De Dag van De Dromen
foto & bron: Thomas Schlijper www.schlijper.nl
Van de week twee keer opmerkelijk gedroomd. De eerste keer liep ik op zwarte naaldhakken door de P.C.Hooftstraat en werd ik plotseling achtervolgd door een stel roze halfwas varkens met magere spitse ruggen, die ik vervolgens onder m'n arm de trap op probeerde te hijsen.
De tweede keer was Jort Kelder in het spel, met wie ik over de dieren sprak, maar jammer genoeg kreeg ik de verdere context niet meer te pakken toen ik wakker werd.
Boeken vol over droomduiding heb ik verslonden in de jaren 80. Ik hield zelfs een droomnachtboek bij en iedere ochtend lag ik net zo lang te analyseren tot ik een sluitend antwoord had gevonden. Het zal me niks verbazen als Jort in 2007 met een nieuwe politieke partij uitkomt waarin de dieren een prominente plek gaan innemen op het partijprogramma. Nieuw Rechts met de dieren als speerpunt, zoiets.
Een paar van de dispuutmeisjes van de middaggroep hadden vorig jaar tegenover me gestaan tijdens de infomarkt van de VU, zo bleek. Dat is ook alweer bijna een jaar geleden! Een van de meiden begon hier alsnog aan haar studiekeuze te twijfelen. Als ze de biggetjes zo zag, wilde ze toch nog heel graag diergeneeskunde gaan studeren...
Die groeien trouwens als kool en worden steeds ondernemender. Ze hadden een zak appels te pakken en gingen die als volwassen varkens te lijf.
Als ze vinden dat hun eten te laat wordt geserveerd - en dat vinden ze altijd - zetten ze een keel op als volwassen varkens en hun mest begint ook vormen aan te nemen. Het wordt tijd dat de heren het buitenleven gaan verkennen...
De hele avond bezig geweest met de voorbereidingen van Gieltjes castratie van aanstaande donderdag. Tot mijn grote vreugde komen alle sprekers die ik op mijn verlanglijstje had staan en toen kon ik gaan nadenken over een persbericht en een uitnodiging.
Iedere keer opnieuw weer spannend en deze keer helemaal. Maar ik vertrouw helemaal op Peter K. en weet zeker dat het weer helemaal goed gaat komen...
Zaterdag 4 juni 2005
De Dag van de Zwerfkatten
foto: Stichting Help de Zwerfkat
18 kilo appels brachten ze mee voor de varkens! En ook nog eens een gigazak harde poezenbrokjes. Het eerst wat er gezegd werd toen ze allemaal binnen stonden: "Wat is het hier prachtig en wat zal dat ontzettend veel werk zijn!" Kijk. Dat zijn mensen die weten waar het over gaat als je dieren verzorgt en meteen ook de achterkant van het mooie plaatje weten. 15 vrijwiliigers van de Stichting Help de Zwerfkat waren vandaag te gast op Het Beloofde Varkensland.
Stichting Help de Zwerfkat zit in Uithoorn. Twee vrouwen wonen daar in een gewoon huis, nou ja gewoon, het staat in een rijtje op een hoek en verder wonen er ook nog eens 84 katten... Om precies te zijn 86 nu, want sinds vorige week hebben ze er nog twee kittens bij aan de fles.
Die werden op straat aangetroffen terwijl ze werden aangevallen door eksters. Moeder Poes is toen met eentje in haar bek weggevlucht en die andere twee kwamen bij die giga poezenfamilie terecht. Ik ben er wel eens langs gefietst 10 jaar geleden, toen zaten er allemaal katjes in de vensterbank, op banken en op de stoelen, op de tafels en achter het huis allemaal buitenverblijven. Het zag er allemaal heel vredig en verzorgd uit. Petje af, want met katten kan het binnen de kortste keren een enorme bende worden.
Het schijnt dus een hele organisatie te zijn met een hele ploeg vrijwilligers, die al jaren met elkaar een hecht team vormen. Ze keken hun ogen uit bij de varkens. Alleen het Witte Poesje, Dansmarieke en Boy George lieten zich zien. Voor de rest moesten ze uit mijn verhalen en foto's kennis maken met de rest van de Familie Bofkont Poezen.
Aanvankelijk wat schroom bij Aagje en Vrouw Vos. Maar uiteindelijk ging de een na de ander toch door de knieen. Daarna een heftige discussie over wel of geen vlees eten, Arie Bombarie en Bonestaakje werden geadopteerd en de penningmeesteres kondigde een donatie van 250 euro aan. Binnenkort ga ik daar heen, de poezenjournalist van het poezenmagazine Majesteit gaat mee en dat wordt vast net zo'n feestmiddag. Ik verheug me er nu al op.
Daarna bespreking met Dennis over website en allerlei, boodschappen gedaan, de dieren verzorgd, zelf snel wat naar binnen gepropt, gedouchet, en toen naar Hilversum om met vader af te stemmen over de crematie van komende woensdag.
De Varkensvolvo is weer gemaakt, ik heb een poosje in de Blije Beesten Bus gereden, maar het was heerlijk om weer eens incognito te rijden.
Morgen komt er een dispuut, een aantal meiden. Nu eerst maar wat slapen.
Vrijdag 3 juni 2005
De Dag van De Had Maars
Had ik maar dit, had ik maar dat, had ik maar zus of had ik maar zo. Toen nicht Riek hier zondag was, spraken we af dat ik spoedig met mijn oude vadertje naar haar ouders - zijn broer en schoonzus - zou rijden, omdat het 'anders wel eens te laat zou kunnen zijn'...
Vanmiddag dus met mijn bijna 88 jarige vader afgesproken dat ik aanstaande dinsdag met hem naar Assen zou gaan. Sinds kort rijdt hij niet zelf meer en aangezien zijn broer 94 en zijn schoonzus 85 is, zou dat er inderdaad anders waarschijnlijk niet meer van komen. Een paar uur later belde mijn vader weer. Tante A. is overleden. Nu gaan we er woensdag heen, maar dan naar haar crematie. Wat ontzettend jammer, had ik nou maar etc...
Ik hoorde het op weg naar de boerderij. Toen ik daar uitstapte stond er een vrouw met een fiets op het oprijpad. Ze had een tas bij zich met een prachtig vormgegeven wit spaarvarken, echt een beauty in een even zo mooi mandje met een brief er bij. Het ging half langs me heen, maar zij overhandigde me dat uit naam van iemand anders. Vast een nichtje van Sneeuwvlokje, stond er in de brief. Ontzettend aardig en attent.
Bij nader onderzoek is het geen spaarvarken maar een wit varkentje - gemaakt door de keramiste Tries Smilde - en het is een touwhouder, een bolletje touw in de buik van het varken, een schaartje in de gleuf op zijn rug en het uiteinde van het touw uit het ronde neusgat. Echt iets moois.
Wat leven er toch veel mensen mee met het wel en wee van de Familie Bofkont en wat ben ik achter met het sturen van bedankbriefjes, antwoorden van de mails etc. Een secretaresse zou zo welkom zijn, maar dat kost geld en dat gaat dus niet. Alles wat er hier binnenkomt gaat finaal op aan de dieren, hun eten, drinken en gelukkig zijn. En dat hoort ook zo vind ik.
Hoorde trouwens van de rioolmannen dat Gordon het over Sneeuwvlokje en Het Beloofde Varkensland had gehad. Ook mijn vader wist te vertellen dat ik op de voorpagina van de Telegraaf genoemd werd en vroeg of S. er dan al was. Ik wist van niks en verwarring alom weer over S. Blijkt dat de PvdD een standbeeld voor S. heeft geplaatst op de Veluwe en in dat bericht stond dat dus dat dierenredster Dafne Westerhof etc. etc.
Onmiddellijk de vrouw opgebeld die al een paar keer had ingesproken over haar flesselammetje. Dat rammetje had ze thuis aan de fles en nu werd het groter etc.etc. Hoe spijtig ook, ook dat rammetje gaat een volwassen kerel worden, die gaat bokken en aanvallen.
Er zit maar een ding op vertelde ik haar en dat is verhuizen naar een huis met een groter stuk grond en een soortgenoot erbij. Of met een bruidschat bij een schapenboer brengen en afspreken dat hij eeuwig mag blijven leven. Lastige kwesties altijd weer.
Morgen komt een groep vrijwilligers van Stichting Help de Zwerfkat voor hun jaarlijkse uitje. 84 katten in een gewoon huis, onvoorstelbaar, maar dat gaat allemaal goed, doen ze al heel lang. Waar een wil is, is een weg, en ik ben heel benieuwd naar ze.
Donderdag 2 juni 2005
De Dag van De Trend Van De Witte Wimpers
BabyBig is een amazing girl aan 't worden. Op 4 maart werd de foto voor de cover van het Parool gemaakt. Als een onschuldige big, voornamelijk roze, zit ze daar op mijn arm. Drie maanden later is het een opgroeiend varken, brutaal als de beul, onder en boven de wet levend, iedereen en alles te slim af en een uitbreker eerste klas. En het gekst van alles is dat het een antraciet varkentje geworden is met zwarte vlekken.
Het roze is gewoon helemaal verdwenen!
Het mooist zijn haar ogen. De donkere ogen zijn omlijst met donkergrijze oogleden - onder en boven - maar haar wimpers zijn spierwit. Net alsof die dik aangezet zijn met witte mascara. Als ik nog stylist geweest was, dan zou ik dat onmiddellijk lanceren als de nieuwste trend. Donkergrijs omrande ogen met spierwitte mascara. Heel bijzonder.
Hoe ze 't flikt weet ik niet, maar ze weet voortdurend uit te breken. Dat wil zeggen dat ze op stukken land komt, waar dat niet mag, bijvoorbeeld op dat van de buren. Ze wurmt zich door smalle openingen van hekken door en laatst zag ik haar gewoon door de sloten banjeren.
Ik was er al voor gewaarschuwd. Pietrains zijn extra van alles. Extra alert, extra fel, extra slim, extra ondernemend en altijd haantje de voorste.
Voor Gevaarlijke Eddy heeft ze wel ontzag. Als ze op het domein van de rammen beland, kan ze er van langs krijgen.
De rioolmannen zijn aan het werk op het voorste perceel en ze gaat tot hun genoegen regelmatig bij ze buurten.
Vanmiddag hoorde ik er eentje heel trots over haar vertellen aan een collega, die haar voor 't eerst zag. Dat ze pas 4,5 maand is en al zo flink etc.
Ik zie d'r nog liggen in die couveuse op de Belgische Landbouwbeurs. Dat lijkt wel een jaar geleden.
Woensdag 1 juni 2005
De Dag van De Verjaardag van Arie Bombarie
3 jaar is ie vandaag alweer geworden. Arie Bombarie. De baas over alles en iedereen - en dat kan nog eens 45 jaar gaan duren... Maar de Zwarte Kip jaagt hem bij haar kleintjes weg, dat het een aard heeft. Ze vloog vanmiddag als een furie achter hem aan, vanuit het niks, dwars door de sloot heen, terwijl haar kinders niet eens in de buurt waren. Dus waar die woede ineens vandaan kwam, waarschijnlijk oud zeer, zo zag 't er uit.
Er was nog een Feestvarken vandaag. Een heel aardig stel uit Landsmeer, vrouw vandaag 40 jaar geworden, en haar man had een prive workshop voor haar geregeld. Het was heel erg aan ze besteed. Een heel natuurlijke vanzelfsprekende manier van omgaan met de dieren, dat zie ik niet vaak zo. Heerlijk weer erbij als extra cadeautje.
Daarvoor was ik nog heen en weer naar Amsterdam gereden om nee te zeggen in het stemhokje. En daarvoor de heren van de riolering een rondleiding gegeven, omdat ze op het erf moesten zijn en dan altijd van het een het ander komt. Het scheen dat Arie Bombarie altijd op hun auto afloopt waar ze bij zitten te schaften, en dan hele verhalen tegen ze ophangt. Dus kende een van de mannen ook ganzen van vroeger, en een ander kende ook een gevaarlijke ram en voor je het weet ben je een uur verder. Toen ze door het raam naar de biggetjes keken en Aagje bij de kachel zagen staan, dacht eentje dat ze daar echt stond. Haar model is inderdaad zo levensecht dat je daar makkelijk met open ogen in kan tuinen...
Een paar lange brieven bij de post met foto's van bokjes en een lammetje. En nog een paar voicemailberichten, ook over een lammetje.
Allemaal verzoeken of ze hier mogen komen wonen. Aardige mensen en ontzettend leuke dieren, daar niet van, maar het is onmogelijk.
Ik merk niks van aanvallen, mailt een vrouw. Nee, logisch, dat schatje zit nu nog aan de fles. Ik zag gister toevallig nog een filmpje van Eddy en Caesar, ook van die leeftijd, en hoe zoet ze toen waren. Maar toen heette Eddy ook nog geen Gevaarlijke Eddy...
Een boer vertelde me onlangs dat hij twee rammen had, die zo aan het vechten geslagen waren, dat een er het leven bij gelaten had.
Daar moet ik me even geen voorstelling bij maken, maar weet wel dat als twee rammen hun koppen tegen mekaar slaan, je al migraine krijgt bij alleen het horen van die doodklappen...
K. en P. kwamen eind van de middag langs op kraamvisite en brachten heerlijke pizza's mee. Maar de mannetjes, die normaal altijd de boel afbreken als er bezoek is, lieten zich nauwelijks zien en bleven de hele tijd lekker onder hun warmtelamp liggen. Ik denk dat ze uitgeput waren van het middagbezoek. Ze eten goed, zijn al aan de biggenkorrel en alles ziet er naar uit dat het grote gezonde beren gaan worden.
Dinsdag 31 mei 2005
De Dag van Op De Fiets Naar Het Dorp
Brieven geschreven en die per fiets naar het postkantoor in Uithoorn gebracht. Niks bijzonders en toch ook weer wel. Als de vernieuwing van de N201 doorgaat, dan kan ik die kant niet meer opfietsen omdat de weg daar dan afgesloten gaat worden. Ik hoop nog steeds dat dat onzalige plan helemaal niet doorgaat. En dat is hopen op een wonder...
De kinderen van Zwartje groeien voorspoedig op. Miniatuurkipjes zijn het al. Ze liggen al los van moeder te zonnebaden, dat ziet er heel stoer en eigenwijs uit. Ik had helaas geen camera in de buurt, want die ben ik al een paar dagen kwijt. Overal gezocht, maar niks. Vrees dat die ergens in het hooi of stro is verdwenen. De kans dat ik die nog terugvindt is heel klein.
De nieuwe asielzoeksterskip woont met haar vier kuikentjes bij Scheeftbekje en Willempie. Dat gaat wel goed zag ik. Die kuikentjes zijn nog piepklein, en W. ontfermt zich over hen als een waardige grootvader. Toch zal ik voor al die kipjes een nieuw tehuis moeten zoeken.
De haantjes kunnen hier eventueel wel blijven, maar de kipjes die moeten beschermd gaan worden tegen zoveel heren.
Help, moet ik dat ook nog weer gaan regelen.
Verder een rustig daggie. Dat gaat morgen weer heel anders worden. Na het boerenwerk eerst gaan stemmen in Amsterdam, dan de bende van gister nog opruimen, catering halen en vervolgens een workshop voor een Feestvarken. O ja en er komen ook nog mannen voor de riolering. Nou, dat wordt weer opstaan om half 5 en dan nog zal het zoals altjd een race tegen de klok worden.
Maandag 30 mei 2005
De Dag van Giel op TV 3
Achttien man van de gemeente Almere kwamen op de fiets naar Het Beloofde Varkensland. Een hele berg fietsen tegen de muur van de boerderij. Het leek wel een schoolreisje. Ze stonden een beetje onwennig naar de biggetjes te staren. Wat een verschil met gister toen iedereen zich meteen bij binnenkomst op de grond stortte. Maar er bestaan dus ook nuchtere mensen. Bovendien waren ze allemaal, op een paar na, 'ontvoerd' en wisten aanvankelijk van niets.
Het werd toch een enige middag. Eigenlijk hou ik er wel van. 't Zelfde als met een 'normale' groepstraining. Het is altijd een sport om een aanvankelijke weerstand om te buigen naar een uiterst positieve stemming. En dat lukte vanmiddag ook weer. Er was een meisje bij met een been. Ze deed alles gewoon mee. Sprong gewoon met dat ene been over de hekken, alsof ze nooit anders had gedaan. Maar het bleek dat haar been pas afgelopen december was afgezet vanwege heupkanker. Wat een meid. Zo vrolijk en open en optimistisch. Ik heb haar gevraagd hoe het is om met een heel andere balans te moeten leren leven. Vanaf het eerste moment was dat een feit, vertelde ze er onder andere over. Bijzonder, ik kan er geen ander woord voor vinden.
Het bleek dat de koerier van TV3 hier vergeefs voor een dicht hek had gestaan. Helemaal het briefje met telefoonummer vergeten op te hangen aan het hek. Hij kwam de fotoboeken van Giel halen voor de uitzending van vanavond. Toen hij stond te roepen stonden wij binnen de koeien te borstelen. Nou ja, het is allemaal goed gekomen.
Toen Almere weer op de fiets wegreed, belde de redactie van TV3 om nog wat voor te bespreken over Sneeuwvlokje. Gaande het gesprek werd ze ook enthousiast om zelf een workshop te komen volgen. Wonderlijk om Giel met Haddasah de Boer en Matthijs van Nieuwkerk over mij te horen praten op televisie over Het Beloofde Varkensland. Er werden ook beeldvullende foto's getoond van Giel met Brammetje en Maximiliaan en van ons met BabyBig. Kijk de TV3 stream
Goede reacties gekregen op de workshop van gister. Ik werd vanochtend ook wakker met zo'n gevoel van YES, gewoon mee doorgaan, op een dag zullen er dingen veranderd zijn...