Die lieve Mem. Ze keek zo belangstellend bij Koertje naar binnen. Dan moest ze maar eens nader kennis met hem komen maken.
Mem en biggetjes. Een vertrouwd beeld. Toen ze 8 jaar geleden zelf een bofkont werd, kwam ze tijdelijk in te wonen bij Wilde Sjouk & Broertje.
Ze is nog steeds aan die roze lummels verknocht.
Mem is een echte ‘varkenskoe’. Koertje voelde dat goed aan. Hij werd steeds enthousiaster. Kijk naar dit filmpje.
Zet er maar even een kopje koffie bij: 12 minuten lang genieten met Koertje & Mem.
Fijne woensdag allemaal!
FILMPJE:
https://video.bfknt.nl/20190930-Bofkont-TV-Mem-bij-Koertje.mov
PS
Hoe zat het ook alweer precies met Mem?
Hier haar achtergrondverhaal uit het Familie Bofkont Boek:
Mem & Bulle Gedumpt, mishandeld, verwaarloosd, te vroeg geboren, uit een proefdierlaboratorium, van het slachthuis, noem het op, ze kwamen bij Familie Bofkont terecht. Maar een depressieve koe? Die vraag heb ik nog niet eerder gehad. Ik luister de voicemail af:
trieste koe‘We hebben een probleem met een koe. Dat is zo’n vreemde. Ze komt bij de buurman weg. Stond daar de hele dag met de kop door het hek te schudden en toen heeft mijn vader haar hier gehaald. Wij hebben de koeien buiten lopen. Maar hier durft ze de melkstal niet in. Ze heeft geen aansluiting met onze kudde en nu staat ze al een week in haar eentje bij de sloot omdat haar kalf daar verdronken is. Mijn vader vindt het sneu, hij wil haar nu nog even vetweiden en dan naar de slacht. Maar hij vroeg of ik jou eerst wilde bellen.’
‘Wie zegt dat die depressieve koe hier wel kan aarden? Als mijn koeien haar ook niet moeten, wat dan? Ze hebben hier allemaal de hoorns op de kop staan, zij niet en hoe moet het dan als ze hier het erf over getimmerd wordt? En een koe kost hier wel driehonderd euro per maand. Wie gaat dat betalen?’ Dat en meer overleg ik met de boerendochter.
Een paar dagen later. ‘Kijk daar staat de trieste koe,’ wijst de boer. Heel in de verte zie ik een zwart-wit stipje. Het is een eind lopen voor ik bij het melkkoetje ben. Ik schrik ervan, zo broodmager als ze is. Ze staat gebogen met doffe ogen naar de sloot te staren. Haar uiers staan gespannen. ‘Ik ben zeventig en ik kan niet iedere dag dat hele stuk meer lopen,’ verklaart de boer.
Ik kan er niet van slapen. Niet alleen vanwege die treurige koe. Er spookt ook een stierkalfje door mijn hoofd dat ik bij de boer heb gezien. Een zwarte met een wit hartje op zijn voorhoofd. Hij lag in een schuurtje met een paar andere kalfjes. Toen hij me zag, stond ie op en liep stralend op me af. Zo vol vertrouwen. Ik was verbaasd. Meestal zijn pasgeboren kalfjes erg schuw voor vreemden. ‘Die gaat maandag naar de veemarkt,’ zei de boer.
Omdat ik maar lig te malen, klik ik Tristesse van Chopin aan op You- Tube. De droeve pianoklanken doen hun werk. Dat koetje mag niet naar de slacht. En dat kalf met dat hartje mag ook niet naar de veemarkt.
‘Daar zal de veehandelaar blij mee zijn,’ lacht de boer als ik hem de oplossing kom vertellen. ‘Ik neem die depressieve koe van je op, onder een voorwaarde.’ ‘En dat is geld?’, vraagt de boer. ‘Nee. Dat kalf. Dan neem ik dat vitale stierkalf ook mee. Als hij bij de trieste koe mag drinken, kan hij haar van de depressie genezen. Dan hebben ze altijd elkaar nog, mocht ze hier geen aansluiting krijgen.’ De boer kijkt me aan. ‘Hoe kom je er op.’ En dan: ‘Hoeveel krijg ik voor die koe?’ ‘Niks. U heeft mij toch gebeld? Ze krijgt een prachtleven en dat gaat me al handenvol geld kosten.’ ‘Nou, vooruit dan maar,’ zegt hij lachend.
De volgende avond woont de trieste koe bij Familie Bofkont in gezelschap van twee biggen en het stierkalf. Hij drinkt goed. Maar wat staat stiefmoeder toch gek. Zo krom. Net of ze moet piesen, maar er komt niks. Ik breng de nacht bij ze in de stal door en roep er ‘s ochtends de veearts bij. Die verdwijnt tot zijn oksel in het magere koeienlichaam. ‘Goed dat je gebeld hebt,’ zegt hij. ‘Een fikse baarmoederontsteking.’
uit het Familie Bofkont Boek – 31ste druk
copyright Dafne Westerhof – Het Beloofde Varkensland
