Zaterdag 11 februari 2006
De Dag van Wim Heeft Een Fan
Wil, de bezorgde ondernemer die niet kon slapen van de twee gedumpte Veluwe hangbuikzwijnjtes, kwam langs met vrouw Edith, secretaresse Sandra en haar twee kinderen.
En? Heel blij waren ze met het eindelijk zien van Witje & Zwartje en hoe goed ze het hier hebben. Maar ...hij werd verliefd op Wim!
Wat vind ik dat leuk voor dat dier. Ook een dumpvarkentje van de Veluwe. Hij heeft geen aansluiting gevonden met de andere varkens, maar zich toch een heel eigen plek veroverd, dat wel. Als buurman van De Zanger redt hij zich goed.
Hij zoekt wel meer contact met mensen dan voorheen, maar als je hem voorzichtig aanraakt, is het net of hij een elektrische schok krijgt. Hij wil het niet.
Wil voelde dat heel goed aan. Hij ging meteen door z'n knieen, begon met hem te kletsen en drong zich niet op. Wim ging er op zijn manier graag op in en was zichtbaar blij met zijn fan.
Mooie middag. Sandra riep haar jongens steeds tot de orde als ze te wild en te druk werden of het op een rennen wilden zetten. Perfect. Zo moet het. Kinderen voortdurend de omgangsvormen met dieren bijbrengen. Caesar heeft zich ook voorbeeldig gedragen. Ik zeg nu steeds bij aanvang dat niemand hem mag aanraken, dan gaat het goed.
En dat was ook zo. Hij liep gezellig overal mee naar toe, probeerde iedereen te verleiden om hem juist wel aan te raken, maar dat ging mooi niet door.
Opvallend was dat Wil vroeg hoe dat ellendige bloedtappen bij varkens nu in zijn werk gaat. Al zijn klanten schijnen nu ineens van alles over varkens te willen weten en vuren al hun vragen op hem af. Dat is heel goed. Dat bloedtappen schijn ik zelf bij mijn bezoek aan hun bedrijf opgebracht te hebben, maar kon mijn verhaal niet afmaken omdat er alsmaar mensen binnenkwamen. En hij was het niet vergeten. Geweldig.
En toen zijn vrouw Edith zei dat ze ook wel zo'n minivarkentje wilde hebben, sprak hij haar kundig toe dat die niet bestaan en dat fokkers er op los liegen over hun uiteindelijke gewicht. "Niks 10 kilo. Ze worden wel 80 tot 90!"
"Veel leuker dan winkelen. De leukste middag sinds jaren," zo werd het bezoek aan de Familie Bofkont uiteindelijk samengevat. We hebben de wandeling met Brutus op dvd bekeken, een paar afleveringen van de Familie Bofkont Soap, de beesten gemasseerd en geborsteld, appeltjes gevoerd en van dat alles genoten.
Binnenkort komen ze weer om een zaterdag mee te klussen.
Als straks de palen het land in gerost moeten worden voor de afzetting van de akkers voor de grote lummels, is die hulp heel welkom.
Ik zie ze nu al aan de koffietafel zitten in de kantine, aanstaande maandagochtend. Wat zullen zij een hoop te vertellen hebben. De varkens hebben er een stel Vlaardingse ambassadeurs bij.
Vrijdag 10 februari 2006
De Dag van Booswicht
Booswicht wordt oud (bijna 17), maar ze blijft haar naam eer aan doen tot de laatste snik denk ik. Overal waar ik ben wil ze zijn. Zelden meer vertoon van wilskracht gezien. Ze heeft maar een doel in haar leven en dat is op boven op mij zitten.
Dat is altijd zo geweest en dat zal altijd zo blijven.
Daar moet verder alles en iedereen voor wijken.
Volgens mij is zij de grondlegger van al die managementtheorieen uit de jaren 90.
Wat wil je echt?
Stel jezelf een doel! Focus! Er op af! Geef niet op! Wees een rat!
Booswicht heeft het uitgevonden...
Donderdag 9 februari 2006
De Dag van Mijn Helden
Toen ik eergisteravond naar Amsterdam reed, stortte mijn Varkensvolvo in elkaar.
Boem. Ineens stond ik stil, zomaar op de Buitenveldertse baan.
ANWB zei foute boel en er werd een sleepdienst gebeld.
Even later werd de Volvo als een speelgoedautootje op de oplegger getild, klom ik de cabine in en werd ik naar huis gebracht en de Volvo een stukje verder op de dijk, naar de jongens van Autopolder, die hem weer de praat moeten zien te krijgen.
Wat mij tijdens dat ritje opviel, hoe je totaal niet het idee en gevoel hebt dat je in een vrachtwagen rijdt. Die dingen zijn zo snel, soepel en behendig als een geavanceerde personenauto. Stuurbekrachtiging, alles electrisch bedienbaar, etc. En zo reed de chauffeur ook. Alsof hij in een vederlichte, snelle BMW zat.
Hij haalde in waar maar enigszins een gaatje was, bumperde, trapte op het laatst moment op z'n rem etc. En dat met die enorme lengte terwijl ik ook wist dat er een Volvo van 1500 kilo achterop stond.
Ik bedoel, een noodstop en dan? Zou die Volvo dan in onze nek liggen?
Ik was blij dat ik thuis was.
Je leest zo vaak dat er vrachtwagens kantelen met dieren er in op weg naar de slacht. Dat zijn natuurlijk net van die lichte snelle cabines, waarin de chauffeurs ook met het comfort van een personenauto te maken hebben. Die rijden waarschijnlijk ook veel harder en roekelozer dan bij dat type groot vervoer geoorloofd is.
Zouden er daarom zo vaak ongelukken mee gebeuren? Dat ze er op los scheuren, zonder zich te beseffen wat ze eigenlijk vervoeren?
Plus dat er veel te vaak veel te veel dieren opgeladen zijn, zodat de wagens topzwaar worden? Het lijkt me niet ondenkbaar.
Dat ging allemaal door mijn hoofd op weg naar huis. En wat denk je? Sla ik gister de Metro open en wat zie ik? Ja hoor, een gekantelde vrachtwagen met varkens op weg naar het slachthuis. Een aantal varkens is op de weg terechtgekomen. Ik staar naar de foto, kijk naar de slachtmerken in hun oren en wordt tegelijktertijd overvallen door medelijden en vreugde.
Die fantastische varkens (in feite nog biggen van pas 6 maanden) die met hun 110 kilo die ochtend in de vrachtwagen zijn opgeladen en die voor het eerst van hun leven bij toeval buiten zijn, verdwaasd door de stress, de rit en het ongeluk..
WAT DOEN DIE VARKENS? DIE VARKENS WROETEN!!!
Wat ben ik trots op ze. Mijn helden. Hun oerinstinct, dat waar ze voor geboren zijn, wroeten, wroeten en nog eens wroeten, nooit bij hun moeder kunnen afkijken, al die tijd op een kale betonnen stalvloer geleefd, maar ze komen bij toeval buiten en ZE GAAN WROETEN.
Ze zijn niet klein te krijgen die varkens. Vlak voordat ze gekeeld worden nog een - als is het maar 5 minuten - echt varkensleven geleefd.
Wanneer staat de eerste 'diervriendelijke' varkensslachterij op met een wroetveldje voor de deur? Net zoals mensengevangenen hun lievelingseten krijgen in de dodencel, een half uurtje wroeten, even een half uur een eigen varkensleven hebben voor het voor eens en altijd afgelopen is?
Heren van Dumeco, een gat in de markt?
Dinsdag 7 februari 2006
De Dag van De Slimme Meisjes
Een stuk of 10 meiden van 11-12 jaar en twee begeleidsters kwamen gistermiddag op de fiets over de dijk aanstormen. Arie Bombarie stond ze bij het hek op te wachten en Caesar kwam verheugd op ze afrennen.
De meisjes gilden het uit. Toen ik ze allemaal veilig naar binnen loodste, vroeg ik ze meteen of ze enig idee hadden waarom de dieren zo deden.
"Territorium!" riep een Moslimmeisje onmiddellijk.
Opmerkelijk kind. Ze wist nog precies dat ik op de School TV had gezegd dat ik de koningin een brief zou sturen, als de rechter mij zou verplichten om de Familie Bofkont te oormerken.
Ik heb relatief veel tijd kunnen besteden aan territoriumgedrag bij dieren en mensen. Er kwamen hele rake opmerkingen. Wat hebben kinderen toch een feilloos gevoel voor wat wel en niet kan.
Daarna zijn we naar buiten gegaan om hooi te halen voor Rosamunde en Brutale Griet. En toen borstelen. Ik hoefde niet veel te zeggen, het ging allemaal vanzelf. Ze sloegen hun armen over die enorme lijven heen, legden hun wangen tegen de warme vacht aan en verzuchtten dat ze zich heerlijk voelden.
Waarom ik ze dan niet af en toe molk, werd gevraagd.
Toen werd het pas echt leuk. Als meiden onder elkaar heb ik ze dat haarfijn kunnen uitleggen. "Wie van jullie is er al ongesteld" en "Wie van jullie draagt al een bh?" En toen "Wie van jullie heeft al een baby?" Ze kwamen niet meer bij en vonden het allemaal 'heel erg cool' en weten nu voor eens en altijd hoe het zit.
Zielig. Dat woord ligt op de lippen van kinderen bestorven. Dat had ik vroeger ook. Alles maar zielig vinden. Bij een volgende groep wil ik toch eens uitzoeken wat ze daar nou precies onder verstaan. Of ze dat nou zelf vinden, of dat dat een aangeleerd, opgedrongen woord is.
Ik kan het woord zielig niet uitstaan omdat het te pas en onpas gebruikt wordt, zodat het betekenisloos geworden is.
Sharon, het moslimmeisje, wil dierenarts worden. Ze eet alleen halal vlees. Er klonk trots door in haar stem toen ze dat zei.
Halal vlees. Het klinkt ook als een soort keurmerk. Zou ze al weten dat dat voor dieren helemaal geen pretje is? Ik ben er verder (nog) niet op ingegaan. Als de School voor Dierenliefde eenmaal full swing draait, zal dat onderwerp zeker aan de orde komen.
Eerst goed nadenken hoe ik dat ga doen. Je kunt die kinderen niet zomaar hun cultuur afpakken. Dat gaat niet.
Binnenkort heb ik een ontmoeting met een bekende allochtone columnist. Hij zocht contact en wil met mij praten. Wat te doen als je als moslim vegetarier wilt worden terwijl hun hele cultuur aan elkaar hangt van het tegendeel. Interessant. En hij komt als geroepen.
Nog even over territorium. Gisterochtend had ik de melkveehouder op bezoek, van wie ik bijna 9 jaar geleden Rosamunde en Brutale Griet als kalfjes kocht. We dronken koffie in de presentatiestal en hij liep ondertussen de uitgestalde publicaties langs.
Toen hij tussen een tafeltje en Brutale Griet door moest, legde hij even zijn hand op haar kont, voor hij achter haar langs liep.
We hebben vreselijk gelachen. Want hij had z'n hand op haar levensgrote afbeelding gelegd! Dit betekent twee dingen:
1. een boer weet dat hij altijd te maken heeft met het territoriumgedrag van z'n beesten.
2. Het decor van de Familie Bofkont is zo levens-echt dat zelfs een doorgewinterde koeienboer er in trapt!
Maandag 6 februari 2006
De Dag van Dispuut Brutus (2)
De studenten van het Dispuut BRUTUS uit Breda waren hier dus vrijdag. Ze wisten niet wat ze zagen, zo'n groot varken. Brutus was in een dolle bui. Hij draaide zich als een tank in de rondte om zijn varkenspirouettes te dansen.
De jongens boften, want er loopt hier ook nog een Caesar rond. De krijgsheren Brutus en Caesar blijken een rol in hun dispuut te spelen.
Het ene dispuut is het andere niet, vertelden ze. Leon en Michiel krijgen leuke opdrachten. Ze waren ook al helemaal naar Drenthe geweest om daar een schaap op te zoeken met de naam Bruutje.
Rotterdam en Delft schijnen enorm disputair te zijn.
Daar laten ze de eerstejaars rustig zes uur lang non stop naar het puntje van hun schoenen staren. Voeten dicht naast elkaar. Lijkt me geen pretje.
Of je moet in een cafe aan de bar gaan staan, terwijl de anderen net zo lang tegen je aan rossen tot je letterlijk geen kleren meer aan je lijf hebt.
Ineens ging me een licht op. Delft? Disputair? Maximiliaan? Zou het mogelijk zijn dat het ophalen en mishandelen van Maximiliaan een 'opdracht' is geweest vanuit het dispuut? Ja, dat is niet ondenkbaar, hoorde ik. Maar er achter komen zal je van je levensdagen niet, want alles blijft binnenskamers. Zwijgplicht. Niemand komt ooit iets te weten. Zo zijn onze manieren.
Ze hebben hun ogen uitgekeken. Hadden geen idee wat ze hier aan zouden treffen, maar alles overtrof hun stoutste verwachtingen. Dat zoiets bestaat! De varkens zo maar vrij en blij buiten, gaan en staan waar ze maar willen, massages, strobulten, modder, land. Wat een varkensparadijs. Volgende week moeten ze Brutus 'presenteren' aan het dispuut. Er zijn prachtige foto's, dus dat zal wel lukken. Ze hebben een stuk van Brutus zijn linkeroor geadopteerd.
Waarom dat stukje?
"Omdat het nog een gaaf oor is, zonder oormerk." Dat was nog eens leuk. Binnen een uur kijken ze anders naar varkens. Oormerken? Waarschijnlijk hadden ze zich daar van hun leven nooit iets over afgevraagd.
Nu wel.
Maar dat dispuut uit Delft. Hoe langer ik daar over nadenk... Dat ging ook om twee studenten, die helemaal naar Drenthe gingen. Waarom helemaal daar naar toe?
Als je een hangbuikzwijn zoekt, hoef je daar echt niet zo'n lange reis voor te maken. En waarom daar de boel aan mekaar liegen, dat Max zogenaamd voor hun jarige vader zou zijn?
Max is onder valse voorwendselen meegenomen naar Delft. De volgende dag naar die bewuste studentenbruiloft in Amsterdam.
Dit lijkt verdacht veel op een opdracht...