Welkom bij Familie Bofkont op Het Beloofde Varkensland...
Zondag 26 februari 2006
De Dag van Boeren & Boerinnen
Leuke dag. Anja & Ronald & Caroline kwamen boeren & boerinnen, evenals gister. Ze hebben bergen verzet en het was hartstikke gezellig. De kippen zitten nu in het 'Blijf van mijn Lijf Huis' en de hanenpaviljoens zijn zo goed als klaar.
Miss Piggy-fan Myrte & Family kwamen voor de fotoshoot van het kinderblad Kek. Ze moest in t-shirt met overall. Het nummer komt in mei uit, dus vandaag was het hier dus zomer. Brrrr.
IJskoude wind, wel prachtige zon. Ze gaf geen krimp.
Fotografe Chantal was erg blij met haar: "Je lijkt wel een echt fotomodel."
Ondertussen kluste vader Tjerk volop mee.
Een kersverse hangbuikzwijnen-vader & moeder kwamen de kunst van het varkenshoeden afkijken. Ze brachten een prachtig ijzeren spaarvarkentje met vleugels mee.
En toen nog Caspar, de dierenarts die volgende week een seminar organiseert en waar ik het publiek zal inwijden in de geheimen van het varkensleven.
Natuurlijk hebben we ook over de vogelgriep gesproken. Hij had gister dienst op de spoedkliniek in Amsterdam. Daar kwamen ook een paar vogelpatientjes op het spreekuur. Onmiddellijk mondkapjes op en handschoenen aan! Mal overdreven gedoe vond hij en deed niet mee aan die stemmingmakerij.
Hij vertelde dat hij in 1997 - als pas afgestudeerde dierenarts - een poosje gewerkt heeft in de bio-industrie ten tijde van de varkenspest. Hij moest de boer op om te controleren of de varkens koorts hadden.
Lang heeft hij het niet volgehouden. Het moet een verschrikking geweest zijn. Op een gegeven moment gingen er zelfs overheidsstemmen op om alle katten af te schieten. Zo ver kwam het gelukkig niet. Toen niet. Je houdt je hart vast...
Zaterdag 25 februari 2006
De Dag van De Optocht
bron: www.kaartenhuis.nl
Ik ga straks naar Amsterdam om met een stel mensen te repeteren voor een optocht. De Brede School wordt namelijk aanstaande woensdag 1 maart in Geuzenveld geopend. Als 'beoogd partner' van de Brede School (een internatonaal project voor nieuwe initiatieven binnen het onderwijs) ben ik uitgenodigd om acte de presence te geven met de School voor Dierenliefde.
Dus gaan we 'met de dieren achter de muziek aan.' Althans aan mij dus omdat vorm te geven. Ken niemand, ik ben aangekondigd per brief, er hebben zich velen aangemeld en die staan dus straks vol verwachting te kijken waar ik mee aan kom zetten.
Een paar jaar geleden moest ik op een groot congres in de RAI binnen een uur 100 startende ondernemers presenteren op een catwalk. Dat hebben we hier gerepeteerd op de stal. Vreselijk leuke middag werd dat.
Ik stel me er ook zoiets van voor. Voor woensdag zijn er muzikanten besteld. Maar straks doen we het met cd's. Heb er zin in.
Vrijdag 24 februari 2006
De Dag van De Arme Melkgeit
Altijd vreemd gevonden dat mensen op dieren willen gaan zitten. Duizend jaar geleden werd ik door een manspersoon verleid om mee te gaan naar een optreden van Anky Grunsven. Hij had 2 kaartjes op de kop getikt, was helemaal trots en dacht mij de avond van mijn leven te bezorgen...
Hij kwam bedrogen uit. Ik ben niet van de paarden.
Dat wil zeggen ik ben niet van het gedoe er om heen. Het paardenvolk zal ik maar zeggen. Ik zie ons daar nog zitten op die tribune. Hij werd steeds enthousiaster, keek voortdurend opzij voor instemming, maar mijn gezicht sprak waarschijnlijk boekdelen. Hij werd alsmaar stiller.
Wat een verschrikkelijke vertoning. Dat arme paard dat als een overspannen hittepetit over de diagonaal van het veld die aanstellerige hysterische pasjes moest uitvoeren op muziek. Er drong zich maar een woord aan mij op: vernedering.
Maar ik was de enige die er zo over dacht. Overal om mij heen uitzinnige mensen. "Wat knap, wat geweldig, wat een samenwerking!"
Gister zag ik weer zoiets op RTL Boulevard. Een eenzaam paard in de box en daarna die malle pasjes. Er schijnt een nieuw mannelijk talent opgestaan te zijn, die met Anky traint en zijn paard op hiphop laat dansen. Zoiets. Instemming alom bij het panel: "Kijk nou toch eens wat leuk!" Maar Daphne Bunskoek deed een poging tot protest over die pasjes. Heel goed. Zo moet het beginnen.
Paardensport? Een grote blinde vlek.
Dat heeft niets, maar dan ook niets met dierenliefde te maken.
En toen kwam ik al zappend een geitenboerderij tegen. Ik meen bijna 800 melkgeiten. "Nee ze hebben geen naam, ze hebben een nummer en ik herken ze aan de uier, niet aan hun kop" sprak de boerin opgetogen.
Even later nam haar dochter een aanloopje en sprong zo achter op een geit. Het dier schrok zich rot, logisch want die werd opeens besprongen vanuit het niks. Met haar volle uier probeerde ze weg te komen en zocht haar toevlucht tegen een hek.
Maar daar wist het meisje wel een oplossing voor. Ze bracht haar hand naar achter en kneep? draaide? aan de geitenstaart zodat de geit van pijn wel voort moest. Lachen! Slim en komisch vonden crew en ouders. Meisje trots. Weten zij veel.
Waarschijnlijk weten ze het inderdaad niet. Een geit heeft een staart als een veiligheidsklepje. Als ze niet gedekt wil worden, houdt ze haar kling (=vagina) op slot. Dat klepje is dan een soort dekseltje, dat ze door een enorm sterke spier tegen haar lichaam aangedrukt houdt. Daar is geen beweging in te krijgen. Pas als ze rins (loops) is, ontspant die spier en mag de bok haar bespringen, mits hij haar bevalt.
Dat meisje heeft de geit besprongen terwijl die niet rins was. Verwarring bij de geit ten top. Vervolgens heeft ze haar echt pijn gedaan door dat klepje te forceren. Niet fraai allemaal. Ze wisten niet beter, hoop ik dan maar. Ik geef ze het voordeel van de twijfel...
Er wordt mij hier ook vaak gevraagd of ik wel eens op de koeien ga zitten.
In geen duizend jaar...
Donderdagavond 23 februari 2006 - 23.00 uur
De Dag van Barre Tijden
Veerman (wat's in a name, net zoals ene heer Kuiken die nu belast is met de organisatie rond het vaccin) vertelde op Nova dat het voortaan vaste prik wordt: Alle pluimvee 2 x per jaar verplicht ophokken tijdens de vogeltrek. Niet duidelijk werd, maar ik vermoed van wel, dat daar de ongevaccineerde dieren mee bedoeld werden.
Gedverdemme, wat een verschrikkelijk vooruitzicht.
Nou dan is de keus inderdaad snel gemaakt. Voor het jaarlijks terugkerende inenten moeten ze toch ook gevangen worden. Als ze daarna buiten mogen blijven tot de volgende inenting, scheelt dat een keer ophokken per jaar voor ze. Nou, dan moet het maar.
Zelfs Paul Witteman vroeg de vraag der vragen niet: tot wanneer duurt die vogeltrek eigenlijk? Of met andere woorden: welke einddatum wordt bepaald en opgelegd door de overheid?
Er is geen enkele journalist - met de MKZ, Varkenspest, BSE was dat idem dito - die goed genoeg is ingevoerd in de materie om die specifieke vragen te stellen.
Kreeg nog een berichtje uit het Brabants Dagblad, waarin een of andere pluimveebond voorstelt/eist dat er ophokplicht voor katjes komt. Goed idee.
Laten we dan ook meteen maar alle mensen ophokken.
Doodzonde dat Koot & Bie niet meer uitzenden. Ik zie nog zo die twee samenwonende broers voor me, die ook altijd overal bang voor waren op niks af: "Doet de gordijnen dicht! Doet de gordijnen dicht!" En dan doken ze achter de bank of zaten de hele avond onder de tafel...
Donderdag 23 februari 2006
De Dag van JA of NEE
Nu hoor ik weer dat ganzen wel ingeent mogen worden. Er blijft toch nog veel onduidelijk. Op zich is het absoluut een overwinning dat het nu eindelijk mag.
Maar nu ik weet dat ze evengoed 'geruimd' (krankzinnig woord) kunnen worden bij een uitbraak, vraag ik me af of ik het wel moet doen. Het is een hoop gedoe voor de dieren. Inenten, daarna nog een keer, ringen, bloedmonsters.
Alles bij elkaar een gigantische stress dus.
De oudjes zou ik toch al niet doen, die overleven het misschien niet eens. Ze kunnen er behoorlijk ziek van worden, of erger... Bovendien komen die toch nooit meer buiten, dus nergens voor nodig. Inenten = weer naar buiten mogen. Daar komt het op neer.
Wist ik maar hoe lang die ophokplicht van kracht blijft. Daar zit 'em ook de kneep.
Dat weet niemand.
Stel, na het hele gedoe van die inenting gaan ze weer na buiten. Dieren blij, ik blij. Maar dat ze sowieso - dus ook zonder inenting - weer vrij mogen, maar dan een paar weken later. Ik noem maar wat. Dan kun je een overweging maken. Wel of niet inenten.
Daar komt nog bij dat die vaccinatie maar een jaar geldig is. Dus daarna de hele riedel weer. Ieder jaar opnieuw. Dan wordt het moeilijk, want krijg ze dan nog maar weer eens te pakken. Nu ik dit zo allemaal opschrijf, lijkt het steeds meer de richting van een nee uit te gaan.
Maar op zich heel goed dat je mag kiezen.
Stichting Help de Zwerfkat heeft een fantastisch gebaar gemaakt en er mede voor gezorgd dat de hanen nu in zo'n mooi paviljoen wonen.
Dankjewel Els, Annemiek en alle katjes!
Gister kwam Radio Noord-Holland nog langs voor een reportage. De verslaggever vond het zo mooi dat hij er vandaag de televisie nog even op af wil sturen.
Nu ik weer tot het land der levenden behoor, heb ik het Paviljoen nu pas ook echt goed kunnen bekijken. Dennis heeft het prachtig gemaakt.
Het is heel gezellig geworden. Ik loop er voor mijn plezier in. Het hanenpaviljoen is tegen de gevel van het zomerhuis (= de kleine boerderij) aangebouwd.
Vanuit 'de mooie kamer' kijk je dus nu een binnenplaatsje in. En in het Paviljoen zitten de hanen in de vensterbank naar binnen te koekeloeren.
Het is heel ruim opgezet. Menige kip zou er voor tekenen om zo een heel leven te kunnen slijten...
Paviljoen II wordt morgen voltooid. Helemaal achter op het erf, voor de Gang van Jan. Wordt ook riant. De Scharrelkeet is tijdelijk verhuurd aan twee haantjes. En het penthouse van Villa Varkensgeluk is ook al betrokken.
Dan komt er nog een partytent, die de Darkroom en het oude kippenhok met elkaar gaat verbinden.
Dat wordt dan Paviljoen III. En als dat allemaal klaar is, dan zitten ze allemaal onder de pannen.
Erik is nog ziek, maar morgen en overmorgen komt er versterking.
Het gaat dus allemaal lukken!
Nog steeds 22 februari 2006 - 15.30 uur
De Middag van Arie Bombarie
Nou mogen ze straks allemaal ingeënt.
En daarna weer naar buiten.
Behalve Arie Bombarie!
Ganzen mogen niet ingeënt.
Dat kan niet. Dat is te gek.
Dat pikt ie niet.
Ik zal met hem gaan bespreken hoe het nu verder moet...
Woensdag 22 februari 2006 - 12.30 uur
De Dag van De Dappere Dieren
Dieren zijn dapper. Ze klagen en zeiken niet.
Zodra de haantjes de melkerij in kwamen zochten ze naar nieuwe oplossingen. Binnen een dag hadden ze zich in hun lot geschikt en maakten er het beste van.
's Avonds vlogen ze op het houten schot dat boven de staldeur hangt.
Bonk, bonk, bonk, hoorde ik dan.
De een na de ander nam plaats op de gipsen koeien.
De rest schaarde zich er omheen.
Wat een levenskunstenaars...
Dinsdag 21 februari 2006 - 23.00 uur
De Dag van De Vier Kleine Kuikentjes...
Zo parmantig ze nog rondstapten vorige week. De vier kuikentjes, die er een poosje geleden zomaar plotseling waren - een wonder tijdens een ijskoud weekend - ze zijn helemaal verdwenen. Ik hoef me niet druk meer te maken hoe ik ze te pakken ga krijgen.
Met moeder en een aantal ooms hipten ze gister spontaan door het luikje van de staldeur naar binnen.
Kwam dat even mooi uit. D. belde opgetogen vanaf de plek des onheils om het me te vertellen. Ik lag voor dood in het voorhuis en reageerde navenant. Maar ik registreerde nog wel dat ik meteen dacht: Nee, niet goed. 's Avonds bleek waarom.
Ik verdenk de Drie Musketiers. Maar neem het ze eens kwalijk. Als het al zo is, zijn ze beschaafder dan wij. Geen vooropgezet plan, geen geraffineerd - op louter winst gebaseerd, uitgekiend productie systeem - niks van dat al.
Zij waren daar, die kuikentjes waren daar, ze dachten hee en deden hap. Zo moet het ongeveer gegaan zijn.
Ik heb het Aagje ooit een keer zien doen. Ze gingen er in als een eenhaps snack. Verbijsterend snel en eenvoudig.
Moeder heeft haar nieuwe rol al weer aangenomen. Ze is kloek af en slaapt weer hoog. Dicht bij de mannen.
Dennis werkt zich een slag in de rondte. Vandaag versterking van twee stoere vrouwen. Een fan van BabyBig en een fan van Arie Bombarie.
Heeft gigantisch veel opgeleverd. Dank, dank, dank!!!
Maandag 20 februari 2006 - 16.30 uur
De Dag van Alles Anders
Ik zit te tollen achter m'n toetsenbord. Afgelopen vrijdag in de namiddag werd ik ineens heel beroerd. Zomaar. Braken, hoofdpijn, spierpijn etc.
Een uur later lag Erik op een matje bij de kachel met dezelfde verschijnselen en waggelde Dennis al kuchend en hoestend over het erf.
Ondanks onze rotkoppen kregen we er de slappe lach van. Dat zou toch niet waar zijn dat we al bouwend aan het Hanenpaviljoen gedrieen ten onder gaan aan de vogelgriep?
Nee, dat is ook niet waar. Het bleek dat D. zich al een paar dagen niet lekker voelde. Vandaar.
Alles moest omgezet. De fotosessie met Myrte, het bezoek van de dierenarts met z'n zoontje, op wiens congres ik binnenkort gastspreker ben, en natuurlijk de t.v. opnames van de NCRV.
De schoolkinderen kwamen vanmiddag evengoed al joelend aanfietsen - ik had geen 06 nummer van de juf - maar daar heeft D. een Familie Bofkont Bioscoop voor gemaakt. Met een spannende biggenfilm, stroopwafels en appelsap werd het toch een mooie middag voor ze.
En... volgende week nog een keer, want dan zijn de opnames.
Maar nu. Er staat al wel een paviljoen overeind, met palletbarricade tegen de varkens, maar de haantjes wonen nog steeds in de melkerij. Erik ligt nog voor dood thuis - als ie z'n hondje uit moet laten, loopt zijn moeder mee om hem weer te ondersteunen. Dennis werkt op halve kracht en heeft eerst de rest van de buurt gered met het vangen van hun hanen.
Iedereen zit met z'n handen in het haar. Waar moet je met al je loplopende kippen naar toe? De bovenverdieping van The White House is dus voorlopig ingericht als hanenhotel...
We zijn dus nog niet klaar, maar het gaat de goede kant op.
Gelukkig hoor ik net op het nieuws, dat er wel gecontroleerd wordt maar nog niet bekeurd...