De Dag van de Dierenbescherming
Wat een drukke dag. Roodpels heeft vannacht een hele poos in de vensterbank gezeten. Ik had zijn mandje naast mijn bed gezet, maar hij is op zoek gegaan naar een koele plek. Dan weet je al hoe laat het is. Hij eet wel weer wat. Maar dit is geen leven op pijnstillers en antibiotica.
Op een dag zal dat ook niet meer helpen. Dat hij op zoek is naar een koele plek wil zeggen dat hij aan sterven toe is. Ik mag dat niet negeren.
Remi en dochter en vriendinnen kwamen vanochtend. Dat was gezellig, heel aardige mensen, maar mijn hoofd was steeds bij Roodpels.
Daarna een grote groep - wel 30 geloof ik - van de plaatselijke dierenbeschermingsafdelingen uit het hele land. Een vruchtbare middag.
BabyBig heeft de hele boel op stelten gezet. Ze is er aan toe om naar buiten te gaan. Dinsdag gaat het gebeuren. Dan kan de Familie Bofkont Soap daar ook mee beginnen. Onverdraaglijk idee dat Roodpels niet in de soap zal voorkomen. Maar ik verzin wel wat.
Hij moet er wel in, al is het maar postuum.
Zaterdag 19 maart 2005
De Dag van Het Zal Toch Moeten
Vanochtend een bruidegom en vanmiddag een bruid. Twee groepen dus. Tussendoor ging ik steeds even bij Roodpels kijken. Hij reageert goed op de pijnstiller. Hij spint niet meer.
Om half zeven kwam er nog een meisje van de Hoge School. Ze wil afstuderen op communicatie en dierenleed en vroeg of ik haar begeleider wil worden.
Ook kwam er nog een stel die Zwartje met haar twee dochters een goed thuis kan geven. Ze gaan bij twee andere kippen en een haan wonen. Dat is veel beter voor ze dan al die hanen hier.
Vrijdag 18 maart 2005
De Dag van De Uitgestelde Beslissing
Eindelijk. Vandaag grote chipdag. Nu is de hele Familie Bofkont gechipt. Ik had er erg tegenop gezien vooral voor Billie Bofkont.
Hij was ook de bangste en de moeilijkste. Maar uiteindelijk is het allemaal goed gekomen. Peter bracht een assistente mee, die bleek in mijn kamer gewoond te hebben in het Zebrahuis. Ze had het Parool gelezen en onmiddellijk Peter gebeld. Die zei toen ga maar mee vrijdag.
Ook kwam er nog een vriend van hem, die uitgever is. Dus werd het toch nog druk, maar heel geordend. Rosamunde haar hoorns zijn ook een stukje korter gemaakt. Het was een hele toer om haar plat te krijgen, P. heeft wel 3 x bijgespoten.
Roodpels heeft erge pijn en eet daarom niet meer. Hij is zo verzwakt. P. wilde hem laten inslapen. Maar ik kon dat niet met vreemde mensen erbij en zomaar even tussendoor. Wat me erg ontroerde is dat hij toch nog in het biggenmandje ging liggen. Zo is hij. Altijd in een mandje of doosje.
Alleen hing z'n staart er doelloos bij. Geen kracht meer om die om zich heen te draperen. Hij heeft nu pijnstillers en antibiotica. Hij heeft vanavond weer wat gegeten. Ik moet me er op instellen dat het volgende week voobij is. Ik kan het nog steeds niet geloven.
TV NoordHolland kwam nog om de docusoap te bespreken. We gaan volgende week dinsdag beginnen. Ik ben niet eens blij. Het kan me niks schelen nu. Dat komt wel weer, maar nu vind ik niks meer leuk.
Daarna nog 2 meisjes van de Amstelveende Schoolkrant voor een interview.
Donderdag 17 maart 2005
De Dag van Hoe Verder met Roodpels?
Drukke dag. Om 4.15 uur op. Haasten en vliegen om op 8.30 uur in Bergen te zijn. Dat lukte precies. Dieren voeren in het nog stikkedonker, spullen bij mekaar graaien voor de lezing, douchen, aankleden, vertrekken. Gelukkig verliep alles zonder haperingen. Om 8.30 uur telefonisch interview met Remi van der Elzen in de kamer van de conrector van de Bergense Scholengemeenschap. Ik kreeg ruim de tijd. Werd aangekondigd als eigenzinnige vrouw. Ze werd zo enthousiast door al mijn verhalen dat ik haar uitnodigde om te komen. Toen ik thuis kwam was er al mail. Ze komt zondag met vriendin en dochter om een varkentje te adopteren.
Toen de lezing voor zo'n 30 man van 15, 16 jaar. Aagje stond pontificaal boven op de banken. Charlotte en Anne - die tijdens maatschappijleer het onderwerp bio-industrie hadden gekozen - deden de helft van het lesuur en ik de andere helft. Er kwamen goede vragen. Wat opviel was de algehele teneur van 'het zal toch wel niet helpen'. Ik hoop dat ik ze van het tegendeel heb kunnen overtuigen. Een meisje vroeg wie de beesten moest verzorgen als ik dood zou gaan.
Daarna als een haas naar Amsterdam - tandarts. Werd aangesproken in de wachtkamer, vanwege Paroolstuk. Er wordt ontzettend positief gereageerd op dat stuk. Even koffie gedronken op het atelier van Jet (Filosofie voor de Zwijnen). Ze was bezig met een serie tekeningen aquarellen over een boer en een varken. Prachtig. Heb er veel aan terug moeten denken vanmiddag. Meer zeg ik er nog niet over, want zij moet zelf het startsein geven wanneer het in de openbaarheid kan. Dat is niet aan mij.
Onderweg naar huis werd ik gebeld door de Duitse TV. Ze willen volgende week opnames komen maken. Roodpels lag bij thuiskomst in zijn mandje. Daar komt hij niet meer uit. Vannacht is hij nog even bij me komen liggen. Hij reageert op eten, het geluid van een zakje of blikje, maakt aanstalten maar verder dan wat ruiken en een likje komt hij niet meer. Hij wordt zienderogen magerder. Ben meteen weer naar buiten gegaan om catmik te halen.
Woensdag 16 maart 2005
De Dag van Mijn Roodpels
foto: Klaas Fopma voor Het Parool
Een verschrikkelijke mededeling op zo'n prachtige lentedag. Roodpels heeft aids. Dat wees het bloedonderzoek uit vandaag. De niesziekte is onder controle en genezen, maar de reden dat hij zo slap en mager blijft is aids. Hij zal nooit meer de oude worden. Het wordt niet meer beter, alleen slechter. De tranen sprongen in mijn ogen toen de Dierenarts dit vertelde.
Zijn conditie is niet goed. Als hij nu een wondje krijgt bloedt hij dood, want zijn bloed zal niet meer stollen. Hij heeft het gebit van een aidspatient. Sterk teruggetrokken tandvlees en 2 kiezen zouden er uit moeten. En daar zit nu juist het probleem. Hij zal de narcose - ook al vanwege een hartruis - niet meer aankunnen. Wat een dilemma. Ik keek naar de foto waarop hij vorig jaar nog door de polder liep met een waterhoentje in zijn bek. Altijd was hij aan het jagen, altijd op pad. En 's avonds kwam hij trouw terug. Ook bleef hij wel eens een paar nachten weg, dan bleken mijn zorgen daarover altijd ongegrond, want sterke Roodpels kwam altijd terug.
Wat nu? Volgens de DA is het belangrijkste dat hij graag en goed blijft eten. Dat doet ie wel, zelfs tijdens de niesziekte. Wat zat hij ziek in z'n mandje te kijken naar BabyBig die toen met hem wilde spelen. Dat is nog geen 14 dagen geleden. Ik ga heel goed naar hem kijken om er achter te komen of hij zo nog verder wil leven. Ik sleep de hele dag lekkere hapjes voor hem aan. In de Paroolreportage stond nog dat hij wat slagroom op een bordje kreeg.
De reportage op Teleac bleek aardig geworden. Maakte groot gedeelte van de uitzending uit. Maar het kon me eigenlijk geen klap meer schelen.
Wie denkt er nu aan aids? En het is niet onwaarschijnlijk dat meer van mijn poezen het hebben. Binnenkort komt de DA hier om dat te onderzoeken. Ik zal nu wel weer allerlei raad en afviezen gaan krijgen van Jan en Alleman. Goedbedoeld van meelevende mensen. Maar de DA - die een poezenspecialist is - sprak over zeer dure kuren, die niet aanslaan.
Morgenochtend moet ik al om 8.30 uur in Bergen zijn. Heel vroeg weg dus. Ben nu al bang wat ik aantref als ik weer thuiskom.
Dinsdag 15 maart 2005
De Dag van de Snuffel Award
foto: Paul Tolenaar voor Plus Magazine
Er lag een leuke brief van de Konijnen Belangen in de bus. Ze gaan de Snuffel Award uitreiken aan de kinderboerderij die het best voor de konijnen zorgt. Dus gezelschap, ruime huisjes etc. Het wordt een mediaspektakel met Hart van Nederland en zo. Ze hadden gehoord dat ik op de SKBN dag - ik citeer - 'zo liefdevol vanuit mijn hart over de dieren had gesproken'. Of ik dus die Snuffel Award wil uitreiken op 25 juni. Natuurlijk wil ik dat.
Het was lente vandaag, Het erf lag vol gelukkige dieren in de zon. Wat word je toch vrolijk van gelukkige dieren. Ik kon helaas geen foto's maken, maar die beelden vergeet ik niet meer. Trouwens over foto's geproken. Ben een groot deel van de dag daarmee bezig geweest. De Belgische Vegetariersbond had mooie foto's op het oog voor bij hun interview. Ik heb alle fotografen gemaild en gevraagd of ze voor het goede doel onder naamsvermelding geplaatst mochten worden. Dat mocht. Toen moest er weer heen en weer gemaild over hogere resolutie etc. Ik stuitte bij toeval op nog prachtige foto's van Lady Lolita. Lady Lolita! Al meer dan 6 weken is ze niet meer hier. Iedere dag loop ik langs die lege plek. Het is nog lang niet gewend...
Teleac radio kwam langs. Morgen debat over dierenrechten in de grondwet, het voorstel van GroenLInks. Reportage van Het Beloofde Varkensland om de boel wat te verlevendigen. Tussen 13.10 en 14.02 uur op RADIO 747 AM (klik voor stream) Programma HoeZo! van Teleac.
Maandag 14 maart 2005
De Dag van Catherine Keyl
bron: RTV Noord Holland
De Parool reportage is niemand ontgaan. Vanochtend vroeg ging de telefoon al. Radio interviews, reportages en ook ben ik even gepolst of ik in het programma van Catherine Keyl zou willen. Een 25 durend studio gesprek - zonder publiek - over drijfveren, lief en leed, dat soort dingen. En of BabyBig dan mee zou kunnen. Maar die groeit zo hard, dat is dus nog maar zeer de vraag.
De Bosheks belde. Een van haar varkens lag plotseling dood. Dat zal de nastress wel zijn denk ik van die oormerk-expeditie. Wat een naar bericht. Toen ik vanochtend met de BB Bus naar Amsterdam reed zag ik in mijn achteruitspiegel dat Arie Bombarie als een gek achter me aan rende, midden op het dijkje. Levensgevaarlijk. Dat doet hij altijd als het lente wordt, Dan zwemt hij door de sloot en gaat op pad, de weg op. Doodeng. Ik ben onmiddellijk gestopt en heb hem teruggebracht. Mischien neem ik hem wel een keer mee in het busje, lekker acherin in het stro. Ga het toch een keer proberen, als hij het leuk vindt, mag het.
Ik heb besloten om het volkstuinengeitje niet op te nemen. Te riskant. Ze schijnt kleine kinderen aan te vallen. Wel een gewetenskwestie, want waar moet ze nu heen? Niet aan denken hou ik mezelf steeds voor, ik kan niet alles en iedereen redden...