BILLIE BOFKONT VERTELT... (3) BESSIE 'Hoe oud was je toen?' vraagt Aagje. 'Dat weet ik niet precies. Een maand of 3.' 'Nog kleiner dan Dappere Dodo nu is?' 'Ja, veel kleiner en Bessie was nog wat kleiner dan ik. Het was een hele lange reis in het donker. Bessie gaf geen kik onderweg. Ik ook niet. Er lag lekker warm stro in de kist en ik ben gewoon in slaap gevallen.' Toen schoot ik plotseling wakker van stemmen en werden we uit de auto getild. De deurtjes gingen open. Bessie stak als eerste haar kopje naar buiten. We zagen een enorme bult vers stro in een hoek. Verderop een bak water en een schoteltje met varkensbrokjes. Dat rook zo lekker! Ik moest er wel uitkomen.		De volgende ochtend kwam Dafne al heel vroeg bij ons kijken. Ik vond haar eng. Ik vond alles eng. Al die vreemde geluiden ook. Overal schrok ik me de krampen van. 'Dat komt omdat ze in dat bos zijn opgejaagd', hoorde ik Dafne zeggen. 'Vooral dat mannetje is erg schuw. Die heeft er een trauma van opgelopen.' Ze stond met nog iemand met hun neuzen tegen het stalraampje gedrukt. Schattig zijn ze he? Nee, vreemden mogen er nog niet bij. Ze moeten zich eerst veilig gaan voelen.' Dafne liet ons met rust. Af en toe kwam ze even bij ons zitten. Iedere keer bracht ze wat lekkers mee. Dan stak ze haar arm uit en hield dat voor onze neus. Bessie durfde dat al gauw uit haar hand te pakken. Ik niet.' Op een avond ging Dafne bij me in het stro zitten. Eerst kreeg ik een paar stukjes mandarijn en daarna begon ze zachtjes te zingen. Het klonk heel mooi en ik werd er heel kalm van. Vanaf die keer kwam ze dat iedere avond doen. Altijd dezelfde woorden en hetzelfde wijsje. Bessie vond het ook mooi. Je kon er zo lekker bij gaan liggen. 'Hoe zag Bessie er eigenlijk uit?' vraagt Mannetje Bromsnor ineens. 'Was ze knap?' 'Nou en of die knap was.' Gitzwart met piepkleine witte sokjes aan. Het was een beauty.' Miss Universe snuift en komt met veel misbaar overeind. 'Ik ga een stukje lopen, hoor. Al dat geklets allemaal.' © Copyright Familie Bofkont