De Dag van De Begrafenis van Roodpels
Wat zou het toch leuk zijn als Roodpels daar eeuwig in zijn mandje had kunnen blijven liggen. Maar helaas zo is het niet. Dat zou toch een rare stinkboel geworden zijn. En opgezette dieren vind ik vreemd. Dat zijn zulke gekke stijve poppen, daar zit letterlijk geen leven meer in.
Laatst las ik van een poes die gekloond was voor een astronomisch bedrag. Vind ik ook mal. Er is maar een Roodpels en dat moet zo blijven. Maar ik snap het allemaal wel. Het zijn allemaal manieren om het afscheid uit te stellen of helemaal niet aan te gaan...
Giel en zijn vrouw Marisa kwamen en werden verliefd. Ze waren er helemaal stil van, van de varkens. Toen ze bij Aagje lagen heb ik ze alleen gelaten. Ik had er alle vertrouwen in en er was geen sprake van dat Aagje het ineens op haar heupen zou krijgen bij deze rustige, aardige mensen. Ze komen terug, maar daarover later meer.
Ja en toen was het zes uur. Ik had besloten dat Roodpels dan maar moest gaan. De andere poezen heb ik hun eten gegeven bij zijn mand, zodat ze daarna nog een poos bij hem konden zitten. Moeder Rode Poes zat naast hem op een stoeltje en de nieuwsgierige Spook heeft hem nog uitvoerig besnuffeld.
Nu ligt ie onder de grond. Daar ligt ie goed. Naast Grijze Kat en Zachte Kees - zijn vader en broer - en naast Mollie, die meekwam uit Amsterdam, en naast Donker Dier en het Rode Snotaapje - twee zwervers - die hier beiden gestorven zijn aan een geheimzinnige ziekte. Nu weet ik dat dat bijna zeker ook aids was.
De boerderij bestaat eigenlijk uit twee boerderijen. De grote boerderij en een klein boerderijtje er pal naast. In die kleine boerderij gingen de ouders wonen als hun oudste zoon het bedrijf overnam. Hij bleef dan met zijn jonge gezin in de grote boerderij.
Tussen deze twee gebouwen ligt in alle beslotenheid de begraafplaats van de Familie Bofkont. Een mooi prive stukje waar nooit iemand komt, behalve ik. Daar liggen de poezen en een aantal lievelingsklppen. Er staan wat vlieren en er fluiten altijd vogeltjes. Ik heb er een verhoogd geheim zonneterras, waar je op komt via een houten trapje. Daar lig je helemaal vrij, niemand kan je daar ooit zien. terwijl er wel het uitzicht op de polder is. Onder dat verhoogde terrasje, dat tussen de twee gebouwen hangt, daar liggen ze. En daar ligt Roodpels nu ook bij.
Vrijdag 1 april 2005
De Dag van Vadertje Grijze Kat
Toeval bestaat niet. Loop ik vanochtend net aan de vader van Roodpels te denken, Grijze Kat, ook wel Koning Grijze Kat genaamd, komt er iemand langs, een buurman van verderop. Die heeft sinds kort een zwerver, afkomstig van de volkstuinen met een dikke grijze vacht. Wild als een tijger en vecht als een gek met zijn andere katten. Of ik iets of iemand wist die hem kon opnemen...
We raakten aan de praat en al gauw kom ik er achter dat deze zwerver een zoon of kleinzoon moet zijn van de vader van Roodpels. Die kwam ook bij mij als zwerver aanlopen van datzelfde volkstuinencomplex bij mij aan de overkant. Het sterft daar van de katten, allemaal verwilderde, ongecastreerde vechtersbazen. Een broeinest dus voor aids. En dat fokt maar aan. De buurman had ook al de afgelopen jaren een paar van zijn eigen katten verloren aan een vreemde ziekte, die niet verklaarbaar leek. Aan alles te horen aids dus.
Ik haalde meteen de Aids scriptie tevoorschijn. Hij had er nog nooit van gehoord dat katten aids konden krijgen. Niet alleen van vechten - bloedcontact dus - maar ook door elkaar te likken en gezamenlijke kattenbakken. Inmiddels ben ik razend nieuwsgierig naar die grijze kat van hem. Morgen ga ik kijken. Ik zie het meteen als het een nazaat is van Grijze Kat. In ieder geval moet hij gevangen en gecastreerd. Dan laat ik hem meteen onderzoeken op aids.
Maar.....het plannetje dat ik jaren geleden al had om op die volkstuinen een Poezenhospitaaltje op te zetten en daar alle zwerfkaters te laten castreren en alle zwerfpoezen te steriliseren zit nu weer in mijn kop. Destijds liet ik het lopen vanwege tijdgebrek. Dat is op zich niks veranderd - integendeel - maar als het waar is dat het daar een aidshaard is, dan moet er wat gebeuren. Zo kan ik dan toch nog een positieve draai geven aan de dood van Roodpels. Hij heeft het ongetwijfeld daar vandaan.
Regelmatig komen er hier zwerfkatten op het erf van de volkstuinen op zoek naar eten. Een aantal hebben hier ook tijden gewoond. Ik ga morgen eens poolshoogte nemen.
Prachtig weer en tijd voor een grote erf-opruiming. Dat verzet de zinnen. Dus heb ik de hele dag heen en weer gereden naar het vuilstation met troep en afval. In de namiddag belde Giel Beelen op dat hij jaloers is op Coen en Sander van 3FM - Swijnenstal en Sandersjow, omdat die hier geweest zijn en hij nog niet. Afspraak gemaakt voor zondag. Komt ie met z'n vrouw Marisa. Leuk. Dat zijn ze al bijna een jaar van plan, maar nu gaat het dus ook gebeuren.
En Roodpels ligt in de melkerij en is koud en stijf. En toch als je er langsloopt ligt ie gewoon even een dutje te doen...
Donderdag 31 maart 2005
De Dag van de Roodpels Sessie
Vandaag moest ik vrolijk doen want de fotograaf kwam langs om mij met een varken op de foto te zetten voor de Volkskrant.
Dat was al afgesproken en vanwege de deadline moest dat dus gewoon doorgaan. Omdat ik toch bijna de hele nacht wakker lag, bedacht ik dat ik nu eigenlijk alleen maar met Roodpels op de foto wil.
De opgebaarde Roodpels en zijn kattenfamilie er om heen. Dat zal vast wel niet mogen en bovendien zal de fotograaf erg schrikken van een dood beest, dacht ik.
Maar nee. De fotograaf vond het zelfs een fantastisch idee. Hij vond Roodpels prachtig zoals hij er bij ligt en zag meteen een prachtige foto voor zich, die hoge, bijna statige melkerij en de dierenfamilie die afscheid neemt van een geliefd dier. Voor de zekerheid heb ik toch nog door de polder gedraafd met BabyBig op mijn hielen en zijn er nog meer foto's buiten bij de varkens gemaakt.
Voor de Roodpels Sessie een extra afspraak gemaakt voor aanstaande zaterdag. Dan ga ik hem daarna ook begraven. Maar... de redactie van de Volkskrant vindt het niet goed... Nou ja zoiets kun je weten, daar kunnen de mensen niet tegen. Erg jammer.
De foto gaan we wel maken, die wil hij die in zijn boek zetten. Zoiets past bij Roodpels, die een perfect gevoel voor decorum had, altijd vond hij een nieuw plekje, een doos, een speelgoedauto, een poppenhuis, hij lag erin.
Op een keer had ik een maquette gemaakt van een auto, die ik als campagne-auto voor dierenwelzijn had ontworpen. Was erg mooi geworden, een soort oversized speelgoedauto met deurtjes die echt open konden en een laadruimte. Op de zijkant stond aan weerszijden Stichting Dierengeluk. Achterin de laadruimte lag nog wat overgebleven materiaal, zoals bijvoorbeeld een extra sticker met Stichting Dierengeluk erop.
Die auto had ik op tafel gezet om aan iemand te laten zien. Daarna gingen we even naar buiten naar de dieren kijken. Toen ik terugkwam lag Roodpels achter in de laadruimte te slapen! Hij had met zijn pootje de achterdeurtjes opengemaakt en zich zo klein opgerold dat hij er in paste.
Toen hij uitgerust was en er weer uitkroop, zat die sticker van Stichting Dierengeluk op zijn rug gekleefd en wandelde hij zo naar buiten...
Woensdag 30 maart 2005
De Dag van Roodpels Forever
Vanochtend reed ik met Roodpels naar Paula in de wetenschap zijn kies te laten trekken. Toen zijn bloed opnieuw onderzocht was, bleek dat hij geen enkele kans meer had. En hij was zo moe en had zo'n pijn. Paula is afgestudeerd op aids. Toen ik haar de foto liet zien waarop hij net een meerkoet uit de sloot gevangen had, wisten we het. Dit was Roodpels en aan dat leven was een eind gekomen. Ik kreeg haar afstudeerscriptie.
Aids heeft 5 fasen. Roodpels zat in fase 5. Het was op. Als zijn bekje open moest, verging hij van de pijn van de plekken achter in zijn keel. Dat verklaarde de tientallen blikjes met lekkere hapjes die nu her en der bij mij op de grond verspreid staan. Hij had interesse, rook er aan, likte er voorzichting aan en verder niks. En dan maakte ik weer een andere smaak open in de hoop... Maar toen Paula toch nog even in zijn keel wilde kijken, wist ik de reden. Hij verging van de pijn bij het openen van zijn bekje, dus eten ging om die reden niet meer omdat hij het niet meer naar binnen kreeg.
Hij was zo lief, probeerde nog wat te spinnen, het ging allemaal niet meer. Het kleine kamertje werd klaargemaakt, de kaarsen aangestoken en daar is hij op mijn schoot in een diepe slaap verzonken. Alles werd losgelaten en hij werd loodzwaar.
Gemiddeld wordt een seropositieve FIV kat (bij katten heet het FIV, bij ons HIV) 7,3 jaar, lees ik in Paula's scriptie. Roodpels is op twee weken na 8 jaar geworden. Ik had niks anders van hem verwacht.
Ik wil iedereen bedanken die de afgelopen weken zo met Roodpels meegeleefd heeft en nog. De mails, kaarten en telefoontjes, dat heeft me erg goed gedaan.
Op de foto ligt Roodpels samen met zijn zus Heks op de kachel - afgelopen Tweede Paasdag. Het zag er zo goed uit, ik kreeg weer alle hoop. Ik besloot daarom om het risico te nemen en toch onder narcose zijn kies te laten trekken.
Die afspraak maakte ik dinsdag. Het is dus anders gelopen.
Wat me toen wel opviel, dat hij Heks probeerde te likken en dat lukte niet.
Ik weet nu waarom.
Maandag 28 maart 2005
De Dag van Daar Gaan We Weer
foto: Marc en Natascha
Vorige week al weer een zoveelste nieuw toetsenbord moeten kopen. Stinkwijfje had er weer eens overheen gekotst. Er was geen beweging meer in te krijgen, alle toetsen muurvast. Deze keer maar eens een hele simpele voor weinig geld. Nog geen 20 Euro en mooi zwart dus meteen maar een hele zwik besteld.
Las een verhaal van een vrouw die katten tekent. Er wonen 4 katten op haar atelier. Snap niet hoe zij dat doet. Bij mij is het altijd een grote klerezooi door de poezen. Ze geven over, springen op stapels papier die dan alle kanten heen zeilen, alles valt om en kapot etc.
Nu BabyBig niet meer binnen woont is het weer tijd om orde op zaken te stellen. Eerst maar eens met vuilniszakken in de rondte gestormd en er van alles ingemikt. Stapels met tijdschriften en ongelezen stukken krant, dat zijn de grote valkuilen want dan ga ik zitten lezen. En voor je het weet is het avond en .... Nou ja, zo'n dag dus.
Prachtige foto's gekregen van gister.