Zondag 22 januari 2006
De Dag van Vanaf Toen Tot En Met Nu
Het hoge woord is er uit. Vanmiddag een hoop varkensvrienden op bezoek bij Familie Bofkont. Rondje buiten, daarna naar binnen en ik ben gaan vertellen. Over hoe het allemaal zo begon in 1994 en hoe het verder zal gaan de rest van mijn leven. De School voor Dierenliefde dus. En hoe dat verder moet? We zullen wel zien. In ieder geval doe ik qua business alleen nog maar individuele sessies in de P.C. De dieren hebben het gewonnen. En terecht.
Hans Ferree, de marketinggoeroe, was stomverbaasd dat ik - terwijl ik volgens hem nooit de regie uit handen geef - me had laten overrulen. En dan nog wel door dieren... 'Ja' Hans' zei ik, 'alleen maar door dieren, ik ben de dienares van de dieren geworden, kennelijk is dat dus mijn bestemming', hahahahaha.
Ik zal er op uit moeten voor het grote sponsorgeld want die school komt natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen. Link wel hoor. (Link is Haarlems dialect voor ontzettend waanzinnig leuk en spannend). Mooie geschenken waren er ook weer voor de dieren vanmiddag. En voor mij o.a. een stenen BabyBig van Jos en Carmen, mooi beessie.
Ik had mijn oog al stiekum op een paar mensen laten vallen als ondersteuning voor de School voor Dierenliefde. En ja hoor, het klopte. Ze kunnen niet wachten om te beginnen...
Zaterdag 21 januari 2006
De Dag van de Varkensvraagbaak & Dierengeluk
Ik kreeg een foto opgestuurd van zo te zien een hardloopwedstrijd voor varkentjes. De foto is leuk voor ons, het ziet er koddig uit. Of het leuk voor de varkentjes is weet ik niet.
Want waarom zouden die varkentjes zo hard lopen? Voor wat of voor wie? Als je bedenkt dat een varken een prooidier is, dan zetten ze het dus op een rennen als ze opgejaagd worden. En een varken opjagen, dat is nu net heeeeeelemaal niet leuk voor ze. Ze worden er doodzenuwachtig en gestresst van.
Dus hoe is ze dit aangeleerd? Zet er iets engs achter en ze gaan rennen?
En wat zou dat engs dan geweest zijn? Een jachthond? Een keiharde knal?
Dus ik weet het niet. Ik zou er bij geweest moeten zijn om te beoordelen of dit nu alleen maar 'fun' voor mensen is. Eerlijk gezegd vrees ik van wel...
Op dierennieuws.nl ben ik gepromoveerd tot Varkensvraagbaak. Er staat een deftige button en als je daar op klikt mag je mij de oren van mijn hoofd vragen over allerhande varkenskwesties. Als je de button op je eigen site wilt zetten, kun je hem hier ophalen.
Verder heb ik op die site nu ook een rubriek 'Lessen in Dierengeluk'.
Omdat er al zo ontzettend veel ellendig dierennieuws is, laat ik iedere week zien hoe wij er voor kunnen zorgen dat dieren gelukkig zijn.
En dat je daar veel voor terug krijgt: namelijk heel veel gelukkige momenten. De rubriek is vorige week zondag (Les 1 - 15 januari) gestart. Dus ga iedere zondag even kijken voor een gelukkig moment.
De foto's blijven staan, zodat er straks een hele Serie Gelukkige Dieren is.
Iets heel anders. Wim de Bie heeft voor de zoveelste keer mijn hart gestolen. Hij schijnt zich ook wild te ergeren aan al die kookprogramma's op tv. Dat stomme would-be gedoe. Kijk snel naar zijn commentaar: 'Wokken met Wim' (5 min RealVideo). Vreselijk leuk, en zo even tussen neus en lippen door dat het eten van dierlijke producten helemaal passe is. Meesterlijk.
Het gekke van al die kookprogramma's is dat het lijkt alsof we steeds verfijnder - lees beschaafder - worden.
Maar niet heus. We worden er alleen maar hyprocrieter van. Des te verfijnder het hapje - neem foie gras - des te grover de productiemethoden om zo'n idioot grote ganzenlever te forceren. Hoezo beschaafd?
Joop Braakhekke zegt dat hij ganzenlever betrekt van Hongaarse ganzen, die zouden van nature een grote(re) lever hebben... Slim bedacht.
Ik had het er laatst al over dat hij aan Milieuridder Robbie Muntz (LLink) zei dat het ene ganzenleed het andere niet is.
Die uitspraak heeft hem uiteraard achterhaald.
RTL Boulevard pikte het op en afgelopen donderdag was die uitspraak de teaser voor het nieuwe consumentenprogramma 'Boemerang'.
Die gaan nu dat verhaal over Joop's Hongaarse ganzen uitzoeken. Oei...
Volgende week donderdag (21.55 uur - 22.20 uur, KRO, Nederland 1)
Vrijdag 20 januari 2006
De Dag van YES!!!
Dat was een vruchtbaar gesprek gister. De hele nacht er op liggen doordenken. Het wordt steeds duidelijker in mijn hoofd welke kant het uit moet en gaat.
Liep gister nog even door de P.C.Hooft. Zag dat het penthouse op nummer 116 waar ik vroeger mijn presentatietrainingen gaf, nu bezet is door de botoxladies. Daar liggen nu dus vrouwen op banken, die een wanhopige strijd voeren tegen de rimpels, hahahahaha.
Aan de pui hingen bakjes met folders. Ik heb er een paar meegenomen. Nee, niet om overstag te gaan. Wel voor iets anders...Later meer daarover.
Dat penthouse was een hele nieuwe verdieping op een bestaand winkelpand. Toen het spiksplinternieuw werd opgeleverd, was ik de eerste huurder (1992).
Prachtige ruimte, heel licht en ideaal om indruk te maken op hoge pieten uit het bedrijfsleven. Aan de voorkant de glitter en glamour van de P.C.Hoofstraat.
Aan de achterkant keek ik uit op de verstilde tuinen van de Vossiusstraat. Een grotere tegenstelling was niet denkbaar.
Iedere ochend smeet ik de achterramen open en snoof de geur op van nat ochtendgras. En...er was een haan! Die kraaide er op los. Als ik mijn ogen dicht deed waande ik me op een boerderij. Midden in de P.C.Hooftstraat. De rest laat zich raden. Ik hing steeds meer uit dat raam om een glimp van die kippen op te vangen.
Ondertussen knipte ik allemaal foto's en plaatjes uit tijdschriften van dieren en maakte de mooiste collages. Op een dag kwam ik een artikel tegen over de boerenschool.
De rest is geschiedenis...
Donderdag 19 januari 2006
De Dag Van De Eerste Dumpbiggen
We schrijven 1997. Brutale Griet & Rosmamunde zijn nog kalfjes, die ik aan de fles heb. De telefoon gaat. Violette Sanders aan de lijn. Er zijn hangbuikzwijntjes gedumpt in het Midwolder Bos in Groningen. Of ik twee biggen kan opnemen van ongeveer 3,5 maand oud. Ik zeg ja.
Mijn eerste varkentjes. Billie & Bessie. Ze gedroegen zich als een Siamese tweeling. Altijd samen. Als ik ze riep staken ze hun smoeltjes, op de tel gelijk, uit de berg stro omhoog.
Toen Bessie na een half jaar plotseling overleed kreeg Billie verkering met Rosamunde. Hij week niet van haar zijde. Toen Rosamunde volwassen werd en hoorns kreeg, heeft ze de verkering uitgemaakt.
Voske kwam en Billie werd Billie Bofkont. Het is vandaag bijna 9 jaar later.
Straks rij ik naar Amsterdam, met een tas vol spullen. Ik heb een afspraak met de directeur van NME (Natuur-Milieu-Educatie). We gaan praten over veel zaken.
De ontstaansgeschiedenis van de Familie Bofkont, de workshops die hier gegeven worden, maar voonamelijk gaan we praten over mijn initiatief voor de School voor Dierenliefde, die ik ga oprichten in Amsterdam.
Iedere dag blijkt des te meer hoe broodnodig dat is. Kinderen en hun ouders en hun grootouders (iedereen dus) op een intelligente manier leren omgaan met en denken over dieren. En voornamelijk leren kijken naar dieren. Wie zijn zij? Wat hebben ZIJ nodig?
Dieren dumpen is verwerpelijk. De bio-industrie is pervers. Maar ook weten wat je eet en beseffen wat dat voor de dieren betekent en dat je ze moet eren, omdat de mensen zich dat recht om dieren te eten, hebben toe-geëigend. Dat schept verplichtingen.
Nog even snel de maquette in m'n tas en ik ga.
Woensdag 18 januari 2006
De Dag van De Aardige Mensen
Voor wie mocht denken dat er geen aardige mensen meer bestaan... Ze bestaan. Zoveel reacties op de dumpvarkentjes! Mails, telefoontjes, brieven. Er zijn ook nog steeds mensen die me waarschuwen dat er twee zwerfzwijntjes op de Veluwe rondlopen, hahaha.
Volgende week ga ik naar een ondernemer in Vlaardingen. Hoe hij, z'n vrouw en hun bedrijf zich inzetten voor de Familie Bofkont, geweldig. Het hele verhaal zal ik nog vertellen, zo leuk hoe zij meeleven.
Drukke dag vandaag met van alles en nog wat. Maar het voornaamste is dat Witje & Zwartje het goedmaken. Toen ik net (al laat) nog even ging kijken, kwam Witje heel voorzichtig, maar o zo nieuwsgierig op me aflopen. En Erik vertelde dat Zwartje zelfs al een stukje appel uit zijn hand gegeten had. Met de bekende hangbuikreserves, maar toch.
Ze worden ook weer wat soepeler. Maandag waren ze helemaal stram en liepen met hele stijve pootjes. Ze hadden zich ook een ongeluk gerend voor die motorcrossers, dus ze barstten natuurlijk van de spierpijn. Plus natuurlijk die enorme stress, letterlijk verstijfd van angst dus. En wat te denken van die kou.
Ergens in Nederland wonen mensen die deze zwijntjes daar gedumpt hebben. Ze moeten heus wel hier en daar wat opgevangen hebben uit de media. Dat kan haast niet anders. Zo'n raar idee. Misschien wordt er op hun werk wel over gesproken bij de koffie. Hoe zou hij/zij of beiden zich daar onder voelen als een verontwaardigde collega melding doet van dat verschrikkelijke bericht uit de Telegraaf?
Maandag 16 januari 2006
De Dag van Hulde voor Held Harry!
Klik hier voor vergroting Telegraaf artikel
De telefoon ging vanochtend al vroeg. Meestal weet ik het dan al. De redactie van Radio 3FM, Giel Beelen. Of ik even in de uitzending kon.
Dacht dat het over de groene varkens zou gaan, maar nee. Ik wist niet wat ik hoorde van de boswachter van Staatsbosbeheer uit Garderen/Veluwe.
Twee hangbuikjes gedumpt, waarschijnlijk vrijdag, in de avond of in de nacht. De boswachter was woedend en terecht.
Het moet niet gekker worden. Het vriest en hoe!
Het bleek vanochtend prominent in de Telegraaf te staan, vandaar dat Giel er meteen bovenop dook. Harry Hees, de boswachter heeft een huzarenstukje geleverd om ze gisteravond (zondag) te pakken te krijgen. Met alle aandacht en geduld heeft hij het bijna onmogelijke klaargespeeld: hij kreeg ze uiteindelijk in een paardentrailer!
Voor wie nooit te maken heeft gehad met zo'n situatie lijkt dat misschien niks bijzonders, maar ik kan iederen verzekeren dat Harry Hees een held is!
Na mijn gesprekje met Giel en Harry op de radio kwam de tamtam op gang. Een vrouw vertelde dat ze gister te paard op de Veluwe, de zwijntjes had aangetroffen, vervolgens de dierenambulance uit Nijkerk had gebeld, en dat die beweerd hadden, dat er niks aan de hand was omdat hangbuikzwijntjes tegen kou konden!!! Ze wilden wel wat water brengen, maar verder zouden ze geen actie ondernemen.
De twee hangbuikmeiden zijn op diverse fronten aan een vreselijke dood ontsnapt. Ten eerste doodvriezen. Maar dat was nog niet alles. Ze waren gedumpt in een hondenlosloopgebied. Dus ook jachthonden, Bouviers, Dobermanns, Herders noem maar op. Harry wilde niet aan de gevolgen denken...
En wat te denken als de keilers (wild zwijn beren) hun zinnen op deze twee schonen hadden gezet? Die paring hadden ze niet overleefd. En we zitten midden in de paartijd.
Kortom, wat een geluk deze twee vrouwtjes gehad hebben.
Tot overmaat van ramp mag er in dat gebied gemotorcrosst worden. Als idioten waren ze er gister voor op de vlucht geslagen.
Ik er dus rond het middaguur op af. Eerst getankt, in de haast verkeerd pasje meegenomen. De man achter mij in de rij betaalde spontaan mijn benzine. Voor de varkens!
Radio en TV Gelderland stonden al klaar bij aankomst, diep in het bos. Harry had inmiddels waslijsten van mensen die ze wilden hebben. Zijn telefoon stond roodgloeiend. Na de interviews heeft hij de trailer achter zijn Staatsbosbeheer jeep gehangen, ik reed voorop en in alle rust zijn we naar Het Beloofde Varkensland gereden.
Erik had snel alles al in orde gemaakt.
Ze hebben nu een mooi onderkomen in de voormailge paardenstal. Warm, droog en veilig. Voorlopig apart van de andere dieren.
Als ze over een paar dagen wat bijgekomen zijn, dan kunnen ze ook in de ommuurde uitloop naar buiten waar niks en niemand bij ze kan komen.
Peter Klaver weet er al van en komt voor de algehele gezondheidscheck. Daar ben ik niet bang voor. Het zijn kerngezonde jonge vrouwtjes, tussen de een en anderhalf jaar schat ik ze. Prachtwijffies met mooie open ogen en slimme snoetjes.
'There goes my heart again' zong Fats Domino op de radio toen ik er heen reed. En inderdaad. Ze hebben nu al mijn hart gestolen.
Over een paar weken ga ik eens rustig met Harry alle adressen doornemen. Hij schijnt 3 pagina's vol te hebben.
De Telegraafverslaggever - Arjen ten Cate - die vandaag een uitstekend informatief stuk schreef, heeft inmiddels al gebeld voor het vervolgverhaal. Witje & Zwartje, zo staan ze in de krant, krijgen eerst de tijd om op adem te komen. Dat geldt ook voor alle commotie er om heen. De hitte moet er even van af. Dan blijven de echt serieuze kandidaten vanzelf over.
Wordt Vervolgd Dus.
Ook namens Harry nog grote dank voor de wandelaars die zich geweldig hebben ingezet tijdens de vangpartij.
En natuurlijk grote dank aan Giel en alle medewerkers van Radio 3 FM.