Zondag 5 februari 2006
De Dag van de Heks
Twee groepen tegelijkertijd gister. Voorheen was dat geen probleem. De slaapstal van Brutale Griet & Rosamunde is lange tijd ook ontvangstruimte geweest. Een extra groep kon dus zo ondergebracht worden. Maar op een dag hebben de dames die ruimte gekraakt. Ze vonden dat ze er recht op hadden.
Van oudsher was het ook een stal voor jongvee. Toen ik de boerderij betrok, was de stalinrichting voor jongvee nog helemaal intact.
Maar dat is alweer a long time ago. In het begin verdronk ik in de enorme boerderij. Hoe anders is het nu met al die dieren, die overal wonen, tot in de mooie kamer aan toe. Gister moest ik even goed nadenken over logistiek. En het heeft goed uitgepakt. Gewoon een kwestie van je kop er goed bijhouden, de melkerij erbij betrekken etc.
Het werd een geslaagde middag voor alle partijen.
Tot mijn grote verrassing bleek gisteravond The Blair Witch Project te zijn op televisie. Eindelijk. Ik had die film nog nooit gezien. Wel destijds het rumoer er om heen gevolgd, vanwege de briljante marketing strategie. Die film is in 1999 gemaakt, Drie filmstudenten maken een documentaire over een heks, die ooit - ik meen in 1785 - in een bos woonde in Maryland, ergens in Amerika. Volgens de mythe zijn er toen veel kinderen spoorloos verdwenen.
De studenten gaan dat bos in met camera en tent.
En.....verdwijnen spoorloos. Hun filmmateriaal wordt later gevonden. Maar van die drie, geen spoor. Nooit meer iets van teruggevonden.
Fascinerende marketing: Lang voor de film uitkwam werd hun verdwijning al op het nieuws aangekondigd. Op de site www.blairwitch.com was alles te volgen.
De ongeruste moeders, interviews met de politie over hun zoekacties, hun achtergelaten auto die later gevonden werd, etc. etc. Een complot in een complot. Geweldig.
Iedereen volgde alles op de voet. De kranten stonden er bol van. Daarna kwam de film pas uit. Daarop is het materiaal van hun zoektocht naar de heks te zien.
Eerst interviewen ze allerlei mensen in het dorp, die nogal lacherig sterke verhalen vertellen over de Blair Witch. Toch is er een man bij, die zegt, dat hij dat bos nooit in zou durven.
Dan gaan ze op weg. En inderdaad, het wordt steeds onbehaaglijker daar in het bos. 's Nachts horen ze allerlei geluiden. Geschreeuw om hulp? Ze doen ging oog meer dicht. De volgende ochtend liggen er dan geheimzinnige aanwijzingen voor hun tent. Hoopjes stenen, bij elkaar gebonden takkenbosjes.
Dan verdwalen ze.
Op een nacht verdwijnt Josh, een van de jongens spoorloos. De twee achtergebleven studenten - een zenuwinzinking nabij - gaan em zoeken. Ze komen uit bij een vervallen huisje. Horen hem schreeuwen op zolder, maar als ze naar boven stormen, komt het geluid weer uit de kelder etc.
Volkomen verzenuwd rennen ze van boven naar beneden en weer terug, tot je alleen nog maar een gekrijs hoort dat nooit meer lijkt te stoppen.
Onder de fundamenten van de kelder wordt later hun opgenomen documentairemateriaal gevonden...
Vrijdag 3 februari 2006
De Dag van Dispuut Brutus
Straks komen er twee studenten uit Breda van dispuut BRUTUS. Dat is kennelijk een opdracht die zij moeten uitvoeren, een bezoek brengen aan Brutus.
Alsof er in Brabant geen varkens zijn, maar nee het moet per se de echte Brutus zijn. Dat is een goede zaak, want er is er ook maar eentje.
Kijk dat gebeurt er nou als je de beesten een naam geeft. Dan krijgen ze nog eens bezoek.
Arme Brutus. Hij wordt zo op z'n kop gezeten door BabyBig. Die is zo berig als een deur en laat hem geen moment meer met rust. Ze wordt helemaal gek van haar hormonen. Ze shopt van Brutus naar Theo, van Theo naar de Zanger, heen en weer, maar Theo's hormonen zijn zo langzamerhand ook tot bedaren gekomen. Een poosje geleden wilde hij er nog wel eens op kruipen, maar dat is ook nu ook voorbij.
Je kunt ook zeggen arme BabyBig. Ze is veranderd. Ook uiterlijk. Plotseling lijkt het wel, is haar snuit enorm gegroeid in de lengte. Ook haar billen worden enorm en wat helemaal opvallend is, is dat ze weer een stuk rozer aan het worden is. Wonderlijk wijfie.
Heel lang is ze betrekkelijk klein gebleven, maar nu gaat het toch loos. Het meisjesachtige is er van af. Het wordt er eentje waar we rekening mee zullen moeten gaan houden. Gister deed ze een poging om mij te bespringen/omver te duwen. Het scheelde maar een haar of dat was gelukt. Ik kon nog opzij springen. Erik heeft dat ook al meegemaakt. Ben benieuwd hoe dat straks met die studenten gaat...
Ik ga toch overleggen met Peter of sterilisatie in haar geval een optie is. Als je het nooit probeert zul je het ook nooit weten. Als het pand straks is zoals ik het wil hebben inclusief operatiezaaltje, wie weet...
Donderdag 2 februari 2006
De Dag van Het Gestorven Oude Haantje
Het Oude Haantje is dood. Ik wist gister dat het zou gaan gebeuren. Dat bleke smoeltje. Hij was zijn mandje niet uitgekomen om samen met Willempie voor de kachel te gaan zitten soezen. Ik heb hem er nog even voorgezet, maar hij viel steeds om. Willempie ging toen ter ondersteuning pal tegen hem aanzitten.
Toen ik aan het werk was in Amsterdam heb ik Erik gebeld hoe het er mee ging. Eten en drinken was niet meer gelukt. Hij heeft hem toen terug gezet in zijn mandje voor de nacht. Daar ligt hij mooi. Hij is gewoon weggesukkeld.
Het Oude Haantje was een van de boys uit het Amstelpark ( maart 2002 ving ik 600 hanen op die vanwege overpopulatie vernietigd dreigden te worden ). Ongeveer een half jaar geleden werd hij minder en daardoor gemolesteerd door de anderen.
Ze zaten voortdurend met z'n allen boven op hem in te hakken. Ik heb hem toen binnengehaald, d.w.z. in de paardenstal met binnentuin, het voorportaal van het bejaardenkamertje. Dat ging lang goed, totdat de Magier van zich liet spreken. Die pleegde een coup en nam zijn hele harem over. Het Oude Haantje was zo stilletjes aan ook steeds slechter ter been geworden en had geen enkel verweer tegen de Magier.
Dat was het moment voor opname in het bejaardentehuis, de mooie kamer van de boerderij, waar de boer vroeger op zondag met zijn gezin koffie dronk. Haan Willempie (de aller-allereerste bewoner van de boerderij) woonde daar toen al een hele poos samen met zijn vrouwtje Minnie.
Toen Minnie stierf, zijn die twee dikke vrienden geworden. De lamme hielp de blinde. Dat deed Willempie - die een oog kwijtraakte door een Amstelpark-boy - zichtbaar goed. Hij werd eenzaam toen Minnie hem ontviel.
De twee opaatjes brachten aanvankelijk de nacht door op de schoorsteenmantel. Maar op een geven moment hadden ze geen kracht meer om op te vliegen.
Dat hebben ze toen samen slim opgelost. Het Oude Haantje in een mandje naast de kachel en Willempie veilig verscholen achter de bank.
Iedere namiddag als het schemerig werd, hetzelfde ritueel. En dan 's ochtends samen aan de brintapap.
Dat bankje heeft al veel meegemaakt. Daar heeft kleine Aagje als biggetje nog op gespeeld samen met Boy George. Het heeft heel lang dienst gedaan in Het HanenHerenHuis, dan zaten er wel 20 hanen op de zitting en mooi op een rijtje bovenop de rugleuning. Het bankje stond ook nog een poos in de Scharrelkeet op het land, waar ik stukjes schreef en een houtvuurtje stookte.
Nu zit Scheefbekje er op en houdt zijn oude vadertje Willempie gezelschap. Door de komst van de gedumpte zwijntjes kan Scheeftbekje niet goed meer eten in de paardenstal, omdat het daar nu tijdelijk een Varkenshotel is en Witje & Zwartje alle graantjes van hem afpikken. Met zijn vergroeide snaveltje moet hij of uit de hand of uit een diep bakje eten, anders krijgt hij het niet binnen.
Witje & Zwartje weten al hoe laat het is. Ze krijgen steeds meer praatjes en bonken tegen de deur van het bejaardenkamertje aan. Daar heeft Erik al een extra grendel opgezet en onderin een poezengat gezaagd. Daar steken ze nu hun varkensneuzen door.
En zo gaat het leven van de Familie Bofkont weer voort...
Woensdag 1 februari 2006
De Dag van Het Nagenieten
Gister een prachtdag. Het kwam zo: Ellen Jens en haar man Wim T. Schippers waren bezorgd over een ongelukkig varken in Wassenaar. Ze vroegen om raad. Wat mailtjes over en weer en ik stelde voor om te gaan kijken. Het bleek dat Wim ook graag mee wilde en we besloten om er gezamenlijk op af te gaan. Dat was gister. Ze zouden mij hier komen halen en konden dan eerst nog even kennis maken met de Familie Bofkont.
De avond tevoren had ik onze lijfarts Peter Klaver om raad gevraagd en hij vertelde over pijnstillende zalf voor doorligwonden. Praktische Dennis had ik ook meegevraagd om de situatie in te schatten voor eventueel vervoer. We waren dus op alles voorbereid en ik hield eerlijk gezegd mijn hart vast voor wat ik zou gaan aantreffen.
Maar eerst hier. Toen ze arriveerden, liet ik meteen de foto's van die stakker zien die ik ooit eens op verzoek van een dierenarts bezocht. Een klomp vet met 4 hoefjes, die van ellende de hele dag in een hoekje lag te jammeren. Nee. Gelukkig leek dat er in de verste verte niet op.
Toen naar de dieren. Ze hebben alles en iedereen gezien. Ook het mooie kamertje waar de bejaarde haantjes voor de kachel zitten in gezelschap van de poezen.
Daar neem ik bijna nooit mensen mee naar toe, omdat het meestal te druk voor ze is. Maar aan Wim en Ellen was het besteed. Ze raakten niet uitgekeken en uitgepraat en uitgewezen. De aanblik van de haantjes, naast elkaar op het stalhekje, het genot van de varkens onder hun bergen stro, het paradijselijke van alle dieren die vrij en los bij elkaar leven. Geen enkel detail ontging ze. Maar wat me het meest trof, dat Wim ook zo'n oog heeft voor hun ernst. De ernstige blik van Boy George, die in mijn nek zat, terwijl ik Brammetje de fles gaf, de ernst van Stinkwijfje die zich over het kistje boog, waar Gieltje net in gearriveerd was. Al die foto's.
Boy George nestelde zich in de armen van zijn nieuwe fans en wilde ook wel mee naar Wassenaar. Hun eigen poes gaat altijd gewoon mee op reis, vertelden ze. Gewoon los in de auto, Sommige poezen kunnen dat. Stinkwijfje nam ik vroeger ook wel mee. Dan liep ik met haar in mijn nek zo over straat in Amasterdam naar de auto.
De varkens deden ons uitgeleide toen we naar Wassenaar gingen. En daar wachtte een grote verrassing. Janus - een ongecastreerde beer van ongeveer 6 jaar - heeft een schitterend postuur. Helemaal niet te dik, echt een prachtige Gottinger. Zo zie je ze zelden, omdat ze altijd veel te dik zijn.
Wel te weinig stro, meer ruimte zou wenselijk zijn en zo nog wat. Geen optimale conditie, te vaste ontlasting, wat droge korstige huid aan de flanken, en lopende ogen. Maar aan al die dingen valt van alles te doen.
We hebben zijn hok vol stro en hooi gegooid en hij draaide de bekende varkensrondjes van blijdschap. Een echte beer, pittig baasje, niet voor de poes. Daarna heeft hij gesmuld van de meegebrachte appels en het geurige hooi.
Er wonen nog meer dieren. Een paar konijnen, een opgevangen fretje.
Het bekende liedje: De mensen bedoelen het goed, maar weten te weinig van het soorteigen gedrag af.
Op de terugweg hebben we een plannetje gemaakt om het leven van Janus en zijn vrienden een stuk aangenamer te maken.
Ik kreeg net een mailtje van Ellen - dat ze sinds gister nergens anders meer over praten dan over die prachtige middag - en dat ze zich nu al verheugen op de volgende keer.
Binnenkort komen ze weer. Dan gaan we spijkers met koppen slaan. Letterlijk.
Wordt Vervolgd...
Maandag 30 januari 2006
De Dag van 50.000 EURO
Weer zo'n grappig telefoontje vandaag. Een man op mijn voicemail: "Ja we zitten met een zwijntje van het dispuut van mijn zoon, misschien heeft u wel interesse om het gratis over te nemen. Het is nog een jong dier, een zeugje van 6 maanden."
Wat zou het toch leuk zijn als ik die man terug zou bellen met: "Nou ik zal u eens wat anders vertellen. Komt u het zeugje maar brengen en brengt u dan ook meteen maar 50.000,- euro mee.
Want dat kost het namelijk als ik weer een varkentje moet opnemen. De varkens kosten hier 10 euro per dag. En als ze hier dan zo'n 15 jaar leven, nou rekent u maar uit, dan heeft uw varken mij bij elkaar ruim 50.000 euro gekost."
God, wat zou dat leuk zijn. Het is namelijk nog waar ook. Dat realiseert niemand zich natuurlijk, ik liever ook niet. Maar ik heb het laatst uitgerekend en toen kwam ik echt uit op die 10 euro per dag. Dat zei Peter Klaver trouwens ook. Er schijnen tabellen voor te zijn en als de beesten echt de ruimte hebben - wat natuurlijk geld kost - en dan ook nog eens de luxe hebben om niet geoormerkt te worden bijvoorbeeld, dan kom je daar dus op uit. Maar nu, wat moet ik nu weer met dat telefoontje aan?
Weer een varkentje verzeild geraakt in de wereld van studenten. Eerst was het natuurlijk nog een leuk klein biggie, maar na een half jaar schrik je toch enorm van de omvang.
Het is niet toevallig dat die meneer er nu van af wil. Ik begin in herhalingen te vervallen. Dat klopt. De telefoon gaat nu minstens iedere week met 1, 2 van dit soort gevallen.
Zo'n ouwerwets leuke workshop weer gister. Twee gezelschappen door mekaar heen gemixt. Een jarige met haar family, die ook een uur eerder kwamen om te lunchen. Dat kwam zo uit, dus dat ging zo. Daarna kwamen er nog allerlei mensen met losse inschrijvingen. Bij elkaar een heel gezelschap. De jongste was nog geen jaar en de oudste liep tegen de negentig.
Bij de club van de jarige bleek de collega van Giel Beelen te zitten, die mij altijd zo vroeg belt om te vragen of ik even in de uitzending wil. Hij had al zoveel verhalen van Giel gehoord en vond het enig om het nu eens met z'n eigen ogen te kunnen zien.
Verder alleen maar uiterst geconcentreerde mensen, die alles vol interesse voor de dieren in zich opnamen. Heerlijk. Ook een meisje - Roos - met haar moeder die dierenarts is. Roos zit op de Vrije School in Zeist en wil hier dolgraag stage lopen omdat ze zich zo kwaad maakt om al het dierenleed in de bio-industrie en ze niks met haar frustraties kan. Ik had het al even met Erik besproken en die vindt het goed. Ze zal toch ook veel met hem samen zijn, omdat ik er lang niet altijd ben. Ze had alle papieren al meegenomen, dus we hebben het meteen maar afgehandeld.
Een heel leuk stel met een prachtige witte Deux Chevaux Diane Bestel - jaren 70 - deed een fantastisch aanbod. Of ik reclame op hun auto wil maken voor de School voor Dierenliefde of voor de Familie Bofkont of voor Het Beloofde Varkensland. Ja natuurlijk, dat is nog eens leuk.
Dennis heeft meteen foto's gemaakt en nu zal ik eens wat moois gaan verzinnen voor de gratis zendtijd voor de School voor Dierenliefde. Helemaal echt.
Het is een behoorlijk groot stuk waar wat mee kan. Ik zie een mooi groot portret van Gieltje voor me. En daar dan een pakkende, simpele tekst bij. Denk dat dat heeeeel mooi gaat worden.