Op veler verzoek de lange Bofkont Biggetjes Film.
Familie Bofkont wenst iedereen Fijne Feestdagen!
HET ACHTERGRONDVERHAAL
(waar iedereen al dagen om vraagt ;-))
Waarom heet Eénoogje zo?
Eénoogje mist haar rechteroog en is vernoemd naar het sprookje van de gebroeders Grimm: Eénoogje, Tweeoogje en Drieoogje.
Hoe het kwam
Afgelopen zomer vertrok Aaltje naar de varkenshemel. Om Dumpie aan een nieuw slaapmaatje te koppelen – net zo’n grote roze uit de vleesindustrie – belde ik de boer. “Mag ik een slachtzeug bij je kopen?” (een slachtzeug is een afgeschreven fokzeug die naar de slacht gaat). Dat mocht. Hij wist ook meteen welke: Eénoogje. Maar ze moest nog een ronde mee. Eind van het jaar zou ze vrij mogen.
Hoe ging het verder?
Met Dumpie liep het anders. Hij ontwikkelde zich als een bazige man alleen: Dumpie wilde vrijgezel blijven. Eénoogje mocht dus een van haar biggetjes meenemen. Maar één biggetje is ook maar alleen, dat moesten er 2 worden. De boer vond het goed. Ik sprak met hem af: niet oormerken en de staartjes er aan laten.
En toen
Alles ging telefonisch. Noch Eénoogje, noch haar biggetjes had ik van te voren gezien. Zelfs geen foto. Wel zo fijn, gelukkig geen schuldgevoel over het kiezen, dat werd door de boer gedaan. Maar een medewerker van de boer oormerkte per ongeluk toch alle biggetjes. En wat bleek? Niet 2 biggetjes hadden hun staartje behouden, maar 4! Die beslissing was snel genomen. Allevier waren welkom bij Familie Bofkont.
Naar de boer
Op 29 oktober waren de biggetjes geboren en op 9 november gingen we op kraambezoek om alles verder door te spreken. En zoals alle vorige keren in zo’n stal vol moedervarkens met biggetjes: het viel me zwaar. Ik zette bewust weer oogkleppen op. Alleen maar naar Eénoogje en haar 4 staartbiggetjes kijken, zo sprak ik mezelf voortdurend toe. Focus! Je kúnt ze niet allemaal redden. (Er waren 4 afdelingen. Op de kraamafdeling van Eénoogje lagen 150 fokzeugen met zo’n 1800 biggetjes).
Elf dagen langer bij moeder
De boer vertelde dat de biggetjes van Eénoogje op 22 november naar de vleesvarkens-afdeling zouden gaan. Maar op 3 december wilde hij Eénoogje en haar 4 staartbiggetjes naar Het Beloofde Varkensland brengen. Daarom zou hij het hele nest tot 3 december bij elkaar laten. Wat was ik daar blij om. Dat betekende 11 dagen langer bij moeder voor de overige 8 pechvogeltjes. Aan die schrale troost klampte ik me maar vast.
Geen 3 december, geen 10 december
En zoals dat gaat: alles ging anders. Het lukte de boer niet om ze te komen brengen. Te druk vanwege een grootscheepse verbouwing op zijn bedrijf. Hij stelde het een week uit. Ging ook niet. Dat speet hem. Hij was graag eens komen kijken bij Familie Bofkont. “Kom ze dan toch zelf maar halen.”
De grote dag
Inmiddels was het 17 december. Die nacht geen oog dicht gedaan. Knoop in mijn maag. Want wat drong er op die ochtend ten volle tot me door? Door alle uitstel was het hele nest niet 11 dagen langer bij moeder gebleven, maar 25 dagen. We gingen die dag Eénoogje halen, met haar 4 staartbiggetjes. Oogkleppen zouden niet helpen, hoeveel ik er ook op zou zetten. Want het gruwelijke feit was dit: 8 biggetjes zouden die dag van hun moeder gescheiden worden. Onder mijn ogen. Zij zouden karbonaadjes gaan worden.
Telefoontje naar de boer
“Mogen ze alle 12 mee?”
De rest is geschiedenis.
Staartjes
De afgelopen week werden er veel vragen gesteld over de biggenfilmpjes. “He, ik zie hier en daar een staartje!” Of: “Hoe komt ’t dat de meeste biggetjes geen staartje hebben?” Nu weten jullie hoe dat zit.
Het vervoer
De paardenwagen die we wilden huren bleek bezet. Op naar de bouwmarkt. Hout, schroeven, een omvormer, biggenlampen, een extra accu, de hele rataplan. De Bofkontbus vliegensvlug omgebouwd tot officieel varkensvervoer: moeder en biggetjes van elkaar gescheiden om ongelukken te voorkomen.
De aankomst
Nooit eerder zo’n kostbare lading achterin gehad. In opperste concentratie zo rustig mogelijk van noord Limburg naar Het Beloofde Varkensland gereden. Moeder en biggetjes konden elkaar zien en neusje neusje doen door een stevig hekje. Eénoogje bleef van de stress de hele rit stijf op haar benen staan en de biggetjes deden poging na poging om het slot van het hekje open te krijgen. Bij aankomst wilden ze de Bofkontbus niet uit. Weg bij moeder? Ze zouden wel gek zijn. In geen 100 jaar!
En toen moesten we ze toch van elkaar scheiden.
Heel eventjes maar. Eerst de biggetjes, een voor een. Daarna Eénoogje. Zonder aarzeling liep ze van de loopplank recht op haar kroost af. Haar 12 biggetjes waren door het dolle heen. Daar was Moeder!
Enfin, kijk zelf maar.
Fijne feestdagen en de groeten van Familie Bofkont!
PS
Met grote dank aan de boer. (Afgeschreven fokzeugen mogen uitsluitend naar het slachthuis. Dat is wettelijk zo geregeld). Deze boer stak zijn nek uit. Van de zomer komt hij met zijn kleinkinderen naar Het Beloofde Varkensland.
QUOTES VAN DE WEEK
‘Ohhhh…prachtig! Mooiste kerstfilm ooit. Geweldig ook dat de kraamvisite blijft slapen in de logeerkamer. Veel geluk pracht gezinnetje!!!’
Leontine V.
‘Prachtig om deze film te zien. Het is iets wat je nooit ziet, dus echt uniek. Maar dat zou het niet moeten zijn.’
Esther S.
‘De mooiste kerstfilm tot nu toe. Oscar!’
Sieneke de R.
DRIVING HOME FOR CHRISTMAS
(zet vooral het geluid aan!)
#varkens #biggetjes #stro #vrijheid