Welkom bij Familie Bofkont op Het Beloofde Varkensland...
Zaterdag 4 maart 2006
De Dag van Puur Geluk
Miss Piggy als vrije varkensvrouw in de sneeuw, spelend met het ijs in de sloot.
Wat moet ik er verder meer van zeggen?
Niks.
Dit is puur varkensgeluk...
Vrijdagavond 3 maart 2006
De Dag van Uitersten
De dag begon zo goed met sneeuw en gelukkige dieren.
Alle waterleidingen waren bevroren en we sjouwden wat af met emmers heet water. Maar wat maakte dat uit? De varkens waren zo vreselijk blij. Vooral de Drie Musketiers.
Op hun malle stramme pootjes - erfenis van de bio-industrie want daar worden varkens niet geacht om te lopen - renden ze luid blaffend door het platanenbos.
Zodra ze me zagen stormden ze op me af, draaiden pirouettes en wisten van gekkigheid niet wat ze het eerst wilden doen. Wroeten, mij omver duwen, op de bevroren sloten lopen, of kijken wie de sterkste was. Ze buitelden over elkaar heen. Daarbij het prachtige witte landschap, de frisse kou, kortom een schitterende ochtend.
Kreeg een geweldige mail van de vrouw met wie ik gister een brainstormwandeling had in de polder. 29 jaar, niet echt ontevreden in haar werk, maar ja was dit nu alles in haar leven?
En zo niet, wat moest ze dan gaan doen?
Tijdens de wandeling - dik ingepakt alsof we op expeditie waren in de Noordpool en de hazen voor onze voeten wegschoten - maakte ze een wegwerp-opmerking. Maar mijn instinct zei me dat het daar dus bij haar moest zitten.
Ik dook er op in, vroeg door en door en liet niet meer los. En het bleek te kloppen. Ze had ooit een droom over wat ze wilde gaan doen met haar leven.
Toen ze 16 jaar was, is ze daar door omstandigheden van afgedreven. Door de wandeling en ons gesprek hebben we die droom weer helemaal boven water gekregen. Haar droom teruggebracht in het hier en nu.
Daarna heb ik haar omstandigheden van alle kanten belicht en besproken. Is het (nog) haalbaar? Hoe is haar sociale omgeving? Geliefde? Ouders? Kan ze rekenen op support? Hoe zit het met haar discipline?
Aan het eind van de wandeling bleef de laatste vraag over:
Waarom ben je op aarde en wat weerhoudt je ervan om je droom alsnog waar te gaan maken?
Na terugkomst ben ik hete thee gaan zetten en is zij bij de varkens gaan liggen.
Toen ze weg ging wist ik eigenlijk al zeker dat ze haar leven radicaal zou gaan omgooien...
En vandaag dus die mail. Ze gaat het doen! Eindelijk gehoor geven aan haar bestemming. Nu kan het nog! Ze heeft lef die meid. Ze gaat alsnog neurochirurg worden. Kiest daardoor de weg van de meeste weerstand want ze moet nog jaren en jaren studeren. Ik vind het geweldig. Niet in de laatste plaats omdat ik zelf ook een meer dan gemiddelde belangstelling voor het brein heb.
We blijven dus contact houden. Ik zal haar gaan bestoken met het vinden van alternatieven voor proefdieren. Zij heeft me al toegezegd mij te gaan bedanken in haar speech als ze de Nobelprijs in ontvangst zal nemen... hahahahaha.
En waarom ook niet?
Alles begint met fantasie, een idee...
En toen zo'n navrant einde van deze mooie dag:
In Duitsland - 60 kilometer van Winterswijk - is varkenspest uitgebroken.
Binnen een straal van 3 kilometer worden alle varkens vernietigd.
Hierbij een oproep aan alle mensen met een Hart & Hersens:
DOE NIET MEER MEE!
Maak met anderen en met jezelf de afspraak om geen bio-industrievlees meer te kopen.
De dieren hebben genoeg geleden.
De bio-industrie heeft genoeg ellende veroorzaakt.
Er is een grens en die is bereikt.
Neem je eigen verantwoording en DOE NIET MEER MEE!
Ik wens iedereen een droom toe en ik wens de dieren een eigen leven toe.
Fijn weekend allemaal.
Donderdagavond 2 maart 2006
Hij Heeft Het Weer Voor Mekaar...
Ja hoor. Arie Bombarie heeft 't em weer geflikt.
Ik achter de computer en hij aan m'n voeten.
Hij heeft net zo lang gewacht tot hij z'n kans schoon zag.
Op een gegeven moment liet ik de deur op een kier staan.
Hij waggelde zo de gang van het het voorhuis in. Ziezo.
Je ziet het 'm denken.
Dat wordt straks weer samen televisie kijken.
Dat wordt straks weer samen slapen.
Dat wil zeggen ik slaap.
Hij zit aan m'n voeteneind en houdt de wacht.
Ganzen slapen heel llicht.
Ik hoef maar met m'n ogen te knipperen of hij is klaar wakker.
O wat is ie in z'n element. Hij kletst wat af.
Hij was nog niet binnen of daar zijn ze weer, die babygeluiden.
Mooie tonen, het lijkt wel zingen.
Hoe kan ik hier nou weerstand tegen bieden?
Dat kan ik niet. Onmogelijk.
Zoals hij naast me zit met zijn hals naar achter gebogen. de snavel tussen z'n vleugels verstopt.
Oogjes genoeglijk dichtgeknepen.
Als ik naar hem kijk, kijkt hij onmiddellijk terug.
Ik ben verkocht.
Er zit niks anders op.
Behalve mijn matras, de TV, computer en een tafel ga ik straks alles naar zolder brengen.
Een paar keer per dag een emmer heet sop over de planken vloer, dan moet het wel lukken.
Die ophokplicht kan Arie Bombarie niet lang genoeg duren...
Wordt Vervolgd.
Donderdag 2 maart 2006
De Dag van Hotel Arie Bombarie
Wat een puinhoop gister. Keiharde storm. Zelden meegemaakt dat de wind pal op de voorkant van de boerderij staat. Maar gister dus wel. Ik hoorde een hoop lawaai. Het mooie Hanenpaviljoen heeft het hier en daar begeven. Maar erger nog was dat de hanen in de gierende wind zaten. Wel een dak boven hun hoofd, maar geen beschutting. Wat te doen?
Het draaide op een interne verhuizing uit. Arie Bombarie heeft een deel van zijn hotel moeten afstaan. Toen ik 's avonds laat nog ging kijken, zat hij zoet in zijn zwembadje. In een ijskoude melkerij. In dat ijskoude water! Maar aan zijn begroeting te horen had hij het ontzettend naar z'n zin.
Straks met Erik de schade herstellen. Het tentgeraamte spalken met houten latten en dan maar hopen dat het blijft staan. Hoop dat ik zelf ook overeind blijf. Heb straks een brainstormwandeling met klant achter in de polder. Wel stoer...
Roos wordt ontgroend. De Magier heeft het op haar benen voorzien. Caesar staat haar achter deuren op te wachten en laat haar dekking zoeken achter Brutus.
En dan die kou. Ja, ja het boerenleven. Voor wie droomt van 'een boerderijtje' kan het beste met dit weer eens ergens een poos op een boerderij gaan werken. Dan weet je meteen of je er geschikt voor bent of niet. Bevroren waterleidingen, geisers die uitwaaien, ijskoude plee's, beesten die de hele dag willen eten en overal poepen, er komt geen eind aan.
En als je de beesten niet wilt doden zal er op een andere manier ook nog brood op de plank moeten komen.
Ter voorbereiding op mijn nieuwe leven heb ik destijds alle boeken van Boerin in Frankrijk gelezen. O o o wat heeft die moeten afzien. Alles wat ik hier net beschreef, heeft zij moeten meemaken tot in de tiende macht.
Maar het schrok mij niet af. Integendeel.
Op de een of andere manier kreeg het daardoor een extra aantrekkingskracht.
Tot ik 't zelf maandenlang zonder verwarming moest stellen in mijn eerste winter hier.
Slechts in een kamertje werd er op een gegeven moment eindelijk een potkacheltje aangesloten.
In mijn onnozelheid ging ik er toen nog van uit dat de hele boerderij vanzelfsprekend continu verwarmd zou gaan worden. Hahahahaha.
Uitgesloten, want onbetaalbaar. Daar kwam ik snel achter toen ik de eerste gasrekening gepresenteerd kreeg...
Maar het is veel leuker zo. Als ik nu van buiten kom en binnen brandt ergens een kachel, dan is dat iedere keer opnieuw een cadeautje.
Woensdag 1 maart 2006
De Dag van De Bulleboer
Hoe stressvol het binnensluiten van de dieren is, bleek gistermiddag maar weer eens. Een van de kipjes lag zieltogend op de grond, vlak nadat D. haar in de paardenstal had gebracht (Tussen de gebouwen van de kleine en de grote boerderij hebben we speciaal voor de kipjes een Blijf van mijn Lijf Huis gemaakt).
Waarschijnlijk was ze van schrik keihard tegen een raam gevlogen. Nog wat happen naar lucht. "Ze is zo goed als dood." Hij had haar al onder een doekje gelegd.
Een half uur later: "Ze leeft weer!"
Een appelflauwte van de stress? Vermoedelijk.
Een poosje later weer een ongeval.
Haantje in volle vaart dwars door het raam van de koeienstal geknald.
Ook hij heeft het vooralsnog gelukkig overleefd...
Vanochtend weer heel vroeg op kippenjacht. Ze hebben het nu door en het wordt dus steeds moeilijker. Schamele vangst: slechts een haantje.
Roos en ik zullen nu de rest van de dag als 'Stillen' over het erf gaan rondsluipen. Wie weet gaat het nog lukken.
En morgen is er weer een dag.
Kwam een foto tegen van kleinschalige varkenstransport in China.
De varkentjes ingepakt in een soort touwnetten, op elkaar gestapeld op een transportfiets.
Doet me denken aan wat mijn vader me vertelde over de Bulleboer.
Die kwam ook op zo'n fiets langs om hun pasgeboren stierkalfjes op te halen (een bul is een stier). Het stiertje werd in de bullemand voorop de fiets gezet en hup daar gingen ze richting Wolvega, naar de markt.
Je ziet het voor je. Zou het stiertje toen beter af geweest zijn, dan nu? En die varkentjes op die Chinese fiets?
Dinsdag 28 februari 2006
De Dag van Sneeuw
Sprookjeswereld. Maar ik heb niet het feestelijke sneeuwgevoel als anders. Vreemd dat de haantjes opgesloten zitten, hoe riant ze er ook bij zitten. Opgesloten dieren. Het hoort hier niet.
Roos - die gister met haar stage is begonnen - is op de fiets naar het dorp gegaan en heeft voor een vermogen aan andijvie ingekocht. Dankbaar klusje. Ze heeft in ieder hanenverblijf een paar kroppen aan een touwtje ondersteboven opgehangen, zodat de haantjes er net nog bij kunnen. Ze zijn dol op andijvie en dan zijn ze er lekker lang mee bezig. Geleerd op de boerenschool.
Net zoals we leerden dat als we het kippenhok binnen gingen, we altijd dezelfde broek en laarzen aan moesten hebben. Dat was om te voorkomen dat je werd aangevallen door de haan. Bij vreemde laarzen ging ie extra te keer. Toch was het op de boerenschool nauwelijks te voorkomen. Vind je het gek. We moesten tijdens de kippenles ook altijd hennen uit dat hok halen. Dat moet niet leuk zijn voor een haan. Voor de kip ook niet, trouwens.
Het was altijd een enorm gedoe. Een voor een moesten we naar binnen. Wild gefladder en gekrijs van de kippen. De haan op afstand zien te houden. En dan een kip proberen te grijpen. Als je er dan eindelijk eentje te pakken had, moesten we allemaal in een kring gaan staan en de kip op professionele manier hanteren. Daar was iets vreemds mee, met die professionele manier van hanteren.
Je pakte de kip met een hand onder beide vleugels vast, zodat ze geen kant meer op kon en met haar pootjes in het luchtledige hing te bungelen.
"Daar worden ze rustig van" werd er altijd gezegd, omdat ik argwanend bleef. Het zag er zo vernederend uit. Bovendien leek het me pijnlijk, want er zaten soms echt heel grote zware kippen bij en die hingen dan met hun volle gewicht aan die vleugelaanhechting. Geen wonder dat ze rustig bleven, want ieder protest zou meer ongemak opleveren. Ik heb het na de opleiding nooit meer zo gedaan.
Maar met een aanvallend haantje heb ik tegenwoordig bijna iedere dag te maken. De Magier kan het behoorlijk op z'n heupen hebben en dan krijg ik er van langs. Hij neemt een aanloop, springt omhoog en met vooruit gestrekte poten trapt ie tegen m'n kuiten aan terwijl z'n snavel aan het hakken slaat. Au!
Hij verdedigt z'n harem.
Die overall en laarzen zijn zeker geen overbodige luxe.
Zo zie ja maar, ze kunnen bij je op bed slapen, maar dat is geen enkele garantie voor de toekomst.... hahahahaha.
Ook dat leerde ik al op de boerenschool. Hoe meer eigen je met de dieren bent, hoe meer je er later van langs kunt krijgen.
Ik was gewaarschuwd. Eigen schuld, dikke bult...
Maandag 27 februari 2006
De Dag Van Klaas Drupsteen
Klaas Drupsteen heeft de dag van z'n leven gehad.
Gaandeweg de opnames voor zijn televisieprogramma over roeping en passie werd hij verliefd op Miss Piggy...
Wie heeft er hier zijn roeping gemist?