De Dag van de Staartjes
Vandaag een moeder met twee schattige meisjes op de workshop. Ik denk 7 en 8 jaar oud, zoiets, misschien iets ouder, maar opgroeiende kinderen dus. Ze wonen in Brabant naast een varkensboer en ze helpen daar veel mee. De moeder had ze meegenomen naar Het Beloofde Varkensland om ze te laten zien dat varkens ook gelukkig kunnen zijn. Dat was een goed besluit van haar. Ze vertelde dat haar dochters gister nog bij de boer waren geweest. Hij ging staartjes couperen en castreren en vroeg of de meisjes hem een handje wilden helpen!!!
Ik ben hier echt naar van. Dat die man die gruwelijkheden uitvoert, is zijn eigen verantwoording. Maar zulke jonge kinderen daar bij willen betrekken? De meisjes wilden het niet, gelukkig. Want dit is de eerste stap naar afstomping. Zo jammer dat kinderen van varkensboeren dit gewoon met de paplepel ingegoten krijgen. Die weten niet beter. Ik heb ze hier vaak als volwassenen over de vloer gehad. En inderdaad, we weten niet beter, wordt er dan ook altijd gezegd. De boer was ook niet over-all gelukkig met zijn bedrijfsvoering vertelde de moeder nog, maar hij kon niet anders want hij moest toch geld verdienen?'
'Ja maar zo luxe als jouw kinderen leven, is ook niet nodig' had zij hem toen geantwoord. En nu kom je op een moeilijk punt. Want wie bepaalt wat de levensstandaard is?
Moeten de kinderen van de varkensboer ook per se in dure merkkleren rondlopen of kunnen ze daar niet aan meedoen omdat hun vader varkens houdt en als hij meer aan hun welzijn wil besteden, dat zijn kinderen dan moeten inleveren?
O wat is dit lastig. Ik zelf vind, dat als je met dieren leeft, je een bevoorrecht mens bent en dat dieren niet als productiemiddel gebruikt mogen worden. Dat betekent dus dat zij het goed hebben en dat gaat ten koste van je eigen luxe. Is dat erg? Helemaal niet. Want daar staat dus tegenover dat je een heerlijk vrij leven hebt samen met je beesten. Dus als je boer wilt zijn, zijn dat de consequenties. Een prachtleven maar sober. En als je rijk wilt worden moet je iets anders gaan doen. Industrieel worden bijvoorbeeld. Maar geen dierenindustrieel!
Na de workshop kreeg ik meteen een mailtje van een van de meisjes. De middag hier had veel indruk op ze gemaakt. En of ik ook vegetarier ben, net als zij. En dat de varkens zo lief waren etc. etc. Hun moeder viel 't op dat de Familie Bofkont helemaal niet stonk, omdat haar dochters na een middagje varkensboer altijd een uur in de wind stonken. En dat de varkens hier helemaal niet gilden en zo volstrekt ontspannen waren..
Het was een bijzondere workshop vanmiddag. Een vrouw kon niet praten en schreef haar vragen aan mij op een klein kladblokje, dat ze dan onder m'n neus duwde. Ze was erg geinteresseerd en stelde heel goede vragen. Ik heb haar uitgenodigd nog eens terug te komen. Dan kan ik meer tijd aan haar geven en ik ben ook benieuwd hoe Aagje op haar reageert. Iemand die helemaal bij haar betrokken is, maar zonder daarbij geluid te geven.
Zaterdag 7 januari 2006
De Dag van Sneeuwvlokje
Blijkbaar zit Sneeuwvlokje weer in ieders gedachten want er wordt ineens weer veel naar ge-informeerd (ik weet nooit waar ik het trema moet vinden, of is het de trema?) nou ja in ieder geval Sneeuwvlokje dus.
Op de afwijzing van het Ministerie heb ik voor de vorm expres nog een bezwaarschrift ingediend, wetende dat het nog heel lang zou duren voor ik daar antwoord op zou krijgen.
Dat kwam precies mooi uit, des te langer zou Sneeuwvlokje kunnen leven. Ik had namelijjk de schriftelijke toezegging van zowel Faunabeheer als Staatsbosbeheer, dat Sneeuwvlokje niet afgeschoten zou worden zolang ik nog met de aanvraag bezig was.
Maar ik wist ook dat hij/zij - tot op de dag van vandaag is nooit duidelijk geworden of het een beertje of een zeugje was - inmiddels veel te oud was om nog te kunnen domesticeren. Tenminste op de manier zoals mij dat in mei/juni voor ogen stond. Wennen aan de andere varkens, wennen aan mensen en dan verder alle vrijheid van de wereld om te gaan en te staan waar het maar wilde.
Tenminste zo beschouw ik een vrij zwijnenleven als 't ettelijke hectares tot zijn beschikking heeft, voor de nacht en de dutjes tussendoor diverse stallen en beschutte plekjes, en een spannende omgeving met voldoende afwisseling om te voldoen aan het eeuwig nieuwsgierige en onderzoekende zwijn.
Maar die kans was dus al verkeken, daar was ie al te oud voor. Dus stond mij nog maar een ding voor ogen: tijd rekken en zorgen dat Sneeuwvlokje zo lang als mogelijk zou kunnen leven.
Vlak voor de kerst heb ik de jachtopzichter gebeld. Die vertelde dat Sneeuwvlokje inmiddels de normale zwijnen wildkleur gekregen had, zwartig grijsbruin dus. De familie waar hij in leefde was inmiddels al uit elkaar, moeder was opnieuw gedekt, dus had ze haar kroost verlaten. Dat is niks dramatisch, zo gaat dat in een zwijnenleven. Maar omdat Sneeuwvlokje niet wit meer is, wist hij niet zeker of het nog leefde, omdat hij niet meer te onderscheiden was.
Hij keek het ter plekke nog even na, of er onlangs nog zwijnen geschoten waren. Dat was inderdaad het geval, maar hij vermoedde dat S. daar niet bij gezeten had, vanwege de plek des onheils, S. kwam daar kennelijk niet vaak.
Wel waren er inmiddels 19 zwijnen doodgereden en afgevoerd naar de poelier of direkt naar restaurants. Tegen de winter gaan ze namelijk altijd naar de zoom van het bos omdat ze dan behoefte hebben aan dierlijke eitwitten en die vinden ze daar. De grasranden aan de kant van de weg worden dan helemal omgewroet, op zoek naar engelingen en wormen.
Dat klonk heel herkenbaar, de Familie Bofkont is hier ook al een maand bezig om juist de randen van de weilanden als een idioot op de schop te nemen, alsof hun leven er van af hangt. En inderdaad, het is ze voornamelijk om de wormen te doen.
Dus hij wist het niet, want het was heel goed mogelijk dat S. doodgereden zou zijn door een automobilist.
Toen Faunabeheer gebeld. Die waren vrij stellig. Sneeuwvlokje zou nog leven. Hoera! Voor de zekerheid ook nog maar even bij Staatsbosbeheer geïnformeerd. Nee hoor. Zij wisten al een maand dat Sneeuwvlokje doodgeschoten was. Weer terug naar Faunabeheer. Die trokken dat in twijfel, want etc.etc.etc. Nu rest mij nog een ding. De jachtopzichter te spreken zien te krijgen van een naburig jachtgebied, waar Sneeuwvlokje mogelijk naar toe verhuisd zou kunnen zijn.
Maar ja, het zwijntje heeft mij geen verhuisbericht gestuurd...
En die betreffende jachtopzichter heb ik nog niet te pakken kunnen krijgen.
Kortom, wordt vervolgd dus...
Donderdag 5 januari 2006
De Dag van Groot Geluk
Nog een plaatje uit de krant, waar ik ter plekke gelukkig van word als ik er naar kijk. Behoeft eigenlijk geen commentaar. Die man met zijn eend en poes.
Op weg naar iets onbestemds, maar gered. Zijn glimlach, vertederd en opgelucht, vis a vis met de eend. Hoewel, zo te zien is het meer een gans, maar wat doet het er toe. Waarschijnlijk is dat dier bij die man opgegroeid.
Net als mijn Arie Bombarie, voor eeuwig verknocht aan de mens en niet meer in staat om zich aan soortgenoten te hechten. Dat is zo wonderlijk bij ganzen. Eenmaal uit het ei gekropen, gaan ze meteen achter het eerste levende wezen aan dat ze tegenkomen. Kan een krokodil zijn, of een leeuw, een gans of een mens. Ik heb ook wel eens gehoord dat het een voorwerp kan zijn, als het maar beweegt. In ieder geval, het babygansje prent die eerste ontmoeting in zijn hersenpannetje en dat is het dan. Ze blijven je je hele leven lang trouw, een andere gans zal nooit im frage komen. En dat kan in mijn geval nog lang duren. Arie Bombarie kan 50 jaar worden...(hij is nu ruim drie-en-een half...)
Terug naar de foto. Dat katje! Dat katje! Daar kan ik mijn ogen niet vanaf houden. De mengeling van frustratie, kribbigheid, angst en behaaglijkheid spreekt boekdelen.
Het katje heeft geen keus. Overboord springen is geen optie. Desnoods maar dat omwennige gedobber in die emmer, maar 't wil bij die man blijven. En bij die vogel.
En zo hoort het ook. Die drie horen samen. Puur geluk.
Woensdag 4 januari 2006
De Dag van Het Arme Varken
Ik zag een foto in de krant over een jaarlijkse slachttraditie van een varken in China. Bij het onderschrift staat dat dit varken naar de slacht wordt gebracht. Dat kan niet, dacht ik. Geen varken dat zo rustig blijft liggen. Hij lijkt vastgebonden op een draagbaar, maar dan nog, ieder varken zou zich allang losgevochten hebben.
Nog eens goed kijken. Wat is hij wit en glad. En dan die neus! Arm dier. Tussen zijn twee neustgaten loopt een brede horizontale streep, alsof er een reep vlees is weggesneden. Daardoor lijkt 't of er door die geul een verbinding is gemaakt van neusgat naar neusgat. Zou daar een neusring gezeten hebben? Maar dan is nog niet duidelijk hoe dan precies.
Het doet me denken aan dansberen die jarenlang aan een ketting gelopen hebben. Sommige beren hebben geluk en worden vrijgekocht van de zigeuners, o.a. door Stichting Viervoeters. Als dan eindelijk, eindelijk die neusring wordt verwijderd, blijkt hun neus helemaal kapot gescheurd te zijn door jarenlang getrek aan de ketting, die aan die ring bevestigd was. Wij mensen zijn geen mooi soort.
Het varken op de foto ziet er uit alsof het al gedood is en het haar er al helemaal van afgekrabt. Vandaar de gladde, witte, doodse huid. En nu nog een ronde op de schouders. Zoiets. Het zal me niks verbazen. Die neus blijft me een raadsel. De grote rode feeststrik om zijn dikke speknek benadrukt de feestelijke gebeurtenis. De man ernaast lijkt oprecht toegewijd. Het is een navrant plaatje.
Maandag 2 januari 2006
De Dag van Holman's Harem
Het nieuwe jaar begint goed. Een complete ravage in de presentatiestal vanwege lekkage. De sneeuw is kennelijk onder de dakpannen gewaaid, die is gaan smelten en al dat water is naar beneden gekomen. Leuk bovenop originele interviews, teksten, tv, decorstukken etc. Wat er nog te redden viel, heb ik gedaan en toen meteen de staldeur weer dicht gesmeten. Nu even niet. Dahag!
Daarna moest ik naar A. maar toen ik weg wilde gaan, zag ik dat Willempie met z'n kopje onder de kachel was gaan liggen.
Eigenlijk is hij al heel lang aan het weggaan. Hij is zo oud en vermoeid. Hij lijdt niet, maar het kaarsje gaat langzaamaan uit. Ik geloof dat dit nu versterven is.
'Nu is het zover' dacht ik en besloot meteen bij hem te blijven en te wachten tot hij z'n laatste adempje uit zou blazen. Maar dat deed hij niet, want toen Scheefbekje even later bij z'n oude vadertje kwam kijken, stond hij toch weer op om naar een plekje te strompelen waar de zon door het raam kwam. We wachten het maar rustig af...
Iets leuks. Kreeg gister een nieuwjaarsmail van Theodor Holman. Die had ie kennelijk ook naar een groot aantal anderen - lees vrouwen - gestuurd, want dat werd zichtbaar omdat hij vergeten was zijn mailinglist onzichtbaar te maken. Nu zijn al die vrouwen in rep en roer want wij behoren nu allen blijkbaar tot zijn harem, hahahahaha.
De een stelt voor om hem eerlijk te verdelen en heeft al een hele maandindeling gemaakt, de ander stuurde een kaart met daarop drie oliebol-etende vrouwen van minstens 110 jaar oud, met de vraag of zij ook nog bij het haremclubje konden, en Karina Schaapman - van de PvdA en ex prostituee - vroeg zich af of zij al moest gaan oefenen in buikdanspakje en boerka. Leuke vrouwen dus. En ik ben me aan het bezinnen of ik ook nog een duit in het zakje zal doen.
De grootste giller is dat de hoofdredacteur van het Parool - een man - ook op die lijst beland is, dus wie weet gaat het een en ander nog een leuk staartje krijgen...