Zaterdag 28 januari 2006
De Dag van Ratioclean
Donderdag reed ik naar Vlaardingen om de weldoeners voor Zwartje & Witje te bezoeken. Ratioclean. Een bedrijf in schoonmaakmiddelen met een creatieve directeur aan het hoofd. Een echte ondernemer. Hoe maak je een succes van je bedrijf? Nou heel gewoon. Door je eigen aard er in uit te leven. En dat doen ze daar.
Muurschilderingen, etalagepoppen in de showroom, een sauna voor de klanten en.... De Familie Bofkont in posters aan de wand van de kantine. Op de koffietafel een jerrycan, beplakt met de print van het Telegraafartikel over Witje & Zwartje.
Toen Wil, de directeur, dat bericht 's avonds thuis las, belde hij onmiddellijk zijn secretaresse: "Morgen laat je alles uit je handen vallen! Bel de Telegraaf! Bel de boswachter van Staatsbosbeheer! Die twee zwijntjes MOETEN worden gered!"
Vervolgens deed hij die nacht geen oog dicht. De volgende morgen overlegde hij met Frans, de bedrijfsleider - en zo mogelijk nog gekker met dieren, dan hij - om de zeecontainer, die achter op het plaatsje staat, om te bouwen tot varkensonderkomen.
"Zet de slijptol er maar in. Een paar flinke ramen en dan moet er nog verwarming in. Dan zijn we al een eind op de goede weg. En dan buiten een uitloop op het plaatsje."
En verdomd, hij had het gedaan. Toen hij van boswachter Harry hoorde dat de twee zeugjes naar Het Beloofde Varkensland zouden gaan, had hij geroepen dat hij alles wilde betalen. Alles! maakte niet uit wat het kostte.
En daar zat ik aan de kantinetafel met koffie en taart en ik keek mijn ogen uit. Wil vertelde dat hij 700 klanten heeft, waarvan 300 zo goed als vrienden. Hij had ze allemaal aangespoord om geld in de pot te doen voor de varkentjes. Dat gebeurde nog steeds, want er liepen regelmatig mensen in en uit en ik zag ze allemaal langs de pot gaan.
Wat of ik voor schoonmaakmiddelen nodig heb op de boerderij. Want daar moest maar eens in gesponsored gaan worden. Geen idee, zei ik. Ajax, geloof ik. Maar ieder zijn vak, dus daar moet eens goed naar gekeken gaan worden. En wat ze verder nog voor de Familie Bofkont zouden kunnen betekenen? Adoptie? Wie weet.
Ik weet inmiddels alles over zijn cavia Snuf, die op wonderbaarlijke wijze van leucaemie genas en over Flap, het konijn van zijn vrouw.
"Als iemand iets onaardigs over konijnen zegt, dan kan hij zo oprotten."
Of zij wel wisten hoe het er in de praktijkles 'Geboortezorg Biggen' op de boerenschool aan toe ging?
Nee dat wisten ze niet. Nu wel. Het afgrijzen op hun gezichten!
Een binnenkomende klant werd onmiddellijk getest op zijn kennis uit de vleesindustrie: "Ja dan snijden ze de kloten eraf."
Ze komen binnenkort naar Het Beloofde Varkensland. Wil, z'n vrouw, Frans met aanhang en dochter: "Ook zo'n dierengek, die heeft zelfs de naam van haar hond op een kleedje geborduurd." Dat gaat vast een hele leuke middag worden.
Vrijdag 27 januari 2006
De Dag van Lady Lolita
Vorig jaar bracht ik Lady Lolita weg naar Rendac. Dat moest omdat ze was gestorven.
Ik denk nog bijna elke dag aan haar. Soms krijg ik mensen op de workshops die haar nog kennen van vroeger (voor dat ze bij de Familie Bofkont kwam). Dat is zo leuk om te horen, omdat ik toen van haar bestaan nog geen weet had. Ze is hier pas in januari 2002 gekomen, nadat ze min of meer aan haar lot was overgelaten door een shuffle tijdens de MKZ Crisis.
Eerst woonde ze op een paardenmanege.
Toen de MKZ uitbrak mochten ze daar niet meer met de paarden uit rijden gaan, omdat er varkentje op het erf rondliep. Dat was Lolita. Die is toen naar de buren verhuisd.
Ze verging daar van de heimwee naar haar paarden, brak uit en zwom door de sloten terug naar huis. Dat ging zo een paar keer. Toen werd ze stevig opgesloten, een heel eind achter op het land van de buren.
Daar kwijnde ze min of meer weg en op een dag kwam er hier iemand langs en die vertelde dat daar een zielig varken woonde dat naar de slacht zou gaan omdat ze er niemand voor konden vinden.
Dat is iets waar ik maar niet over uit kan. Ik hoor het zo vaak. Mensen die mij bellen, vragen of hun hangbuikzwijn bij mij mag, omdat ze geen tijd/ruimte meer hebben, een andere baan/kinderen/partner hebben gekregen etc. (Lees: er op uitgekeken zijn).
En dan willen ze van hun hangbuikzwijn(en) af:
"Anders moet het naar de slacht."
Iedere keer ben ik weer geschokt als ik dat hoor. Ten eerste wordt de schuld dan bij mij gelegd. Want als ik ze niet opneem, heb ik het op mijn geweten dat dat arme dier naar het slachthuis moet. Die chantage vind ik nog niet eens het ergste.
Het ergste is dat het uberhaupt in hun hoofd opkomt om een dier waar je geen zin meer in hebt, naar de slacht te brengen.
Die overweging wordt toch ook nooit gemaakt als je van je hond of poes af wilt? Natuurlijk word ik wel eerst gebeld, dat is waar. Maar het is hier geen asiel, dus dat gaat niet.
Alleen varkens, die gedumpt zijn en waar accuut een oplossing voor moet komen, die kan ik niet aan hun lot overlaten.
Die uitzondering bevestigt nog steeds de regel hier.
Waar het op neer komt is, dat zo'n varken - of het nou een huisdier is of niet - gezien blijft worden als slachtdier. Ik heb me eens geprobeerd in te denken wat een gang zo'n hangbuikstakker moet maken naar het slachthuis.
Die overgevoelige beessies, die aan huis zijn grootgebracht, altijd in een gezinssituatie hebben geleefd, en dan ineens die traumatische rit naar een slachthuis. Het is van een onvoorstelbaar wreed verraad, waar de honden geen brood van lusten!
Maar omdat het zo 'gewoon' is om varkens naar de slacht te sturen - dagelijks miljoenen - lijkt dat wellicht een excuus voor je eigen schuldgevoel?
Ik weet niet hoe die mensen redeneren, maar het lijkt me daar bij in de buurt te komen.
Je kunt ook de dierenarts bellen en vragen of hij/zij je varken wil laten inslapen. Maar ja, dan sta je er zelf bij en word je aangesproken op je eigen geweten.
Bovendien wat zal zo'n dierenarts dan wel niet van je denken?...
(morgen ga ik vertellen over mijn bezoek aan een bedrijf in Vlaardingen.
Die mensen hebben hemel en aarde bewogen om een bruidsschat voor Witje & Zwartje te organiseren. Hartverwarmend).
Donderdag 26 januari 2006
De Dag van Het Protocol
Gisteravond naar de Gemeenteraadsvergadering geweest in Amsterdam Oud-Zuid. Amsterdam Anders / De Groenen vroeg mij een paar maanden geleden om hun lijstduwer te worden voor de gemeenteraadsverkiezingen (Groen Links trouwens ook).
Ik kon daar niet op in gaan omdat ik onafhankelijk wil blijven.
Of ze dan mijn 'Protocol voor Dieren op Evenementen' mochten gebruiken voor hun nota Dierenwelzijn. Natuurlijk mocht dat. En ook of ik vanavond wilde inspreken, omdat die nota op de agenda stond.
Dat heb ik dus gedaan op persoonlijke titel. Er werd geklapt. Het was volle bak en ze hebben allemaal een kopie van het Protocol gekregen. Het is heel positief ontvangen. De VVD zei het Protocol te omarmen. Roel van Duijn - Groen Links - kwam enthousiast naar me toe: 'Nu moet het ook uitgevoerd worden.' Er zal op een nader te bepalen datum over gestemd gaan worden. Het zal mij benieuwen...
Woensdag 25 januari 2006
De Dag van 'Het Minivarken'
Of de duvel er mee speelt. Kreeg ik gister een vraag waar of je die leuke varkentjes kunt kopen, die klein blijven, vandaag een telefoontje van een verontruste mevrouw.
Zij meende haar vroegere varkens te herkennen in Witje & Zwartje, de twee varkens die pas geleden op de Veluwe gedumpt werden en nu veilig op Het Beloofde Varkensland zijn. Grote opwinding, want zij had een paar jaar terug een paar minibiggetjes gekocht bij een fokker.
Hij had haar gezegd dat ze niet meer dan 10 kilo zouden wegen als ze eenmaal volwassen waren. Dat viel dus vies tegen. Die beesten werden 75 kilo en toen ze niet meer te handhaven waren, heeft ze haar varkens met pijn in het hart herplaatst. En die nieuwe verzorgers zouden dan wellicht Zwartje & Witje gedumpt hebben op de Veluwe...
Een lang verhaal kort. Ik sprong in eerste instantie op, want dat zou betekenen dat de daders gepakt zouden kunnen worden. Ik vroeg om digitale foto's, Maar nee, ze zijn het niet.
Weer het zoveelste verhaal dat je belazerd wordt waar je bij staat.
De fokker zegt mooi beessie, neem maar mee, blijft klein, vraagt er veel geld voor en binnen de kortste keren heb je een gigantisch probleem. Dat biggetje wordt een varken. Niks leuk in huis. Ze breken de hele tent af.
En dan kan het wel een hangbuikzwijn zijn, en niet zo'n giga roze 'opeetvarken', een hangbuikzwijn wordt toch nog altijd minimaal 50-60 kilo. Maar in de meeste gevallen veel en veel meer. Als je niet weet hoe je ze verzorgen moet, (met mate voeren!) kan dat wel oplopen tot 150 kilo!
BESTE MENSEN VAN DE HELE WERELD,
ik kan het wel van de daken schreeuwen:
MINIVARKENS BESTAAN NIET!!!
Het is een verkooptruc. TRAP ER NIET IN!
De varkens worden uiteindelijk altijd de dupe, gezien de vele tragische dumpgevallen.
Het woord minivarken is misleidend. Je zou beter kunnen zeggen, ja wat zou je eigenlijk beter kunnen zeggen?
Een varken van een kleine soort? Dat is zo'n mond vol. En daar kan ook onduidelijkheid over ontstaan.
Een hobbyvarken? Buiten dat ik ontzettend de pest heb aan het woord hobbydier, blijft ook dat verwarrend. Want een grote roze Yorkshire, die je als gezelschapsvarken hebt - neem Brutus met z'n 350 kilo - is toch ook een 'hobbydier' en bepaald geen kleintje...
Dus ik denk toch gewoon hangbuikzwijn. En hangbuikzwijnenbig. Of hangbuikers, nog beter en een hangbuikbig.
Het woord hangbuikzwijn moet gaan staan voor een varken van rond de 70 kilo, daar heb je dan een beeld bij.
Dat is dus andere koek dan 10 kilo. 10 kilo! Hoe komt die man er op. Dat weegt een fors uitgevallen kater ook bijna.
Ik weet nog goed dat Miss Universe een baby was. Een cavia, veel meer was het niet. Omdat ze verstoten was door haar moeder, bleef ze extra klein. Heel lang heb zelfs ik gedacht dat ze echt behoorlijk klein zou blijven. Nou vergeet het maar. Ze is nu 3,5 jaar en het is een fikse tante geworden. Het laatste jaar is ze nog steeds gegroeid. Terwijl zij ook nog eens een Gottinger Zwijntje is. Die blijven meestal altijd iets kleiner dan een hangbuiker.
Weg met het woord Minivarken dus. Daar komt alleen maar ellende van...
Dinsdag 24 januari 2006
De Dag van Het Belgische Blauwtje
Krijg net een uitnodiging om een voordracht te houden voor de Belgische Vegetariersbond. Dat komt goed uit, want ik moet ook nog steeds mijn bezoek aan die Belgische vleesfabriek plannen. Nou ja, een varkensboerderij dan, waar per week 2500 (!) biggen worden geboren. Dat continubedrijf wil ik wel eens met mijn eigen ogen gaan zien.
Aanstaande zondag is het precies een jaar geleden dat ik met de kleine BabyBig in mijn armen stond op de Belgische landbouwbeurs. De minister van Economische Zaken verwelkomde mij als gast en sprak me toe dat er om die reden nog een grote Belgische carriere voor mij in het verschiet lag hahahahahaha.
Het gaat goed met de Belgische Blauwe. Ze is inderdaad blauw geworden. Van het kleine - hoofdzakelijk roze biggetje - is niks meer over. Ze heeft nu grote blauwgrijze vlekken met hier en daar nog wat roze. Haar buik is van fluweel. Zo'n zacht velletje hebben alleen hondenpuppy's. Pietrain is de officiele rasnaam. Een zwaar bespierd vleesvarken, met megabillen en schouders. Achter- en schouderham. En die spieren! Inderdaad, ze is zo stevig als beton. Wat een power heeft dat beest.
Belgische Blauwen worden ze ook wel genoemd. BabyBig is een beauty. Donkere ogen met donkergrijze oogleden en spierwitte wimpers. Brutaal en listig.
Van Pietrains is bekend dat ze alles extra hebben en doen.
Extra slim, extra fel, extra alert, extra gestresst, extra, extra, extra.
En het klopt. Ze telt voor 10.
Wie had dat gedacht van dat kleine grietje.
Hoewel ... toen ik na die landbouwbeurs met haar van Belgie naar Het Beloofde Varkensland reed, was het nog een hele toer om haar rustig te houden.
O wat was ze bang. Ze vocht als een bezetene om te vluchten. Zweetdruppeltjes op het neusje. (Er wordt altijd gezegd dat varkens niet kunnen transpireren en dat ze daarom een modderbad nemen ). Dat is ten dele waar. Als ze in paniek zijn, breekt het angstzweet ze letterlijk uit. En de enige plek waar dat zweet er uit kan, is op de wroetschijf (varkensneus).
Als ik foto's van varkens zie in gevangenschap, kijk ik altijd naar hun neuzen...
Enfin, eindelijk viel ze uitgeput in slaap. En het is allemaal goedgekomen.
Maandag 23 januari 2006
De Dag van de Zwaan
Er zit een zwaan in het voorland. Prachtig beest, onverstoorbaar in de vrieskou. Arie Bombarie vindt het maar niks, die schreeuwt hem toe dat ie op moet rotten.
Kreeg een telefoontje van een vrouw die per se Arie Bombarie wil ontmoeten. Kennelijk volgt ze hem op de weblog want ze is verliefd op hem. Een van haar bazen heet Arie de Gans. Nu komt 't: De laatste tijd kreeg ze steeds de mails terug die ze naar haar baas verstuurde. Ze begreep er niks van, want zo te zien had ze alles toch goed gedaan. Tot ze er achter kwam dat ze die mails verstuurd had naar Arie Bombarie...!
De School voor Dierenliefde steelt menig hart, zo te merken. Alleen maar positieve reacties, zo van heeeeeeel hard nodig, mensen uit het onderwijs ook, die reageren. Dat is harstikke mooi. Voortstormen dus. En de tamtam doet z'n werk al, dus dat is goed.
Via de Varkensvraagbaak kreeg ik een bericht over een eenzaam en depressief hangbuikzwijn. Heb er de hele nacht aan liggen denken. Hoe kun je nou toch voorkomen dat mensen hangbuikzwijnen willen? Het loopt zo vaak zo jammerlijk af. Niet met opzet, maar zo gaat het leven gewoon.
In dit geval letterlijk te nemen, want het dier ligt in zijn hok te jammeren. Ik ken het gejammer van een doodongelukkig hangbuikzwijn. Dat gejammer gaat je door merg en been. Wat een eenzaamheid en leed daar uitspreekt. Heb voorgesteld om er heen te gaan en te kijken hoe en wat. Wat kan ik anders?