BILLIE BOFKONT VERTELT... (13)

VOLHOUDEN
'Waar ben ik aan begonnen?' dacht ik vaak. 'Soms sprong ik in de auto en reed naar Amsterdam. Maar zodra ik daar aankwam, wilde ik al weer terug.'

'En dan ging ik weer door met 100 jaar oude stront wegkruien... oude stinkmatrassen wegslepen... kapotte meubels opstapelen... scherven serviesgoed verzamelen... bergen zakken ontbindende vuilnis bij elkaar harken... schapenvachten vol maden in vuilniszakken proppen... restanten bedorven voer bij elkaar vegen... vastgelopen kinderwagens wegzetten... beschimmeld hooi wegwerken... glas bestellen voor kapotte ramen... modder wegvegen... dozen vol rotte eieren van me afwerpen...
En overal lag gebroken glas.
Er was geen beginnen aan.'

 

 

'Tussendoor moest ik er op uit om te gaan werken. Geld bij mekaar sprokkelen voor de verbouwing. Ik sprong onder een krakkemikkige douche op een ijskoude zolder, rende na afloop naar de knechtenkamer, brandde m'n gat aan het gaskacheltje en probeerde wat toonbaars uit de klamme kasten te trekken'.

'Als ik dan in mantelpak op pumps over de modderhopen heen gesprongen was, kwam ik in de stad in een compleet andere wereld terecht. Mannen in driedelig grijs die verwachtten dat ik allerlei zinnigs kwam vertellen over communicatie.'

'Hoe heb je het volgehouden?' vraagt Aagje. 'Dat weet ik ook niet meer, gewoon doorgaan.'

'Op een dag kwam er iemand langs met een Albert Heijn-tas. Daar zat een haan in. Die zak was kletsnat van het zweet, zo bang was dat arme dier. Hij rende uit eenzaamheid als een gek door het oude kippenhok heen en weer, alsmaar hetzelfde rondje. Zo snel mogelijk een paar vrouwtjes erbij, dacht ik. Zorgen voor Willempie.
Toen wist ik weer waar ik het allemaal voor doen moest'.

'Willempie?' roept Billie Bofkont uit. 'Was dat onze Willempie?' 'Ja Billie', zegt Dafne, 'Dat was onze Willempie.' De dieren zijn even stil. Brutale Griet, Rosamunde, Aagje, Vrouw Vos, Billie B. en Mannetje Bromsnor. Zij hebben Willempie allemaal nog goed gekend tot hij vorig jaar overleed van ouderdom.

© Copyright Familie Bofkont