De Dag van NEEN
Zulke rare weken achter de rug. Mijn dode dieren, die krankzinnige reddingsactie van de 2 dumpzwijntjes, het lijkt een trein die maar doordendert.
Vandaag weer 3 mails met het verzoek of ik een varkentje...NEEN. Ik vind het vreselijk voor die dieren, maar ik heb genoeg gedaan. Nog even contact gehad met 't SwieneParredies, maar zij nemen voorlopig ook niet meer op. Het wordt tijd voor een nieuwe varkensopvang elders in het land.
Jan Bos (Ouwehands Dierenpark) informeerde of ik geen filialen in het midden van het land had... Het idee! Het Beloofde Varkensland, in iedere provincie een. Heb wel een concept uitgedacht voor meerdere varkensopvangen in het land. Dus wie weet...
Willum, het jonge haantje is een snoepje. Hij is zo lief. Hij heeft het buiten heel erg naar z'n zin en als ie er genoeg van heeft, dan springt ie door het open raam weer naar binnen. 's Avonds wil hij de hele tijd naast me zitten. Hij slaapt op m'n hoofdeind en 's ochtends oefent hij in het kraaien. Dat gaat hem trouwens steeds beter af.
Theo & Wim maken het goed. Het verslag van die krankzinnige avond en nacht staat elders op de site.
Donderdag 14 juli 2005
De Dag van De Nieuwe Liefde
Ik ben tot over m'n oren verliefd op een haantje en het is wederzijds!
Was natuurlijk weer helemaal niet de bedoeling, maar ja hoe gaat dat. Als kuikentje in een put gevallen, gered door een man, gebracht naar z'n zuster, die hem liefdevol verzorgde samen met haar man. Hij groeide op in een Amsterdams huis, sliep tegen een pandaknuffel aan, ging mee op vakantie naar Texel, kortom ze waren stapel met hem. En terecht.
Nu is het twee en een halve maand later en hij is al begonnen met kraaien. Dat is heel vroeg. Als ze thuis waren zaten ze met hem op hun dakplat en de buren hadden geloof ik last van z'n gekraai en geluidjes. Hoe bestaat het. Enfin, Anja belde mij en de rest laat zich raden.
Hij is helemaal te gek. Zit op m'n schouder, op m'n hoofd, valt in slaap op schoot, knijpt z'n oogjes toe als ik hem aai, springt op m'n toetsenbord zodat al m'n tekst in een keer weg is, rent op me af als ik er aan kom, kortom hij is om op te vreten. Ik denk dat hij heel groot gaat worden, want hij is nu al zo flink. Wel maakt hij nog allerlei babygeluiden en dan kraait hij weer, dat klinkt nu nog bescheiden maar dat zal binnenkort wel een misthoorn zijn.
Een hele troost na die ellendige weken.
Vanochtend ook weer gedoe. Scheefbekje was weg. Een hele poos naar hem lopen zoeken samen met Erik. Bereidde me al op alles voor, maar Erik vond hem uiteindelijk in de boomgaard. Natuurlijk mag hij gaan en staan waar hij wil, maar hij is zo oud en de kans dat hij door de andere hanen aangevallen wordt en het dan niet redt is erg groot. Dus gauw weer veilig teruggebracht naar de binnentuin. Maar het is een goed teken dat hij weer op pad gaat. Een poosje terug dacht ik dat het met hem gedaan was, maar hij heeft weer een duidelijke opleving.
De laatste aflevering van de Familie Bofkont Soap is heel mooi geworden. Nummer 16, dus dat zijn er best een zwik bij elkaar. Wat jammer dat het nu afgelopen is. Vooral met dit nieuwe haantje erbij. Halverwege de middag werd ik weggeroepen voor een 'hangbuikenkwestie'. De soap had nog jaaaaaren door kunnen gaan.
Maar daarover later meer....
Dinsdag 12 juli 2005
De Dag van Het Afscheid
Het is een en al afscheid wat de klok slaat. Vandaag de laatste opname voor de Familie Bofkont Soap. De bedoeling was dat we in september door zouden gaan. Maar het programma waar de soap onder viel stopt helemaal, dus ook de soap. Ib was dus voor de laatste keer hier. Althans om op te nemen. De dieren hadden er geen zin in. Miss Piggy wilde niet lekker even in de sloot gaan liggen, Vrouw Vos wilde geen douche, gewoon geen zin in. Anders altijd. Nu niet.
15 uitzendingen zijn er geweest. Toch hartstikke leuk. Ik krijg alles nog achter mekaar op dvd en wat helemaal goed is, ook al het ruwe materiaal.
Daar ben ik heel blij mee want Dansmarieke, Gevaarlijke Eddy en Roodpels komen er uitgebreid in voor. Ik kreeg een mail van iemand waarin stond dat de dood altijd in drieen komt en dat ik het voorlopig dus weer even gehad heb. Ook S. die vertelde dat Dansmarieke ze tegemoet liep op de dijk toen ze de auto uitstapten laatst.
Het is heel vreemd dat ze weg is.
Ik moest haar ook meteen begraven want ze was al opgeblazen en verre van fris meer...
Dus de rituelen van 3 dagen boven de grond etc., dat ging deze keer gewoon niet. Het ging ook allemaal zo snel. Nu schrik ik iedere keer als ik Tante zie, het nieuwe zwart witte poesje, dan denk ik dat Dansmarieke daar gaat. De hele dag verwachtte ik haar ook ieder moment weer, maar dat zal nooit meer gebeuren.
K. Schaap stuurde 2 mooie kaarten uit eigen collectie voor Gevaarlijke Eddy.
Hoorde van een boer dat schapen als ze heel erg ziek zijn en/of veel pijn lijden, ze zichzelf dan verdrinken als ze de kans krijgen. Nooit van gehoord.
Enorme bossen brandnetels gesneden om de varkens eens lekker mee te verwennen. Grote handschoenen aan, maar toch nog aan gebrand. Meteen kleine blaartjes en enorme jeuk. De varkens eten het zo op. Heel gek, maar zij hebben daar helemaal geen last van.
Maandag 11 juli 2005
De Dag van Dansmarieke
Als je ergens leert dat de dood onlosmakelijk is verbonden met het leven, dan is dat op een boerderij waar je te midden tussen de dieren leeft.
Mocht je al denken dat je gelukkig geen boerderij hebt waar de dieren naar de slacht gaan, dan komt de dood wel op een andere manier langs.
Vanochtend stond er een man aan het hek. Een hardloper. Hij had een dode poes in de berm zien liggen. Dansmarieke! Dat vrolijke, levenslustige katje!
O, en dan te bedenken dat ze laatst nog op mijn arm zat en ik dacht 'jij mag nog heel lang niet doodgaan.'
Hoe is het nou toch mogelijk. Zo verschrikkelijk veel ruimte en weiland om de boerderij en uitgerekend naar de dijk toe willen.
Ze zat er vaker, maar wat moet je doen? Niks, Je kunt er helemaal niks aan doen.
Opsluiten is geen optie, want dan zijn ze hun mooie leventje kwijt.
Jij kunt wel veel oefenen met de dood, mailde een vriendin. Dat is zo. Steeds vaker word ik met m'n neus op de feiten gedrukt. Ze wonen maar tijdelijk bij je. Eigenlijk is iedere dag meegenomen. Ik heb haar ruim 8 jaar geleden op de dijk gevonden. Een klein hoopje, hooguit 3 weken oud.
Samen met Boy George. Uit een auto gegooid? Niemand zal het weten. Wat waren ze er erg aan toe die twee. Niesziekte, longontsteking, het had nauwelijks zin meer volgens de dierenarts. Maar ze hebben het gered. hoewel Boy George nooit meer van die niesziekte is afgekomen.
En nu vandaag weer op de dijk gevonden, niet ver van diezelfde plek.
Gadverdamme, ik wou maar dat het niet zo was.