De Dag van de Kunstvrouwen
Drie kunstenaars van Toneel Groep Amsterdam vandaag op het erf. Een cameravrouw, een lichtvrouw en een theatermaakster. Leuke vrouwen. Samen met GerardJan Rijnders is er een stuk geschreven voor film, theater, een boek en een website. Zo te horen een hartstikke goed concept. Ze waren hier om te kijken of een van de varkens er mogelijk een rol in gaat spelen. Ik ga de inhoud van hun project nog niet prijsgeven, maar de bedoeling is wel dat het varken in de film ook geslacht gaat worden. Niet echt natuurlijk, dus Brutus of Aagje, of hoogstwaarschijnlijk Vrouw Vos - want zij gooide hoge ogen in de castingsronde - wordt dan acteur of actrice.
Ik had daar eerlijk gezegd een dilemma over, omdat ik niet wist of ik dat wel wou. Het is sterk afhankelijk van de context, het hoe en wat en of het functioneel is in de film/voorstelling. Daar bedoel ik mee dat ik altijd huiverig ben voor kunstenaars die varkens gebruiken voor hun statements, omdat het bijna altijd koket gedoe is.
De kunst klopt dan wel, maar het varken wordt dan toch gebruikt. Nou ja, zoiets. Daarbij komt dat ik dan wel weet dat Vrouw Vos actrice is geworden, maar zij zelf natuurlijk niet. Er mag dus niets gebeuren waardoor haar vertrouwen in mensen geschaad kan worden. Een kwestie van ethiek dus.
Ik heb het allemaal meteen uitgelegd en ook dat er zoveel mensen zijn, die hier iets willen. Fotografen, filmers, tv.-mensen, kunstenaars etc. dat ik er afhoudend in geworden ben, omdat er al zoveel van varkens in het algemeen ge-eist wordt, in de bio-industrie, als proefdier, als object, dat er geen enkele balans is in geven en nemen. Gelukkig begrepen ze heel goed waar ik het over had, ze waren er invoelend en indenkend genoeg voor.
Frappant was dat de theatermaakster het hier ook als een kunstuiting zag, het hele concept en hoe ik het leven met de varkens vormgegeven heb. Het BB Busje zag ze ook als kunst, zeker mijn rol als varken daarin, door met een varkenskop op als varken door Amsterdam te rijden met een statement op het schoolbord: 'Alle varkens verdienen een goed leven voor ze opgegeten worden'. En ja natuurlijk heb ik ook een kunstzinnige achtergrond, dus ik snap wel dat ze dat herkent.
Maar goed, ik heb er een goed gevoel aan over gehouden. Ze hebben even bij een korte massage van Brutus en Aagje gezeten, zich er zelf ook in bekwaamd, Gieltje vleide zich meteen aan hun voeten en Aagje liet na afloop een paar goeie scheten als dank. We laten alle indrukken over en weer bezinken en bij het afscheid zeiden we dus gewoon: Wordt Vervolgd.
Donderdag 15 december 2005
De Dag van Manke Aagje
Aagje loopt al een poosje mank. Er is niks te zien of te voelen, niet warmer dan normaal en ook nergens pijnlijk toen we haar uitgebreid onderzochten. Ik vermoed dat ze zich verstapt/versprongen heeft tijdens haar laatste berigheid. Zo wild als ze toen was. Had ook te maken met de komst van Brutus. Ze sprong voortdurend tegen 't hek op, bovenop Vrouw Vos en arme Erik heeft menigmaal het vege lijf moeten redden voor haar springacties. Ooit las ik dat een boer die zich even bukte om iets te pakken, besprongen werd door zijn tochtige koe. Keer dus nooit een berige zeug, tochtige koe of rinse geit de rug toe en zeker niet gebukt, want je bent de klos. Levensgevaarlijk.
Dinsdag 13 december 2005
De Dag van de Grizzly Man
Uitverkochte zaal bij de Grizzly Man, de man die jaarlijks een paar maanden bij de beren doorbracht in Alaska. Daar maakte hij films en daar ging hij dan in de winter mee naar scholen om voorlichting over te geven. Op 5 oktober 2003 werd hij samen met zijn vriendin opgegeten door een mannetjesbeer van 28 jaar. Ook dat is nog gefilmd - zij het met de dop op de lens - maar wat zich daar voor gruwelijks heeft afgespeeld was wel luid en duidelijk te horen op de videotape.
Werner Herzog maakte er een documentaire van. Op basis van 100 uur film van de Grizzly Man ( Timothy Treadwell ) en interviews met de mensen uit zijn sociale omgeving. Zijn moeder zat met een enorme beer op schoot, dat was ooit de eerste knuffel van haar zoon.
En TT? Die werkte bij iedereen in de zaal op de lachspieren. Zo aanstekelijk kinderlijk enthousiast over zijn beren, zijn oprechte woede over het lot van de beren (hoewel, welk lot precies kwam niet uit de verf) en zijn absolute berengekte.
En dan die mensen eromheen. Die droge commentaren, die maffe ex-minnaressen, dezelfde fascinerende betrokkenheid, maar dan op Timothy zelf. Het leek wel bijna een soort geheim genootschap. Dat is absoluut de verdienste van de cineast, heel erg knap.
Wonderlijk. Wonderlijke man, wonderlijk leven, maar o zo aanstekelijk. Het leek erop of hij het er onbewust op aan had gestuurd om uiteindelijk te sterven bij en door 'zijn' beren. Hoewel 'zijn' beren?
Die zijn het nooit geworden. Als een soort decor waren ze altijd aanwezig, soms heel dichtbij, maar er was geen enkel contact. Ze bleven volkomen onverschillig onder die rare snuiter, op een enkele irritatie na.
Af en toe vroeg ik me zelfs af of T. zich niet te veel had opgedrongen aan de beren. Hij wilde zo overduidelijk graag deel uitmaken van hun leefgemeenschap, maar dat was niet wederzijds. Dat maakte het soms pijnlijk en soms ook wat genant. Misschien werd er daarom ook zoveel gelachen. Uit ongemak?
Wel erg blij met zijn aanwezigheid waren de vossen met hun jongen. T. had zijn kampementje precies tussen 2 vossenholen opgeslagen. Dat leverde jaloersmakende beelden op. De vossen speelden met hem, stalen zijn pet en sleepten die hun hol in, lieten zich aanhalen en zaten met hun wijze smoeltjes doodstil naast hem te genieten als hij over hun kopjes streek en hen zijn liefde verklaarde. Prachtig.
Maandag 12 december 2005
De Dag van de Tepel Van Brutus
Iemand heeft een van de tepels van Brutus geadopteerd. Dat klinkt vreemd, tepel bij een dier. Wat veel mensen nog veel vreemder vinden, is het feit dat beren (mannetjesvarkens) uberhaupt spenen hebben. 'Waar zijn die dan voor nodig?' wordt mij altijd gevraagd door mannen. 'Waar heb jij je twee tepels voor nodig?' antwoord ik dan weer. 'Ja, maar ik heb er maar twee en geen zestien'. 'Ik heb er ook maar twee, en geen zestien' is mijn antwoord dan altijd. 'Was dat wel zo, dan stond ik al lang op de kermis'.
En dan snappen ze het. Toch blijft het wonderlijk dat mannelijke zoogdieren tepels c.q. spenen hebben...