De Dag van Ken Je Die Mop Van De Belgen Die Zouden Komen?
Vandaag had de Belgische invasie zullen plaatsvinden. De organisator daar ter plekke mailde vorige week dat er veel aanmeldingen waren, maar ook weer veel afzeggingen. Moederdag en de eerste communie waren de boosdoeners. Dus wordt vervolgd.
Over moeders gesproken. Kreeg een mail van een vrouw die tijdelijk een flessebiggetje verzorgt tot het zelfstandig kan eten. De moeder kreeg 17 biggen en omdat ze 'maar' 14 spenen heeft, vielen er dus 3 buiten de boot. Ze nam er een mee naar huis en haar vriendin ook eentje.
Het biggie dartelt bij haar door de kamer, is aan de fles, weegt al 1800 gram en wordt dinsdag 2 weken. Nu heeft ze slapeloze nachten. Want dat kleine schatje moet straks weer terug en dan komt het de bio-industrie in tot het naar het slachthuis gaat.
De vriendin heeft al een adres gevonden bij een hondenfokker, waar haar biggetje straks naar toe mag en kan opgroeien. Nu zij nog...
Zaterdag 7 mei 2005
De Dag van Boy George & Zijn Bruid
Boy George heeft baat bij zijn medicijnen. Hij is veel actiever en heeft er weer zin in. Ik denk dat ik hem toch maar om de paar maanden zo'n injectie laat geven. Beter wat korter leven met kwaliteit dan altijd maar half half. Toen vandaag de bruiden arriveerden met hun vriendinnen, stond hij ze al op te wachten. Hij heeft een moordmiddag gehad. Twee groepen, dus dubbele kansen.
Hij heeft praktisch de hele middag in de armen van Bruid 2 doorgebracht tijdens de laatste groep, alsof hij haar nog op andere gedachten wilde brengen om toch maar voor hem te kiezen i.p.v. haar aanstaande.
Dat was trouwens wat met die groep. De bruid had duidelijk haar roeping mis gelopen door accountant te worden bij KPMG. Wat was die goed met de dieren! En zo enhousiast, zo'n bruid heb ik hier eigenlijk nog nooit meegemaakt. Als deze middag aan iemand besteed was, dan was het wel aan haar. Ze vertelde dat ze in Afrika ook volwassen cheeta's had geaaid. En dat die zo hard sponnen, dat het wel leek of je een microfoon onder de neus van een gewone huispoes hield. Dat zou ik nou ook wel eens willen met cheeta's of tijgers.
Maar wat het heel bizar maakte, was dat een van haar vriendinnen bang was voor de dieren. Nou komt dat wel vaker voor, dat iemand bang is voor een of meer dieren hier, maar dit was extreem. Ze had het binnen al gezegd en zou het proberen. Maar het was niet te doen. Aan de arm van een vriendin schuifelde ze als verstard het erf over, ze was echt bang voor alle dieren, op het panische af.
Toen Jan aanstalten maakte om naar haar toe te lopen was de maat vol. Ze wilde terug naar binnen. Die vriendin heeft haar toen behoedzaam begeleid tot ze veilig en wel binnen achter de video zat met de varkentjesfilm. Maar.... Boy George mocht niet binnen blijven, stel je voor dat hij op haar schoot zou springen.
Het bleek dat ze vroeger door een hond gebeten was en dat is dus nooit meer goed gekomen. Wat mij verbaasde is dat ze de film wel helemaal met plezier heeft uitgekeken. Bang zijn voor dieren betekende in haar geval dus kennelijk niet dat ze er ook een hekel aan had. Wonderlijk. Zoiets zou met een therapie tegen dat hondentrauma toch nog wel op te lossen zijn, denk ik zo.
Maar Boy George vond het helemaal niet erg dat hij niet bij haar mocht blijven, want hij trippelde achter de bruid aan naar de Varkensmassagesalon en deed gezellig mee boven op Aagje. Toen we weer weg gingen bleef hij nog een poosje bovenop haar liggen.
Toen ik de bruid bij het afscheid vertelde dat ik hier eens met een KPMG manager had gewerkt vanwege de grote ruimte om haar presentatie in te kunnen repeteren, en dat die vrouw daarna bij KPMG is weggegaan om een boerderij te kopen en met de beesten te gaan leven, zag ik haar denken....
Vrijdag 6 mei 2005
De Dag van Het Geluk van Nederland
Nou moe, dacht ik dat het programma over dierenliefde van de VPRO over het geluk zou gaan van het leven met dieren, blijkt het over bestialiteit te gaan! Een of andere man in Belgie doet het kennelijk met honden en er is een wet in de maak om sex met dieren helemaal te verbieden. Wat of ik daar van vind. Martin Gaus, Henk Ormel (Tweede Kamer lid en dierenarts) Michel van den Bosch (GAIA), Henk ten Napel (Zinloos geweld Dieren) en ik moesten daar een mening over geven.
Het meisje van de redactie had mij heel anders gebriefd. Dood jammer, want een interessant onderwerp. Daar had ik over willen nadenken en dan met een paar glanzende theorettes uit de bus willen komen. Over de bio-industrie moest ik het ook hebben, dat wel. Heb me daar de rest van de avond druk over gemaakt, over deze gemiste kans (loslaten Westerhof, leer dat nou eens!).
Nou ja, we zien wel, 15 mei is de uitzending. Het was prachtig weer, dus ze hebben wel mooie opnames kunnen maken. Vrouw Vos dook een modderplas in met een totale overgave, dat het een aard had. Dat moeten schitterende beelden zijn. Ik krijg in ieder geval het ruwe materiaal!
De crew was heel erg aardig en leuk om mee te werken. De regisseur baalde ook vanwege het misverstand - hij ging er uiteraard van uit dat ik wist wat het onderwerp zou zijn. Nou ja we hebben ons er doorheen geimproviseerd.
Het schoolkrantje - Het Krant - lag in de brievenbus, van de meisjes die hier een poosje terug kwamen voor een interview. Enig! Ze hebben er echt hun best op gedaan. En de foto op de cover is hartveroverend. Wat een gelukkig stel, dat moedervarken met die biggetjes. Daar word je toch helemaal vrolijk van als je ziet hoe die moeder kijkt. Zo werd het vandaag dus toch nog De Dag van Het Geluk van Nederland.
Donderdag 5 mei 2005
De Dag van Het Bevrijde Beertje
Naar de open dag geweest van de varkenshouderij waar op dit moment een schattig klein beertje nog bij zijn moeder ligt en er geen idee van heeft dat hij binnenkort lid gaat worden van de Familie Bofkont. Als het aan dat kleine mannetje ligt, blijft hij de rest van zijn leven bij zijn moeder, maar dat zal niet gaan.
Hij zou sowieso bij zijn moeder weggehaald zijn om afgemest te worden. Op een andere afdeling van het bedrijf, of bij een andere afmester. In dat geval zou hij op transport gegaan zijn, misschien wel helemaal naar Spanje, net als al die andere miljoenen beertjes en zeugjes van drie weken oud.
Ik heb een poosje geleden de betreffende boer opgebeld en gevraagd of hij niet een beertje aan mij wil verkopen. Met staartje en tandjes en ongecastreerd. Ongeschonden dus. Hij moest toen nog geboren worden. De boer zou er een apart zetten als het zover was. Geen idee hoe dat er dan uitziet, 'apart zetten'. Ik neem tenminste aan dat hij op dit moment nog wel steeds bij zijn moeder is.
Het zal wel zo zijn dat hij met een viltstift een streep op zijn rug kreeg, zodat hij niet gecastreerd zou worden denk ik, zoiets.
Vandaag kwam ik dat ook niet te weten, want het was zo druk vanwege de open dag dat de boer achter mekaar groepen ontving en er geen seconde tijd was om mij het beertje vast te laten zien. Wel konden we vanachter een glasruit in de 'skybox' de moeders zien liggen, die binnenkort weer gaan afbiggen. Zij lagen er goed bij, op stro en voldoende hooi als afleiding en om op te eten.
Zodra ze dus op het punt van bevallen staan, gaan ze naar een andere afdeling waar de biggen geboren gaan worden.
En ergens op zo'n afdeling ligt 'mijn beertje' dus. Ik had stiekem gehoopt vast een kijkje te nemen maar ik moet nog even geduld hebben dus. Eind volgende week maken we de afspraak wanneer ik hem kan komen halen. Oooo wat vreselijk spannend weer.
Al een paar dagen met Violette Sanders in mijn hoofd rondgelopen, omdat de betekenis van haar overlijden steeds duidelijker wordt. Wat betekent het precies en voor wie en wat en hoe dan, wat gaat er verloren voor de strijd voor de varkens, dat soort dingen allemaal. Ik kreeg namelijk mail van een vrouw, die mij daar min of meer op aansprak, in de zin van 'alles komt nu op jouw schouders neer, we hebben je hard nodig' en ze schreef ook nog 'jij bent toch degene met de meeste kennis van de landbouwdieren'. (dit laatste trouwens in relatie tot haar inzet voor een beter leven voor de kinderboerderijdieren, waarvoor ze mij vroeg als adviseur). Dat doet me toch wel wat, omdat ik me realiseer dat er op me gerekend wordt. Ik voel me nu nog verantwoordelijker dan anders.
Ik heb foto's gevonden van Roodpels en Zachte Kees en Gekke Goudoog en Heks en Spook als kittens rond een bordje eten in de lente van 1997. Golden Girl zit er ook bij. Onmiddellijk schoot ik in de melancholie. En kleine Aagje, die samen met Heks tegen de verwarming ligt te slapen. En Vleermuis (konijn) met Groentje samen in een kippenhuisje. Wat een schitterende beelden.
Leven is eigenlijk voortdurend achterom kijken. Je leeft je leven eigenlijk in omgekeerde volgorde, altijd achteraf. Je hoort wel eens van mensen die bijna verongelukt zijn, dat die dan hun hele leven als een film voorbij zien komen. Dat zou dan een uitvergrote vorm zijn van foto's kijken van de katjes van 8 jaar geleden.
Het is nu bijna 3.00 uur in de nacht, heb net nog een stukje geschreven 'Schatplichtig aan Violette Sanders'. Staat hiernaast op de site. Volgens mij is het nu bedtijd.
Woensdag 4 mei 2005
De Dag van de Zevenhonderd Biggen
Zevenhonderd biggen van tien weken oud in een vrachtwagen bij Veldhoven op weg naar een of andere bestemming. Zal wel een afmester geweest zijn. Die vrachtwagen is geslipt in een bocht en gekanteld. Driehonderdvijftig biggen hebben het niet overleefd, ter plekke dood, of aan het dood gaan of door de dierenarts een handje geholpen. Las het op nieuwsgrazer vanochtend. De zoveelste vrachtwagen volgepropt met varkens die kantelt.
Het is absurd om zevenhonderd biggen in een keer te willen vervoeren. Zouden daar regels voor zijn, zou het om het totale gewicht gaan, hoe en door wie zou zoiets bepaald worden? Dat moet daar een totaal chaotische paniektoestand geweest zijn. Die verdomde export, die is de boosdoener. Zie ook hier
Op het Feestvarkensfeestje vanmiddag waren drie meisjes zo bang voor de dieren dat ik ze terug naar binnen heb gebracht en ze achter een video gezet heb. Dat vonden ze wel leuk. Een soort Babe, met een varkentje, een haan, een koe, een gans, kortom alle dieren die ook deel uitmaken van de Familie Bofkont, maar dan veilig op de film. Het feestvarken zelf, dat negen jaar was geworden, wilde vanaf kleuter al boerin worden.
Halverwege de middag verzuchtte ze dat het haar toch wel heeeel veel werk leek. Het was een leuke middag. Al die kleine poezelige handjes die Vrouw Vos en Aagje aaiden, ze konden er over en weer niet genoeg van krijgen.
Dinsdag 3 mei 2005
De Dag van Gevaarlijke Miss Universe
Ik heb weer een belager. Miss Universe! Ze is zo berig dat je moet rennen voor je leven, want ze heeft het op me voorzien, is razendsnel, springt tegen me op en bijt. Dat kan leuk worden morgen, een kinderfeestje. Dat gaat natuurlijk niet, ik zal haar opsluiten in de paardenstal. Doet me denken aan Gevaarlijke Eddy, die me wel eens anderhalf onder aan de hooiberg heeft staan opwachten, waar ik in gevlucht was...
Het grootste gedeelte van de dag ben ik bezig geweest om de koeienstal te reinigen. De dames zijn weer aan de spinaziediarree. Dat eiwitrijke voorjaarsgras, daar zijn ze wild op, maar het loopt er bijna als water weer uit. De spetters zitten tot aan het plafond, hun voerbak en drinkbakken helemaal vol, zijzelf, de muren, ik voor een deel, omdat ik in de buurt stond etc. Dat was dus boenen geblazen. Voor morgen en daarna, want dan komt de VPRO en dan moet de boel natuurlijk een beetje ogen.
Met Boy George naar de dierenarts geweest. Morgen ga ik met Booswicht, die heeft ontstoken oogjes en de zalf helpt niet. Ik kan beter met een dierenarts gaan trouwen...
Verschillende mensen hebben met afschuw gereageerd op de foto van gister. Kennelijk waren deze gruwelpraktijken toch nog niet zo bekend. Werd gister gebeld door L. die mijn activiteiten volgt sinds de Parool reportage en sinds kort stage loopt op een boerderij met koeien en schapen. Ze wordt treurig van wat ze daar ziet en meemaakt. Ik herken dat heel erg. Op de boerenschool had ik dat ook. Heb haar geadviseerd een logboekje bij te houden en vooral te blijven. Zo kom je nog eens iets te weten en dat heeft altijd zin voor je weet maar nooit.
Maandag 2 mei 2005
De Dag van De Verbijstering
Ik stuitte vandaag op een foto en kon mijn ogen niet geloven. Dacht eerst dat het om dode varkens ging die met een grijper op een hoop werden gegooid.
Maar wat gek dat ze nog gewoon rechtop staan, dacht ik nog. Toen ik nog een keer keek, zag ik verbijsterd wat er gebeurde. De varkens werden levend in een enorme kuil gegooid en levend begraven. Het gruwelijke beeld heeft me de hele dag verder bezig gehouden. In Maleisie zijn zo 1 miljoen varkens aan hun einde gekomen, omdat ze blijkbaar een of ander virus op mensen zouden kunnen overbrengen. (de foto kun je zien als je het woord kuil aanklikt, hij is te afschuwelijk om als dagfoto in de weblog te plaatsen, bron: http://www.schweinefreunde.de)
Als je dit ziet, zou toch eigenlijk iedereen accuut vegetarisch moeten worden uit protest. Als dit ergens op de wereld kan gebeuren, moet het fokken van dieren om hun vlees overal verboden worden. Gewoon over en uit, iedere vorm van gebruik van dierlijke producten verbieden, afgelopen.
Dieren gaan beschouwen als medewezens, zo zou het eigenlijk moeten zijn. Net zomin als dat je mensen mag doden, zou het ook voor dieren moeten opgaan. Monsters zijn wij mensen, ik kan niet anders zeggen. We moeten ons dood schamen.
Ben meteen daarna naar buiten gelopen om even bij de varkens te gaan kijken. Trof daar BabyBig aan die vol vertrouwen tegen Miss Piggy aan lag. Ze heeft heel veel aan haar. En Miss Piggy geniet er ook van. Beiden uit de bio-industrie, dat schept een band.