch niet aan als je het zwijntje geen volwaardig leven kunt bieden, d.w.z. een veilige woonomgeving gegarandeerd tot het einde aan toe. Gisteravond was het weer raak. Door mijn bemiddeling wilden aardige mensen zich over het dier ontfermen. Afspraak gemaakt om te assisteren bij het inladen, nooit een fluitje van een cent.
Het ging om twee zwijntjes van 2 verschillende baasjes. En de tweede mocht niet mee. Een lang ingewikkeld verhaal kort: De bewuste man zei zogenaamd geen plaats te hebben voor twee zwijntjes bij zijn huis. Bij navraag bleek dat 2 hectare te zijn (!) en hij wilde er WEL weer een nieuw zwijntje bijkopen...
Kan iemand hier nog een touw aan vastknopen? Ik niet. Hij wilde dus domweg van dat ene zwijntje af. Dennis en ik besloten na overleg niet mee te doen aan het opzettelijk scheiden van 2 hangbuikzwijntjes die al jaren samenwonen. Dat is misdadig, zeker als er andere oplossingen voor de hand liggen. We zijn onverrichterzake huiswaarts gekeerd en voor zover ik begreep zijn de aardige mensen wel door gegaan met de verhuisactie van dat ene varkentje.
Het hele geval zit me niet lekker.
De aardige mensen zijn te goeder trouw, maar te onervaren om lulkoek op waarde te kunnen schatten. Zij zaten met het dillemma van een gehuurde bus en hadden zich verheugd op dat varkentje. En ik zat met het dilemma dat ik altijd het beste voor de varkens wil en daar hoort een scheiding niet bij. Praatjes van 'er zal in de toekomst gebouwd gaan worden dus het varken moet NU weg' heb ik al te vaak gehoord. In de praktijk blijkt dat zo'n onduidelijk landje nog in geen 1000 jaar bebouwd gaat worden...
Ik heb wederom voor de varkens gekozen en dat zal ik altijd blijven doen.
Dillemma's, dillemma's daar hangt het hele leven van aan elkaar.
Woensdag 20 december 2006
De Dag van LAAT JE NIET BANGMAKEN EN LAAT JE VARKENS NIET IN DE STEEK
Ik krijg berichten dat hobbyhouders hun hobbyvarkens gaan dumpen na de uitzending van Zembla over de MRSA bacterie, ook wel de ziekenhuisbacterie genoemd.
Dat is heel erg. Het is namelijk nergens voor nodig.
Veel varkens in de bio-industrie schijnen de MRSA bacterie bij zich te hebben. Die bacterie kan overgaan op de varkensboer, die intensief contact heeft met zijn varkens. Nou ja, contact... Was het maar waar voor die eenzame dieren... Maar vooruit, een big castreren is ook een vorm van fysiek contact, zij het een heel kwalijke...
Die bacterie dus. Nu is iedereen weer panisch dat varkens de mensen iets aandoen (krijgen ze daar ook weer de schuld van). Het komt er in het kort op neer:
Als een varkensboer opgenomen moet worden in een ziekenhuis komt hij geisoleerd te liggen. Dat geldt voor iedere varkensboer (of hij verplicht is te melden dat hij varkensboer is, weet ik niet). Misschien geldt dat ook voor mij, maar dat zou ik geen enkel bezwaar vinden (kan ik teminste rustig lezen zonder al dat gekwebbel aan je hoofd).
Maar een hobbyboer met een of een paar hobbyvarkens heeft natuurlijk niks te vrezen van die bacterie. Die komt alleen op plekken voor waar veel met anti-biotica gewerkt wordt. En dat zijn dus bij uitstek varkensstallen en ziekenhuizen.
Bij iemand met een 'hobbyvarkentje' (rotwoord, maar ik gebruik het hier toch maar even voor het gemak), is dat dus helemaal niet het geval. Sterker nog, ik had een poos geleden een dochter van een kinderarts op de workshop en zij vertelde dat haar vader altijd riep:
"Ieder kind zou met een varken moeten opgroeien, dan bouwt het voor de rest van z'n leven een enorme afweer op."
Dus 'hobbyboeren' laat je niet gek maken. Kom op voor je dieren en gebruik je verstand. Je varken door bangmakerij dumpen, is te erg voor woorden. En voor toekomstige hobbyvarkenshouders:
Als je van nature een angsthaas bent, moet je dus nooit aan een varkentje beginnen. Want reken maar dat die arme beesten keer op keer negatief in de publiciteit zullen blijven komen. En daar zul je tegen bestand moeten zijn...
PS
en na al deze nare praat even een gelukkig moment.
Een banaan voeren aan Moeke's biggen.
Dinsdag 19 december 2006
De Dag van Boertje & Boerinnetje Spelen
Zondag en maandag leuke workshops. Veel te doen.
Giel was er ook zondag nog met Marisa op kraamvisite.
Om zich vast op te laden aan het biggengeluk, want vandaag
zit hij in het Glazen Huis en dat wordt weer 6 dagen afzien.
Ze mochten de kleintjes een stukje banaan voeren.
Feest! Marisa wil meteen een ander huis met grote tuin kopen,
dan kan de hele Familie Hangbuik bij ze komen wonen...
Het lijkt nog zo kort geleden dat ze Brammetje hier de fles gaven.
En kijk nu eens naar die grote lummel...
Zondag 17 december 2006
De Dag Van De Biggen Zijn Een Maand!
Een maand oud vandaag.
Toen ik Miss Universe kreeg was ze ook zo oud en nog kleiner. Niet meer voor te stellen nu...
Haar moeder had niet genoeg melk meer voor zoveel kinders.
En zo kwam dat kleine grietje hier terecht.
Ook deze biggetjes zullen groot worden, heel groot.
En wie vind ze dan nog leuk?
Ik wel. Moeke is me net zo lief, maar helaas denken veel mensen daar anders over...
Zaterdag 16 december 2006
De Dag van Alle Zeilen Bijzetten
Moeke moet alle zeilen bijzetten. De kleintjes worden zo flink. Morgen zijn ze een maand oud. Ze eten nu ook mee uit moeders pot. Moeke moet flink dooreten want de gehaaide biggetjes eisen hun plek op aan de dis. Ze groeien momenteel als kool. Melk + vast voedsel, dat wil wel, je ziet ze bijna per uur groter worden.
Het zogen heeft een enorme dynamiek gekregen. Ze stoten als idioten tegen Moeke's spenen aan om meer en meer melk. Ik weet uit ervaring hoe hard die duwneusjes zijn. De biggen die bij mij in bed sliepen zoals Miss Piggy, Mannetje Bromsnor, Miss Universe, Dappere Dodo, Wildeman, Brammetje, Bonestaakje en Gieltje, bezorgden mij destijds overal blauwe plekken.
Ik moest er een paar keer per nacht uit om brintapap voor ze maken. Dat werd gewoon opge-eist. Ze stompten me wakker met die - op het oog zo snoezige stopcontactjes - en ze gingen net zo lang te keer tot ik er uit ging. Ik was werkelijk bont en blauw.
Dus Moeke, hou vol meid. Scheelt natuurlijk dat ze echte melk voor ze heeft en dat de natuur het zo bedacht heeft. Tenminste dat hoop ik dan maar.
Maar, zij heeft er 8 tegelijk en ik nooit meer dan 2 of 3...
Vrijdag 15 december 2006
De Dag van Gieltje Op Nummer 1...
Hahahaha ik heb Job Cohen verstoten van de eerste plaats!
Ik sta op 1, dus iedereen die op Gieltje geklikt heeft,
reuze bedankt namens Giel en mij ook natuurlijk...
Bizar, want ik weet nog steeds niet waartoe dit allemaal is, maar ach het is ook wel eens leuk om dat niet te weten. We spelen het spel des levens gewoon allemaal met verve mee en lijstjes met mensen daarop zijn daar een onderdeel van.
Ik heb tegen Gieltje gezegd dat hij nu niet naast z'n hoefjes van verwaanheid hoeft te gaan lopen. Het leven is zeer betrekkelijk en op het moment dat ik dit schrijf kan nummer 1 al lang weer verdrongen zijn door een andere runner-up van de lijst.
Rober Long is geveld door de sluipmoordenaar kanker. Toen hij nog ambassadeur van Varkens in Nood was, brak de MKZ uit. Ik was druk bezig met de organisatie van de Stille Tocht voor de MKZ-Dieren, toen zijn assistent mij opbelde om succes te wensen. Robert kon helaas niet van de partij zijn, vertelde hij, omdat hij in Italie zat.
Ik was verrast door zoveel attentie, had niemand specifiek uitgenodigd, kende RL niet, dus hij moest het uit de krant hebben.
Hij deed ferme uitspraken als varkens-ambassadeur en kwam daardoor nog voor de rechter te zitten. Die vond dat hij mocht zeggen dat varkens het zo rot hebben in de bio-industrie, dat hun leefomgeving veel weg heeft van concentratiekampen. Goedzo. Alsmaar de boodschap blijven uitdragen. Bio-industrie- varkens hebben een rotleven. Punt.
De kracht van de herhaling zal op den duur zijn werk gaan doen.
Donderdag 14 december 2006
De Dag van De Toespraak van Arie Bombarie
Zometeen een flinke groep van over de 20 man. Ze komen al om 10 uur met een afsluitende lunch. Werk aan de winkel dus.
Arie Bombarie kan z'n hart weer ophalen en het hele gezelschap toespreken. Laatst die ie dat ook, we hebben we gelachen. Maar hij was helemaal in z'n element, want hij had de hoofdrol en dat is precies wat ie wil..
Woensdag 13 december 2006
De Dag van De Londense Biggen
Weer wat geleerd gister. Londense Biggen. Komt morgen wel.
Moet nu stukken schrijven en daarna naar de Kerstborrel van de Dierenbescherming.
Tot mijn verrassing zag ik bovenstaande foto met Gieltje in mijn armen op www.gubba.nl.
Hoorde dat ik door een Familie Bofkont fan genomineerd ben voor de top 21 van personen (?).
Weet niet precies wat de bedoeling is.
Deze foto had ik trouwens nog nooit gezien. Hoe komen ze daar aan? Geen idee.
Het geboortejaar klopt niet. Ik zal eens een korte bio op mijn site zetten, die er desgewenst
zo af geplukt kan worden, want varkensfluisteraar klinkt wel romantisch,
maar bijv. de Familie Bofkont Oormerkenkwestie snijdt veel meer hout.
Maar wat leuk om Gieltje nog eens zo klein in mijn armen te zien...
Dinsdag 12 december 2006
De Dag Van Er Op Uit
Gister de deur van de Grote Stal open laten staan.
Wie liepen daar meteen rond te neuzen?
De biggies!
Ze gaan er dus al op uit.
Ik vandaag ook. Naar het hoge Noorden. Familiebezoek.
Terug naar mijn boerenroots.
Daar, waar mijn opa in het stro sliep bij zijn zeug, als ze moest biggen.
Daar, waar hij haar begroef toen ze stierf, samen met haar biggen, aan de vlekjesziekte.
Ik weet precies waar, mijn vader heeft de plek aangewezen.
Tot morgen
Maandag 11 december 2006
De Dag van Naar & Leuk
Vanochtend een naar bericht. Er was al een poosje mailcontact over een veel te dik hangbuikzwijn, althans zo kreeg ik de boodschap door. Uit ervaring weet ik dat je voor een goed advies het betreffende dier eerst gezien moet hebben. Dus ik vraag altijd meteen om foto's. Die kwamen niet omdat er geen digitale camera was. Toen vroeg ik om gewone foto's op te sturen van het dier en - heel belangrijk! - de leefomgeving.
Gisteravond nog heb ik toch maar een globaal voedingsschema opgestuurd, om het contact op gang te houden. Vanochtend kreeg ik bericht dat het dier ge-eunthaniseerd is. Waarschijnlijk terecht, toch jammer dat ik het niet heb kunnen zien.
En zo komen weer op het aloude probleem: de gevaarlijke aanleg van vetzucht voor hangbuikzwijnen. Nooit te veel voeren, want er sterven meer hangbuikers aan vetzucht dan van ouderdom...
Doodjammer.
Varkensvriendinnen Marielle en Gaynor hebben zich hier afgelopen week weer eens uitgesloofd. Het ziet er nu overal weer prachtig uit.
Ze hebben binnen hun hart opgehaald aan de kleintjes en buiten aan Dappere Dodo en Wildeman.
Die twee manntjes zijn zo leuk samen. DD is nog echt een kleuter. Bijna 8 maanden is ie nu en mooi aan de maat. Met de ervaring van vanochtend weer des te goed opletten dat ie niet te veel eten krijgt (en de buurvrouw met gevangenisstraf dreigen als ze nog 1 keer brood over het hek gooit...).
Zodra DD je ziet, komt ie op je af om te begroeten. Met dat typische jonge-varkentjes-geluid en Wildeman altijd in zijn kielzog. Als ze de hele dag buiten zijn geweest, liggen ze 's avonds stijf tegen elkaar aan in het stro. Bekaf.
Zondag 10 december 2006
De Dag Van Madurodam
Drie weken geleden (19 november) lag Moeke op dit moment te baren (11.00 uur). Nu liggen, lopen, springen, rennen, dansen, slapen, drinken, vechten, spelen en onderzoeken er al 8 mollige miniatuur zwijntjes. Het is hier compleet Madurodam geworden.
De rimpeltjes in hun losse vel zijn nu helemaal opgevuld, de oortjes staan omhoog, en het Bonte Beertje maakt al regelmatig de oudste beweging. Net een Bonsai boompje. Alles d'r op en d'r aan. En... als Moeke haar pan met lekkers krijgt, eten ze al mee. Vanochtend pikte het Bonte Zeugje een stukje banaan bij haar weg en sleepte dat mee naar haar eigen plek.
Ik weet nog steeds niet hoe de verdeling zeugje/beertje is. Op het blote oog lijkt het Bonte Beertje de enige te zijn. Maar zou dat wel kunnen? Een mannetje op een nest van 8? Feit is wel dat de 2 bonte biggen ongeveer 2x zo groot zijn dan de rest. Zij zijn ook het eerst geboren, pikten onmiddellijk de beste spenen in het resultaat is duidelijk zichtbaar...
Donderdag 7 december 2006
De Dag van De Improvisatie Van de Bovenste Plank
Nou dat werd wederom een heel avontuur gister. Het arme varken zat er verschrikkelijk bij in dat kraakpand. Glas, troep, bende, stront, schimmel, gevaarlijke obstakels waar ie voortdurend over struikelde en in viel, het was te erg voor woorden. Een zwarte beer, ongecastreerd. Schouders als van een gorilla, zelden zo'n grote hangbuikbeer gezien. Prachtdier, waarschijnlijk een jaar of 7 oud.
Zijn achtergrond (zie ook 15 november - via link vorige week, onderaan de pagina):
Hij woonde in een kraakpand bij een man, die hem in een kist (!) hield. Meisje vond dat zielig en zorgde dat hij kon verhuizen naar andere man in ander kraakpand. Daar werd hij losgelaten bij zijn andere varkentjes, twee moddervette mokkeltjes. (Die moddervette mokkeltjes waten trouwens te gek. Zo lief en zo dik, dat ze binnenkort door hun hoefjes storten en dan niks meer kunnen. Doodzonde). Beer sprong er bovenop en werd door man 2 met stok geslagen, kreeg voor straf geen eten meer en werd opgesloten in dat hok met die verschrikkelijke teringbende.
De bodybuilder-beer was wonder boven wonder in een niet al te gekke conditie. Maar... zijn twee slagtanden waren dwars door zijn wangen naar binnen gegroeid. Buiten dat het vreselijk pijn moet hebben gedaan, was zijn bek daardoor op slot gezet, heel bizar. Hij kon zijn kaken dus nauwelijks meer van elkaar krijgen.
Er was geen electriciteit in dat hok, dus met de genarcotiseerde beer naar de buren gereden om hem in een schuuropening van die slagtanden te verlossen. De mini-slijptol moest tijdens het slijpen gekoeld worden met water. Dat was er niet, maar wel een konijn in een hokje en toen hebben we wat drinkwater van het konijn geleend.
Terwijl Peter sleep, druppelde Dennis water uit een injectiespuit op de draaiende schijf. Een vreselijke stank, die mij deed denken aan de schooltandarts van vroeger, als de boor te heet werd. De tanden waren centimeters diep in zijn wangen vergroeid. Enorme gaten in het vlees, het pus kwam er uit, verschrikkelijk.
De castratie hebben we uitgesteld, vanwege de slechte werkomstandigheden. Toen we wilden wegrijden hadden we een lekke band. Glas of een spijker op dat troeperf natuurlijk. Peter had een soort voetpompje bij zich, dus daar konden we het nog net mee redden tot de plaatselijke dorpsgarage. Hilariteit om het busje, het snurkende varken, de lekke band en gelukkig wilden ze meteen plakken, want ik werd herkend van de televisie.
Daarna als een haas terug naar huis om Familie Bofkont een vroege avondmaaltijd op te dienen. En toen naar Baarle Nassau, het nieuwe thuis voor deze leuke hangbuikbeer. We kwamen in een file terecht. Stapvoets. Beer was inmiddels ontwaakt uit zijn narcose. Hij blafte als een hond, was erg levendig en wilde er maar wat graag uit. Pas tegen 20.00 uur kwamen daar aan. Beer heeft nu een prachtige stal waar hij voorlopig in blijft, daarna mag hij naar buiten. Hij is er heel erg welkom. Leuke mensen, mooie plek, lieve ezeltjes.
De afspraak met Michel van den Bosch van GAIA kon door dit alles niet meer doorgaan. Ik dacht het mooi te kunnen combineren met Brussel, maar het werd te laat. We moeten nodig praten over de actuele biggencastratie, (ze hebben momenteel een zeer succesvolle campagne lopen), maar dat moet dan maar een andere keer.
Een heel geslaagde actie alles bij elkaar, een ongelukkig varken een mooi en gelukkig leven kunnen bieden, dat doet een mens goed. Binnenkort ga ik er weer heen met Peter Klaver, voor de castratie en natuurlijk om te kijken hoe het met hem gaat. Ik verheug me er nu al op...
En o ja, Beer heet nu Bram.
Woensdag 6 december 2006
De Dag van Een Kracht In Het Heelal Die Neerdaalt In De Bofkontstal
Dit wonderschone gedicht vond ik vanochtend in de mailbox.
Geschreven door Annet, die in 2001 meeliep met de Stille Tocht voor MKZ-Dieren en sindsdien de Familie Bofkont gevolgd heeft.
5 december 2006
Beste Dafne,
Voor Dafne, die lieve meid,
Maakt Sint toch eventjes tijd
Want hij wil graag zien vermeld
Dat hij erg op haar is gesteld.
Zij realiseert Zijn dromen:
Bijna alle dieren mogen tot haar komen.
En 't is niet zomaar ene big,
Nee, het zijn er bijna "tig".
En iedereen kan daar zien dat mensen
Zich eigenlijk niets liever wensen
Dan in hamonie met groen en dieren
Elkaars leven graag plezieren.
Er is een Kracht in het heelal
Die neerdaalt in de Bofkontstal,
Vertaalt in Dafne's gouden handen
Creeert zij wonderlijke banden.
"Doen wat ge niet laten kunt"
is een filosofisch punt
dat vaak anders wordt gedacht.
maar door Dafne in praktijk gebracht.
Met dierenleed gekonfronteerd,
was menigeen hem al gesmeerd.
Sint vindt haar werk een grote troost
En geniet op afstand van haar kroost.
Hij weet van al die dierengeuren
Die ook Zijn leven mogen kleuren.
En daarom zal Hij blijven zingen:
DIEREN ZIJN GEEN DINGEN!
Hij kan niet in 't groot wat Dafne doet,
Maar beweegt zich in Zijn eigen stoet
Van kattenkneuzen op Zijn pad
Tot 't verwarmen van een verzopen rat.
Sint is blij met soortgenoten
Op 2 poten
Die het heft in handen nemen
En recht op dierenleven claimen.
Sint wenst jou en de familie
Nog lang een gelukkig domicilie.
Hij gaat nu verder met zijn plicht
En groet jullie allen met dit gedicht.
Sint Nicolaas.
Dinsdag 5 december 2006
De Dag van Zomaar Een Leuk Varkensverhaal
Ik kreeg gister een mail met prachtige foto's van ontzettend leuke varkentjes. Dat roze dametje, wat een sprekend koppie! Eerst dacht ik o nee, weer iemand die van z'n varkens af wil, maar gelukkig, het tegendeel is waar.
Geen naar verhaal deze keer, maar gewoon een stel aardige mensen die een zeugje (van 1 jaar) via internet ophaalden en er daarna een volwassen beer als gezelschap bijnamen. Geweldig, dat er nog mensen zijn die dat doen en niet alleen maar kleine biggetjes willen. Ze zijn er dolblij mee en ja hoe kan het ook anders als je die foto's ziet?
Het roze varkentje is heel bijzonder. Het fijne spitse snoetje doet meerdere rassen vermoeden. Yorkshire? En haar lichaamstaal is zo elegant. Je blijft naar die foto's kijken. Ik wil haar over een paar jaar nog eens zien. Ze is nu pas 1 jaar en ze groeien nog door tot 4 jaar.
Woensdag ga ik met Peter Klaver naar het arme magere varken (weblog 15 november) om te kijken wat we voor hem kunnen doen. Hij schijnt nu helemaal broodmager te zijn, want de man die van hem af wil, wil hem doden, dus veel eten zal die stakker al die tijd wel niet gehad hebben...
Haast is dus geboden. Ik hoop zo dat we nog wat voor hem kunnen betekenen. Dat dier moet daar zo snel mogelijk weg. Morgen weet ik meer.
Moeke heeft meer meegemaakt dan ze in eerste instantie liet zien.Toen ik gister wat extra stro kwam brengen, schrok ze zich een ongeluk, grauwde en schoot weg. Alle biggen namen haar paniekgedrag onmiddelijk over. Nu ze groter worden, raken ze steeds meer op hun hoede. Vandaag maar extra veel tijd voor ze uittrekken. Het is van het grootste belang dat ze goed socialiseren, anders zijn ze straks veel moeilijker te herplaatsen.
Maandag 4 december 2006
De Dag van De Waarheid Over Biggencastratie
Vandaag begin ik een serie op Dierennieuws.nl over biggencastratie, de misverstanden, leugens en bedrog. Groenlinks en SP hebben gister een wetsvoorstel ingediend tegen onverdoofde castratie. Maar verdoofde biggencastratie is een groot misverstand. De biggen schieten er niks mee op. Integendeel.
Er is maar een manier om de biggen voor altijd van deze gruwel te verlossen en dat is afschaffing. Niks verdoofd. Helemaal afschaffen!
Als ervaringsdeskundige zal ik op alle vormen van biggencastratie ingaan. Enfin, wie het wil volgen, kijk maar op www.dierennieuws.nl
Gister twee weken geleden dat de biggetjes werden geboren. Wat zijn ze al groot! Ik was gastdocent op de Weekendschool, en samen met de kinderen hebben we ze bekeken via de webcam. Handig, om op afstand even te kijken of alles thuis wel goed ging.
Morgen Sinterklaas. Ik zit in de jury van het Mooiste Sinterklaasgedicht Over Dieren. Er zit een gedichtje bij van iemand die aan Sinterklaas vraagt of haar gestorven kat nog een keer terug kan komen zodat ze hem vergiffenis kan vragen. Dat eeuwige schuldgevoel. Doe je het wel goed, heb je wel alles gedaan wat mogelijk was, het klinkt allemaal heel bekend. Ik heb dat gedicht dan ook genomineerd...
Vrijdagmiddag samen met Peter Klaver naar een Amsterdamse Kinderboerderij geweest om de hoefjes van een hangbuikzwijntje onder verdoving te behandelen. Alles ging perfect. Een maand of drie geleden werd ik bij dat Knorretje geroepen. Een eenzaam, ongelukkig beestje, veel te dik, erg knorrig, nauwelijks te benaderen.
Ik heb toen drastische veranderingen geadviseerd over voeding, huisvesting en bewegingsvrijheid. De medewerkers hebben die heel consequent opgevolgd en het resultaat is verbluffend. Een tevreden zwijntje, aanhankelijk, en verlost van z'n overgewicht. Zijn moeder en zus - die eerst ook ongelukkig waren - waren ook zo opgeknapt. Ze mogen nu los lopen en hebben het enorm naar hun zin. Ik was helemaal gelukkig. Daar doe je het allemaal voor.
Vrijdag 1 december 2006
De Dag van De Boerka-Big
Hoe is het eigenlijk met de rest van Familie Bofkont?
Heel goed. Ze hebben het naar hun zin. De seizoensverandering komt eraan en dat kan ik aan ze merken. 's Nachts kruipen ze nog dieper onder het stro en hun haren beginnen weer te groeien.
Het Bonte Beertje (Meneer de Sexbom) heeft nog meer bijzonders.
Toen hij een paar dagen oud was, zag ik al een hele lichte schaduw boven op het kopje,
gearceerd met een tekenpotlood, zo leek het wel.
Inmiddels begint die aftekening steeds duidelijker te worden.
Zijn hele schedeltje en wangen worden donkerder. Het stukje rondom de ogen is vrij en blijft dus roze.
Allemaal heel mooi symetrisch.
Een boerka! Een varken met een boerka! En ook nog achter de vrouwtjes aan!
Nou dat zal me nog een heerschap gaan worden...
Donderdag 30 november 2006
De Dag van de Biggen-Junks
De webcam is een doorslaand succes. We moeten een tweede ADSL kabel aanvragen. Regelmatig ligt de hele boel al plat. De biggen blijke vele oppasmoeders in het land te hebben. Er komen bezorgde mails binnen als : 'Help! Ik zie Moeke niet meer en de biggen wel. Waar is Moeke? Is er wat gebeurd?! Heeft ze de benen genomen?'
Nee. Moeke heeft de benen niet genomen. Maar ze is haar nieuwe omgeving aan het verkennen. Daar was ze namelijk nog helemaal niet aan toe gekomen. Toen ze hier aankwam, heeft ze een dag voor Pampus gelegen om bij te komen uit de zware narcose. De dag daarop is ze meteen bevallen.
Een moederzeug verlaat het biggennest pas na een goede week. En daar heeft ze zich heel goed aan gehouden. Pas gister is ze heel voorzichtig eens wat in de rondte gaan kijken. Haar biggen zijn daar al veel langer mee bezig. Die vliegen de hele melkerij al rond. Een ruimte van ongeveer 14 x 3,5 meter is natuurlijk een enorm grote wereld voor die kleintjes.
Maar Moeke bleef tot gister in het nest liggen als veilige haven, zodat ze steeds weer even tussendoor het thuishonk konden aantikken. Prachtig om dat varkensgedrag te zien. Moeke vindt de biggen nu blijkbaar groot genoeg (vandaag 12 dagen) om zelf ook eens een ommetje te gaan maken.
En praten, de hele dag praten. Geruststellende geluiden, bezorgde geluiden, vermanende geluiden. Dat gaat natuurlijk nog steeds meer worden, want de kleintjes worden steeds vrolijker, brutaler en onstuimiger.
Ik krijg ook smeekbedes uit het land om alsjeblieft de webcam uit te zetten. Niemand komt meer aan werken toe. Een vrouw zit de hele dag te kijken. Om 8.00 uur zit ze paraat en om 24.00 uur gaat ze naar bed. Tot tranen toe geroerd. Ik kan me dat zo goed voorstellen. Ik zou het precies zo doen...
Woensdag 29 november 2006
De Dag van De Verleiding
Straks word ik zo'n moeder, die alleen nog maar over haar baby kan praten - ik zou het liefst alleen nog maar bij de biggetjes liggen - maar vooruit, vandaag maar weer eens iets van een andere orde. Hoewel, het ligt wel in elkaars verlengde.
Zometeen naar Amsterdam. Grote actie van Milieudefensie op de Dam: 'Stop Fout Vlees.' Er moeten 40.000 handtekeningen verzameld worden. Ze hebben er al 20.000. Nu de rest nog. Met 40.000 moet het in de Tweede Kamer behandeld gaan worden (burgerinitiatief).
Om het wat extra in de schijnwerpers te krijgen, worden de BN'ers weer van stal gehaald. Er staat een grote kooi op de Dam en daar moeten dus wat BN'ers in gaan zitten. Dat leek me niks (claustrofobie).
Maar als BD'er (Bekende Dierenbeschermer) wil ik wel door de microfoon voorbijgangers verleiden om ook in die kooi te kruipen. De vergelijking tussen dieren die beschamend klein gehuisvest zijn, en de BN'ers in die kooi, ligt voor de hand.
Dus dat wordt mijn taak vandaag. Leuke praatjes verkopen en mensen in kooien duwen. Vincent Bijlo gaat er wel in zitten en een GTST actrice en nog wat ander bekend spul. Op naar Amsterdam dus.
Toch nog wat over de biggen: het Bonte Beertje is al bijna 2 x zo groot dan de rest. En... Hij gaat nu al op zijn zusjes zitten... Nu wist ik wel dat hangbuikjes er vroeg bij kunnen zijn - met 3 maanden zijn de beertjes geslachtsrijp - maar een baby van 8 dagen?
Dinsdag 28 november 2006
De Dag van De Digitale Kraamvisite...
We zitten al een week te klooien om een webcam aan de praat te krijgen.
Het gaat lukken, beetje bij beetje, eindelijk. Vandaag staan Moeke en haar biggetjes ook in de Telegraaf. Nu kan de hele wereld straks mee gaan genieten met het opgroeien van de biggetjes.
Voorlopig schokken de beeldjes nog en is het traag en kunnen er nog niet veel mensen tegelijk kijken. Maar de bedoeling is, dat er straks 1000 man tegelijk bij Moeke digitaal op kraamvisite kunnen komen. Via Varkensgeluk.nl heeft iedereen straks toegang tot het ware varkensgeluk. Geluid kan er helaas niet bij, dan moet ik een mediaserver hebben. Dat is onmogelijk.
Gister heb ik mijn hand in het nest gelegd. Al die nieuwsgierige neusjes gingen onmiddellijk aan me zitten kluiven en sabbelen. Zo'n lief gevoel. Af en toe een echte knauw. Die tandjes zijn al vlijmscherp. Wat een prachtige wezentjes.
En Moeke wordt steeds leuker. Ze ontspant. Als ik haar eten kom brengen, begroet ze me nu en ik mag haar al heel voorzichting aanraken. Ze ontroert, wat een geweldige moeder. Ik ben minstens zo dol op haar als op de kleintjes. En de combinatie is super.
Niks mooiers dan een moederdier met jongen.
Wordt Vervolgd.
Maandagavond 27 november 2006
Moeke & Kinders
