De Dag van De Feestelijke Wandeling met Brutus
Vanochtend om 6.00 uur mijn bed uitgestuiterd van de energie. De hele nacht niet of nauwelijks geslapen omdat ik heb liggen nadenken hoe het verder moet. Ik barst van de nieuwe plannen, ben nog lang niet uitgestreden. Januari gaat het loos. Dieren, here I come!
En toen naar Brutus. Brutus! Het is een van de mooiste dagen geworden, ever. Bijna iedereen was gekomen. We waren geloof ik wel met 20, 25 man. We stonden achterin in het slagerswerkplaatsje, van waaruit Brutus anders in stukken verkocht zou zijn... En het moet gezegd. Het rook daar lekker! Onvoorstelbaar heerlijk. De worsten worden daar ook gerookt en dat was te merken. Ik had er de rest van m' n leven wel willen blijven, zo heerlijk...
Koffie, een enorme bak slagroom, marsepeinen varkentjes, taai taai, Greet had een heerlijke cake gebakken. Het kon niet op en 't was oergezellig. Niemand kende elkaar en binnen 5 minuten stond er een heuse Varkensvriendenfamily. Karin bracht het nieuwe dichtbundeltje van Co Woudsma voor me mee, met daarin het gedicht over Miss Universe.
'Voor het eerst van m'n leven begeerd, wel drie kwartier'. (Missie was berig toen Co vorig jaar op Het Beloofde Varkensland was, en heeft zich toen volledig op hem gestort).
Kitty gaf me een prachtig bronzen beeldje van een hangbuikzwijntje met vleugeltjes en het smoeltje van Lady Lolita. Jos & Carmen hadden uit het bos voor de hele Familie Bofkont eikels meegenomen, voor ieder varken een eigen zakje, Gaynor & Ferry appels en graan etc.etc. Het leek wel een verjaardag. Er kwamen ook mensen die ik niet kende, maar die geld voor Brutus hadden overgemaakt. Zij gingen natuurlijk ook mee.
De wandeling was zo verschrikkelijk leuk. Brutus ging zijn eigen gang en wij liepen gewoon met hem mee. De bok was ook mee.
En daar gingen we. Een hele stoet stralende mensen. Stralend! Iedereen was dolgelukkig, omdat het zo vreselijk gewoon, eenvoudig en daardoor zo bijzonder was. Uit wandelen met een varken. Kan het simpeler? Kan het feestelijker? Giel & Marisa smolten helemaal weg. Iedereen trouwens. Het was waterig koud, maar niemand had daar erg in en Brutus al helemaal niet.
We hebben een behoorlijk stuk gelopen. Minstens 2 uur, denk ik. Als sluitstuk dook ie de modder in. Eerst de ene kant. Toen de andere.
Thuisgekomen bleek er gister in de NRC een dierenknuffellijstje gestaan te hebben. Ik stond er kennelijk ook bij met de varkensmassage, temidden van een paginagroot artikel over koeknuffelen. Help!
Zaterdag 26 november 2005
De Dag van 'Dierbaar'
Debat in de Rode Hoed n.a.v. de fototentoonstelling van Jan van IJken 'Dierbaar'.
Claudia en Dirk Jan - voorheen Varkens in Nood - nu is C. direkteur van Bont voor Dieren waren er ook. Claudia had prachtige knalrode pumps aan. Ongeveer dezelfde die ik nog op de zolder van de boerderij heb liggen. Meteen afgesproken om een club op te richten van vrouwen 'on heels in de dieren'. Karin & Paul waren er. Eugenie de Bordes, Netty Campagne van Lookeren. etc.etc.
De bekende club dus. Lezing, dia's en daarna debat. Over de omgang van mensen met dieren. De ellende in de bio-industrie versus de knuffelcultuur van huisdieren en vooral de hypocrisie van de mensheid. Prachtige foto vertoond van Violet Sanders, met zo te zien Tony.
Ik kom op de tentoonstelling niet voor, want Jan wilde bij mij een groep mensen tijdens de varkensmassage fotograferen.
Daar was ik in eerste instantie niet zo happig op, omdat mijn ervaring is dat er vrij spastisch op een fotograaf/filmplpoeg gereageerd wordt en dat heeft dan z'n weerslag op de varkens. Jan belde een aantal keer, we spraken toch wat af en dat kwam er niet van.
Gelukkig maar. Het koeknuffelen is wel vereeuwigd en dat werd slecht ontvangen door het forum. Koos van Zomeren met name. Beetje flauwe overtrokken reactie over 'die arme koeien'. Overdreven. Op die foto althans zien de koeien er gelukkig uit.
Maar ik was wel blij dat de varkensmassage daar niet achteraan kwam.
Dat is namelijk geen commerciele activiteit, maar een ideele, dat heeft een verhaal met een achtergrond (neurotische bio-industriebig Aagje) en dat is met een foto niet 1-2-3 uitgelegd.
Waar ik wel erg verheugd over ben, is dat een school uit Amsterdam Zuidoost - 26 leerlingen van 15 a 16 jaar - een workshop heeft geboekt aansluitend op die tentoonstelling. Wat of dat kosten moest vroeg de leraar. Niks natuurlijk. Dit gaat over broodnodige educatie en die hoort gratis te zijn.
Gaandeweg de avond kon ik wel krijsen. De zoveelste discussie over de bio-industrie met dezelfde argumenten, dezelfde vragen en dezelfde antwoorden. Martin Gaus zei zinnige dingen. Maar het is een voortdurende herhaling van zetten aan het worden.
Het is een doodlopende weg geworden. Er zal een nieuw geluid moeten komen, er moet lucht in komen en van daaruit veranderingen. C. zat naast me en kon ook wel gillen, zei ze. Ik zou compleet moedeloos kunnen worden als ik geen nieuwe plannen had...
Maar er is hoop. Om te beginnen gaan C. en ik iets leuks verzinnen, mode met kunstbont, presentatie in de salon in de P.C.Hooftstraat...
Vrijdag 25 november 2005
De Dag van Baby Brutus
Al vroeg met de slager gebeld. De kinderen van de Maria Goretti School komen woensdag een zelfgemaakt varkenslied voor Brutus zingen. En ze zullen de opbrengst voor Brutus in een groot spaarvarken aan hem overhandigen. Dat wordt vast heel erg leuk.
Er zit een kans in dat het gaat sneeuwen zondag. Dat zou helemaal te leuk zijn, als we uit wandelen gaan met het lieve monster...
Kwam een foto tegen van de slager met Brutus als baby op de arm. Wat een onvoorstelbaar schatje. Je smelt compleet als je dat smoeltje ziet.
Er wonen ongeveer evenveel van die schattige varkentjes in Nederland als dat er mensen zijn. Als iedereen nou zo'n biggetje onder z'n hoede zou nemen en het gewoon thuis laat opgroeien en oud laat worden... Dan is het probleem van de bio-industrie opgelost...
DREAM ON WESTERHOF! Hoe naief kun je zijn???
Donderdag 24 november 2005
De Dag van De Goeroe ligt in de Modder
Management Team is uit. Het artikel - managementtrainingen met dieren - heeft als kop De Goeroe ligt in de Modder gekregen.
Dat staat leuk en de foto ernaast van het varken is ook mooi. Maar dat is het dan ook. Ik vond het nogal onevenwichtig toen ik het vooraf ter inzage kreeg, meldde dat, maar tot correcties kwam het niet meer, omdat de verslaggeefster met vakantie ging en toen ze terug was, was het al naar de drukker. Niet geauthoriseerd dus.
Het ging ook mal. Ze wou bij een bedrijfstraining komen. Dat ging niet omdat een bedrijf er geen pottenkijkers bij wil. Ik hield de boot dus aanvankelijk af, maar ze wou het toch graag en we kwamen overeen dat ze dan op een zondag zou meelopen. Toen is ze dus bij een workshop voor particulieren geweest en daarna heb ik verteld wat ik dan doe in het geval van managers.
En dat komt niet goed uit de verf. Het rammelt, logisch, want het was ook geforceerd in mekaar gezet. Zoiets.
Eigen schuld dikke bult. Weer wat geleerd. Niet meer doen op die manier. Of het echte ding, of niet. Maar ach, het is geen doodwond.
Vanmiddag belde de producent van het programma MAX & Catherine ( Keyl ) al op voor Brutus. Ze dachten dat hij al bij mij woonde. Heb de video's bekeken van de slager op een van zijn strandwandelingen. Prachtige beelden. Ook drie kindjes bovenop de brede rug van Brutus. Het lijken de Drie Heemskinderen wel.
Op de site van de Keuringsdienst van Waarde is wat geharrewar over het slachten van Ot & Sien. Eerlijk gezegd heb ik tot op 't laatste moment gedacht dat ze het niet zouden doen. Maar wel dus. Ik denk dat het ook klopt. het is van het begin af aan de bedoeling geweest.
Wel vind ik het een gemiste kans dat ze het niet tot en met het einde hebben laten zien. Dat hoort er wel bij in zo'n programma.
Toch te confronterend misschien. Voor de kijkers, maar zeker ook voor de programmamakers, die zich toch wel aan die varkens gehecht hadden. Daarmee blijkt maar weer eens hoe moeilijk dit toch ligt. Je moet ze toch eerst doodmaken voor je ze kunt opeten.
En dat is erg, hoe je het ook bekijkt. Maar ik vind dat Wouter Klootwijk ze zelf had moeten wegbrengen.
Zelf opgehaald - ik zie nog hoe hij ze aan een poot optilde - en ook zelf wegbrengen.
Waarschijnlijk heeft hij het niet kunnen opbrengen. Ik snap het wel.
Woensdag 23 november 2005
De Dag van De Varkenswhiplash
Miss Universe is zo berig als wat. Al heel vroeg liep ze de mannen van het riool te verleiden. Het is al een paar dagen een enorme bende op het erf. Er moet iets met de riolering. Van de weeromstuit werd de gasleiding geraakt en stond ik al onder de douche toen ik daar achter kwam.
Zonder verwarming is het onmiddellijk ijs en ijskoud op de boerderij. En zonder warm water is het helemaal afzien.
Toch heb ik hier 10 jaar geleden maanden zonder verwarming gezeten. Er was hier aanvankelijk namelijk helemaal niks toen. Geen gas, geen licht, geen water, zelfs geen sleutels. Maar een mens kan veel hebben. Als je echt iets wilt, dan moet het.
Maar er woonden hier ook nog geen dieren en dat scheelt alles. Dan heb je alleen de verantwoording voor jezelf en dat maakt het leven een stuk eenvoudiger. Ook veel saaier. Ik weet nog dat er voortdurend iets ontbrak. Een boerderij waar geen dieren op rondlopen is vreemd.
Maar vandaag was het dus weer even ouderwets afzien. Toen ook de telefoon dood bleek door de graafwerkzaamheden, heb ik alles in de auto gesmeten en ben naar Amsterdam gereden om daar verder te werken. Bij het wegrijden zag ik Miss Universe staan met een scheef hoofd. Ze kon haar kopje niet meer recht op de romp krijgen. Erik had het ook al gezien.
In haar berigheid valt ze alles en iedereen lastig. En dat doet ze met overgave. Ik zie nog mijn broer als een gek over het erf rennen met haar in zijn kielzog. En dan moet je wegwezen, want zo snel als ze is, ze heeft je zo te pakken. Dan wil ze tegen je op gaan staan en daarbij hapt ze in je benen. Ze kan zo venijnig bijten. Dus dan wil je wel rennen.
Waarschijnlijk heeft ze een gigantische 'Take This' van een van de beren gekregen. Daarbij kan ze haar nek verrekt hebben. Theo had het een paar maanden geleden ook. Een soort varkenswhiplash.
De volgende dag kon hij z'n kop weer bewegen. Arme Missie, het zal wel pijnlijk zijn. Toen ik vanuit A. belde hoe het met haar ging vertelde Erik dat ze was gaan liggen en dat hij nog eens lekker ingestopt had onder een berg extra stro. Erik is een aanwinst. Hij heeft verantwoordelijkheidsgevoel en hij kan observeren. Dat zijn de belangrijkste ingredienten voor een dierenverzorger. Leve Erik!
Dinsdag 22 november 2005
De Dag van De Varkenstroost
Vader opgehaald uit Hilversum en naar het AMC gereden. Toen de foto's van Brutus her en der op het ziekenhuisbed van mijn zus verspreid lagen, belde de slager op. De kinderen van de dorpsschool hebben een varkenslied voor Brutus gemaakt. Hij is er vol van dat Brutus zo'n mooi leven tegemoet gaat.
Vader en Zus zijn ook heel blij dat hij op Het Beloofde Varkensland komt te wonen. De foto waarop de slager met een stokje in de hand naast Brutus langs de kant van de weg loopt, ontlokte weer allerlei oude familieverhalen.
Mijn vader moest vroeger als heel jong ventje - ik dacht altijd 10 jaar, maar hij schijnt zelfs 7 jaar geweest te zijn - met de zeug naar de bereboer. Dat had je vroeger nog. Een boer met alleen beren en de zeugen kwamen daar dan op bezoek om gedekt te worden.
Vorig jaar zijn we die route nog gaan rijden met de auto. Nijeholtpade in Friesland, daar speelden zich dat soort romantische taferelen af.
Het was nog een behoorlijk tippel, die hij moest lopen met hun varken. Langs de kant van de weg, stokje in de hand. Als de zeug gedekt was, betaalde hij geld aan de bereboer en dan kreeg hij het zogenaamde berebriefje mee naar huis.
Onvoorstelbaar.
Toen hun zeug, inclusief al haar biggen ziek werd - de besmettelijke vlekjesziekte - heeft mijn opa ze allemaal achter de boerderij begraven. Het was een dag van rouw, vertelde mijn vader.
Prachtige verhalen. Ik lust er wel pap van. Hij is nu 88 jaar. Om de zoveel tijd maken we een sentimental journey, want voor je het weet is hij dood en zijn die verhalen voor altijd verdwenen.
Morgen moet Zus weer aan de inwendige bestraling. Als ze daar over vertelt, kan ik alleen maar hopen en bidden dat alle vrouwen uit de hele wereld deze verschrikking ooit bespaard blijft. Toen de verpleegkundige even langskwam, hebben we besproken of het geen idee zou zijn als ik haar tijdens deze gruwel zou voorlezen uit Miss Piggy's Weblog. Dan is er wat afleiding gedurende dat vreselijke uur.
Vorige keer heeft ze zich geconcentreerd op alle arme varkens uit de bio-industrie. Zo van, die hebben het nog erger dan ik.
De verpleegkundige Marleen vindt het een heel goed idee. Dus dat gaan we doen.
Verder kwam Marleen nog aanzetten met allerlei telefoonnummers. Ze had het een en ander uitgezocht over de proefdieren die op het AMC terrein wonen. Per jaar schijnen er 146 varkens 'gebruikt' te worden. Ze is zelf ook een dierengek, dus ze had er wel oren naar toen ik er over begon of ik die varkens - het zullen wel biggen zijn - niet eens kon opzoeken.
Vandaag alle Brutusvrienden uitgenodigd voor de wandeling aanstaande zondag.
Allemaal enthousiaste reacties. Het zal wel druk worden.
En berekoud. Dat is nu al zo goed als zeker.
Maandag 21 november 2005
De Dag van De Wandeling met Brutus
Gister alles doorgesproken met de slager. Aanstaande zondag is er een wandeling met Brutus & zijn vriend De Bok door Kamerik. Alle Brutus-donateurs en de mensen die ik er op de workshop van 6 november over heb verteld, zijn hierbij uitgenodigd.
Dat zal de laatste wandeling zijn van de slager met zijn Brutus. De woensdag daarop - 30 november - zal de overdracht dan plaatsvinden. Zo noemt de slager 't. Dan brengt hij Brutus naar Het Beloofde Varkensland.
Ben zo benieuwd hoe hij hier zal gedijen.
Er kunnen trouwens nog steeds stukjes van Brutus gekocht worden. Een heeeeel lekker plekje is bijvoorbeeld het warme zachte gedeelte onder zijn rechter oor. Wie biedt?