De Dag van Bonestaakje
Het heeft toch wel wat. In alle vroegte met je duffe hoofd weer een stand opbouwen. Altijd anders, ook al neem je dezelfde spullen mee. Maar de plek is bepalend.
Deze keer een kraam, de BB Bus en een party tent. Regelmatig op evenementen opdraven geeft je het gevoel van een nomadenbestaan. Het werd mooi en druk. Veel leuke gesprekken gevoerd. De Familie Bofkont Soap werd intenstief bekeken. Naast ons stonden 2 geitjes en verderop de stier, de koe en haar kalf. Het was toch niet leuk. Ze zijn nooit op hun gemak, maar het was 1000 keer beter dan de laatste keer met die mobiele kinderboerderij. Halverwege moest ik al weer wegstormen want er kwam nog een stel psychiaters i.o. voor een workshop.
Toen zij weg waren, gauw naar Bonestaakje, want die loopt mank sinds gister. Niks te vinden, wel een warm dikker pootje, dus dat zal waarschijnlijk verstuikt zijn. Ik hou ze voorlopig maar even binnen, dan kan hij goed uitrusten.
Vrijdag 23 september 2005
De Dag van Swiebertje & De Daklozenkrant
Fotoshoot voor de Daklozenkrant - Z Magazine. Billie Bofkont maakt grote kans coverboy te worden. Dat zou ik wel heel leuk vinden. Had er in het septembernummer al in gemoeten maar de journalist raakte z'n tekst kwijt, dus nu wordt het november.
Gister veel Swiebertje gezien. Heb ooit nog een screentest met hem - Joop Doderer - gedaan. Volgens mij was dat voor Grijpstra & de Gier, of was dat toen nog niet. In ieder geval, ik lag verstopt onder een hotelbed, ik meen als dame van lichte zeden en hij viste me daar als inspecteur van politie onder vandaan. En dat alles ten burele van Hans Kemna. Die is trouwens geen spat veranderd zag ik op tv. En het voorval is meer dan 20 jaar gelden. Morgen naar de Streekmarkt.
Donderdag 22 september 2005
De Dag van Vreugde & Leed
Wat een feest. Alle dieren weer naar buiten. Ze stormden de kale akkers op. Op zoek naar achtergebleven maiskolven. Nou die liggen er voorlopig nog genoeg. De mannetjes ploften zowat uit elkaar. Het Arme Schaapje er achter aan. Het gaat heel goed met Het Arme Schaapje. Peter K. kwam eergister nog langs om naar hem te kijken en nog een ontwormingsinjectie te geven. Hij heeft zowaar vlees op de botten gekregen en is veel levendiger geworden.
Daarna waren de billen van Aagje aan de beurt, Die rare rode pukkels is waarschijnlijk een kwestie van verstopte talgklieren. Dus toch een soort jeugdpuistjes. We gaan behandelen en kijken wat dat oplevert. P. dacht niet meteen aan huidkanker, waar ik wel aan gedacht had omdat er ook een soort zwarte moedervlekken bij zitten die snel groeien. Om dat te onderzoeken moet er een biopt genomen worden en daar moet ze voor onder narcose. Daar wil nog even over denken.
Toen we daarna koffie gingen drinken zat het Toverhaantje de hele tijd voor het raampje naar binnen te kijken. Ik kon het niet meer aanzien en heb hem binnen gehaald. Een uurtje. Hij was weer helemaal in z'n element, wilde P. er van langs geven omdat die met mij zat te praten. Daarna heb ik hem toen weer teruggebracht naar zijn soortgenoten.
Gister en vandaag zag ik dat hij zichzelf toch al wel een beetje bezig kan houden zonder dat ik er bij ben. Ik ben heel benieuwd hoe hij zich ontwikkelt. Een paar keer per dag ga ik even naar hem toe. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt en anders moet ik voor de rest van m'n leven maar samenwonen met een haan. Hij kan het ook niet helpen dat hij opgegroeid is bij mensen en dus niet beter weet. We zien wel.
Sneeuwwitje had weer een ratje te pakken. Een baby. Wat is dat toch altijd een drama. Ik ben eerst weggelopen, kon dat gepiep niet aanhoren. Toen weer terug, omdat dat natuurlijk ook de oplossing niet is. Weer weg. Weer terug. Toen ik het wilde afpakken, rende ze er mee weg. Maar op een gegeven moment had ik haar toch klem onder de legerambulance. Het ratje leefde nog steeds. Diep ademhalen en dapper zijn... Daarna het dode ratje weer teruggegeven. Ze at het met smaak op. Gelukkig maar. Heeft het nog zin gehad.
Woensdag 21 september 2005
De Dag van Het Grote Figuurzagen
Ik heb een figuurzager! Hij heet Ton, komt uit Heel (Limburg) en is vanmiddag op z'n motor aan komen scheuren om alles te bespreken. Een ongekende luxe: we hebben koffie gedronken en appeltaart gegeten. Buiten. En daar zit em nu net het bijzondere in. Alle dieren zaten binnen omdat het mais geoogst zou worden. Levengevaarlijk om ze los te laten lopen terwijl er zulk zwaar materieel het erf op komt stormen. Dus zij binnen en wij buiten. Het hele jaar eet en drink ik binnen, al vallen de mussen van het dak, maar als het mais geoogst wordt kan ik dat dus buiten doen. Wat een heerlijkheid. Niet omver gebulldozerd te worden, alles tegen de vlakte, maar gewoon heel relaxed te doen of het hele erf en weiland voor jou alleen is.
De dieren alle vrijheid geven betekent dus dat je als mens veel, heel veel moet inleveren. Ik probeerde dat aan de Figuurzager uit te leggen, maar in eerste instantie begreep hij helemaal niet wat ik bedoelde. Toen ik uitlegde dat als we allebel rechtop in het gras zouden gaan staan met een bord appeltaart op ons hoofd, en dat ik dan van zijn bord en hij van het mijne zou eten, zag hij de siutatie voor zich. Zo is het gewoon.
D. was er ook en we hebben doorgesproken wat de bedoeling is. Ton had zich spontaan aangemeld en aangeboden om 'iets' voor de Familie Bofkont te willen doen.
Hij wist nog niet wat. Ik ook niet, tot hij een keer op een workshop kwam om kennis te maken. Ineens vroeg ik hem of hij niet wilde gaan figuurzagen. Woorden, de namen van de dieren, etc. Ik bleek op een knop gedrukt te hebben. Laat hij dat nou vroeger gedaan hebben, het ook nog verkocht te hebben, en hij had er al in geen 1000 jaar meer aan gedacht. Tot ik er over begon. Dus hij kwam met allerlei werkjes aanzetten, die hij vroeger voor zijn kinderen had gemaakt. Ook een biggetje met een petje op. Hartstikke leuk. Hij vroeg waarom ik er over begonnen was. Dat weet ik niet, zei ik. Ik ben een heks, zoiets. Instinct.
Hij gaat dus beginnen met de Scharrelkeet. Die moet prachtig gaan worden, want daar ga ik binnenkort mee op het landje staan om kennis te maken met de buurt, de sponsors in te ontvangen, het plan voor De School voor Dierenliefde aan Jan en Allememan te presenteren etc. Twee vliegen in een klap. Er gebeurt daar wat, zodat het landje niet gekraakt kan worden en ik ben daar dan vaak zodat ik de plek helemaal in me op kan nemen en me eigen kan maken. School voor Dierenliefde zal er dus straks in mooie houten letters op komen te staan.
Dinsdag 20 september 2005
De Dag van Amsterdam Anders de Groenen
Toen de Avro hier kwam met Henk Lommers bleken de dieren hem niet lief te vinden. Ze waren onrustig, liepen van hem weg, en Miss Universe beet zelfs in zijn been. Het staat ook haaks op elkaar. De dieren hebben hier hun eigen wil mogen ontwikkelen. Ik heb ze nooit iets opgedrongen of iets van ze geeist wat ze niet willen.
Henk blijkt van de oude stempel. Toen Brutale Griet op een een bepaalde manier met haar kop op de camera moest, wilde hij haar dwingen dat te doen. Dat vertikte ze. En zo zijn ze ook grootgebracht. Goed zo meisjes! Zo zie je maar weer, een goede opvoeding is nooit weg...
Wel een prachtige opname gemaakt van Aagje die ik een gigantische tros druiven voer.
Amsterdam Anders de Groenen had mij gevraagd als lijstduwer. Groen Links ook al. Maar ik heb ze uitgelegd dat ik daar niet op in kan gaan omdat ik al lijstduwer ben voor de Dierenpartij (niet te verwarren met de PvdD). Ik mailde terug dat Billie Bofkont zijn eigen dierenpartij heeft opgericht tijdens het uitbreken van de MKZ (2001) en dat hij in 2003 campagne heeft gevoerd met 'Billie Bofkont for President'. En dat ik natuurlijk de dierenpartij trouw zal blijven. Tijdens de Tweede Kamerverkiezingen geeft Billie Bofkont dan een aanbeveling. Welke partij doet het meest voor de dieren? In 2003 werd dat natuurlijk PvdD. Toen we de eerste keer campagne zouden voeren in 2002 werd Pim Fortuyn vermoord en werd alles uiteraard afgelast. Dat was heel bizar. We stonden op het punt de posters op te gaan hangen in de stad, aten nog wat soep en zetten de radio aan. Toen hoorden we het op het nieuws van 6 uur.
Amsterdam Anders de Groenen heeft er alle begrip voor dat ik Billie Bofkont trouw blijf. Maar zij kwamen met verrassend nieuws! In 1968 is er in Amerika ook een varken voorgesteld als president. Of ik daar mijn inspiratie vandaan had. Nee! Ik had er nog nooit van gehoord! Maar wel ontzettend leuk. Ik vond er het volgende over http://www.geocities.com/TheTropics/Shores/7484/ftr/pigasus.htm Helaas zijn de activisten toen gearresteerd, is het varkentje in beslag genomen en niemand weet wat daar mee gebeurd is. Die zal wel op iemands bord beland zijn. Doodjammer.
Maandag 19 september 2005
De Dag van Het Onvermijdelijke
Droevig. Het Magische Haantje kan niet langer binnen blijven wonen. Hij wordt groot, brutaal, valt vreemde mensen en mij soms ook aan. Nou ja hij pikt naar hun benen en maakt dreigdansjes om ze heen en als ze iets roods dragen zijn ze de klos. Maar dat is allemaal het ergste niet. Vorige week had ik hem al verbannen uit mijn boudoir. Het werd te gek. Alleen al voor meneer zou ik een werkster dag en nacht in dienst kunnen nemen. Dus verbleef hij overdag en 's nachts al in de melkerij en de presentatiestal. Niks aan de hand, omdat ik daar zelf ook bijna altijd ben, dus gezelschap verzekerd. Bovendien was er al een poosje geleden een zwart kipje binnen komen trippelen en die verstopte zich 's nachts in de douche, omdat ze per se verkering met hem wilde.
Maar de laatste dagen werd het te dol. Omdat ik het raampje van de melkerij continu open had staan - voor je weet maar nooit, of hij toch uit eigen beweging naar buiten gaat - kwam er steeds meer bezoek. Vandaag was ik een poosje weg en toen ik thuiskwam, had ik een huis vol haantjes. Het leek wel een ouderwetse tienerfuif.
Ze lagen in de bloempotten, liepen her en der te scharrelen en hadden op tafel een ravage aangericht. De taart die daar op stond lag nu helemaal verkruimeld all over the place. Het zag er zo gezellig uit dat ik dacht wat kan mij het ook schelen. Maar morgen komt de tv. dan moet alles weer spic & span zijn en ze hadden overal hun ontlasting laten vallen. Zelfs op de revers van het 100 jarige trouwpak van de opa van mijn vader. En dat is minder, want die kippenpoep is o zo scherp en bijt alles uit. Aan de slag dus weer om de schade te herstellen en de rest van de avond met een dweil door te brengen.
Ik heb de feestvierders met zachte hand naar hun eigen huis gedirigeerd en toen, ja toen heb ik het besluit genomen dat het Toverhaantje met ze mee moet. Het melkerijraampje dicht gedaan. Hij heeft uren op de vensterbank gezeten met zijn snavel tegen het raampje gedrukt. Toen ik hem niet meer zag heb ik stiekem gekeken, en hij stormde vanuit de binnentuin op me af. Gauw het raampje weer dichtgedaan. Daar zat hij weer.
Net nog even gekeken waar hij de nacht doorbrengt. Alle haantjes waren al in diepe slaap. Ik zag hem niet onmiddellijk. Zat op een vuilnisemmer, dicht bij de deur. Toen hij me hoorde kwam hij onmiddellijk in actie. 'Ha daar is ze eindelijk, nu mag ik naar huis'. Maar nee. Ik moet streng zijn. Hij moet toch een hanenleven gaan leiden. Maar ik voel me zo schuldig...