Familie Bofkont in levende lijve ontmoeten?
Schrijf je in voor de Familie Bofkont workshop. Voor jong & oud!
meer info
Workshop - Vrijgezellenfeestje - Teambuilding - Bedrijfsuitje - Familiebijeenkomst - Feestvarken info
Nu op twitter.com/FamilieBofkont:
Voor Bedrijven & Instellingen - MVO Teamuitje
BOERENFITNESS OP HET BELOOFDE VARKENSLAND
Welk bedrijf/afdeling/instelling komt Familie Bofkont helpen om het stro in de Varkensmassagesalon te verversen?
Lekker buiten werken tussen de Bofkonten. Overdag of 's avonds. We maken er een bijzondere bijeenkomst van.
Goed voor de teambuilding, goed voor de maatschappelijke betrokkenheid en goed voor humeur en figuur.
Boerenfitness: Hoef je niet meer naar de sportschool. Vol zelfvertrouwen in je zwembroek het strand op!
Misschien wel meezwemmen met Zeeman. Wie weet... mail@hetbeloofdevarkensland.nl
Teambuilding bij Familie Bofkont om nooit meer te vergeten? neem contact op met communicatietrainer Dafne Westerhof...
naar volgende maand (oktober 2009)
Woensdag 30 september 2009
De Dag van De Wereldomroep...
Morgen komt de Wereldomroep voor een reportage.
Niet voor het eerst. Toen Aagje het hele land op stelten zette (2003),
met de aankondiging van de eerste cursus 'Communicatie met het Varken',
stonden ze vooraan.
Daarna zijn ze nog een paar keer geweest. Ook voor de radio. En zo kon het bestaan dat een bekende van Familie Bofkont mij ineens hoorde op de radio, terwijl hij in een taxi door Bangkok reed.
En nu morgen weer. Zondag is het Dierendag en 'Als het ergens over dierenliefde gaat, dan is het op Het Beloofde Varkensland' , zei de productiedame toen ze belde. Daar heeft ze gelijk in, dus zijn ze welkom.
Toch is er op Het Beloofde Varkensland ook een grens aan wat er kan. De laatste tijd denk ik daar steeds meer over na. Logisch. Als je al zo'n 15 jaar met varkens bezig bent, dan is er sprake van een ontwikkeling, althans dat mag je hopen.
Het is geen kunst om te wijzen naar anderen. Het gaat erom om jezelf te blijven ontwikkelen in je ideeen, opvattingen en visie. En als je niet stopt met nadenken, dan gaat dat vanzelf. Dat proces is al langere tijd in mij gaande.
De hamvraag voor mij is nu: Heb ik het goed gedaan? In april is Aagje overleden, na bijna 11 jaar op Het Beloofde Varkensland. Zo te zien had ze een moordleven. Maar 1 ding valt niet op te lossen.
Aagje is nooit moeder geworden, omdat het beleid op Het Beloofde Varkensland dat niet toelaat. Toch was dat haar instinct. Voortplanting. Een beest dat zich niet kan voortplanten, dat klopt niet. Als ik nu kijk naar Moeder Kraak, hoe absoluut zij opgaat in haar moederrol, dan denk ik onmiddellijk ook aan Aagje. Zij had zich ook kunnen voortplanten. Dat is niet gebeurd omdat ik dat voor haar beslist heb. Ik loop dus tegen een grens op. Ook op Het Beloofde Varkensland is het niet ideaal.
Niks erg, want het scherpt mijn gedachten en ik ben er nog lang niet over uitgedacht.
Voor wie wil: Denk mee!
Dinsdag 29 september 2009
De Dag van Beschuit met Muisjes...
Vorig jaar Dierendag in de PC met Jort & Ieniemienies.
Dit jaar worden het beschuit met muisjes op Het Beloofde Varkensland.
Iedereen die bijgedragen heeft aan de levenskosten van de kraakvarkens is van harte welkom! Eindelijk kennismaken met de Familie Kraak. Eindelijk genieten van de aanblik van Dikke Peter & Keessie!
Ik probeer zoveel mogelijk persoonlijke uitnodigingen te versturen, maar dat is niet altijd mogelijk. Van veel goede feeen heb ik geen adres. Vandaar dat deze uitnodiging ook op de site verschijnt. Graag per mail@familiebofkont.nl aanmelden. Vol = vol.
DIERENDAG BIJ FAMILIE BOFKONT
UITNODIGING
BESCHUIT MET MUISJES
Zondag 4 oktober - vanaf 15.00 uur
We vieren de geboorte van Dikke Peter & Keessie,
de twee zwarte biggetjes van Moeder Kraak.
Hoe komen zij op Het Beloofde Varkensland terecht?
Wat is het achtergrondverhaal van hun ouders en hun grote broer Big Trouble?
Dafne zal het allemaal uit de doeken doen.
En natuurlijk een update over de avonturen van Juffrouw Loes...
VAN HARTE WELKOM!
PS
niet de mooiste kleren aantrekken.
geen bloten benen en geen blote tenen.
(daar zijn varkens namelijk dol op)
En de beeldschone vilten beschuit-met-muisjes zijn gemaakt door de moeder van Wendy!
Maandag 28 september 2009
De Dag van Droom naar Daad...
Een stel goede intense workshops achter de rug dit weekend. De bruid was ontroerd toen ze haar aanstaande belde om te zeggen hoe fijn ze het bij de Familie Bofkont had. Wie weet zit er ooit een boerderijtje voor ze in, in Drenthe, hun hartenwens.
Nog meer dromen. Van de bioloog met plannen, die hier met een heel gezelschap kwam. (n.a.v. mijn lezing op het HAP Congres, 2 jaar geleden). Zij werkt met honden en kinderen in een therapievorm en wil voor zichzelf gaan beginnen. Bij de Bofkontsoep heb ik verteld hoe ik het destijds heb aangepakt, 15 jaar geleden.
Maar nu is het crisis. Ja. So what? Juist nu zijn er zoveel nieuwe kansen. Als je iets wilt, moet je het nu doen. Bij het hek voegde ik haar nog toe, dat juist die eerste onzekere periode, waarin je er op los fantaseert en alles nog alle kanten op kan gaan, de allerleukste is.
Van droom naar daad.
Zelfs Joop van den Ende kent dat gevoel nog.
Vorige week legde hij de eerste steen voor een nieuw theater in Amsterdam.
Van droom naar daad, riep hij. De mooiste tijd die er is.
En zo is het.
Zondag 27 september 2009
De Dag van Paradijselijk Najaar...
Vrijdag 25 septebmer 2009
De Dag van De Kraamvisite...
Gister kwam Kippie met Kroost op bezoek bij Moeder Kraak.
Dat werd een heel gezellig uurtje.
Moeders onder mekaar, en Kuikentjes & Krakertjes onder mekaar.
Ze zaten heel nieuwsgierig naar mekaar te koekeloeren.
Als je zoiets ziet, kan je dag niet meer stuk.
Donderdag 24 september 2009
De Dag van Lieve Wim & Nicole & Mamaloe & Zeeman...
Vandaag denken we aan lieve Wim, die 2 jaar geleden op Het Beloofde Varkensland overleed. Arme Wim, die we van de akker ophaalden bij Wageningen, waar hij gedumpt was, samen met Theo. Wat zag hij eruit. Zo sneu, eenzaam en verfomfaaid.
Theo en Wim zijn eigenlijk altijd een mysterie gebleven. Ze waren samen gedumpt, zoveel was duidelijk, maar ze lagen zeker een paar honderd meter uit elkaar. En dat gaf te denken. Waarom lagen ze niet samen?
Ik heb destijds de volgende analyse gemaakt en tot op de dag van vandaag ben ik niet tot een betere gekomen: Theo was een oudere ongecastreerde beer. Vermoedelijk deed hij 'dienst' bij zijn eigenaar (lees de dumper). Een fokbeer dus, die voor nakomelingen moest zorgen voor de verkoop. 'Leuk zo'n minivarkentje, want die blijven klein...' Waarschijnlijk werd ie te oud en wilden ze een nieuwe beer, of want dan ook. In ieder geval, Theo moest weg.
Wim, ook oud, wel gecastreerd en van hetzelfde hobbyfok-adres, was lang niet fleurig meer (verwaarloosd). Ook hij moest oprotten. Dus samen opladen en dumpen maar. Zo vermoed ik dat het gegaan is. Logisch dat ze dan uit elkaar lagen, want ze kenden elkaar niet. Reden: Een fokbeer zit altijd apart opgesloten, tot ie weer dekken moet. Die heeft een eenzaam bestaan en mag geen contact hebben met de andere varkens op het 'bedrijf'.
En toen ze op Het Beloofde Varkensland kwamen, wel in vrijheid, hebben ze mekaar de tent uitgevochten en wilden elkaar daarna nooit meer zien. Dat hoefde ook niet. Wim werd de buurman van Opaatje. Die oudjes in een eigen aanleunwoning. Wim zijn hoefjes waren zo vergroeid, dat ie nauwelijks meer lopen kon. Hij kon nog wel strompelen, en dat deed hij ook. Als de zon scheen, ging ie altijd buiten liggen. Ik denk nog vaak aan hem. Echt een lief dier.
Nu iets anders, ook over een dood dier:
Weer een liefje erbij voor Zeeman: Nicole. Dat was al veel langer zo, maar gister stuurde ze een mail met toch een heuse officiele liefdesverklaring aan Zeeman. Maar ook Mamaloe, haar overleden hond, was dol op Zeeman.
Nicole heeft sinds Mamaloe's dood een 'rouwlog'.
En vandaag doet Zeeman ook mee in de herinneringen aan haar.
Mamaloe, Nik & Zeeman
Dag lieve Mamaloe,
Ineens wist ik het, je lichaamstaal bij Zeeman was dezelfde als bij Nik.
Nik, de enige hond waar je vanaf het begin af aan een heilig ontzag voor had. Je bent nu weer herenigd met haar (geef haar een knuffel van mij). Respect, bewondering en een gevoel van veiligheid, dat was wat uit je lichaamstaal sprak als je bij Nik in de buurt was.
Dat heb ik los van je relaties met mensen alleen bij deze twee gezien. Nik, je grote voorbeeld, twee keer zo groot als jij. Zeeman (? keer zo groot) heb je vorig jaar ontmoet op het strand in Bloemendaal.
Ik vierde 6 december mijn verjaardag, eerst ontbijten met mijn vrienden op één van mijn favoriete wandelplekken Kasteel Groeneveld in Baarn, daarna met de kids naar Hotel Blooming in Bergen en de dag daarna de kroon op mijn feestje: een wandeling met Zeeman op het strand. Ik verheugde mij enorm op de ontmoeting van Buba & Mamaloe met Zeeman. Zeeman van de Familie Bofkont & Dafne. En de klik was er, wauw wat een mooie herinnering. Mamaloe keek steeds naar me met zo'n intense blik van "wauw zo'n vriend wil ik wel".
Kijk hier voor de foto's.
Dag lieve Mamaloe.
Ik weet dat nog goed. Zondag 7 december 2008. Een prachtige heldere dag.
Strakblauwe lucht, zon, frisse zeewind en Zeeman op het strand van Bloemendaal.
Al zijn fans om hem heen. Zeeman was zo tevreden. Mamaloe verliefd. Wie niet?
Iedereen straalde.
Dat dat kan bestaan. Zeeman, een varken zoals er miljarden van zijn over de hele wereld. Arme roze lummels met een verborgen bestaan. En Zeeman, die opgestaan is uit die anonimiteit en geluk brengt onder de mensen.
Een wonder!
Dinsdag 23 september 2009
De Dag van Juffrouw Loes...
De feestelijke dag in het Oosterpark met Zeeman, afgelopen zondag, kreeg een buitengewoon onverwacht einde. Nadat muzikant Jaro naar elders moest voor een bandrepetitie, kwam Hanneke Groenteman even gedag zeggen. En natuurlijk op de foto met Zeeman, die ze al kende van een bezoek aan Het Beloofde Varkensland. Goed, tot zover.
Hanneke was net weg, toen de mobiel van Knor ging. Ik stond tussen Zeeman's publiek, maar zag aan Knor's gezicht dat er iets ernstigs aan de hand was. "Juffrouw Loes loopt op de Zijdelweg (provinciale weg een paar kilometer verderop). De politie is er al bij!" De beller bleek een gisse man uit mijn omgeving te zijn, die kennelijk ook de brief gelezen had, die ik onlangs bij iedereen in de bus had gegooid (zie weblog 12 september) . Daar stonden onze telefoonnummers op. Gelukkig had Knor zijn mobiel bij zich. De mijne had ik door alle drukte thuis laten liggen.
Wat er toen gebeurde, ging zo snel, dat het nauwelijks bij te houden was. Knor griste een emmer biks en appels van Zeeman mee, en rende al bellend met de politie door het park naar de Volvo die elders geparkeerd stond.
En daar stond ik in mijn eentje met Zeeman en al dat publiek. Juffrouw Loes! O, mijn god! Ik vroeg een mobiele telefoon te leen. Maar ik kreeg de voicemail van Dennis, en dat bleef zo. Lege accu? Was ie tegen een boom gereden? Wat had de politie tegen hem gezegd? Leefde Juffrouw Loes? Was ze dood? Ik sprak het nummer van de geleende telefoon in en de eigenaresse was zo aardig om een poosje te blijven wachten tot Knor een teken van leven zou geven.
Maar dat gebeurde niet. Het liep tegen half zes en ze kon niet langer blijven. Op een gegeven moment ging Zeeman in z'n bus liggen en liep de markt tegen zijn einde. Ik ben toen maar vast gaan afbreken en ondertussen sprong ik allerlei passanten in hun nek of ik hun mobiel even mocht lenen. Maar niks. Iedere keer die voicemail.
Ik stond inmiddels zowat op ontploffen van ongerustheid en iedere keer kwamen er opnieuw mensen aan de achterdeur van de bus naar Zeeman kijken en wilden met hem op de foto. Maar ik had wel wat anders aan mijn hoofd.
Toen ik niet meer in mijn eentje verder kon met afbreken, ben ik in de bus bij Zeeman gaan zitten wachten. Inmiddels was iedereen om me heen vertrokken, alle kramen waren afgebroken en opgehaald en het werd al schemerig. Daar stond ik met Zeeman in een verlaten park. De mannen van de organisatie waren al een paar keer langs geweest. "Je moet nu wel vertrekken hoor, want je moet niet in je eentje in dat donkere park blijven staan".
Nee, natuurlijk niet. Er kwamen ook al groepjes jongens voorbij slenteren, dat was allemaal niet leuk en ik stond daar natuurlijk hartstikke kwetsbaar, alleen met Zeeman. Maar ik had de Volvo nodig om alle spullen van Zeeman's paviljoen in te vervoeren. Net toen ik bedacht om alle spullen dan maar achter te laten, met een excuusbriefje eraan voor de organisatie, zag ik in de schemer nog een man lopen, die 's middags bij Zeeman was geweest. Hij leek me aardig. Ik sprong de bus uit en vroeg naar zijn mobiel.
En toen, eindelijk toen, kreeg ik Knor aan de lijn. Hijgend, woest, maar ik hoorde aan zijn stem dat hij de boel onder controle had. Juffrouw Loes leefde, alle varkens waren weer binnen en hij stond op het punt terug te rijden naar het Oosterpark. Alle varkens weer binnen? Ja. Die bleken all over the place te lopen in de buurt van de boerderij. Een idioot had een paar hekken opengezet en de hele Familie Bofkont was aan de wandel gegaan.
Een lang verhaal kort: Dennis heeft een baksteen op het pedaal van de Volvo gezet en is met gevaar voor eigen leven naar Amstelveen gescheurd. Ondertussen bellend met de politie om instructies te geven, wat ze wel en vooral NIET met Juffrouw Loes moesten doen. Ze stonden namelijk te overwegen haar af te schieten, toen Dennis ze aan de lijn kreeg...
Juffrouw Loes leeft nog, ze is weer thuis, en alle andere Bofkonten ook. Na Juffrouw Loes heeft Dennis alle andere varkens nog naar huis moeten halen, weer met gevaar voor eigen leven, want hij moest dwars door de kudde Buurvrouwen met een niet ongevaarlijke Stier...
Tegen achten was hij terug in het Oosterpark.
En nu ben ik druk bezig om alles uit te zoeken wat er precies gebeurd is en hoe Juffrouw Loes tussen die auto's op de proviniciale weg terecht kwam.
O ja, en waarom alsmaar die voicemail? Toen hij Juffrouw Loes bij de politie zag staan, is hij de auto uitgesprongen en vergat zijn mobiel.
Overigens, de politie en de buren hebben allemaal fantastisch meegewerkt. Ik ga nu een rondje politiebureaus in de omgeving doen om de Familie Bofkont te introduceren en overal mijn telefoonnummer achter te laten.
Dinsdag 22 september 2009
De Dag van Zeeman en zijn Schatjes...
Hoe moet dat nou? Alle vrouwen verliefd op Zeeman!
Georgina, Hanneke, Karin, Monique, en wie niet al meer?
Op ieder reisje een ander meisje, in ieder stadje een ander schatje:
Je weet hoe zeemannen zijn.
Hij heeft nu al een eigen site in wording.
Voorlopig lift ie nog even mee op de Familie Bofkont fundering,
maar als je www.varkenzeeman.nl intikt, staan daar vast wat escapades op.
Dat zullen er alleen nog maar meer worden...
From: "monique"
To: "dafne westerhof"
Subject: zeeman
Hallo Dafne en Co,
Wat een leuke foto's van zeeman.
Wat is het toch een lieverd he?
En Jaro op de accordeon!
Leuk joh,speelde mijn opa ook vroeger.
Groetjes Monique(personeel van Spekkie,Betsy en Noortje)
Belgie.
Maandag 21 september 2009
De Dag van De Smaak van Zeeman...
Amsterdam, hoofdstad van de Smaak.
Gister is de Week van de Smaak geopend in het Oosterpark.
En Zeeman was daarbij! Waarom?
Deze hele week gaat over eten, eten en nog eens eten.
En vooral: Hoe bereid je het? Hoe maak je het lekkerste varkensgebraad?
Het leek me wel eens aardig om daar wat tegenover te stellen.
Laten we de boel maar eens omdraaien. Wat is de smaak van een varken in de zin van, wat proeft een varken eigenlijk zelf? Nou heel veel!
Veel meer dan wij bijvoorbeeld. Een mooie kans ook om het zoveelste cliche over varkens, namelijk 'varkens zijn alleseters' te ontkrachten.
En zo kwam het dat Zeeman gister de show stal met zijn eigen statement:
DE SMAAK VAN ZEEMAN!
ZOET - ZUUR - ZOUT - BITTER
Wist u dat:
Zeeman 15000 smaakpapillen heeft en u maar 9000?
Varkens omnivoren en fijnproevers zijn?
Varkens kieskeurige eters zijn?
Berige zeugen weinig eetlust hebben?
Gestresste varkens veel meer eten dan normaal?
Zeeman was in een woord geweldig.
Knor, als ober, serveerde hem:
Zoet (aardbeien)
Zuur (citroenen)
Zout (zeewier - met dank aan Neel!)
Bitter (witlof)
Uiteindelijk ging de voorkeur van Zeeman uit naar het zoet.
Net een mens dus eigenlijk. Jaro heeft nog betoverend mooi voor hem gespeeld, met de juiste toon van het melancholieke zeemanslied en Erin heeft weer eens bewezen hoe trouw ze aan de Familie Bofkont is.
Kijk naar de foto's en geniet mee. Het was een prachtdag met een krankzinnig eind.
Maar daarover later meer.
Zaterdag 19 september 2009
De Dag van Aagje's Piggy PR...
Aagje staat vandaag op de streekmarkt in Amsterdam-Zuid.
Ze doet het goed als mijn stand-in.
Als een echte Piggy PR Lady staat ze trots met haar neus in de lucht Het Beloofde Varkensland te vertegenwoordigen.
Fijn zo'n medewerkster. Kan ik vandaag andere dingen doen.
En dat is veel. Heel veel.
Vrijdag 18 september 2009
De Dag van De Brutale Opdondertjes...
Die biggen van Moedertje Kraak!Nu al: Brede bodybuilderschoudertjes!
Nu al: Zoooo mollig, om niet te zeggen moddervet!
Nu al: Een overduidelijke berengeur!
Nu al: Smoeltjes met een blik van: Heb ik soms wat van je aan?!
En amper drie weken oud.
Big Trouble, eat your heart out...
Donderdag 17 september 2009
De Dag van De Varkensprofessional...
Mijn dag begon vreemd. Ik wist dat ik vroeg gebeld zou worden door de radio voor een varkenspraatje. Voor de zekerheid alarm ingesteld. Toen dat afging, schoot ik overeind, dacht dat het de radio was en riep slaapdronken mijn naam.
Daarna zakte ik weer weg en droomde dat ik op een terras zat met een stel mensen. "Ik word zo gebeld door de radio" zei ik tegen ze, "Dan moeten we even stoppen met praten".
Waarover dan wilden ze weten en ik begon vast over varkens te vertellen. Even later ging de telefoon ook. Maar dat bleek echt te zijn. Dus toen ik opnam, moest ik vliegensvlug omschakelen van droom naar reallife en dat op de radio.
"Spreek ik met Piggy PR?
Waarom kunnen varkens niet naar de lucht kijken?"
Ik heb het gered en de DJ heeft niks gemerkt, haha. Moet kunnen als varkensprofessional...
Woensdag 16 september 2009
De Dag van Dikke Peter & Keessie...
Dikke Peter & Keessie wonen nu al weer 14 dagen hier.
Het gaat goed met ze. Met Moedertje ook en Vader Kraak & Big Trouble kunnen niet wachten tot ze weer samen zijn. Ik vind het nog te vroeg.
De krakertjes groeien en ze zien er patent uit, toch zijn het nog maar heel kleine biggetjes. Keessie is de dunste. Ze zijn veel te kwetsbaar voor veel drukte en dat gaat het ongetwijfeld dan worden. Bovendien is het van het grootste belang dat Moeder Kraak haar rust blijft houden in de zoogperiode. Gelukkig blijkt ze voldoende melk te hebben.
De twee voorste spenen doen het goed en daar hebben zich ook twee echte uiertjes gevormd. Ze zou zo een bh-tje aan kunnen trekken, de rest van de spenen doen helemaal niet mee en daar is ze dus ook plat gebleven.
Het is nog een wonder dat ze in haar conditie twee biggetjes heeft gekregen. Uit de verhalen bleek dat ze bij de vorige dracht maar eentje kreeg, dood geboren. Zou ze onvruchtbaar geworden zijn heb ik wel gedacht. Net zoals anorexia onvruchtbaarheid kan veroorzaken.
Maar nee, toch niet dus, hoewel het aannemelijk is dat er in aanleg meerdere biggen waren, die al in een vroeg stadium gesneuveld zijn omdat ze de kracht niet had de hele dracht te volbrengen.
Een paar jaar geleden kreeg ik mails van een bezorgde vrouw uit Amsterdam, die het over krakers en varkens had. Ze trokken steeds naar een andere plek en ik noemde ze toen nomadenvarkens. Twee ongecastreerde beren en een vrouwtje, mailde ze. Als er biggen van kwamen, en dat was de bedoeling, dan werden die voor de slacht verkocht.
28 - 12 - 2007
Dag Dafne,
Ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen maar waar ik woon is een "stadsontwikkelgebied", daardoor zijn er een tijd geleden stadsnomaden neergestreken. Een van die jongens heeft 3 varkens. Ze zijn groot en zwart. Soms loopt er 1 langs de kant van de weg, maar omdat het niet al te druk is kan dat geen kwaad. Maar, waar ik bang voor ben is dat de dieren niet voldoende verzorgd worden. Ik zie geen stro of hooi en ook denk ik dat de bewoner niet altijd komt om de dieren te voederen. Ik heb het idee dat ze niet krijgen wat ze nodig hebben (zeker na het zien van jouw website). Wat denk jij dat ik het best kan doen. Zal ik de dierenbescherming hierover te informeren?
Toen de Familie Kraak hier pas woonde, kwam dat hele verhaal weer ineens in me op. Ik dook m'n archief in en ja hoor, het ging om dezelfde varkens! De kraakvarkens waren de nomadenvarkens!
Ik ben destijds gaan kijken, zag dat ze wel ruimte hadden en heb de bezorgde mevrouw geadviseerd over dagelijkse varkensverzorging. Eten, drinken en slapen. Ze zou het doen. Een poosje later hoorde ik van haar dat ze weer naar elders vertrokken waren.
Wat een toeval toch dat ze weer op mijn pad kwamen, bijna twee jaar na dato.
En nu wonen ze op Het Beloofde Varkensland. Wie had dat ooit gedacht. Ik niet.
En nu heeft Moedertje weer kleintjes voor de allerlaatste keer.
Deze keer hoeven de biggetjes niet naar de slacht.
Ik hoop dat ze nog een heel lang & gelukkig leven voor de boeg hebben...
Dinsdag 15 september 2009
De Dag van het Bijzondere Bruidegomsfeest...
Afgelopen zaterdag een bruidegom op Het Beloofde Varkensland met 8 vrienden. Ze wilden een programma voor 2 uur. Dat doe ik niet want de ervaring leert dat dat niet genoeg is. En ik ga niks afraffelen, dat gaat ten koste van beesten en bruidegom. Ik had er dus niet meer op gerekend.
Vrijdag een telefoontje. We komen toch. Ze moesten er zelfs iets anders voor omzetten. Het werd het 'best ever' vrijgezellenfeest op Het Beloofde Varkensland. Zo goed is het nog nooit geweest. Er is nog nooit zo gelachen, maar ook nog nooit zo betrokken gereageerd op de Familie Bofkont en hun achtergrondverhalen.
En met zoveel testosteron in de groep - alleen maar mannen - sprong Zeus van de weeromstuit op Pietje. Ook dat was eerder niet vertoond.
De heren kwamen om 17.00 uur en vertrokken om...22.30 uur.
Nou ja vertrokken. Ze wilden niet meer weg. Betoverd waren ze.
De beesten, de verhalen, de vleesdiscussie, het hield maar niet op.
Toen nog de tarokaarten. Er kwam geen eind aan.
Maar het moest, want er stond elders nog meer voor ze op het feestprogramma.
En ze komen terug, ze zeiden het keer op keer.
Ik heb veel meegemaakt op Het Beloofde Varkensland, maar deze avond met zoveel lagen en omslagpunten zal ik niet vergeten.
Zondag 13 september 2009
De Dag van Theo...
Theo zit maar in mijn hoofd. Hij heeft zo'n droevig aura om zich heen hangen. Altijd zo geweest. Eenzaam. We troffen hem aan op een akker op de Veluwe, nu 4 jaar geleden. Ik werd door Staatsbosbeheer gebeld. Die ochtend heel vroeg hadden ze twee zwarte varkens aangetroffen op een akker. Een duidelijk dumpgeval. Gewoon 's nachts uit een aanhanger of zoiets geflikkerd.En nu moest Theo - zo heette die ambtenaar - ze doodschieten. Moest van de baas. Waarom? Omdat die varkens een gevaar vormden voor de omgeving en het verkeer. Gevaar? Verkeer? Op een verlaten akker? Nou ja, het was beleid van de overheid. Gedumpte varkens moeten doodgeschoten worden. Punt.
Maar Theo kon het niet over z'n hart verkrijgen. Of ik de varkens wilde komen halen? Gewetensvraag. Opaatje was er amper. Brammetje en Bonestaakje waren er net. Nog meer varkens?
Help, nee!
Maar die twee gedumpte stakkers dan? En die aardige Theo, die als ambtenaar (!) tegen de wil van zijn baas in ging? Voor ik het wist hoorde ik mezelf de woorden uitspreken: "U bent ambtenaar. U doet niet wat u baas zegt en u komt op voor de varkens. U deugt. Ik kom eraan!"
We reden erheen. Een end weg. Nog verder dan Wageningen. En zoals dat altijd gaat dacht Theo dat het een fluitje van een cent zou zijn. Daar komt de Varkensvrouw! Met haar lieflijke stem lokt ze de varkentjes naar zich toe en de beestjes springen van dankbaarheid pardoes achter in haar Volvo.
Nee dus. Het duurde 2 dagen. Het werd een complete expeditie. Een bloedhete dag, midden in de zomer. Toen we eindelijk de bewuste akker hadden gevonden, volstrekt afgelegen in de middle of nowhere (hoezo gevaar voor het verkeer??) zagen we in de verte een zwarte homp liggen, verscholen in het riet. Schel licht over de zinderende akker. Een heel stuk verderop aan de andere kant lag nog een zwarte homp. Vreemd. Merkwaardig dat die twee gedumpte varkens niet samen lagen. Wat was hier aan de hand?
Daar kwamen de mannen van Staatbosbeheer aan. Theo en Wim. Met z'n allen liepen we richting de eerste zwarte homp. Toen we het varken tot een meter van 20 meter genaderd waren, klonk er een angstaanjagende brul. Als een pijl uit de boog vloog er een woest gevaarte vandoor. Enorme slagtanden flitsten voorbij. Hij scheurde kris kras de akker over, woest blaffend.
De ambtenaren wilden er achteraan. Ik floot ze onmiddellijk terug. Geen sprake van! Nooit een varken opjagen. Ze raken volstrekt in paniek en het haalt niks uit, je krijgt ze nooit en te nimmer. En in het ergste geval vallen ze dood neer van de stress.
Dus op naar de volgende zwarte vlek in de verte. Daar lag een mager hangbuikzwijn. Schuw, argwanend, maar ondanks dat zette hij het niet op een lopen. Al gauw bleek waarom niet. Hij was in een veel te slechte conditie. Arme Wim (vernoemd naar de tweede ambtenaar). Hij lag daar half in een sloot, zo verlaten, hij begreep er hemaal niks meer van.
Toen we achterom keken, was varken Theo in geen velden of wegen meer te bekennen. Wat te doen? Ik had water meegenomen van huis. En ook varkensbiks, maar om deze knapen te vangen moesten we een complete strategie opzetten. Peter bellen. We spraken af dat hij de volgende dag mee zou komen met z'n verdovingsgeweer. En voor nu, eerst naar het dorp om zakken vol varkensvoer te halen en een heel pad van biks uit te strooien.
Ik klom bij Wim in de jeep en daar gingen we. Dennis en Theo bleven op de akker om te kijken en na te denken hoe we dat de volgende dag aan zouden moeten pakken. Bij een soort boerenwinkel kochten we een baal varkensbiks en een paar grote zakken appels.
Terug op de akker strooiden we een heel stuk vol met voer en zetten overal emmers en bakken met water neer. Het magere hangbuikzwijn kwam er meteen op af. De appels legden we in een spoor dat uit moest komen op de plek waar we ze de volgend dag wilden inladen. Veel meer konden we voor die dag niet doen.
Tot morgen!
De volgende dag onderweg naar Wageningen gaat de telefoon. Ambtenaar Theo: "Dat woest varken is de weg overgevlogen, heeft een vrouw aangevallen, zit nu bij een boer in het maisveld en de boer wil hem doodschieten. En anders moeten wij het doen".
O nee. Het zal weer eens niet zo zijn. Altijd die wildwest verhalen. Een vrouw aangevallen? Ik geloof er niks van. Een varken in paniek valt niet uit, die vlucht weg. Vermoedelijk heeft ie wel woest geblaft en heeft die vrouw dat voor een aanval aangezien. Vertel mij niks, want ik heb al tig keer van dit soort situaties met de bijbehorende misverstande te maken gehad. Maar als mensen beginnen te roepen dat die varkens zo gevaarlijk zijn, kunnen je uitleggen wat je wilt, maar niemand is dan meer voor rede vatbaar.
Haast is geboden voor er geschoten gaat worden. Ik probeer de ambtenaren te sussen, geef plank gas en bel Peter. Die blijkt bezig met een spoedoperatie en later te komen dan gepland. Een streep door de rekening. Ik moet nu vliegensvlug handelen en met een dierenarts aankomen die een varken op afstand kan verdoven.
Peter geeft een naam op bij Ouwehands Dierenpark. Godzijdank krijg ik de man aan de lijn, een dierenarts die ook kan wat Peter kan en hij belooft te komen over een paar uur.
Ik bel de ambtenaren weer en zeg dat we er ieder moment zijn en dat er al een dierenarts onderweg is. De boer moet zijn buks dus nog maar even in de kast laten staan...
Maar als we arriveren, staat iedereen op tilt. De hele buurt is op de been. Iedereen schreeuwt en wijst richting een boerenerf. Zo gaan die dingen. Mensen bestoken elkaar met de wildste verhalen en voor je het weet wordt er een onschuldig beest doodgeschoten. Varkens zijn woest en wild als ze opgejaagd worden. En Theo was extreem bang en dus in paniek. Maar dat had niks te maken dat ie mensen zou gaan aanvallen. Integendeel. Hij vluchtte juist steeds verder van ze weg. Ik heb moeten praten als Brugman om tijd te rekken, want de Ouwehands dierenarts was nog niet ter plekke.
Theo is 'geschoten' en hij nam de benen met een pijl in z'n flank. Gelukkig kwam Peter niet lang daarna. In zo'n situatie moet je met vertrouwde mensen werken. Theo zat inmiddels achter in de Boze Beesten Bus, die hij vakkundig aan het afbreken was omdat de narcose niet of nauwelijks vat op hem kreeg. Hij was buiten zinnen. Peter is met gevaar voor eigen leven de bus ingedoken om hem nog een extra injectie te geven.
Een lang verhaal wat korter: We zijn tot diep in de nacht bezig geweest met de medische afhandelingen. Castratie, tanden, hoeven, ontwormen, etc. Alles in het licht van de koplampen in het vrije veld. Toen pas konden we naar Het Beloofde Varkensland. Wim achter in de Volvo. Theo in de Boze Beesten Bus. Woeste Theo met nog weer een extra narcose voor het vervoer.
Dit varken heeft een zwaar verleden wist ik inmiddels.
Dat kan niet anders.
Arme Theo. Een varken met een oorlogsverleden...
Wordt Vervolgd.
Zaterdag 12 september 2009
Aan de Bewoners van de Bovenkerkerweg
JUFFROUW LOES...
Juffrouw Loes is een van de bewoners van Het Beloofde Varkensland.
Anderhalf jaar geleden werd ze door een jager gebracht.
Een piepklein slachtoffertje van een jachtongeval.
Ik heb haar met de fles grootgebracht.
AVONTUUR...
Juffrouw Loes groeide uit tot een vrolijk, levenslustig, onderzoekend en nieuwsgierig dier.
Altijd in voor avontuur. De laatste tijd gaat ze echter nogal eens aan de wandel.
Dat is de reden van deze brief.
SLIM ZWIJNTJE...
Hoewel ze altijd uit eigen beweging weer thuiskomt,
is het niet de bedoeling dat Juffrouw Loes alleen op stap gaat.
Maar ze is ons voortdurend te slim af met het zoeken naar nieuwe openingen in hek of gaas.
HERSTELLEN...
We zijn dus dagelijks bezig met herstel en reparatiewerkzaamheden.
Vandaag gaan er een serie nieuwe paaltjes de grond in, in de hoop dat ... etc .etc.
WILDE HAREN...
Binnenkort wordt Juffrouw Loes door de dierenarts gesteriliseerd.
Daardoor zal ze haar wilde haren kwijtraken en zich gaan gedragen als een rustige dame.
BRUTAAL LAMMETJE...
Mocht u haar tot die tijd toch nog eens tegenkomen op de dijk,
weet dan dat ze gewend is aan mensen.
Juffrouw Loes is zo mak als een lammetje, maar zo brutaal als de beul.
Ze kan u heel enthousiast en luid knorrend tegemoet komen rennen om u te begroeten.
Niet omdat ze u schrik wil aanjagen, maar omdat ze erg gesteld is op mensen.
BELLEN
Een telefoontje naar mij is voldoende.
Dan kom ik deze levenslustige juffrouw gewoon weer ophalen.
Hartelijke groet,
Dafne Westerhof - Het Beloofde Varkensland
www.hetbeloofdevarkensland.nl - mail@hetbeloofdevarkensland.nl
PS
Voor wie dat leuk vindt, binnenkort beschuit met muisjes op Het Beloofde Varkensland.
Nee, niet van Juffrouw Loes...
Uitnodiging volgt.
Vrijdag 11 september 2009
De Dag van Theo & De Student Diergeneeskunde...
Theo zit zo in mijn hoofd dat ik vanochtend maar begonnen ben bij zijn begin. Gedumpt op die verlaten akker in de buurt van Wageningen, 4 jaar geleden. Theo heeft een opmerkelijke achtergrond en zo'n opvallende ontwikkeling doorgemaakt op Het Beloofde Varkensland.
Maar nu krijg ik ineens een mail tussendoor. Die liegt er ook niet om. Theo's verhaal wil ik niet afraffelen. Dat houden jullie nog tegoed voor morgen.
Trouwens, vanochtend is Theo uit eigen beweging naar zijn schuurtje gelopen, waar ie altijd samen met Billie Bofkont en Madame Duroc ontbijt. Zoveel lieve reacties en zoveel meeleven met hem, dat doet hem vast goed.
Bedankt daarvoor!
Hier komt de bewuste mail van een Student Diergeneeskunde.
Eindelijk eens iemand die zijn mond opendoet:
Beste Dafne,
Allereerst mijn complimenten over de positieve manier waarop je boerderijdieren, en met name varkens behandelt en in de schijnwerper zet. Varkens zijn ongelofelijk leuke dieren en dat mag iedereen weten! Ik ben 6e jaars student diergeneeskunde en volg nu een 11 weken durend coschap over varkens. Het gaat bijna alleen maar om bio-industrie, waar het gaat om de grote aantallen varkens die geboren en verkocht moeten worden. Varkens zijn bijna niets meer waard, dus kan het niet meer uit om goed naar een individueel dier te kijken.
In bijna alle stallen waar we komen staat 24 uur per dag het licht uit, staan de dragende zeugen nog in individuele boxen en hebben de varkens als ze geluk hebben een saai kettinkje. Als afleiding. Meestal wordt er ook nog bespaard op de ventilatie. Schendingen van de wet en voor het dierwelzijn is het natuurlijk vreselijk. Geen frisse lucht, de hele dag niets te doen en met veel te veel in een hok. Dat is vragen om problemen. Helaas kan het de veehouders meestal weinig schelen en doet de AID er niets (of niet veel) aan, als ze al willen komen controleren. Grote oplossing voor de meeste veehouders: antibiotica. De rest is vaak te duur. Maargoed, ik vertel je waarschijnlijk niets dat je nog niet weet.
Dit alles heeft tot gevolg dat ik teleurgesteld ben geraakt in diergeneeskunde bij varkens. Met al je kennis mag je meestal niets, behalve komen inenten en grote zakken antibiotica brengen. Nu zijn er wel een paar biologische varkenshouders cliënt bij de Faculteit Diergeneeskunde en komen we daar ook wel eens. Daar haal ik mijn hart op, veehouders die varkens weer zien als varkens. Toen ik je site zag, leek het me geweldig om een keer bij je te komen kijken. Over hobbyvarkens houden heb ik altijd al meer willen weten en het lijkt me fantastisch om te zien hoe compleet relaxte varkens zich gedragen. Zou dat kunnen?
Succes met je goede werk!
Hoewel mijn hart breekt (door Theo is mijn beschermlaag weer behoorlijk dunner geworden de laatste weken) is dit ook hoopgevend. Natuurlijk wordt deze student met open armen op Het Beloofde Varkensland ontvangen. Ik kan veel vertellen. En waarom ik me zo stoor aan dat woord hobbyvarkens, dat moet ook gezegd worden.
Kortom, werk aan de varkenswinkel!
Donderdag 10 september 2009
De Dag van Betrokken Familie Bofkont Fans...
Gebroeders Beer zijn weer thuis.Nadat het Hangbuikenpaleis geschilderd was (wat gaat dat snel met 18 paar handen!) door PR Bureau Fleishman-Hillard uit Amsterdam, zijn we met z'n allen de Gebroeders Beer gaan ophalen.
Zij door de polder, ik met de bus omgereden en via de paarden het land op. Onder luid applaus zijn de Gebroeders Beer de bus ingestapt. Een taart als bedankje voor hun fijne logeerpartijtje, en daar gingen we weer naar Het Beloofde Varkensland.
Wat is dat Hangbuikenpaleis ontzettend mooi geworden na die schilderbeurt. Ik zou er zo (weer) een appartement van willen maken. Niet zo'n rare gedacht want ooit had ik daar mijn studio waarin ik kantoor hield en clienten ontving. Maar dat alles is lang geleden voor de Familie Bofkont vormen aan ging nemen.
De laatste dagen komen er veel vragen van bezorgde en betrokken fans.
Twee vragen vormen de boventoon:
1. Hoe gaat het met Mister Frisling?
2. Hoe gaat het met Theo?
1. Mister Frisling.
Meneer maakt het goed naar omstandigheden. Dat wil zeggen:
Hoest wordt steeds minder (waarschijnlijk longworm die nu onder controle komt) en diarree komt en gaat. Als alles zo blijft wordt hij binnenkort opnieuw geopereerd voor de navelbreuk. Nu even over Mister F. himself. Ik schrijf nog steeds aan 'Mijn Zomer met Mister Frisling' (met terugwerkende kracht) voor Dierennieuws. Terug in de tijd zit ik dus nog steeds in de fase Schattig & Zoet.
Maar das war einmal und kommt nie wieder.
Mister Frisling ontwikkelt zich momenteel tot DE terrorist van Het Beloofde Varkensland. Het temperament van Wildeman, Juffrouw Loes, en alle andere lummels die opgaan voor 'Rauwdauwer Van Het Jaar' vallen in het niet bij dit heerschap. Met zijn 15 weken heeft hij al een wil ontwikkeld van hier tot het einde van de wereld.
Geen schatje dus meer. Hij valt nu onder de categorie Boeiende Beesten. Daar moet je van houden. Ik wel, want ik hou van varkens met al hun makken. Maar dat betekent wel dat Mister Frisling zijn privileges heeft moeten inleveren.
Niet meer in huis, niet meer in bed, gewoon slapen in het stro bij de andere varkens. Hij is daar erg boos over en steekt zijn woede niet onder stoelen of banken. Vechten met de beer? Kom maar op! En berg je maar, want Mister Frisling is loeisterk. Gelukkig grossier ik tegenwoordig in groene klei, een frisse wondzalf uit de natuurgeneeskunde en dat is maar goed ook...
Het contact met de andere varkens doet hem zichtbaar goed. Dat wil zeggen, hij leert wat wel/niet getolereerd wordt, zijn plek in de groep en dat is hard nodig. De nachten brengt hij nu met Vrouw Vos of Zeeman door. Als ik 's ochtends kom kijken, ligt hij steeds dichter bij ze in de buurt. Goed zo. Afscheid van baby Frisling dus en ik wacht met goede hoop en enige huivering zijn verdere ontwikkeling maar af...
2. Theo.
Arme lieve lieve Theo. Hij komt niet meer eten. Dus breng ik hem de heerlijkste hapjes op bed. Hij probeert het, wil het wel en heel af en toe lukt het een paar stukjes appel naar binnen te krijgen. Drinken doet hij nog wel als ik het breng. Ook niet altijd. Hij straalt uit dat hij niet meer wil. (Stalker is ineens weer 'terug'. Kanker). Precies hetzelfde ziektebeeld 3 jaar geleden. Ik wacht tot Peter terug is uit Saoedie Arabie.
Moeder met haar krakertjes maken het (weer) goed. Zij had vorige week een paar heel slechte dagen. Kon niet meer poepen, leed pijn, was kortademig, een buik die op ploffen stond, ontzettend dikke opgezwollen doos etc. Foute boel dus. Ze is onder behandeling en het gaat nu weer goed. Op die snikhete dag had ze het erg te kwaad, lag te happen naar lucht. Ik heb haar om de paar uur gedouchet en daar reageerde ze onmiddellijk heel goed op.
De krakertjes groeien goed. De oortjes staan nu helemaal vrij en ze groeien! Even paniek omdat eentje niet kon poepen, en dat heb ik op aanwijzingen van de poezendokter verholpen. Nu maar afwachten weer.
Beesten verzorgen, een wereld van vreugde en verdriet...
Woensdag 9 september 2009
De Dag van Gebroeders Beer...
Gebroeders Beer zijn gister op bezoek gegaan bij de paarden,
een heel stuk verderop in de polder.
Of eigenlijk uit logeren, want ze zijn vannacht niet thuisgekomen.
Vanochtend trof ik ze aan in een uitgegraven stuk weiland.
Gebroeders Beer - voor al uw sloop- en graaf werkzaamheden: snel en voordelig!
Ze zijn een sloot overgegaan en durven niet terug of hebben er nog geen zin in...
Maandag 7 september 2009
De Dag van Zeeman & Mamaloe in Memoriam...
Door de toch nog plotselinge geboorte van de kraaktweeling zijn de weblogs van vorige week tussen de wal en het schip geraakt.Ik had ze al geschreven, tot de krakertjes roet in het eten gooiden en het alleen nog maar over die twee nozempjes ging. Nou ja roet, ze zijn om op te vreten zo leuk, en meer dan welkom op Het Beloofde Varkensland.
En dat het nozempjes zijn is nu ook duidelijk. Twee gezonde jongens!
Maar er is inmiddels meer gebeurd in de wereld.
Natuurlijk zijn we Mamaloe niet vergeten!
Mamaloe, de hond van Nicole & Bram, die vorige week zomaar ineens dood ging. Ik heb haar gezien, vorig jaar, in al haar glorie op het strand, samen met Zeeman. Nicole schreef over haar plotselinge dood dat ze na een vrolijke dag samen, op het hoogtepunt van haar leven is gegaan. Dat is troost.
Om alles weer een beetje aan mekaar te breien, hier dan alsnog de ondergesneeuwde weblogs van vorige week. Deze is van afgelopen dinsdag. We hebben diezelfde avond nog een provisorisch kraamhuis gemaakt.
Dinsdag 1 september 2009
De Dag van De Dingen Die Komen Gaan...
Ineens zie ik vanmiddag dat Moeder Kraak een uierpakket begint te krijgen.
En dat niet alleen: Ze is bezig een nest te maken. Een werpnest!
Ze zal toch niet....
En onderstaande weblog had ik op woensdagochtend heel vroeg geschreven. 's Nachts een paar keer eruit geweest, maar er was niks. Verder alles op de webcam gevolgd. Maar daar zag ik ook niet veel meer op dan een slapende Moeder Kraak. Toen ben ik maar een weblog gaan schrijven. En terwijl ik die schreef zijn de biggetjes geboren, bleek later.
Woensdag 2 september 2009 - vroeg in de ochtend
De Dag van Moeder Kraak & Mamaloe...
Nog niks. Buiten kan ik niks zien, behalve een enorme berg stro.
Ik wil haar niet storen, dus kijk ik via de webcam. Dan zie ik haar lekker liggen slapen.
Het witte haantje zat vanochtend vroeg naast haar de wacht te houden.
Kraamhulp heeft ze dus al geregeld...
Afgaande op Moeke - 2 jaar geleden - die begon op vrijdagmiddag met een werpnest
en kreeg op zondagochtend haar biggen.
Bij Miss Universe zat er ook een nacht en een dag tussen.
Dus geduld en afwachten maar. Wel zag ik gister iets heel opmerkelijks.
Toen de huisartsen er waren keken we geregeld door de stalraampjes naar buiten
om te kijken wat er gaande was bij Moeder Kraak.
Ineens zagen we haar als een gek aan een stuk touw rukken. Of haar leven er van af hing.
Dat deed Miss Universe toen ook! Die sleurde een tuinslang, vuilniszakken, mijn badjas,
boodschappentassen etc. mee haar werpnest in.
En zij had diezelfde bezetenheid op touwen en snoeren.
Op een gegeven moment had ze de electriciteitssnoer te pakken van mijn videocamera.
Die heeft ze toen via die snoer tegen de vlakte gewerkt en de camera met statief en al
haar nest ingesleept.
Of die vrouwtjesvarkens dus een aangeboren drift hebben om alles op orde te maken voor hun bevalling!
En dan die stakkers uit de productie, die dat allemaal niet kunnen.
Ik heb zelfs eens op een kinderboerderij een moedervarken gezien, dat volkomen gefrustreerd en over haar toeren wanhopig
een paar sprietjes stro bij elkaar probeerde te harken. Kom ik weer met mijn stokpaardje aan:
Kinderboerderijen geef die varkens toch voldoende stro! Helemaal als ze een werpnest moeten maken!
En helemaal als ze biggen hebben!
Dat beeld zal ik nooit vergeten.
Las in de krant dat kinderen in Amsterdam een cavia of konijn kunnen huren. Ja ,het stond er echt.
Huren! Voor 2 euro per maand. En dan kunnen ze het zo vaak als ze willen, komen aaien en knuffelen.
Maar ik dwaal af. Terug naar Moeder Kraak. Zou het er dan toch van gaan komen?
Ik kan het nog steeds niet echt geloven, maar ze heeft uierpakketten en ze maakt een werpnest.
Dus...
En iets heel anders.
Een droevig bericht gister.
Mamaloe, de lieve hond van Nicole & Bram is onverwacht overleden.
Ze wordt herdacht met de herinnering aan de twee strandwandelingen die ze meemaakte met Zeeman.
Mamaloe was helemaal niet bang voor hem. Integendeel. En dat scheen iets heel bijzonders te zijn mailde Nicole:
Ze hield niet zo van honden (behalve van haar "zusje" Buba) en het staat dan ook op mijn netvlies hoe ze vorig jaar 7 december contact zocht met Zeeman op het strand. Ze keek steeds met zo'n intens gelukkige blik naar me van "wauw, zo'n vriend wil ik wel". Ook in Scheveningen was ze helemaal blij dat ze Zeeman weer terugzag.
Zaterdag 5 september 2009
De Dag van de Oortjes...
Wat valt er toch veel te zien aan pasgeboren biggetjes.Je kijkt je ogen uit. De oortjes van de krakertjes!
Ik leg het even uit:
Je hebt van die mutsen met oorkleppen.
Die kleppen kun je ook omhoog zetten en dan met een strikje aan elkaar knopen boven op je hoofd.
De Gascon krakertjes zijn ter wereld gekomen met zo'n 'mutsje' op.
Dat wil zeggen hun oortjes waren naar boven toe omgeklapt over hun schedeltje heen gedrapeerd. Nooit eerder gezien! Het zag er zo maagdelijk uit alsof de biggetjes zo uit de verpakking kwamen, wat natuurlijk ook zo was.
Sinds gister zijn de oortjes iets losser van de schedeltjes komen te staan (op de derde dag dus). Goed teken. De biggetjes groeien dus! Nu ontwikkelt er kraakbeen in de oortjes en kunnen ze steeds zelfstandiger rechtop gaan staan (of halverwege omklappen zoals bij hun moeder). Dat is nog even afwachten dus, welke oortjes ze geerfd hebben. Die van vader (rechtopstaande) of die van moeder. Net zoals bij mensenbaby's. Heeft baby de flaporen van vader of de mooie oorschelpjes van moeder meegekregen? Ik kreeg die van vader...
Het is een wonder. Blijkbaar komen Gascon biggetjes dus met opgevouwen oortjes ter wereld. In tegenstelling tot de roze biggetjes. Die worden ook geboren met slappe oortjes, maar die zijn altijd naar beneden omgeklapt.
Weer wat geleerd.
Vrijdag 4 september 2009
De Dag van Moeder Kraak & Kraakbaby's
Woensdag 2 september 2009
De Dag van Feestelijke Familieberichten!
Moeder Kraak is bevallen van twee zwarte biggetjes!
Voor wie dat leuk vindt, vraag een Twitter account aan en blijf alles van uur tot uur volgen over deze beeldschone wezentjes (voor wie niet weet hoe dat moet, stuur een mail naar webmaster Dennis Kennedy: mail@computerduizendpoot.nl - service van de zaak).
En natuurlijk zijn ze ook via de webcam te volgen!
Dinsdag 1 september 2009
De Dag van De Dingen Die Komen Gaan...
Ineens zie ik vanmiddag dat Moeder Kraak een uierpakket begint te krijgen.
En dat niet alleen: Ze is bezig een nest te maken. Een werpnest!
Ze zal toch niet....
naar vorige maand (augustus 2009)
| mail@familiebofkont.nl | www.familiebofkont.nl |