De boer van Eénoogje had een voorzienige blik.
Vorig jaar ‘bestelde’ ik Eénoogje met twee van haar biggetjes.
Inclusief staartjes.
Maar de boer liet er – uit eigen beweging – nóg twee ongemoeid.
“Voor reserve. Je weet nooit of ze blijven leven.”
Dat bleven ze wel, en Hennie, Nikkie, Dochter en Corrie werden de bofkontjes mét staartjes.
(Want natuurlijk waren de reservebiggetjes ook welkom, evenals de 8 staartloze, uiteraard).
Hennie beleefde drie gelukkige weken op Het Beloofde Varkensland.
Toen werd ze onverklaarbaar ziek, arme Hennie, ze overleefde het niet.
En nu die lieve Corrie.
Op 30 december 2022 schreef ik:
‘Zorgen om Corrie. Corrie is kreupel geworden.
Zo jong nog, ze zou moeten dartelen, maar het wordt steeds erger.
En nog erger: de medicatie helpt niet…’
We hebben hemel en aarde bewogen om Corrie er bovenop te krijgen.
Maar vorige week lieten haar beide voorpootjes het ook nog afweten.
“Corrie heeft geen toekomst meer,” zei Dokter Peter.
Vijftien maanden en 2 dagen heeft ze van haar vrijheid kunnen genieten.
Veel langer dan Hennie, maar veel te kort.
Wordt Vervolgd.
PS
Samen met Oom Bert heeft Corrie Het Beloofde Varkensland verlaten.
Oom Bert met zijn pleegbig, en Corrie met haar steun en toeverlaat.
‘Van het concert des levens krijgt niemand het program’.
#varken