En toen was het gisteren zover.
Willy, Kleine Beer, Black Boys, alle 5 onder narcose voor een uitgebreide tand- en hoefbehandeling. Eerst de noodzakelijke voorbereidingen getroffen: 2 extra uitslaaphuisjes getimmerd en hun terras afgeschot.
Konden ze niet in paniek het eiland op schieten op de vlucht voor het dartpijltje. Willy als eerste. Alles ging goed, daarna Kleine Beer tot en met Henkie, de laatste Black Boy, aan toe. Op een gegeven moment lagen ze allemaal te snurken in de uitslaaphuisjes.
Maar toen:
Dokter Peter was net weg toen Kleine Beer moeilijk begon te ademen. De thermometer wees 41.1 graden aan.
‘Foute boel hier, kom als de sodemieter terug!’
Novem (koortsremmer) toegediend en Kleine Beer vliegensvlug gekoeld. Water uit de sloot, wel bijna 40 emmers, tot de thermometer op 37.0 stond.
Achteraf bezien: Kleine Beer ging nogal gestresst de narcose in (hij zag hoe Willy werd gedart). Als het op narcose aankomt: geen gevoeliger wezen dan het varken, en als het op de rest aankomt: ook ;-)
Een paar uurtjes later liepen Willy & Co te zwalken over het terras als dronken zeemannen. What shall we do with the drunken sailors?
Gewoon. Een slaapzak pakken, bij ze gaan liggen en de boel in de gaten houden. Vanochtend om 7.00 uur liepen ze alweer te ontbijten. Blij dat het allemaal weer achter de rug is…
Fijne vrijdag allemaal!
PS
En De Moeder van Sjonnie? Het was de bedoeling dat zij ook nog aan de beurt kwam om opnieuw vocht uit haar buik te tappen. Maar ‘s ochtends had ik daar geen goed gevoel over. Eerst die 5 knapen en dan de Moeder van Sjonnie ook nog onder narcose. Leek me teveel van het goede. Leve de intuïtie! Inderdaad teveel van het goede. Bezig met haar was Kleine Beer niet of te laat opgemerkt…
De Moeder van Sjonnie staat eind volgende week op de planning.