De Dag van Het Arme Schaapje In De Grijper
Heel vroeg, het was nog helemaal stil en donker heb ik Het Arme Schaapje in de kruiwagen naar de dijk gereden. Hij moest er vanaf 6.00 uur staan, klaar om in de vrachtwagen van destructiebedrijf Rendac gekieperd te worden. Het groene dekzeil kon ik niet vinden in het donker en ik wilde de varkens niet wakker maken door uitgebreid over het erf te gaan banjeren en in de schuren te gaan zoeken.
Toen heb ik het rode kleed dat ik altijd gebruik voor de kinderfeestjes maar over hem heen gelegd, want een dood dier in de kruiwagen op de dijk ziet er toch altijd al zo eenzaam en verloren uit. Het waaide nogal en ik zag even later uit het raam dat het als een rode vlag heen en weer wapperde. Hoeoe, hier lig ik, kom me maar halen.
Het is toch een begrafenis van niks. Waardeloos. Om 10 over 10 stond die vrachtwagen er ineens. Ik ben er heen gelopen. De chauffeur drukte op een knop, er verscheen een grijper, die zwenkte opzij en daar werd Het Arme Schaapje al gegrepen.
Vroeger stond je op de kermis naar een horloge te hengelen, maar dan greep je altijd mis. Met deze grijper is het alijd raak. Het Arme Schaapje zwaaide op een pluk stro hoog door de lucht, er opende zich automatisch een enorm deksel, de grijper liet los en daar stortte hij naar beneden. Wie weet hoeveel dode dieren al in die bak lagen.
De chauffeur stapte in en daar ging Het Arme Schaapje...
Daarna naar Amsterdam om te werken met mijn private banking klant. Heel andere koek dus. Die afleiding was goed.
Donderdag 27 oktober 2005
De Dag van Het Arme Schaapje Op de Middenstip
met dank aan fotograaf Ruud v.d. Weerdt
Ach. Het Arme Schaapje lag vanochtend dood in zijn stal. Het is geen verrassing. Maar wel heeeeel erg jammer. Zo'n lief mannetje was het. Hij deed zo z'n best. Van uiterst schuw, at hij afgelopen zondag nog uit de hand bij allerlei vreemde mensen. Iedereen was dol op hem. Hij heeft zich hier veilig gevoeld. Dat is dus gelukt. Daar ben ik erg blij om. Maar een langer leven zat er niet in voor hem.
Ik heb hem nog binnengebracht, samen met Erik om hem nog even mooi neer te leggen. Maar het was merkwaardig, zo ontzettend hij al stonk. Het kon niet. Toen hebben we hem op een strobaal in de kruiwagen gelegd, op het terras onder de hooikap. Op de middenstip, net als Andre Hazes. De hanen lagen er omheen, lekker in het zonnetje en hielden de wacht.
De drie mannetjes vermaakten zich op de akkers bij een stralend blauwe lucht. Ze waren zo druk, dat ze niet eens gemerkt hebben dat Het Arme Schaapje niet meer om ze stond te roepen. Dat deed hij altijd, als hij ze uit het oog verloor. Droevig. Hij klonk zo droevig.
Gelukkig weet hij van niks meer. Precies twee weken geleden reed ik nog 's avonds met hem naar Amsterdam, vanwege zijn zware longonsteking. Een paar dagen geleden kreeg hij zijn laatste prik van een extra lange anti-biotica kuur. Toen moest hij het weer op eigen kracht gaan doen. Ik sprak mijn twijfel nog uit tegen die groep van zondag. Zij dachten dat het wel meeviel, omdat hij zo graag at. Maar dat zijn dieren. Tot het laatste moment bezig met overleven. Gister liep hij nog gewoon buiten, wel met benauwde ademhaling, maar dat was al bijna een vertrouwde aanblik geworden.
Morgenochtend moet hij bij de weg liggen. Vanaf zes uur kan hij opgehaald worden.
Dag Lief Arm Schaapje...
Woensdag 26 oktober 2005
De Dag van de Z-Krant
De Z-Krant is uit. Mooie reportage van 6 pagina's met goede grote foto's. Dafne Westervoort word ik er in genoemd. Dat is nog weer eens wat anders dan Westerhuis, Westerman, Woesthoff, etc. Westerhof schijnt heel erg moeilijk te zijn voor redacties. Het is niet de eerste keer.
Maar wat zal ik me druk maken over onbenullige zaken. Als er levensbedreigende ziektes in het spel zijn wordt alles relatief.
Nog meer krantenknipsels over de zielige koe. Maar koe is allang gered. Wel een dramatische mail weer over een hangbuikzwijn. Verschrikkelijk verhaal. Dat wordt zo langzamerhand een klassieker met die varkentjes. Onkundige dierenarts met narcose, varken wordt hysterisch, is voor z'n leven getraumatiseerd etc. etc. Eigenaars met hun handen in het haar hoe het nu verder moet. Tragisch wederom. Ik hoop nog wat voor ze te kunnen betekenen. Eerst maar eens bellen.
Dinsdag 25 oktober 2005
De Dag van De Lieve Koeien
Gister kreeg in een krantenbericht opgestuurd. Een dikbilkoe in Limburg die beroemd is omdat ze op haar kont kan zitten - inderdaad heel uitzonderlijk voor een koe - moet naar de slacht, want te oud en te dik en ze wordt niet meer drachtig. Ik belde de afzender op en gelukkig hadden zich al diverse mensen gemeld. Gelukkig maar, want ik was niet veel verder gekomen dan Bert Hollander in Friesland die ontsnapte koeien uit het slachthuis een lang leven biedt. Maar hij heeft er al 43... En hij heeft geen geld.
En zo gaat dat natuurlijk. Ten eerste is die koe niet oud. Zeven jaar is niks voor een dier dat 30 jaar kan worden. Niet meer drachtig worden is voor een boer wel een probleem. De burgemeester had zich er ook nog tegenaan bemoeid. Vond dat die koe nu al zoveel melk gegeven had dat ze nu wel naar de slacht kon. Hij snapt er helemaal niks van. Deze dikbil geeft geen melk - alleen maar aan haar nakomelingen - maar wordt gehouden als een vleesleverancier. Haar kinderen worden afgemest voor het vlees.
De gelukkige koe gaat nu voor een vriendenprijsje - 2000 EURO - weg naar Reeuwijk, alwaar ze onderhouden gaat worden door een club van 300 bejaarden. Dat is nog een actie naar mijn hart. Ze betalen allemaal een kwartje per week, voor de rest van haar leven. Kijk dan is het nog eens te doen. Als er een plek is ergens, en het aankoopbedrag is betaald, dan kost een koe inderdaad zo'n 75 EURO per week. Dt is heel veel geld, maar hoofdelijk omgeslagen is het peanuts. Ik ben er heel erg blij mee dat het zo is opgelost.
Van de weeromstuit heb ik vannacht over Brutale Griet gedroomd. Ik ging met haar uit wandelen, ze verdronk bijna in een plas water, maar klom er zelf weer uit en plotseling liepen we op de Overtoom in Amsterdam. Heel gezellig. Toen kwamen we terecht in een grote hal, die leek op de hal waar de getatoueerde varkens tentoongesteld worden, en daar ging ze liggen uitrusten.
Allemaal mensen om haar heen. Ze was heel kalm en aardig tegen ze. Het leek wel of ze ge-eerd werd. Toen stoof er nog een man uit een kantoortje met een cd in zijn hand. Op het hoesje stonden allemaal varkens. "Hier" zei hij, "ik maak muziek".
Het was een goede droom. Brutale Griet en ik hadden leuke onderonsjes over al die drukte om haar heen. Misschien een combinette van allerlei dingen? Op BNN zag ik de presentatrice van het programma 'Try before you die' met haar arm tot aan haar oksel in een koe verdwijnen. Gisteravond een gesprek gehad met de gynaecoloog van mijn zus.
Hoe Freudiaans wilt u het hebben, mevrouw Westerhof?
Maandag 24 oktober 2005
De Dag van De Bloemkool-oren
bron foto: VPRO/RAM
Toen ik gister naar de tattoobeelden zat te kijken overviel me een heel akeling gevoel. Al die mensen om die tafel heen, die het arme varken neerdrukten, terwijl het zich onder de plaatselijke en veel te lichte verdoving uit probeerde te worstelen. Het dier leed duidelijk veel pijn, maar kon geen kant op. Kampartsen die een experiment uitvoerden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Daar moest ik onmiddellijk aan denken.
Voor de behandeling werd het varken uit een betonnen hok gehaald. Daar stonden al die tattoo-varkens in. Kale hokken, eenzame opsluiting, hok aan hok allemaal apart. Wachten op de volgende behandeling. Voor het gemak werden ze er aan hun oren uitgesleurd. Die oren waren al helemaal beschadigd, overal bloeduitstortingen en rafelranden.
Zo'n beschadigd varkensoor heet in het jargon een bloemkool-oor. Nog niet zo lang geleden werd er op een bio-industrie varkenssite geschreven over die bloemkool-oren. Er werd openlijk toegegeven dat het zeer pijnlijk is voor de varkens om ze daar aan vast te grijpen. Daarbij is het gevaarlijk, vanwege ontstoken bloedvaten etc. Ze worden er letterlijk ziek van en de groei stopt daardoor.
De varkensboeren werden er voor gewaarschuwd het niet meer te doen omdat deze wrede aanpak uit de tijd was...
Zo niet onze Belgische kunstenaar, die naar China is uitgeweken voor zijn tattoo praktijken op levende varkens, omdat het hem uiteindelijk in Belgie verboden werd. En in China mag het wel. Vandaar.
Naar buiten toe wordt er verteld 'dat ze er niks van voelen' en dat ze buiten de behandelingen om een fijn buitenleven hebben. Jaja...
Wat daar gebeurt is perverser dan de bio-industrie.
Verschillende mensen vragen me al of hier niet iets tegen te doen is. Ik ga morgen Michel Vandenbosch bellen - de direkteur van GAIA - Belgische Dierenbescherming. Eens vragen hoe ze hem aangepakt hebben en hoe hij denkt over een demonstratie bij de Chinese Ambassade.
Maar die arme varkens zijn daar niet mee gered...
Wordt Vervolgd.
Het item is hier als stream te zien. Klik op video en spoel door naar 45 minuten.