Schrijf je in voor de Familie Bofkont Workshop
Voor jong & oud!
Familie Bofkont Workshops op zaterdag en zondag: (klik voor data)
Workshops - Vrijgezellenfeestjes - Teambuilding - Bedrijfsuitjes - Familiebijeenkomsten - Feestvarkens
bekijk de fotoreportagesVolg Familie Bofkont op twitter.com/FamilieBofkont:
Teambuilding bij Familie Bofkont om nooit meer te vergeten?
neem contact op met communicatietrainer Dafne Westerhof...
Maandag 30 april 2012
De Dag van Lange Lijs op Koninginnedag...
Vandaag is Lange Lijs (voorheen Biggie) alweer een jaar op Het Beloofde Varkensland en dat mag ook gevierd. Haar komst blijft voor altijd verbonden met Koninginnedag.
Lange Lijs & Lange Haas danken hun naam aan hun lange ruggen.
Varkens uit de varkenshouderij hebben twee extra ingefokte ribben (voor meer karbonades).
Vandaar die lange ruggen.
Meedoen aan het gelukkige en lange leven van Lange Lijs & Lange Haas?
Dat kan en daar is Familie Bofkont heel blij mee :-)
GIRO 469 - t.n.v. Familie Bofkont - Amstelveen - o.v.v. hooi voor Lijs & Haas
Zondag 29 april 2012
De Dag van Kleintjes Grootbrengen...
Hoeveel biggen heb ik vanaf 0 met de fles grootgebracht?
Brammetje, Bonestaakje, Knor & Knorrie, Pietje, Beertje, Babybig,
de ieniemienies, Zwarte Prins, Juffrouw Loes en Mister Frisling.
En hoeveel kalfjes?
Brutale Griet, Rosamunde, Zeus, Herman, Dolle Mina en Mozzarello.
Je zou dus zeggen dat ik toch enige ervaring heb :-)
Maar kittens van een week oud...Wat ben ik blij dat Poesje terug is! Om zoveel redenen. Voor haarzelf, dat ze weer veilig thuis is, dat de kittens hun moeder weer terug hebben, dat het feest wordt straks als ze de boel op stelten gaan zetten en daarna weer uitgeput bij moeder gaan drinken (en dat blijven ze net zo lang doen tot moeder het welletjes vindt), maar ook voor mezelf.
Wat een zorg. Een kitten grootbrengen met de fles is toch heel wat anders dan een big of kalf, zoveel is me na die ene keer wel duidelijk geworden. Zeker, ik had er vast wel enige routine in gekregen en elk begin is moeilijk, maar om de paar uur al die tijdrovende handelingen ook 's nachts, en dat dan bij 3 kittens, godzijdank hoeft dat nu dus niet.
Zelfs Mister Frisling, die aanvankelijk om het kwartier moest, ook 's nachts, was eenvoudiger. Hij sliep gewoon bij me in bed, stompte me wakker, ik stommelde wat slaapdronken in de rondte, en viel met flesje en al weer in bed terug, tot de volgende voeding.
Als ik het minder druk had, zou ik het enig vinden om een nestje moederloze kittens groot te brengen. Maar nu dat niet hoeft, mij hoor je niet klagen...
Trouwens, kreeg net een mailtje van een Bofkontfan dat poezen al weer een week na de bevalling vruchtbaar zijn. De kittens waren 9 dagen oud toen Poesje verdween...
Voorlopig hou ik mijn vingers gekruist...
Zaterdag 28 april 2012
De Dag van Poesje Vermist...
Laten we het maar een ongelukkige samenloop van omstandigheden noemen: Iemand had gisterochtend de buitendeur opengezet, omdat 'dat goed voor Poesje zou zijn om muizen te gaan vangen'. Nee ik noem geen namen (maar D. was het uiteraard niet).Pardon? Muizen vangen? Ik heb de verantwoording over Poesje & haar kittens en haar naar buiten laten gaan in deze kwetsbare zoogperiode staat nu niet bepaald hoog op mijn verlanglijstje. Buiten loeren gevaren voor zogende katjes. Andere jaloerse katten bijvoorbeeld of voorbijrazende auto's op de dijk om maar eens wat te noemen.
Ik snelde dan ook meteen naar buiten voor een rondje erf. Geen Poesje. Waar ik ook ging of riep, niks. Na een uur begon ik me zorgen te maken. Erin had inmiddels de hele polder doorgezocht, ik had ieder hoekje en gaatje in de schuurtjes geinspecteerd, maar geen Poesje.
Ondertussen een rondje bellen. Wie heeft ervaring met kittens? Wat moet ik doen? De kittens waren al een paar uur zonder drinken en moeders warmte. Dat laatste losten we op met een warmtelamp. Maar dat drinken?
Er spookten twee scenario's door mijn hoofd. Een giga-aanvaring met Sneeuwwitje of een aanrijding. In het eerste geval zou Poesje gevlucht kunnen zijn, in het laatste, daar moest ik maar even niet aan denken. Sneeuwwitje vond ik het veld, Boy George op een lekker zonnig plekje. Ik haalde ze naar binnen. Huisarrest. Jammer voor ze, maar ik wilde geen enkel risico lopen.
De dijk maar weer eens op.
Kijken in de bermen, onder struiken, achter bomen.
Niks, helemaal niks.
Dokter Peter gebeld. Hoe lang kan een kitten zonder drinken? Wanneer moeten ze wat hebben? Zo snel mogelijk, zei dokter Peter. Maar het is een heel gedoe en het lukt lang niet altijd. Wat ook niet lukte was een kittenopvang aan de telefoon te krijgen.
Dan maar naar de spoedkliniek. Daar kregen ze een rolberoerte, want ze dachten dat ik de kittens had meegenomen met de vraag of zij ze wilden grootbrengen. "Dat gaat zo maar niet! Dat kost handen vol met geld" riep de baliedame uit. "En u moet een verwijzing van uw dierenarts hebben". Toen herkende ze me van de varkens. "O varkens! Die zijn pas leuk! En zo intelligent!"
Ondertussen checkte ik voortdurend via dongel en webcam of Poesje misschien toch nog thuis gekomen was. Maar ik zag alleen maar 3 wriemelende hoopjes, die steeds onrustiger werden.
Er kwamen spullen op de balie. Speciale flesjes met een keur aan speentjes, een potje met poedermelk, een blikje kant en klare kittenmelk. Wat was het verschil? Wisten ze niet. Moest ik maar even googelen. Melkvoordieren.nl Hoeveel kostte die melk eigenlijk? Wisten ze ook niet. Na een hoop gesurf waren de speentjes 12,95, de poedermelk 30 euro en het blikje 18,00. Wat moest ik nemen? En hoe vaak moesten de kittens gevoed? Het enige dat de baliejuffrouw wist, was dat ieder kitten na elke voeding 10 minuten met een nat watje op het buikje gemasseerd moest worden. Net zolang tot het gepoept en gepiest had. Inmiddels zag ik op een site dat de voedingen iedere 2 uur moesten, ook 's nachts.
Weer even kijken. Wat lagen ze er verloren bij, die 3 zieltjes zonder moeder. Wat leek die mand groot en wat waren zij klein...
Ik koos de poedermelk, want het blikje moest na 72 uur weggegooid worden.
Hoe werkt het met die poedermelk?
Alles stond op internet, zei de baliejuffrouw.
Teruggesneld naar Amstelveen. Onderweg bedacht om door te rijden naar Stichting Help de Zwerfkat in Uithoorn. Drie kwartier later: Hadden helaas geen ervaring met zulke jonge kittens. Wel een telefoonnummer van Stichting Pets Paradise
De site kittenopvang heeft geen telefoonnummer. Ik tikte een nummer in van Pets Paradise. "Kittenopvang? Pets Paradise? Hoe komt u aan dit nummer?" Dat doen we al jaaaaren niet meer. Maar Dafne Westerhof zegt u? Van de varkens? Goh wat leuk!" Ik kreeg een nummer van iemand die me misschien verder kon helpen.
Ik sprak de voicemail in. D. las ondertussen gebruiksaanwijzing van het blikje. Voor het toedienen poeder en water mengen en 4 uur in de ijskast laten inwerken, stond er. "Wel gvd! Als er niet snel iets gebeurt, gaan die kittens hartstikke dood! We kunnen geen 4 uur meer wachten, riep ik. Terug naar de spoedkliniek! Ik moet onmiddellijk die kant en klare melk hebben!"
Met alle stoplichten mee en heel hard rijden kun je in een uur heen en terug van Het Beloofde Varkensland naar spoedkliniek. Dat werd dus meer. Zou Poesje thuisgekomen zijn? Nee. Googelen. Hoe moeten we het doen? Melk moet 38 graden zijn. Ieder kittentje wegen op een brievenweegschaal. Gewicht omrekenen naar hoeveelheid melk. Hoe moet je ze hanteren? Welk speentje moet er op het flesje? Wacht hier staat dat ze naast de kittenmelk ook nog eens ieder uur electrolyt moeten hebben. Ook 's nachts. Toen belde de dame van Pets Paradise: "Als het niet gaat, gaan we morgen wel op zoek naar hulp."
Met brievenweger, beeldscherm en al in de bench gewurmd. Op de vlakke hand de kitten in een hoek van 45 graden leggen. Er waren gelukkig foto' s van. Maar de kittens wilden niet. Er stond ook dat ze helemaal overstuur kunnen raken van een andere geur en ze van stress kunnen sterven. Het boerenbontje moest zo krijten en wilde geen druppel accepteren. De andere twee kregen bij elkaar misschien 6 druppeltjes binnen. Totaal zinloos dus om ze daarna weer te wegen, zoals op internet stond.
Het was inmiddels 23.00 uur en Poesje was al sinds 11.00 uur 's ochtends weg. Ik liep het donkere erf weer op. Roepen. Een stuk de polder weer in. Roepen. Niks. Slaapzak en kussen naast de bench gelegd. Wekker gezet om 0.30 uur voor de volgende 'voeding'.
In tussentijd pamfletten gemaakt om huis aan huis in de brievenbus te gooien. Plus een grote poster voor op het bord aan de dijk. Poesje Vermist. Nu stond het zwart op wit. Poesje was weg en het was maar zeer de vraag of haar kittens dit zouden overleven.
Toen ik even na middernacht met de stapel oproepen de bus de dijk opdraaide en gas gaf, vloog er een schim voor de koplampen weg. Nee. Twee schimmen! De ene schim zat de andere op de hielen. Ik liet de bus zo midden op de dijk staan en we sprongen eruit.
Een stukje verderop, schuin aan de overkant werden we bijna aangevlogen door een rode kater. Voor de duvel niet bang probeerde hij ons van de sokken te blazen. Zijn prooi had van de gelegenheid gebruikt gemaakt om dekking te zoeken onder een dichte meidoorn. Ik kreeg visioenen van een eend die urenlang door een oversekste woerd achternagezeten wordt, waar niet aan te ontsnappen valt en niet zelden de verdrinkingsdood op de geweldddadige paring volgt.
De rode kater stond op tilt, vastbesloten om 'zijn prooi' niet te laten gaan. We bukten en duwden wat takken opzij. En nog wat takken opzij. Ineens schoot er een poes door de opening weg. Met een noodvaart maakte ze zich uit de voeten. Midden over de dijk vloog ze het pad naar de boerderij op. Poesje!
Er hangt sinds vanmiddag een pamflet op de bench.
Dit mag nooit meer gebeuren.
Met dank aan Leonie, Stichting Help de Zwerfkat, Stichting Pets Paradise, de Kittenopvang, de Spoedkliniek, Dennis en Erin.
Vrijdag 27 april 2012
De Dag van de Memorabele Dag...
Bij Familie Bofkont is er bijna iedere dag wel wat te vieren,te betreuren of een gebeurtenis om bij stil te staan.
27 april - Aagje's sterfdatum (2009).
27 april - De dag waarop de boerderij mij terugvond (1995).
Ingrijpende gebeurtenissen die je nooit vergeet.
Als ik op die bewuste 27 april 1995 niet in de krant had gekeken, had ik nooit geweten dat de boerderij, die ik al jaren zocht, zich opnieuw aan mij voordeed. Als ik niet voor de boerderij gevochten had, was Aagje er nooit geweest. En als ik Aagje niet had vrijgekocht uit de bio-industrie, was de Familie Bofkont er nooit geweest.
Maar het gebeurde allemaal wel.
Zeventien jaar geleden al weer.
Geen seconde spijt van gehad.
En weer staat de Japanse kers in bloei.
Voor de gelegenheid het verhaal van de boerderij weer van stal gehaald.
Actueler dan ooit, maar dat leg ik later nog wel eens uit :-)
Kwestie van loslaten...
Toen ik in 1994 op de boerenschool kennis had gemaakt met het lot van varkens in de bio-industrie, wist ik het zeker: Ik moest en ik zou een boerderij! Dat zou ik wel eens even heel anders gaan aanpakken. Op mijn boerderij zouden de beesten mogen leven tot ze om zouden vallen van ouderdom.
Maar boerderijen waren niet of nauwelijks te koop en onbetaalbaar. Daarbij kwam dat ik een koningswens had. Een boerderij onder de rook van Amsterdam. Dat was net zoiets als de Koningin van Spanje willen worden. Volstrekt onhaalbaar dus.
Maar mijn toekomstig leven met boerderijdieren had zich vastgezet in mijn kop. Ik zag het al helemaal voor me. Een koe en een kalf en een heel paard half, en een big in mijn armen. Ik nam een abonnement op het Agrarisch Dagblad en kocht elke woensdag de Telegraaf vanwege de woonkrant. Verder las ik alles wat los en vast zat over boerderijen, schuren, landerijen en beesten.
Ik maakte ook een knipselkrant: 'Boerenberichten uit de P.C. Hoofstraat' (daar woonde en werkte ik toen als zelfstandig communicatie-adviseur).Dat krantje stuurde ik naar al mijn zakelijke contacten, die zich ermee vermaakten bij hun ochtendkoffie op kantoor. Er volgde een wilde tijd. Iedere dag was ik op pad. Naar Groningen, of naar Limburg, of naar Zeeland, het maakte niet uit. De gedrukte woorden 'Boerderij te koop' hadden een magnetische aantrekkingskracht op mij. Ik móest er op af.
Op een dag deed ik een bod op een kapitale bouwval in Drenthe en maakte een afpraak met de bank. Ik legde mijn businessplan - een zelfgemaakt boek op basis van collages - op tafel. 'Vergeet ze niet, de heerlijke idealen, wier gloed in 't hart gevoeld, uw jong gelaat deed stralen', zo begon ik met de woorden van Nicolaes Beets. Mijn gesprekspartner luisterde ademloos toe en keek zijn ogen uit naar al die collages, waarin ik mijzelf op foto's en teksten tussen de beesten op een boerenerf had geplakt. 'Ik heb nog nooit zoiets bijzonders meegemaakt', verzuchtte hij bij het afscheid met gloeiende wangen.
De dag daarop kwam het telefoontje van de bank: Het plan was prachtig, de presentatie perfect, maar ja, tja, wat moest hij er verder van zeggen, ik had ook meer dan genoeg eigen geld, dus daar lag het niet aan, maar ja zoiets was nog nooit eerder vertoond en ja wat moesten zij dan als bank en tja, hum, tja, en hij schraapte nog maar eens zijn keel. Het kwam er dus op neer dat de ABN-AMRO niet wist wat zij met mij aanmoesten. Mijn ideeen en aanpak waren zo futuristisch, dat ze er zenuwachtig van werden. Ik kreeg geen stuiver.
Maar een pionier is niet voor een gat te vangen en ik ging stug door. Ik reed van Groningen tot de Pyreneeen op zoek naar de plek waar ik mijn droom kon verwezenlijken. Toen gebeurde er iets geks. Nog jaren voor ik naar de boerenschool ging op zoek naar mijn boerenroots, was ik eens op een leegstaande boerderij geweest in Amstelveen. En hoe verder ik van Amsterdam zocht, hoe sterker die beelden van die bewuste boerderij zich aan me opdrongen. De deel, het grindpad, de boomgaard, de enorme beukenbomen. Precies zoals vroeger bij mijn opa en oma op de boerderij. En ineens wist ik: dat was 'em dus geweest. Die boerderij had 't moeten zijn. Maar ja, wat had ik aan dat nakaarten?
Door al dat bezeten gezoek naar een boerderij kwam ik nauwelijks meer aan werken of iets anders toe. Ik werd er gek van. Op een dag besloot ik er mee te stoppen. 'Loslaten Westerhof,' zo sprak ik mezelf toe. 'Nu even niks meer doen. Laat maar gaan. Wie weet wat er gebeurt. Maar voorlopig moet je het maar eens even helemaal uit je hoofd zetten.'
Een kleine week later liep ik op een zondagochtend door de stad naar de RAI. Heerlijk om weer eens even heel wat anders te doen dan kilometers vreten. Ik was op weg naar de Huishoudbeurs om daar een klant gedag te zeggen, die ik een beurstraining had gegeven. Eens even kijken wat ze er van bakten.
Ik liep nog niet door de draaideur naar binnen of daar werd ik al in m'n nek gesprongen. 'Of ik een abonnement wilde op de Telegraaf', vroeg de aardige jongen. 'Nee' zei ik 'want die las ik alleen op woensdagen voor de woonkrant.' Maar de jongen drong aan. 'He toe, doe het dan voor mij'. Ik ging overstag, want hij was leuk en dus gunde ik het hem. Als geen ander weet ik dat de principes in de verkooptechnieken nu eenmaal zo werken. Sterker nog, mijn eigen training People's Business is daar helemaal op gebaseerd. Jongen blij en ik naar huis met een proef-abonnement op de Telegraaf.
De eerste krant viel een paar dagen later in de bus. Mijn oog viel onmiddellijk op een advertentie: 'Te huur leegstaande boerderij in de omgeving van Aalsmeer'. Omdat het toch niet meer telde (ik had het immers losgelaten) besloot ik voor de grap toch maar even te bellen. Ik raakte aan de praat met de vrouw aan de andere kant van de lijn.
Ineens gaf ik een gil. Door haar omschrijving van de plek, besefte ik dat ze het had over die bewuste boerderij uit Amstelveen! Mijn boerderij!
Ik zit nu al weer 12 jaar op Het Beloofde Varkensland. Iedereen vraagt altijd hoe ik toch in godsnaam aan zo'n boerderij kom, zo vlak onder de rook van Amsterdam. 'Nee' zeg ik dan altijd. 'Het is anders. Ik heb de boerderij niet gevonden. De boerderij heeft mij gevonden. Het moest zo zijn. Kwestie van loslaten.'
geschreven in 2007.
En omdat de boerderij er was kon Aagje komen.
klik voor vergroting
Donderdag 26 april 2012
De Dag van Brammetje & Juffrouw Loes...
Brammetje & Juffrouw Loes hadden twee fans op bezoek.Ina en Brigit. Vriendinnen.
Ina nam Brammetje van de kinderboerderij mee naar huis. Zijn moeder had niet genoeg spenen voor teveel biggen en de beheerder kon het niks schelen dat Brammetje niet te drinken kreeg.
Bij Ina kreeg Brammetje melk op het aanrecht, hij schreeuwde heel Den Oever bij mekaar. Daarna stoeide hij met de poes. Ineens realiseerde Ina zich dat Brammetje veel te groot zou worden voor haar huiskamer.
Toen ging Brammetje naar Het Beloofde Varkensland. Ina's vriendin Brigit maakte er een tekening van.
Afgelopen zondag was er het weerzien na al die jaren. Niet alleen met Brammetje, ook met Juffrouw Loes. Het was een mooi weerzien en van de foto's maakte Brigit meteen een collage.
Woensdag 25 april 2012
De Dag van Er zijn er 2 jarig, hoera hoera!
En dat zijn Spook & Gekke Goudoog. 15 jaar!Geboren in een schuurtje op het erf uit zwerfpoes en zwerfkater,
Rode Poes & Grijze Kat. Lang geleden, mooie herinneringen aan dat nestje van 5 prachtige kittens.
Spook & Gekke Goudoog zijn de laatste twee van die hele poezenfamilie.
Zachte Kees, Roodpels en Heks zijn er al niet meer, evenals vader en moeder.
Ik mis ze nog steeds.
En nu 15 jaar later is weer een nieuw nestje.
De nieuwe kittens zijn ook een beetje jarig, ze zijn vandaag 1 week geworden.
Poesje is een goed moedertje.
De kittens groeien goed, er begint al een beetje vorm in de oortjes te komen.
Nu de oogjes nog open en dan kan het feest beginnen.
Boy George heeft interesse in de kleintjes, maar Poesje moet daar niks van hebben.
Ze blaast en doet en als er een haantje in de buurt komt, stuift ze er op af en geeft hem de volle laag.
In het Bofkontbos is ook nieuw leven. Door werkzaamheden verderop staat het bos voor een deel onder water. En nu zwemt er een eendenpaartje met kleintjes door het Bofkontbos! Het was al een sprookjesbos, maar nu helemaal :-)
En... afgelopen zondag de eerste zwaluw gezien bij Billie Bokont in het oudemannetjeshuis! Weer terug uit Afrika, terug bij Familie Bofkont. En zo is het goed.
PS
Ondertussen eet de Bofkontkudde lekker door.
Die grote lummel rechtsvoor is Bulle!
Nog steeds bij moeder drinken en ook al meedoen met de grote jongens.
Daar gaan de baaltjes weer :-)
Wie Bulle ook wil verwennen, welkom! Vindt ie fijn.
Laatst dacht iemand dat hooi niks kostte, omdat het 'maar' van gras was gemaakt.
Was het maar waar! Het hooi is duurder dan ooit, want schaars vanwege de natte zomer van 2011. De boer die nu nog hooi op de zolder heeft liggen, is spekkoper.
Sommigen rekenen al 8,50 euro per baal. Ex btw.
Gelukkig hebben wij weer een adresje voor 5,50 per baal gevonden.
Voor 5,50 kun je Bulle dus blij maken.
GIRO 469 - t.n.v. Familie Bofkont - Amstelveen - o.v.v. hooi voor Bulle
FOTO'S Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland - 22 april 2012
Bekijk
hier de fotoreportage.
FOTO'S Bruid Janneke als Feestvarken
bij Familie Bofkont - 21 april 2012
Bekijk
hier de fotoreportage.
FOTO'S Bruidegom Martin als Feestvarken
bij Familie Bofkont - 21 april 2012
Bekijk
hier de fotoreportage.
FOTO'S Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland - 15 april 2012
Bekijk
hier de fotoreportage.
FOTO'S Bruid Liz als Feestvarken
bij Familie Bofkont - 14 april 2012
Bekijk
hier de fotoreportage.
FOTO'S Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland - 8 april 2012
Bekijk
hier de fotoreportage.
FOTO'S Bruid Anne als Feestvarken
bij Familie Bofkont - 7 april 2012
Bekijk
hier de fotoreportage.Dinsdag 24 april 2012
De Dag van Jaro & Broertje...
Jaro was er.Deze keer geen muziek voor Zeeman,
maar genieten van het samenzijn met Broertje, Wilde Sjouk en Aaltje.
Vond Zeeman ook fijn.
En Broertje helemaal.
Maandag 23 april 2012
De Dag van Dieren & Schoonheid...
Denk EEEE:Economisch, Ecologisch, Ethisch en Esthetisch.
Oftewel financiering - natuur - mensen en dieren - schoonheid.
Zo staat het vandaag in de Volkskrant. En het gaat over de eetrevolutie.
Volgens Foodlog en Stichting Urgenda moeten we heel anders gaan eten.
En gelijk hebben ze.
;)
klik voor vergroting
Ha! Dieren en Schoonheid!
Staande de castratieles op de Boerenschool (1994), waaraan ik weigerde mee te doen (de E van Ethisch), wist ik onmiddellijk waarom ik naar de Boerenschool was gegaan: mensen verleiden tot bewustwording van vlees eten door middel van de schoonheid van varkens, koeien, kippen en schapen (de E van Esthetisch). De dieren die het vaakst 's avonds op ieders bord liggen. Wat zijn dat voor wezens van zichzelf, van nature? (de E van Ecologisch).
In het Volkskrant-artikel wordt ook gerept over de macht van de consument.
Iedere avond opnieuw kun je besluiten wat je eet.
Wat koop je? Plofkip of scharrelvarken?
Ha! De Scharreltram uit 2001!
Hoogste tijd om over te stappen; alle consumptiedieren een echt scharrelleven.
Iedereen is verantwoordelijk. (de E van Economisch en weer de E van Ethisch).
Klik hier voor het ontwerp van De Scharreltram.
Druk weekeinde achter de rug. Veel workshops. Alle EEEE's waren ruim vertegenwoordigd. Maar daar hadden we het niet over. Pas op 't laatst bij de Bofkontsoep - toen iedereen wilde weten hoe ik tot Familie Bofkont op Het Beloofde Varkensland was gekomen - heb ik mijn achtergrondverhaal verteld. De betovering geduid, zo zou je het ook kunnen zeggen. Want betoverd waren ze :-) Door Mozzarello, door Rosamunde, door Zeeman, door Zeus, door Herman, door Poesje en haar kittentjes, kortom door Billie Bofkont & Co.
Zelfs de directeur van het grootste slachthuis van Nederland die hier kwam met zijn netwerk (40 vleesboys) verzuchtte bij het afscheid: "We hebben een moordmiddag gehad. Jij weet alles nog van varkens en hun gedrag en wij alleen nog maar van dode onderdelen en geld".
Ha! Verleid door de schoonheid van Familie Bofkont!
(de E van Esthetisch) en meteen bewust geworden van hun eigen functioneren (de E van Economisch in conflict met de E van Ethisch :-)
Pas maar op. De magie van Familie Bofkont is besmettelijk.
Voor je het weet heb je het ook te pakken.
En je raakt er noooooit meer vanaf :-)
Familie Bofkont - sinds 1995 en tot in lengte der dagen.
GIRO 469 - t.n.v. Familie Bofkont - Amstelveen - o.v.v. magie
Donderdag 19 april 2012
De Dag van Poesje & Kittens...
Dinsdag 17 april 2012
De Dag van de Plofhaan Harm & Plofkip Thea...
Een paar jaar geleden werd Familie Bofkont bezocht door de afdeling Research & Development van Unilever. Ze wilden overschakelen op diervriendelijker producten en kwamen voor inspiratie.Nou, dan zit je goed bij Familie Bofkont :-)
Gister juichende berichten in de media. Unilever had Wakker Dier laten weten te stoppen met de plofkip. Hoera! Met terugwerkende kracht juichen Harm & Thea met ons mee.
Harm & Thea!
Afkomstig uit een stal van 80.000 vleeskuikens.
En op een dag waren deze lieve plofkippen bijna slachtrijp.
En op een mooie dag hoefden ze niet mee naar de slacht.
Want zij gingen bij Familie Bofkont wonen :-)
In tegenstelling tot legkippen worden de pasgeboren haantjes niet versnipperd.
Zij kunnen dus ook uitgroeien tot plofhaan.
HET JAAR 2000
En nu we toch terug in de tijd zijn:
Ook toen speelde hooi al een rol bij Familie Bofkont :-)
Maar nu wonen er veeeel meer bofkonten, waaronder echte grootverbruikers zoals Rosamunde, Zeus, Herman, Dolle Mina, Mozzarello, Mem en Bulle.
Deze bofkontkoetjes eten samen wel 200 hooibalen er maand op.
Ben je ook blij met het bestaan van Familie Bofkont en de bewustwording die ze op gang brengt? Doe dan mee! 1 hooibaaltje kost 5,50 euro.
De bofkonten zijn er dankbaar voor!
GIRO 469 - t.n.v. Familie Bofkont - o.v.v. hooi voor Familie Bofkont
Maandag 16 april 2011
De Dag van Grijze Koeien en de Dingen die voorbijgaan...
Rosamunde is na het overlijden van Brutale Griet in rap tempo veel grijzer geworden.Ze is in de rouw, maar er is meer. Er is sinds 11 maart zoveel voor haar veranderd.
Brutale Griet was de baas van de hele bofkontkudde en Rosa lifte daar op mee. Ze was altijd erg bazig tegen haar soortgenoten. Met Rosamunde viel niet te spotten. Toen Griet pas dood was bleef dat nog een poosje zo. Maar inmiddels zijn alle pionnen verschoven. Rosa maakt nu zelfs plaats voor Mem (die steeds meer praatjes krijgt binnen de groep).
En wie is nu de baas van het hele stel? Herman!
Stond hij voorheen nog lager in rangorde dan Zeus, ook dat is nu voorbij.
Mozzarello wordt steeds aanminniger voor de mensen. Hoe hij die weet te verleiden, niet te filmen. Iedere workshop opnieuw kijken we met open mond hoe hij het hele gezelschap om zijn vingers windt. Tegelijkertijd wordt hij steeds manniger, vooral tegen de oude varkens, zoals Brutus (die steeds slechter gaat lopen). En had hij voorheen ontzag voor Rosamunde, de rollen zijn nu omgedraaid. Het zal me niks verbazen als Mozza uiteindelijk de leader of the pack wordt.
Het zijn woelige tijden bij Familie Bofkont en het doet me pijn om Rosamunde zo te zien. Brutale Griet kwijt, haar positie in de groep kwijt. Ik zou haar zo graag willen helpen, maar meer dan aandacht of een extra borstelbeurtje heb je als mens niet aan een treurende oude koe te bieden.
Poesje wordt steeds breder in de flanken. Ik heb de kleintjes al zien bewegen. Gister een hele zwik kussens, lappen en handdoeken gekregen en een mand van een dierbaar overleden hondje. Dat worden dus overal hoekjes en plekjes in de hoop dat Poesje er een van kiest om daar haar gezinnetje te stichten.
Maar ook dat zal wel weer heel anders worden dan je als mens kunt ensceneren.
En dat is maar goed ook :-)
En dan nog even de broodnodige boodschappen:
Zaterdag 14 april 2012
De Dag van Poesje en Frans Pointl...
Poesje liep in 't donker op de dijk te spoken, zag ik in het licht van de koplampen toen ik gisteravond laat terugkwam van weggeweest. O jee, wat moet ze daar? Een plekje zoeken om te baren?.Waarschijnlijk gaat 't eind deze week gebeuren.
Poesje is zo vrij en het is hier zo groot, waar zal ze haar plekje kiezen?
Binnen? Buiten? In een schuurtje? In de hooiberg?
Vandaag en morgen workshops. Tussendoor nog afspraken met TV mensen en een kunstenaar over Familie Bofkont projecten. Maar als het maandagochtend is, ga ik zo her en der vast wat hoekjes voor Poesje maken. Ik denk trouwens dat ze daar dan geen gebruik van gaat maken :-)
Voor de zekerheid toch ook maar een lekker fleecedekentje in de holle boom leggen.
Die holle boom! Dat zou toch wel 't mooiste huisje zijn voor een poezenfamilie.
Ik laat me maar verrassen.
Poesje is baas in eigen buik en over haar eigen leven.
Er kwam een mooie donatie voor Poesje van Frans Pointl. Hij is grote fan van Familie Bofkont en volgt alle verhalen via poezenjournalist Channah.
Frans Pointl ('De kip die over de soep vloog') is een echt beestenmens met de poes als favoriet. Ik heb hem al vaker uitgenodigd, maar hij voelt zich bezwaard omdat hij in een rolstoel zit. Nergens voor nodig, want er komen hier zo vaak rolstoelers.
Maar ja, dat zit nu eenmaal zo in zijn hoofd.
Wie weet zijn de kleine poesjes van Poesje straks wel net zo relaxed als hun moeder.
En zou de hele poezenfamilie een bezoekje kunnen brengen aan hun grote fan?
Wat zou dat een hele mooie dag zijn.
Wie weet...
Vrijdag 13 april 2012
De Dag van Hoezo Vrijdag de Dertiende?
Wat kan Bokkie dat nou schelen welke datum het is?Zij ligt lekker bij Dolle Mina.
Vrijdag de dertiende? Het zal wel.
Wat kan haar gebeuren?
Dinsdag 10 april 2012
De Dag van Oom Zeeman...
Zeeman is zo'n lieve oom voor de kleintjes.Broertje, Wilde Sjouk en Aaltje worden al flinke roze lummeltjes,
maar naast hun grote oom blijven ze nog lang big.
"Is dat hun moeder?" vragen de mensen altijd.
"Nee".
"Hun vader dan?"
"Ook niet. Dat is hun oom."
Oom Zeeman heeft er echt schik in. Hij ligt graag met ze binnen. Als de kleintjes buiten zijn uitgeravot, vinden ze het heerlijk om tegen zijn grote warme varkenslichaam aan te liggen. Dat doet ze zo goed, ze worden er rustig van, minder opgefokt dan biggen zonder moeder.
Broertje is helemaal into Zeeman. Dat verzaligde smoeltje in zijn nabijheid! Als hij tegen Zeeman ligt, zie je die twee helemaal samenvallen. Voer voor haptonomen!
Oom is natuurlijk ook streng af en toe. Dan roept hij ze tot de orde met een zijwaartse zwiep van zijn hoofd. In varkensland een normale manier van met elkaar omgaan. Ooit wel eens een moedervarken haar kroost terecht zien wijzen? De biggen zeilen soms meters ver de lucht door als een boze moeder ze even 'op de neus neemt'.
Onlangs was Erin even lekker bij Zeeman en de biggen gaan liggen. Dat moest ze bekopen met een zoals ze het zelf noemde 'marijke helwegen' bek. Erin was namelijk te laat om de interactie tussen de roze rouwdouwers te ontwijken. Zij kreeg de volle laag van Zeeman's zwiep die voor de biggen bestemd was. Dat werd een opgeblazen mond en dat scheelde haar een ritje naar de plastisch chirurg :-) Ze moest er hartelijk om lachen.
Zijn varkens daarom gevaarlijk? Nee hoor maar als mens moet je weten dat hun lichaamsgewicht niet in verhouding staat tot de onze en ze voor ons dus ongekende krachten hebben. Zeeman weegt 350 kilo! En ieder volwassen varken kan van het ene op het andere moment een gewicht van 200 kilo lanceren met zijn neus...
Daarom blijven we tijdens de workshops altijd in groepsverband. Ik zie precies hoe de interactie tussen de bofkonten zich ontwikkelt en kan op tijd waarschuwen. Even aan de kant, of je zit te dichtbij hun kop, of nu niet aaien want ze staan te eten, etc.
Na zoveel jaren tussen de varkens kan ik hun lichaamstaal goed lezen.
En het verveelt nooit :-)
Ook een baaltje bijdragen aan hun varkensgeluk?
Een hooibaal kost 5,50 euro.
GIRO 469 - t.n.v. Familie Bofkont - o.v.v. hooi voor Zeeman & Co
Maandag 9 april 2012
De Dag van De Jarige Snipperhaantjes...
Niemand wist wat een Paasos was, gister. Maar na de kennismaking met de ossen van Familie Bofkont vergeten ze het nooit meer. De mannen waren op weer hun paasbest. Iedere keer denk ik leuker dat dit kunnen ze niet worden. Maar steeds weer word ik verrast door hun goed gastheerschap. Wat een stelletje charmeurs :-)
Vorig jaar Pasen haalden we de zes snipperhaantjes op uit de immense fabriek, waar iedere week 2 miljoen eieren worden uitgebroed. Twee miljoen donzen kuikentjes, die allemaal zonder moeder ter wereld komen. 1 miljoen worden legkippen en de andere miljoen zijn haantjes die geen eieren kunnen gaan leggen. Dus worden die vergast of versnipperd. De zogenaamde snipperhaantjes :-(
Het was een aangrijpende ervaring, dat bezoek aan die kuikenfabriek. Ik zal het angstige gepiep van die tienduizenden pas uit het ei gekropen kuikentjes nooit vergeten. Panisch waren ze. Waar is mijn moeder?
Toen ik mijn hand voorzichtig bij die zes tere wezentjes legde, kropen ze allemaal in mijn mouw, of doken weg in het holletje van mijn vingers. Op slag waren ze stil. Daar was moeder! 's Nachts sliepen ze onder mijn haar en overdag tussen een stel zachtroze pluchen varkensknuffels.
Eentje zat vanaf de eerste seconde apart van de anderen. Hij ging op mijn mouw zitten, een stukje van het groepje af. Dat is nog steeds zo. Duidelijk een buitenbeentje. Hij blijft wel bij de club, maar altijd op afstand. Mooi om te zien dat dat er dus al vanaf het eerste begin ingebakken zit.
Toen ze al 4 maanden waren, zochten ze nog steeds de veiligheid bij moeder. Die zomer werd het op een dag ineens heel donker, gevolgd door een gigadonderbui. Onder luid angstgepiep vlogen ze op tafel, ik spreidde mijn armen en ze doken er allemaal op elkaar gestapeld in weg. Zo wachtten we samen tot het onweer voorbij was.
De overgang van nog bij moeder thuis naar een zelfstandig leven buiten was pijnlijk. Ze wilden niet, maar het moest. Net zoals ik hier zo vaak gezien heb dat een moederkip haar eigen leven weer oppakte en haar kinders verliet, zo moest ik ook afscheid van ze nemen. Het liefst zou ik willen dat ze binnen en buiten konden blijven leven, maar dat is uitgesloten. De hele dag met een wc-rol achter ze aan blijven rennen om hun uitwerpselen op te vegen, het houdt een keer op.
Wekenlang hebben ze nog achter me aan gerend als ze m'n stem hoorden of maar een glimp van me opvingen. Ik sloop het erf met een grote omweg over om de haantjes en mezelf die pijnlijke confrontatie te besparen.
Maar toen ze er aan gewend waren was het ook klaar. Een paar rotzakjes hadden het op me gemunt en vielen me voortdurend aan als ik langsliep. En mij niet alleen. Menigeen heeft een haantje in zijn of haar kuiten gehad. Denk maar niet dat ze dankbaar zijn hoor dat je ze van de snipperdood hebt gered :-)
Dat agressieve gedrag is nu gelukkig weer zo goed als voorbij. Ik hield het maar op puberteitsverschijnselen. Moeder is stom en als ze bij het schoolplein staat doen we net of we haar niet kennen. En vertaald in de kippenwereld betekent dat dus aanvallen en achtervolgen. In werkelijkheid zal het wel een gevolg zijn van moederloos opgroeien. Je kunt als mens nog zo je best doen, maar er gaat natuurlijk niks boven de echte moeder van de eigen soort.
De Jannemannen vormen een hechte club en hebben hun leventje bij Familie Bofkont dik op orde. Een mooi nachthok, goed eten en drinken, alle ruimte en vrijheid en leuke vrienden zoals Keiler en Bert.
Wat wil een voormalig snipperhaantje nog meer?
Straks een lekker pannetje met gekookte spaghetti. Die slierten zijn net gigawormen. Heerljk! Gefeliciteerd mannen met jullie eerste verjaardag!
Zondag 8 april 2012
De Dag van Paasbrunch bij Familie Bofkont...
Deze Paasbrunch werd mede mogelijk gemaakt door alle lieve Bofkontfans die zich middels een hooibaaltje voor altijd aan Familie Bofkont hebben verbonden. Want eten, drinken en gelukkig zijn, dat is waar het hier om draait.
Ook meedoen?
Een hooibaal kost 5,50 euro.
De Bofkonten eten er per maand 200 van op :-)
GIRO 469
t.n.v. Familie Bofkont
Amstelveen
o.v.v. hooi voor Familie Bofkont
Vrijdag 6 april 2012
De Dag van PaasPoes & Paasos...
De radio kwam langs om te kijken naar de snipperhaantjes van vorig jaar Pasen... Daar zaten 6 grote mannen op een rij :-) En om te horen hoe het met Mem & Bulle gaat.
Genoeg te vertellen dus.
Dit jaar een heus Paaspoesje erbij.
Over een week of 2 kleintjes.
Ze is vast op zoek naar een veilig plekje.
Die holle boom misschien?
De Paasossen zijn hier ook al zo blij. Vroeger ging de slager met zijn mooie vetgemeste os door het dorp met Pasen. Dan showde hij het vlees dat ze eerdaags op hun bord zouden krijgen.
Hier blijvende Paasossen lekker leven. Eerste Paasdag ontvangen de paasossen de mensen voor de Familie Bofkont workshop.
Woensdag 4 april 2012
De Dag van Alle Foto's
Hiep Hoi!Alle foto's zijn weer klaar.
Van de workshops tot en met 1 april is alles uitgewerkt.
Een hele klus, maar de moeite waard weer.
Veel kijkplezier!
GIRO 469
t.n.v. Familie Bofkont
Amstelveen
o.v.v. hooibaaltje voor Rosamunde
FOTO'S Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland - 1 april 2012
Bekijk
hier de fotoreportage.
FOTO'S Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland - 25 maart 2012
Bekijk
hier de fotoreportage.
FOTO'S Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland - 24 maart 2012
Bekijk
hier de fotoreportage.
FOTO'S Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland - 18 maart 2012
Bekijk
hier de fotoreportage.
FOTO'S De Bruid als Feestvarken
bij Familie Bofkont - 16 maart 2012
Bekijk
hier de fotoreportage.
FOTO'S Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland - 15 maart 2012
Bekijk
hier de fotoreportage.
FOTO'S Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland - 11 maart 2012
Bekijk
hier de fotoreportage.
FOTO'S Teamuitje bij Familie Bofkont
op Het Beloofde Varkensland - 8 maart 2012
Bekijk
hier de fotoreportage.
FOTO'S Familie Bofkont Workshop
op Het Beloofde Varkensland - 4 maart 2012
Bekijk
hier de fotoreportage.Dinsdag 3 april 2012
De Dag van 'l Histoire se répète,
Lente bij Familie Bofkont is lente bij Familie Bofkont is lente bij Familie Bofkont.Ieder jaar dezelfde plaatjes, ieder jaar dezelfde taferelen.
En het is ieder jaar alsof het de eerste keer is. Het verveelt nooit :-)
En last but not least de hooifoto!
GIRO 469
t.n.v. Familie Bofkont
Amstelveen
o.v.v. hooibaal voor Familie Bofkont
Maandag 2 april 2012
De Dag van Het Wolvarken...
Toen ik nog op de boerenschool zat, liep daar op de lesboerderij een enorm varken rond met zwart krulhaar. Francien heette ze. Een machtig beest. Ze liep altijd In haar eentje. Toen wist ik nog niet hoe eenzaam varkens kunnen zijn als ze alleen leven, want dat leerden we daar niet.Jaren later hoorde ik dat Francien 'geruimd' was tijdens de MKZ. Ziek? Welnee. Besmet? Ook niet. Voor de zekerheid maar geruimd. Arme Francien. Van tijd tot tijd denk ik aan haar. Francien was een wolvarken. In 1994 een bezienswaardigheid. Niemand had toen nog zo'n varken gezien.
Onlangs heb ik een groep wolvarkens geobserveerd. De tijden zijn veranderd en het wolvarken verheugt zich in een opmars bij smulpapen. Hun vlees is dooraderd met vet en dat is weer het nieuwste. Nadat eerst alles op alles is gezet om mager vlees te krijgen van roze opeetvarkens, is nu het vette varkensvlees weer in de mode. Dooraderd vet vlees schijnt veel lekkerder te zijn. Als afgekickte vleesjunk kan ik me daar wel iets bij voorstellen :-)
Smulpapenclub 'De Langzame Smuller' heeft het Wolvarken ook ontdekt. De voorzitter, een handige oud-reclameman, heeft er een stel geimporteerd uit Hongarije (hun oorspronkelijke habitat), er een v.o.f. van gemaakt en nu zijn ze 'hipperdehip salonboeren' met een stel mooie Mangalitsa's voor de fok.
De beauties zijn ondergebracht bij een boer op een landje onder de rook van Amsterdam. Ze zijn allemaal drachtig en in oktober 2012 kan de eerste worst gepresenteerd worden zoveel begreep ik uit de juichende berichten.
Op een zonnige namiddag zijn we een kijkje gaan nemen, vooral ook omdat een deel van Vrouw Vos haar rode krullen aan het Hongaarse Wolvarken te danken heeft. Ik wilde eens van dichtbij zien of ik een Voske in ze herkennen zou.
De officiele naam van het Hongaarse Wolvarken of wolzwijn is Mangalitsa, ook wel als Magalitza geschreven, allebei goed. Dat krulhaar is om ze in het land van herkomst tegen de kou te beschermen, vandaar ook dat vette vlees. Ze zijn er in drie kleurslagen; rood, wit en zwart met een witte buik, ook wel zwaluwbuik geheten (Francien).
Het landje van 'De Langzame Smullers' herbergt een klein tiental rode, zwarte en witte wolvarkens. Hun landje grenst aan de melkstal. Het was melktijd en er liepen veel Hermannen (blaarkoppen) af en aan om gemolken te worden. Mooie beesten.
Vanaf de dijk hadden we mooi zicht op het geheel. Binnen no time renden de varkens naar de dijk toe, ze hadden ons gehoord. Ze krijgen vast eten straks, dacht ik. ik zag het aan hun hele gedrag. En dat was ook zo. De boer gooide de varkensbiks over het hek. Het feest kon beginnen.
Voor allemaal, maar niet voor een wit wolvarken, de grootste van allemaal. Bij aankomst was me al meteen opgevallen dat ze apart stond. Hier klopt iets niet, zag ik meteen. We zijn een uurtje blijven observeren. Ik vermoedde dat ze er later bij geplaatst was en dat de koeienboer niet wist wat daar allemaal bij komt kijken, vreemde varkens bij elkaar plaatsen.
Varkens houden is een vak, zei varkensarts Peter Klaver hier laatst nog. En dat is ook zo. Nog steeds leren we hier ook bij. Varkens vrijheid in de buitenlucht geven is natuurlijk geweldig, maar dat vereist inzicht in groepsdynamiek, en ik kon me voorstellen dat de koeienboer daar ook geen tijd voor had.
Enfin. Het arme witte wolvarken bleef in mijn hoofd zitten. Moest ik er iets van zeggen? Ongevraagd advies geven? Zaten ze wel te wachten op een bemoeial? D. was boos. "Zie je nou wel? Ga dan ook niet kijken. Je kunt het toch niet oplossen, want het gaat hier over vlees en dan gelden er andere regels. Niet mee bemoeien, je wordt er alleen maar ongelukkig van."
De volgende dag stuurde ik de volgende mail naar de smulpapenclub:
Goedemiddag xxxxxxxxxx,
Onlangs las ik over uw wolzwijntjes in xxxxxxxxxx.
Leuk, dacht ik, misschien kan ik daar wel een big kopen om die oud te laten worden op Het Beloofde Varkensland.
Gistermiddag in xxxxxxxx wezen kijken. Prachtbeesten.
Er stond er echter eentje apart van de groep.
Het was melktijd, de koeien liepen de melkstal in en de boer gooide meteen biks over het hek naar de varkens.
En toen bleek dat die zeug daar niet voor niks apart stond. Ze deed een poging om mee te eten, maar die werd onmiddellijk afgestraft door de groep.
Ze werd niet alleen verjaagd, maar ook aangevallen als ze alleen maar de richting van het voer opkeek.
Ook na het eten werd ze door alle varkens verjaagd. Na een uurtje observatie was het duidelijk; deze zeug heeft zonder te treffen maatregelen geen enkele kans in deze groep.
Niet kunnen/mogen eten is natuurlijk ook niet bevorderlijk voor de dracht - ik neem aan dat ze drachtig is.
Ik kan me voorstellen dat u niet op de hoogte bent van varkensgedrag en de dynamiek in een groep. Daarom wil ik met alle liefde meedenken en adviseren over een oplossing ter plekke. Met wat aanpassingen is er nog van alles mogelijk.
Wordt Vervolgd.
Hartelijke groet,
Dafne Westerhof
Het Beloofde Varkensland
(sinds 1995)
Ik hoorde er niks op. Vier dagen later werd ik toch verrast. De voorzitter van de smulpapenclub had mijn mail als een hete aardappel richting koeienboer gegooid, zo bleek :-) Een vriendelijk antwoord van de boer. Dit bewuste varken is inderdaad later geplaatst en er zijn problemen in de groep. Boer en zijn vrouw staan open voor een gesprek. Fijn!
Zo zie je maar weer. Niet geschoten is altijd mis.
Wie weet wat we nog in samenwerking voor dit krullenmeisje kunnen doen.
PS
Gisteravond nog dit via Jelle Brandt Corstius:
Zoals ik al zei: het wolvarken rukt op!
PS
Ik kreeg een tip van iemand die hooibalen te koop wist voor 3,50 euro de baal.
Die ken ik ook, maar dat zijn halve baaltjes :-)
De boer met de voorraad van 5,50 euro de baal is trouwens uitverkocht.
We moeten nu dus overgaan op een nieuwe leverancier.
Hij verkoopt hooibalen voor 8,50 euro.
Jaja in tijden van schaarste kent men de ware koopman :-)
Hoe dan ook, voor de Bofkontfans blijven ze 5,50 euro.
Dan lapt Familie Bofkont zelf die 3 euro extra bij per baal.
Doen we het samen, des te leuker!
En Familie Bofkont vindt het allemaal best, als ze ze hun 200 hooibalen per maand maar krijgen :-)
GIRO 469
t.n.v. Familie Bofkont
Amstelveen
o.v.v. hooibaal voor Familie Bofkont
;){kind=link}
| mail@familiebofkont.nl | www.familiebofkont.nl |