De Dag van De Rijdende Rechter
Tot mijn verrassing was er vandaag een vrouw op de workshop die hier de situatie nog van vroeger kende. Dus toen ik vertelde dat hier in de jaren 70 de biggen met hun moeder nog achter in het land liepen en de foto liet zien, hoorde ik dat ze dat nog wist! Ze had hier vlakbij gewoond. Erg inspirerende middag.
Ook een treurig verhaal. Leuke meid, die zelf ook 2 hangbuikjes had gehad - grote tuin 2000 vierkante meter, grenzend aan de hei - moest ze wegdoen omdat de buren begonnen te klagen. Met veel pijn in het hart gedaan. Gebracht naar kinderboerderij. Daar veel gedoneerd met de afspraak dat als daar een veranderende situatiie zou ontstaan, ze altijd bij haar terug moesten komen. En dat ze nooit uit elkaar gehaald mochten worden...
Lang verhaal kort: Kinderboerderij verkocht er een en bracht de ander naar een nieuw adres. Wil niks zeggen over waar en hoe. Wat een drama. En de buren? Die gingen scheiden en zijn verhuisd. O,o,o wat doodzonde. Dit was een mooie case geweest voor de Rijdende Rechter.
Na de workshop kwam er nog een varkensboerenechtpaar langs. We hadden een afspraak, omdat ik een poosje geleden een hartekreetmail ontving van de vrouw. Ze willen een andere weg inslaan omdat hun zeugen ziek worden. Volgens de vrouw, die ook healer is, omdat ze dood ongelukkig zijn. Een heel lang gesprek gevoerd. Ik kan iets voor ze doen als ze met de billen bloot durven te gaan. Maar dat wil hij niet, omdat hij z'n collega's niet wil afvallen.
Ik heb al heel lang een concept op de plank liggen voor een bio-industrie varkensboer die wil omschakelen. Was aanvankelijk helemaal opgetogen omdat ik dacht Yes! nu gaat het lukken.
Z'n collega's in het openbaar niet willen afvallen, heeft ie ook helemaal gelijk in. Moet ook niet natuurlijk. Maar daar is wel een mouw aan te passen.
Om 21.00 uur heb ik de vergadering moeten beeindigen. Morgenochtend staat er een hele zwik professoren van de Universiteit van Amsterdam op de stoep. En er moet nog heel veel gebeuren...
Zaterdag 3 september 2005
De Dag van Lekker Weg Op Eigen Land...
Vanavond de trekker van buurboer geleend en mijn mobiele huisje een heel eind het land ingetrokken. Dit alvast ter voorbereiding van maandag. Dan ontvang ik een groot gezelschap van de VU. Eerst een workshop en daarna picknicken. Het leek me heel leuk om ze daarvoor eerst een stuk de polder in te laten lopen en dat ze dan ineens dat huisje tegenkomen. Daar hangt dan een briefje op de deur. En binnen staan allemaal lekkere dingen voor ze klaar. Het schijnt prachtig weer te worden, dus dan kunnen ze heerlijk in het gras gaan liggen en smullen.
Arie Bombarie was de trekker achterna gelopen en gezwommen en stond ineens ook in de polder. Daarna kwam Spook ineens het maisveld uit en sprong over de sloot. Zij vloog er ook op af. Nu staat het huisje zo'n 500 meter van de boerderij af, aan het water, en verder alleen maar hoog wild gras zover het oog reikt. Het torentje van Nes in de verte aan de horizon. Heel romantisch. En ineens dacht ik dat het er moet blijven staan en dat ik er een poosje in wil gaan wonen.
Het is nu nog prachtig weer en 't lijkt me ook helemaal te gek om straks de seizoenswisselingen mee te maken. Het antieke gietijzeren fornuis is houtkachel en fornuis tegelijk. Dus daar ga ik op koken en verder ga ik er lekker schrijven. Het Toverhaantje neem ik mee en de drie mannetjes zullen wel vaak op bezoek komen.
Zij zijn de enige die zo ver van huis gaan. En als ik 's ochtends heel vroeg wakker word van de opkomende zon hoef ik me nergens zorgen over te maken want als Erik komt, komt alles goed. Vakantie dus! Lekker weg op eigen land. En als ik heimwee krijg, pak ik de fiets en ga even op bezoek bij de Familie Bofkont. Ik kan niet wachten...
Verder een leuke bruid vandaag, die aanvankelijk bang was voor de grote Brutale Griet en Rosamunde, maar zich steeds meer op haar gemak ging voelen.
Ik ben toch zo trots op ze. Zo lief en mak ze zijn en hoe ze kunnen genieten als ze geborsteld worden. De bruid was heel klein en kon amper over Brutale Griet heenkijken, maar ze was dapper en deed het goed. Leuke dag.
Morgen een groep dierengekken van overal vandaan en daarna komt er een bio-industrie varkensboerin die me een poos geleden al mailde, want ze wil met me praten. Wordt Vervolgd.
Donderdag 1 september 2005
De Dag van het Parooltheater
Iets heel leuks. Op dinsdagavond 4 oktober - Dierendag - ben ik te gast bij Theodor Holman in het Parool theater. De Familie Bofkont Soap wordt de rode draad door het gesprek heen. En natuurlijk gaan we het ook uitgebreid over de School voor Dierenliefde hebben. Of we het etalagegesprek bij Scheltema ook nog doen weet ik nog niet. Wij hebben nu drie achtereenvolgende jaren het marathon interview in de etalage gedaan en al vier jaar een literaire Dierendag avond georganiseerd. Dus tijd voor iets nieuws. Ik ga wel wat doen met en in de etalage, maar weet nog niet precies wat. Het Parool Theater is super. Ik verheug me er op.
Wim had geen makkelijke dag. Hij werd ontzettend op z'n huid gezeten door Arie Bombarie. Die had het lek boven want hij mocht vannacht bij mij slapen. Hij wil niks liever dan dat, dus toen hij vanochtend van mij toch weer naar buiten moest, reageerde hij z'n boze bui onmiddellijk op die arme Wim af.
Het Arme Schaapje hobbelt wat in de rondte, maar geniet toch wel van een wei vol lekker groen gras. Hij zou afgelopen maandag gecastreerd worden, maar Peter K. had zo'n volle agenda dat we het uitgesteld hebben. Maar als ik dat malle ventje zo zie vraag ik me as of het eigenlijk wel nodig is. Hoewel als hij straks toch nog mocht gaan groeien zou je nog wel eens voor verrassingen kunnen komen te staan. Dus laat ik maar wel doen. Gevaarlijke Eddy was vroeger ook zo'n zoet lammetje...
Ik maak me zorgen over Aagje. Ze heeft weer net zo'n wond op haar bil als vorig jaar. En weer geneest het niet omdat ze er de hele tijd met haar staart overheen zwiept en Vrouw Vos er bovendien de hele dag aan zit te bijten en te zuigen. En nu groeit er dus weer wild vlees op. Peter vindt weer een operatie geen goed idee.
Hij stelde een touwtje er omheen voor, strak aantrekken en dan afwachten tot het er vanzelf vanaf valt. Niet de leukste methode maar narcose blijft riskant dus liever niet als het niet strikt noodzakelijk is. Dus nu zijn Vrouw Vos en Aagje van elkaar gescheiden. Aagje loopt met een pleister op haar bil. Maar wat me zorgen baart zijn al die rare plekken op haar huid. Rode bulten, dikke zwarte moedervlekken, die groter worden, die aanleg voor wild vlees. Het lijkt op een soort huidkanker. Ik hoop dat het onderzocht kan worden. Maar waar haal je de expertise vandaan. Een bio-industrie varken wordt niet ouder dan 6 maanden. Het is nooit de bedoeling geweest dat ze een volwassen varken zou worden.
En nog een avondbruid vandaag. Heerlijk rustige avond. Die avondsessies hebben altijd iets speciaals. Kaarsen aan, de hanen allemaal in de bomen en lekker zacht weer. Het had wel wat.
Woensdag 31 augustus 2005
De Dag van Wim is Weg
Ik was bij het afscheidsfeestje van Ib, die RVNH gaat verlaten voor RTL4. Dat was gisteravond. Het filmpje voor Ib was krankzinnig leuk. Het onderdeel van de Familie Bofkont kreeg een joelende ovatie. Het zag er ook te gek uit, Gieltje met die pruik op, het werkte heel goed. Nu gaan er weer stemmen op dat de soap door moet gaan. Ik zat een poosje met een programmamaakster te praten en vertelde over Wim dat die de benen genomen had. Wim is weg, zei ze. Dat blijkt dus een Gouden Boekje te zijn.
Vanochtend vroeg bleek hoezeer ze gelijk had. Wim bleek wederom gevlogen te zijn. D. had bij het avondvoeren vergeten de staldeur af te sluiten en toen was het 'em toch weer gelukt. Ik vond hem meteen. Hij zat naast de Volvo Kattenrug, een heel eind uit de buurt. Maar ik kreeg hem niet meer mee.
Even later was hij helemaal verdwenen. We zijn meteen een klopjacht begonnen. En Het Arme Schaapje maar blaten. Lang verhaal kort: Wim was na heel lang zoeken ineens weer terug. Het Arme Schaapje hebben we ook de wijde wereld in laten gaan onder toezicht van Erik en Dennis omdat ik een workshop had. Dat ging wonderwel goed. Caesar is bang voor hem en de drie mannetjes zijn als een blok voor hem gevallen. Hij ligt nu dus bij ze te slapen. Wim slaapt bij Caesar.
Als een blok, want doodop. Ik kan hem hier vandaan horen snurken. Met iedereen gevochten. Hij heeft ze nu allemaal gehad. Van allemaal verloren, behalve van Billie Bofkont. Arme Billie, zo gaat het altijd. Het zegt iets van zijn zachtaardige karakter.
Het is hier nog steeds heel erg warm. Ik heb alles tegen elkaar opengezet. Arie Bombarie is dus meteen naar binnen gewandeld en kan z'n geluk niet op. Hij heeft zich voor mijn bed gepost en is niet van plan op te stappen. Interessante workshop vanmiddag. Een jong echtpaar. Willen iets anders met hun leven. Een vriend van hen had het hier zo inspirerend gevonden en zo ontspannend. Vandaar.
NPS belde met een leuk programmavoorstel. Of ik er aan mee wil doen. Een jonge moslimpresentator wil kennis komen maken met de Familie Bofkont, met name de varkens. Dat lijkt me een heel goed idee.
Maandag 29 augustus 2005
De Dag van De Boerderijavonturen
Gister nog een poosje naar Zomergasten gekeken. Dat hield plotseling op en kwam niet meer terug. Heb iedere keer met verbazing naar die jasjes van Connie Palmen gekeken. Snap het idee wel. Iedere uitzending dezelfde zwarte broek en laarsjes en daar dan steeds een ander jasje op. Nou ja, ander jasje. De kleur was anders, soms een kraag, soms niet. Zoek de verschillen en je was gauw klaar. Maar die kleuren! Zo hard en fel, dat kan bijna niemand hebben. Die jasjes gingen een heel eigen leven leiden. C. verbleekte er in, viel weg.
Het deed me denken aan die keer dat ik - nog in mijn zakenvrouwentijd, hahaha - meedeed met een viertal andere zakenvrouwen aan een reportage in Avantgarde over onze kleren. Dat ik toen vertelde dat ik altijd dezelfde mantelpakjes kocht. Altijd antracietgrijs of zwart. Uiteraard heel goed van model en verder zo sober als maar kan, omdat het om de persoon gaat en nooit om de kleren. En dat ik ooit 18 paar van dezelfde zwarte pumps kocht, omdat die prachtig waren en erg lekker liepen.
Omdat ik zo'n hekel aan winkelen had, (en heb) kocht ik altijd in het groot in en deed daar dan een poos mee. Ze vielen van hun stoel van verbazing op die redactie.
C. was ook huiverig voor die felle kleuren, las ik in een interview, maar had zich toch laten verleiden door Frans Molenaar. Jammer.
Vandaag een dag vol boederijavonturen. Wim heeft de drangdeur blijkbaar open kunnen krijgen en is het erf opgewandeld. Daar wist ik niks van omdat ik als een idioot naar Het Toverhaantje liep te zoeken omdat die plotseling weg was. Vlak daarvoor was Het Arme Schaapje ineens heel hard aan het blaten geslagen. De eerste keer dat hij echt geluid gaf. En ik nog denken dat hij eindelijk contact met mij begon te maken...
Op het erf registreerde ik half en half dat Stalker zo kaal geworden was... Maar Het Toverhaantje was nergens te bekennen. De schrik sloeg me om het hart. Stel je voor dat hij verdwaald was in het maisveld... Ineens zag ik Maximiliaan in een heftig gevecht gewikkeld met Stalker. Maar toen ik beter keek was dat Wim!
Wim! Zo'n eind van huis, hij was helemaal de kluts kwijt en per ongeluk in het slaaphuis van M. terechtgekomen. Nou dan is het mis, want M.'s slaaphuis is heilig. Daar mag ik ook niet komen, want dan jaagt hij je gewoon de tent uit.
Godzijdank reageerde Wim op mijn stem - hij ziet bijna niks - en liep onmiddellijk achter me aan. Toch wel z'n 50 meter was hij van zijn vertrouwde omgeving weg. Daar aangekomen stond Het Arme Schaapje hartverscheurend te blaten Natuurlijk! Dat was omdat Wim weg was! Hij heeft de hele tijd om Wim geroepen. Wim is behoorlijk toegetakeld.Overal open plekken huid en verwondingen. Maar ik mocht er niet aankomen. Hij wil helemaal niet aangeraakt worden. Heeft de hele dag geslapen en vanavond zag ik dat er al korstjes op zaten. Dat heeft de natuur toch goed geregeld bij die varkens.
Maar toen was Het Toverhaantje nog steeds zoek. Alsmaar lopen roepen, zelfs tot in de boomgaard, die ver weg is, maar niks. Toen ik voor de honderdste keer achter het erf opliep stoof hij ineens vanuit het niks op me af, met een 8-tal haantjes in zijn kielzog. Hij vloog zo in mijn armen. Vermoedelijk met Wim door de drangdeur heen gefloept? De hele dag heeft hij om me heen lopen dralen. Ik denk dat hij erg geschrokken is van zijn avontuur.
De Franse productiemaatschappij die een film maakt voor National Geografic heeft weer gebeld. Ze wilden hier in september komen draaien, maar het kwam helemaal niet uit. Het zou om 2 volle draaidagen gaan en ik kreeg dat niet rustig ingepland omdat het najaar voor mij altijd eerst in het teken van Dierendag staat.
Pas als dat voorbij is, heb ik weer ruimte voor andere dingen. Enfin, we kwamen er niet uit, dus heb ik het helemaal afgezegd. Maar ze lieten het er niet bij zitten. Ik geloof dat er inmiddels wel 10 pogingen ondernomen zijn. Nu stellen ze november voor. Dat lijkt me wel een goed plan. Maar voor het zover is moet ik eerst nog op dansles...