De Brigitte Bardot van de Lage Landen is ze al genoemd,
en de Beschermvrouwe van de Boerderijdieren. Zelf noemt Dafne Westerhof zich het liefst 'beestenvrouw'. Die bijnamen maken haar niet zo veel uit, zegt ze, als er maar meer aandacht komt voor het treurige lot van dieren in de bio-industrie.

"Tien jaar geleden woonde en werkte ik in de Amsterdamse P.C. Hooftstraat als communicatietrainer. Het werken met groepen vond ik heel intensief, en om weer tot mezelf te kunnen komen, ging ik altijd naar een kinderboerderij. Ineens besefte ik waarom. Mijn boerenbloed. Ik kom uit een heel oud Fries boerengeslacht; mijn ouders zijn naar het Westen verhuisd, maar mijn grootouders van beide kanten hadden een boerderij en daar heb ik in de vakanties heel wat gelukkige uurtjes doorgebracht. Ik kwam erachter dat er een boerenschool was in Barneveld waar je cursussen kon volgen in het werken met boerderijdieren. Dat wilde ik gaan doen. Maar ze zagen me aankomen, zo'n mevrouw uit de P.C. Hooft met hoge hakken aan: dat moest wel een modieuze gril zijn."

Ze moest eerst maar eens wat praktijkervaring opdoen, werd er gezegd. Daarom IS Dafne een paar maanden stallen gaan uitmesten bij Artis. Daarna werd ze wel toegelaten op de boerenschool.

"Op het cursusprogramma stond een les geboortezorg biggen en daar had ik me enorm op verheugd. Die dag gingen we echter niet naar de leslokalen, maar naar een bio-industriestal verderop. De sfeer daar was, hoe moet ik dat beschrijven... vreselijk luguber. De enorme angst en radeloosheid van al die fokzeugen met hun biggen was gewoon voelbaar, verschrikkelijk. De man die ons lesgaf, greep een biggetje en nam dat mee naar een apparaat aan de muur en hup, daar ging het staartje omhoog en dat werd er electrisch afgesneden. Dat beestje krijste natuurlijk van de pijn, zo doordringend dat je het niet voor mogelijk houdt. Mensen die dit werk doen, moeten daarom ook verplicht gehoorbescherming dragen. Vervolgens liep die man naar een ander apparaat, draaide de big om, klemde zijn bekje open en begon die tandjes eruit te slijpen. En 's middags hadden we onverdoofd castreren op diezelfde beestjes. Ik was verbijsterd! Alsof het dingen waren, in plaats van levende wezens zoals wij! Monsterlijk gewoon!

Westerhof, nu heb je een taak voor je leven, zei ik tegen mezelf en ik begon mensen in mijn omgeving te vertellen wat er voorafgaat aan het karbonaadje op hun bord, maar ze wilden me gewoon niet geloven. Of niet horen. Ik ontdekte al snel dat ik een andere strategie moest volgen."

Dafne besloot dat ze het anders wilde doen dan andere dierenbeschermers, die vaak schokkende foto's gebruiken of gruwelverhalen vertellen.

"Ik pleit niet voor het vegetarisme, want als je dat doet, bereik je helemaal niks. Vlees eten is waarschijnlijk een oerdrift VAN mensen; het heeft zo veel betekenis voor ons. En het ìs natuurlijk hartstikke lekker. Ik eet al zeven jaar geen vlees meer, maar ik mis het nog elke dag. Wat zou ik graag weer eens boerenkool met worst willen eten...

Mensen vragen vaak heel angstvallig aan mij: Jij bent zeker vegetariër? Als ik dan ja zeg, zie ik ze zo schuldbewust kijken. Ze verzinnen van alles om mij naar de mond te praten, bijvoorbeeld dat ze geen echt vlees eten, alleen maar spek en worst, of dat ze vlees eigenlijk helemaal niet lekker vinden. Maar als mensen zeggen: Ik eet vlees, want ik vind het zo ontzettend lekker, dàn kan ik met ze praten, want dan zijn ze eerlijk.

Ik zeg niet dat mensen moeten stoppen met het eten van biefstuk of karbonades, maar ik probeer vleeseters te verleiden om over te stappen op biologisch scharrelvlees. Als je dan vlees eet, weet je tenminste dat het dier een goed leven heeft gehad. Ik heb toen onder meer een kijkdoos gemaakt in de achterbak van mijn auto, gevuld met stro en plastic biggen en daarbij teksten over hoe mijn opa met zijn dieren omging. Die auto stond overal in Amsterdam geparkeerd en regelmatig raakten mensen daardoor in discussie en er kwam ook een radioverslaggever op af. Op dierendag ging ik SPEKKIES uitdelen op scholen en dan vertelde ik de kinderen iets over de leefomstandigheden van dieren. Ik heb toen ook een oude schaftkeet gekocht en daarin een expositie over de bio-industrie ingericht. Aagje, mijn eerste varken, was toen net drie weken en die zat in een stalletje. We parkeerden de keet in hartje Amsterdam en binnen de kortste keren zag het zwart van de mensen, natuurlijk vooral vanwege dat levende biggetje. Ik vertelde welk leven Aagje zou hebben gehad als fokzeug in bio-industrie als ik haar niet had weggekocht. Dat werkte hartstikke goed. In 2001 wilde ik op pad met de Blije Beesten Bus, maar ineens was daar de MKZ-epidemie. Toen werd het de Boze Beesten Bus, om het massale ruimen van gezonde dieren tegen te gaan. En er kwam een stille tocht voor de slachtoffers van de MKZ. Daar zijn duizenden mensen op af gekomen, veel meer dan ik ooit verwacht had. In die periode heb ik heel veel contacten gelegd, ook met veehouders. Samen hebben we ons ingezet voor het inenten van de dieren. Dat is toen niet gelukt, maar we hebben bereikt dat als er weer zo'n crisis komt, er wel geënt mag worden."

Even leek het erop dat de MKZ-crisis iedereen had wakker geschud. Vooral de overheid kreeg de schuld van de misstanden in de bio-industrie, maar toen de crisis eenmaal voorbij was, zwichtten de meeste consumenten toch weer voor voordelig vlees. De minister van Landbouw klaagde dat Nederlanders wel veel kritiek hebben op het overheidsbeleid, maar niet hun koopgedrag veranderen; Dafne blijft optimistisch.

"De verandering komt er wel, maar met heel kleine stapjes. Voor de misstanden in de veehouderij is iedereen verantwoordelijk, maar vooral de consument, omdat die de directe macht heeft nog dezelfde avond iets te veranderen, namelijk door zijn vlees bij de scharrelslager te kopen en niet meer bij de kiloknaller. Ik wil mensen geen schuldgevoel aanpraten, maar ze verleiden om scharrelvlees te kopen. Als alle vleeseters dat zouden doen, dan zouden er veel meer scharrelboeren kunnen bestaan en dan verdween de bio-industrie vanzelf. Ik word heel kwaad als mensen boeren dierenbeulen noemen, want ik ben er inmiddels achter dat boeren best anders willen, maar vaak niet kunnen. Hun bedrijf moet immers ook rendabel zijn.

Zelf zal ik geen vlees meer nemen. Ik heb nu varkens als gezelschapsdier ­ na Aagje zijn er nog zes bijgekomen ­ en dan kan ik niet een van hun soortgenoten gaan eten. Als je een hond hebt, ga je niet een hond bij de slager kopen die speciaal voor consumptie gefokt is."

Om haar dieren onderdak te kunnen geven, BETROK Dafne maar een grote boerderij bij Amstelveen. Ondertussen voerde de parttime boerin campagne om fokstier Herman een goed pensioen te bezorgen. Netwerk nodigde haar uit om erover te komen praten en al tijdens de uitzending meldden zich al vijfentwintig sponsors voor Herman. En daarna kwamen de hanen.

"In het Amstelpark zaten allemaal hanen en kippen. De gemeente besloot in 2002 dat ze moesten worden vergast omdat ze zoveel overlast veroorzaakten. Ik heb er 541 opgevangen en de meeste kunnen herplaatsen, op 180 na. Voor die laatste hanen heb ik allerlei acties gedaan. Op een gegeven moment besloot ik om met ze op tournee te gaan en te proberen in elke provincie tien hanen onderdak te bezorgen. De tournee had als motto 'Als de lente komt, breng ik jou hanen uit Amsterdam'; ik had al contacten gelegd met diverse kranten die het overhandigen van de eerste haan aan een plaatselijke celebrity zouden vastleggenŠ en een week voor mijn vertrek brak de vogelpest uit. Totaal vervoersverbod. Dus nu zit ik hier met die 180 heren. Dat is elke morgen weer een enorm concert. Soms ga ik gewoon een nachtje in Amsterdam slapen om even rust te hebben. Dan bel ik wel vaak op naar de vaste oppas, Dennis, om te vragen hoe het gaat. Ik denk wel eens dat het goed is dat ik geen kinderen heb gekregen, want ik heb een veel te groot moederinstinct. IKBEN DOL OP dieren, maar het is GELUKKIG niet mijn eigen vlees en bloed. IK BEN NU AL ZO BEZORGD. En ik ben NATUURLIJK ook niet aan alle tweehonderdzoveel even sterk gehecht. DAT GAAT GEWOON NIET. Dan merk je dat in je hart maar zo veel dieren passen. En dan snap je ineens ook waarom zo'n boer in de bio-industrie doet wat-ie doet. Hij heeft geen binding meer met alle dieren in zijn stal."

Vooral Aagje, Dafnes eerste varken, heeft een bijzondere plek in haar hart.

"Toen ik Aagje als drie weken oude big kreeg, was ze één brok zenuwen. Al die bio-ellende van generaties varkens zat in dat ene biggenlijfje. Ik heb geprobeerd haar rustig te krijgen door haar bij me in bed te nemen, maar ze beet me keihard in mijn hoofd. Toen ontdekte ik dat ze rustig te krijgen was als ik haar heel intensief aaide. Ze voelde dat ze er mocht zijn, ze kalmeerde helemaal. Toen ze groter werd, ging ik klassieke massagetechnieken op haar toepassen. Ook dat werkte. Aagje is er verslaafd aan geraakt en ook de varkens die ik daarna kreeg, zijn er dol op. Bij Aagje hoef ik het nauwelijks meer te doen, die is zo geconditioneerd. Zoals net, toen jij en ik bij haar hok stonden, op zulke momenten denkt ze: Aah, daar staat weer iemand! Het is vast cursus! En dan is ze al helemaal in extase, nog voor er iets gebeurd is.

HALF voor de grap heb ik die massage in een interview VARKENSMASSAGE genoemd. Daar kreeg ik zo veel reacties op! Heel veel mensen schreven me dat ze dat graag eens wilden meemaken, dat ze de varkens wilden ontmoeten. Ineens werd me duidelijk dat er nog veel meer varkensgekken in Nederland wonen. Maar ja, zo'n Aagje, die zie je niet meer 'in het wild'. VARKENS zitten tegenwoordig achter de muren van de bio-industrie. Toen heb ik af en toe op zondagmiddag hier de hekken van de boerderij opengezet. En het mooie is, als ik mensen hier op het erf ontvang, zijn ze binnen een minuut verleid, vooral als ze me in de weer hebben gezien met Aagje. Want dan krijgt zo'n dier betekenis voor ze, dan is een varken ineens een wezen voor ze geworden. NU GEEF IK WORKHOPS COMMUNICATIE MET HET VARKEN. Vaak zeggen ze bij het weggaan uit zichzelf tegen me: Vanaf nu ga ik ander vlees kopen."

Ondertussen zet Dafne zich in voor zaken zoals het bij wet verbieden van castratie van varkens, en zoekt ze steeds andere, speelse manieren om de consument te overtuigen dat scharrelvlees een betere keus is. Ze bedacht onder andere de Scharreltram.

"Hoogste tijd om over te stappen, elk dier een echt scharrelleven', stond er op die tram. Hij heeft dertien maanden in Amsterdam rondgereden, dus een hoop mensen moet 'm in ieder geval hebben gezien en een aantal is misschien ook 'overgestapt'. Het was het eerste project waarvoor ik een sponsor heb gezocht, want de tram kon ik niet zelf betalen.

Op dit moment heb ik een toneel- en discussiestuk ( HET BOZE BEESTEN THEATER) waarbij ik vleesproducenten en -consumenten met elkaar in contact probeer te brengen. Het gaat erom dat je elkaar geen schuldgevoel bezorgt, dan blijf je in gesprek."

Na al die projecten is Dafnes ideeënstroom nog steeds niet opgedroogd.

"Integendeel. De ideeën komen 24 uur per dag. Ik heb er zo veel dat ik tienduizend jaar kan worden en dan heb ik ze nog niet allemaal gerealiseerd. Ik vraag wel eens aan Dennis: Zaag mijn hoofd er eens af, want dat moet 'es stil worden. Erg rigoureus, ja. Gelukkig heb ik Aagje. Er gaat zo'n enorme meditatieve kracht van haar uit. Daar word ik vanzelf rustig van."

HAAR NIEUWSTE PROJECT HEET VARKENSGELUK.

IEDEREEN IS WELKOM OM MEE TE DOEN!

INFO OP DE SITE WWW.VARKENSGELUK.NL


| mail | hoofdmenu |